Skarga wniesiona w dniu 14 listopada 2014 r. – Komisja Europejska/Republika Cypryjska

(Sprawa C-515/14)

(2015/C 065/28)

Język postępowania: grecki

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Tserepa-Lacombe i D. Martin)

Strona pozwana: Republika Cypryjska

Żądania strony skarżącej

Zarzuty i główne argumenty

Komisja Europejska wnosi do Trybunału o stwierdzenie, że Republika Cypryjska uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na podstawie art. 45 i 48 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej, ponieważ nie usunęła ze skutkiem wstecznym od dnia 1 maja 2004 r. kryterium wieku zawartego w art. 27 ustawy L. 97(I)97, które to kryterium powoduje niezgodność tegoż artykułu z wymienionymi powyżej postanowieniami, gdyż powstrzymuje pracowników od opuszczenia własnego kraju w celu podjęcia pracy najemnej w innym państwie członkowskim lub w instytucji Unii Europejskiej bądź w innej organizacji międzynarodowej oraz z tego względu, że wiąże się ono z nierównym traktowaniem pracowników migrujących, w tym tych, którzy są zatrudnieni w instytucjach Unii Europejskiej, i urzędników publicznych, którzy wykonywali swoją działalność wyłącznie na Cyprze. Ustawodawstwo cypryjskie, zwłaszcza art. 27 ustawy o przejściu na emeryturę [L. 97(I)97], wprowadza nierówne traktowanie urzędników administracji krajowej i urzędników, którzy pracują w organizacjach międzynarodowych innego państwa członkowskiego lub w Unii Europejskiej, ponieważ tylko pracownicy, którzy wykonywali swoją działalność wyłącznie na Cyprze, mogą w przypadku przejścia na emeryturę z administracji publicznej powołać się na art. 24 i 25 spornej ustawy i zachować swoje uprawnienia emerytalne, nawet jeśli nie spełniają oni kryterium wieku 45 lub 48 lat. Natomiast pracownicy, którzy skorzystali z prawa do swobodnego przepływu, nie mogą powołać się na wspomniane artykuły, w związku z czym tracą przysługujące im uprawnienia emerytalne.

Ponadto sporny artykuł ustawy o przejściu na emeryturę stoi na przeszkodzie swobodnemu przepływowi pracowników, ponieważ pozbawia on ich możliwości skumulowania wszystkich okresów składkowych i nie gwarantuje jednolitości kariery zawodowej pracowników migrujących do celów emerytalnych. Ze stosowania tej ustawy wynika, że zatrudniony, który dobrowolnie zrezygnował z urzędu w administracji publicznej Cypru, aby pracować w instytucjach międzynarodowych innego państwa członkowskiego i który nie spełnia w zależności od przypadku kryterium wieku 45 lub 48 lat, otrzymuje tylko odprawę i traci swoje uprawnienia emerytalne zgodnie z art. 27 ust. 1 lit. b) ustawy o przejściu na emeryturę, mimo że ma on minimalny okres składkowy wynoszący pięć lat.

Co więcej, ustawa [L. 31(I)/2012], która reguluje tylko przeniesienie uprawnień emerytalnych z i do systemu emerytalnego Unii Europejskiej, nie zawiera żadnego przepisu dotyczącego uprawnień emerytalnych urzędników, którzy odeszli z administracji publicznej Cypru, aby podjąć służbę w Unii Europejskiej i którzy ostatecznie zdecydowali się nie przenosić takich uprawnień emerytalnych zgodnie z art. 11 załącznika VIII do regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej. Wspomniani urzędnicy utraciliby swoje uprawnienia emerytalne w przypadku dobrowolnego odejścia z administracji publicznego i jeżeli nie spełniają oni kryterium wieku.

Skarżąca twierdzi także, iż ustawa z 2011 r. o emeryturach urzędników państwowych i rozszerzonego sektora publicznego, w tym lokalnych władz publicznych (przepisy mające ogólne zastosowanie) [L. 113(I)2011], stosuje się tylko do nowo zatrudnionych urzędników, którzy obejmują służbę w dniu 1 października 2011 r., dniu wejścia w życie wymienionej powyżej ustawy, lub w późniejszym momencie, tak że kryterium wieku nadal znajduje zastosowanie do wszystkich, którzy podlegają ustawie o przejściu na emeryturę [L. 97(I)1997].