1)

Czy dyrektywę 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. (1) i zasadę skuteczności prawa [Unii] należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one zastosowaniu przepisu prawa wewnętrznego zakazującego sędziemu dokonania oceny, czy warunek umowy zawartej z podmiotem gospodarczym ma nieuczciwy charakter, w sytuacji gdy zawodowy poręczyciel udzielający zabezpieczenia wykonania umowy poinformował dłużnika będącego konsumentem o tym, że zamierza dokonać płatności, a konsument nie poinformował tego poręczyciela o tym, jakie zarzuty należy podnieść?

2)

Czy zawarta w treści umowy wzmianka o tym, że ryzyko kursowe spoczywa na kredytobiorcy, uzupełniona harmonogramem spłat, sprawia, że warunek umowy staje się „jasny i zrozumiały” w rozumieniu dyrektywy, mimo braku symulacji przedstawiających różne scenariusze kształtowania się kursu walutowego, w tym także te niekorzystne?

3)

Czy ciężar udowodnienia faktu przekazania konsumentowi informacji niezbędnych do zapewnienia, aby dany warunek umowy był jasny i zrozumiały oraz ciężar udowodnienia faktu, że rzeczony warunek umowy jest jasny i zrozumiały spoczywa na podmiocie gospodarczym czy na konsumencie?

4)

Czy w wypadku uznania przez sąd, że postanowienia od 1.2.1 do 1.2.9 i 2.8 umowy są nieuczciwe, ponieważ nie zostały one zredagowane w sposób wystarczająco jasny i zrozumiały, za niezawarte w umowie należy uznać wszystkie warunki finansowe, w tym klauzulę określającą oprocentowanie, względnie czy za niezawarte w tej umowie należy uznać jedynie postanowienia dotyczące zmienności stopy oprocentowania i klauzulę określającą walutę, pozostawiając jako obowiązującą stałą stopę oprocentowania i walutę EUR, czy wreszcie należy zastosować jeszcze inne rozwiązanie?

5)

Czy w ramach analizy powyższego zagadnienia sąd powinien upewnić się, że orzeczona sankcja jest skuteczna, proporcjonalna i odstraszająca?