5.7.2008   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 171/41

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2008)764 wersja ostateczna z dnia 27 lutego 2008 r. w sprawie ostatecznej kwoty kary pieniężnej nałożonej na Microsoft Corporation w decyzji C(2005)4420 wersja ostateczna;

—

tytułem ewentualnym, uchylenie lub obniżenie kwoty nałożonej okresowej kary pieniężnej;

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

1.

Komisja błędnie nałożyła na Microsoft obowiązek zapłaty okresowej kary pieniężnej w celu zmuszenia tej spółki do stosowania „rozsądnych” cen, nie tłumacząc najpierw, jakie ceny byłyby w opinii Komisji „rozsądne” tak, aby umożliwić Microsoft dowiedzenie się, co należy robić, aby uniknąć nałożenia takiej kary pieniężnej.

2.

Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie oraz naruszyła art. 253 WE twierdząc, że publikowane stawki stosowane przez Microsoft są nierozsądne i sprzeczne z decyzją z 2004 r., a nie biorąc pod uwagę, że a) celem tych publikowanych stawek było wyraźnie ułatwienie negocjacji między Microsoft a przyszłymi licencjobiorcami oraz, że b) Microsoft w porozumieniu z Komisją stworzyła mechanizm, w ramach którego wyznaczony pełnomocnik kontrolowałby proponowane przez Microsoft stawki w sytuacji, gdy któremuś z przyszłych licencjobiorców nie udałoby się osiągnąć porozumienia, który to mechanizm był praktycznie identyczny, jak stworzony przez samą Komisję mechanizm w sprawie NDC Health/IMS Health: środki tymczasowe („IMS Health”) (3). Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie a) nie przypisując odpowiedniego znaczenia temu, że te ustalone przez Microsoft opublikowane stawki były niższe niż stawki uznane za rozsądne przez niezależnego biegłego; b) nie przypisując odpowiedniego znaczenia temu, że nie zdarzyło się, iż przyszłemu licencjobiorcy nie udało się osiągnąć porozumienia z Microsoft oraz c) nie biorąc pod uwagę tego, że licencjobiorcy „niepatentowi” także uzyskują prawa do korzystania z patentów Microsoft.

3.

Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie żądając od Microsoft wykazania, za pomocą zaostrzonego testu możliwości opatentowania, że sekrety handlowe tej spółki są innowacyjne, a to w celu uzasadnienia żądania opłat za obejmującą takie sekrety handlowe licencję. Komisja naruszyła także art. 253 WE, nie uwzględniając szeregu argumentów podniesionych przez Microsoft na podstawie sprawozdania sporządzonego przez biegłych w zakresie prawa patentowego, którzy to biegli zakwestionowali zajęte przez Komisję stanowisko.

4.

Komisja naruszyła art. 233 WE nie podejmując działań niezbędnych do wykonania wyroku T-201/04 (4) w zakresie, w jakim Komisja oparła swą ocenę sporządzonych przez pełnomocnika sprawozdań na podstawie dokumentów uzyskanych dzięki uprawnieniom dochodzeniowym, które Sąd Pierwszej Instancji uznał za niezgodne z prawem.

5.

Komisja nie uwzględniła przysługującego Microsoft prawa do bycia wysłuchanym nie dając tej spółce możliwości przedstawienia, po zakończeniu okresu referencyjnego, w którym Microsoft została ukarana, jej stanowiska, uniemożliwiając jej w ten sposób odniesienie się do wszystkich istotnych aspektów sprawy.

6.

Kwota okresowej kary pieniężnej jest nadmierna i nieproporcjonalna. Komisja między innym pominęła to, że w zaskarżonej decyzji stwierdziła, iż jedynie opłaty rzekomo ustalone przez Microsoft w odniesieniu do jednej szczególnej licencji „niepatentowej” są nierozsądne i dlatego nie kwestionuje ona a) rzekomo ustalonych przez Microsoft opłat za korzystanie z jej wszystkich praw własności intelektualnej zawartych w informacjach dotyczących interoperacyjności, które spółka ta jest zobowiązana udostępniać na podstawie art. 5 decyzji z 2004 r. lub b) kompletności i dokładności dostarczanych informacji dotyczących interoperacyjności.