5.3.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 83/14

—

stwierdzenie, że ograniczając formę prawną instytucji szkoleniowych dla mediatorów do spółek o celu niezarobkowym, które zgodnie z ustawą nr 3898/2010 i dekretem prezydenckim nr 123/2011 muszą zostać utworzone przez co najmniej jedną izbę adwokacką i co najmniej jedną izbę zawodową w Grecji, Grecja uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie art. 49 TFUE i art. 15 ust. 2 lit. b) i c) oraz ust. 3 dyrektywy 2006/123/WE (1);

—

stwierdzenie, że uzależniając postępowanie w sprawie uznania kwalifikacji uniwersyteckich od spełnienia warunków nakładających dodatkowe wymogi dotyczące treści zaświadczeń i środków wyrównawczych bez uprzedniej oceny różnic merytorycznych oraz utrzymując w mocy dyskryminacyjne przepisy prawne, zgodnie z którymi osoby, które ubiegają się o akredytację kwalifikacji mediatora i dysponują tytułami akredytacyjnymi uzyskanymi za granicą lub w uznanych zagranicznych instytucjach szkoleniowych w wyniku kursów szkoleniowych prowadzonych w Grecji, muszą wykazać się doświadczeniem wynikającym z udziału w co najmniej trzech postępowaniach mediacyjnych, Grecja uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie art. 49 TFUE, jak również art. 13, art. 14 i art. 50 ust. 1 oraz załącznika VII do dyrektywy 2005/36/WE (2);

—

obciążenie Republiki Greckiej kosztami postępowania.

1.

Naruszenie prawa do korzystania ze swobody przedsiębiorczości zagwarantowanego w art. 49 TFUE i w art. 15 ust. 2 lit. b) i c) dyrektywy 2006/123/WE dotyczącej usług na rynku wewnętrznym

Artykuł 5 ust. 1 ustawy 3898/2010 oraz odnoszący się do niej dekret prezydencki nr 123/2011 stanowią, że instytucje szkoleniowe dla mediatorów muszą mieć wyłącznie formę prawną spółek o celu niezarobkowym, w ich skład muszą wchodzić co najmniej jedna izba adwokacka i jedna izba zawodowa w Grecji oraz mogą one podjąć działalność po uzyskaniu zezwolenia wydanego przez organ, o którym mowa w art. 7 tej ustawy.

Takie ograniczenia odnoszą się zarówno do instytucji, które zamierzają po raz pierwszy podjąć działalność w Grecji, jak i do instytucji, które pragną mieć przedsiębiorstwo dodatkowe w postaci spółki zależnej.

Żadna osoba fizyczna lub prawna inna niż izby adwokackie lub izby zawodowe nie może założyć placówki szkoleniowej dla mediatorów, którzy na podstawie tego szkolenia mogą uczestniczyć w egzaminie w celu poświadczenia kwalifikacji mediatora w Grecji, jeżeli nie zawarła ona umowy z izbą adwokacką lub izbą zawodową tego kraju.

Ponadto każda instytucja, której obecną formą prawną nie jest spółka o celu niezarobkowym, jest zasadniczo pozbawiona możliwości szkolenia kandydatów na mediatorów w zamian za zapłatę opłat wpisowych, którzy to kandydaci mogą uczestniczyć na podstawie tego szkolenia w egzaminie w celu poświadczenia kwalifikacji mediatora w Grecji.

Wreszcie każda instytucja szkoleniowa pochodząca z innego państwa członkowskiego, która jest zainteresowana świadczeniem omawianych usług w zamian za zapłatę opłat wpisowych przez studentów zapisujących się na programy szkoleniowe dla mediatorów, co do zasady nie ma możliwości wejścia na rynek grecki i utworzenia przedsiębiorstwa dodatkowego w postaci spółki zależnej, jeżeli jej obecną formą prawną nie jest spółka o celu niezarobkowym i w ramach wyboru spółki zależnej nie ogranicza się ona do spółek o celu niezarobkowym.

Komisja uważa, że wymienione wyżej przepisy stanowią ograniczenie prawa przedsiębiorczości, które jest przewidziane w art. 49 TFUE i w art. 15 ust. 2 lit. b) i c) dyrektywy 2006/123/WE w sprawie usług na rynku wewnętrznym.

Takie ograniczenie nie wchodzi w zakres wyjątku przewidzianego w art. 51 akapit pierwszy TFUE, ponieważ świadczenie usług szkoleniowych dla mediatorów nie stanowi działalności związanej z państwem, z wykonywaniem władzy publicznej, a w szczególności „z administrowaniem wymiarem sprawiedliwości”. Ponadto nie może ono zostać uzasadnione interesem w ochronie jakości usług, która nie pozostaje w żadnym bezpośrednim związku z ograniczeniem formy prawnej instytucji szkoleniowych i posiadania udziału kapitałowego w spółce.

2.

Naruszenie dyrektywy 2005/36/WE i art. 49 TFUE dotyczącego swobody przedsiębiorczości

Komisja uważa, że wymogi zawarte w ust. 2 jedynego artykułu w rozdziale A rozporządzenia ministerialnego nr 109088 z dnia 12 grudnia 2011 r., zgodnie z którym poświadczenie wykształcenia mediatora musi potwierdzać metody nauczania, liczbę uczestników, liczbę i kwalifikacje prowadzących szkolenia, procedurę egzaminacyjną i oceny kandydatów oraz sposób, w jaki zostaje zapewniona obiektywność tego postępowania, wykraczają poza to, czego można wymagać do celów dokonania oceny poziomu umiejętności i kwalifikacji zawodowych, jakie powinien posiadać właściciel poświadczenia, i nie pozwalają ocenić prawidłowo kwestii, czy wykształcenie zainteresowanego obejmuje wiadomości i umiejętności, które różnią się istotnie od wiadomości i umiejętności objętych dokumentem potwierdzającym posiadanie kwalifikacji wymaganym w Grecji. Z tych względów wymieniony wyżej przepis jest sprzeczny z art. 13, 14 i 50 oraz z załącznikiem VII do dyrektywy 2005/36/WE.

Ponadto ust. 5 rozdziału A wspomnianego wyżej rozporządzenia ministerialnego nakłada na zagranicznych mediatorów o pełnych kwalifikacjach zawodowych obowiązek wykazania, że mają doświadczenie wynikające z udziału w co najmniej trzech postępowaniach mediacyjnych, zanim ich kwalifikacje zostaną uznane w Grecji, podczas gdy taki wymóg nie jest stawiany mediatorom, którzy uzyskali swoje wykształcenie zawodowe w Grecji. W związku z tym wymieniony wyżej przepis jest sprzeczny z art. 13 dyrektywy 2005/36/WE, który przewiduje, że właściwy organ przyjmującego państwa członkowskiego przyznaje dostęp do tego zawodu na tych samych warunkach co własnym obywatelom wnioskodawcom, którzy otrzymali poświadczenie kompetencji od innego państwa członkowskiego, i narusza zasadę niedyskryminacji przewidzianą w art. 49 TFUE.