1)

Czy będące przedmiotem skargi uregulowanie zawarte w zarządzeniu nr 406/2017 ministra zdrowia wspólnoty autonomicznej Madrytu z dnia 8 maja 2017 r., na podstawie którego po odnowieniu powołania na czas określony w publicznym sektorze ochrony zdrowia, które to powołania dokonywane są na podstawie przepisów prawa krajowego zezwalających na odnowienie powołania w celu zapewnienia świadczenia usług o charakterze tymczasowym, koniunkturalnym lub nadzwyczajnym, podczas gdy w rzeczywistości służą one zaspokajaniu stałych i nieprzerwanych potrzeb, ma miejsce przekształcenie charakteru prawnego 9 126 stanowisk pracy z pracownika zatrudnionego na czas określony w celu wykonywania prac doraźnych na pracownika tymczasowego, zaś jego celem jest włączenie tych stanowisk pracy do Oferta Pública de Empleo [publicznej oferty zatrudnienia] i w rezultacie zaprzestanie zatrudniania pracownika na czas określony, jest zgodne z porozumieniem ramowym stanowiącym załącznik do dyrektywy 99/70/WE (1), a dokładnie z klauzulą 5 porozumienia ramowego, pkt 6 i 8 [postanowień ogólnych] porozumienia ramowego oraz ich wykładnią zawartą w wyroku Trybunału Sprawiedliwości (dziesiąta izba) z dnia 14 września 2016 r., EU:C:2016:679?

2)

Czy prawidłowa jest dokonana przez tutejszy sąd wykładnia, zgodnie z którą zasady stosowania wskazane w art. 9 ust. 3 statutu ramowego w przypadku zarządzenia nr 406/2017 ministra zdrowia wspólnoty autonomicznej Madrytu z dnia 8 maja 2017 r. nie są zgodne z klauzulą 5 porozumienia ramowego, pkt 6 i 8 [postanowień ogólnych] porozumienia ramowego oraz ich wykładnią zawartą w wyroku Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 14 września 2016 r., EU:C:2016:679, ponieważ po dokonaniu nadużycia stosowania zatrudnienia na czas określony w celu zaspokojenia stałych potrzeb i powstaniu nieprawidłowości strukturalnych pozwalają one na to, aby nadużycie to nigdy nie zostało ukarane, co narusza cele dyrektywy i utrwala niekorzystną sytuację pracowników statutowych zatrudnionych na czas określony?

3)

Czy prawidłowa jest dokonana przez tutejszy sąd i zawarta w niniejszym postanowieniu wykładnia klauzuli 5 porozumienia ramowego, pkt 6 i 8 [postanowień ogólnych] porozumienia ramowego oraz ich wykładni zawartej w wyroku Trybunału (dziesiąta izba) z dnia 14 września 2016 r., EU:C:2016:679, która prowadzi do wniosku, że zarządzenie nr 406/2017 ministra zdrowia wspólnoty autonomicznej Madrytu z dnia 8 maja 2017 r. nie jest zgodne z art. 2 akapit pierwszy dyrektywy 99/70 w zakresie, w jakim państwo hiszpańskie nie zapewnia realizacji celów określonych w tej dyrektywie, ponieważ w przypadku dokonania nadużycia stosowania umów na czas określony nie zapewnia skutecznych i równorzędnych gwarancji ochrony pracowników służących odpowiedniemu ukaraniu za wspomniane nadużycie i usunięciu skutków naruszenia prawa Unii, pozostawia dokonane nadużycie bez kary, a w rezultacie dopuszcza do tego, aby dyrektywa wspólnotowa nie była stosowana w sektorze ochrony zdrowia?

4)

Biorąc pod uwagę, że uregulowanie krajowe całkowicie wyklucza możliwość dokonania w sektorze publicznym przekształcenia kolejnych umów o pracę na czas określony w umowę o pracę na czas nieokreślony lub zapewnienia stałego zatrudnienia pracownikowi będącemu ofiarą nadużycia, a także iż uregulowanie krajowe nie zapewnia innego skutecznego środka służącego ochronie, a w razie dokonania nadużycia sankcjonującego zawieranie z nadużyciem prawa kolejnych umów o pracę na czas określony, czy należy rozumieć, jak czyni to sąd, że zarządzenie nr 406/2017 ministra zdrowia wspólnoty autonomicznej Madrytu z dnia 8 maja 2017 r. (stosujące z opóźnieniem art. 9 ust. 3 porozumienia [statutu] ramowego) oraz późniejszy proces selekcji w ramach wolnej konkurencji nie mogą zostać uznane za skuteczne środki służące ochronie, a w razie dokonania nadużycia sankcjonujące zawieranie z nadużyciem prawa kolejnych umów o pracę na czas określony, ponieważ w ten sposób, jak uważa i co przywołuje tutejszy sąd, obchodzi się stosowanie dyrektywy i uniemożliwia osiągnięcie celów wymaganych przez dyrektywę wspólnotową?

5)

Czy należy przyjąć, że wymogi zawarte w treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości (dziesiąta izba) z dnia 14 września 2016 r., EU:C:2016:679, nie zostały spełnione w zakresie, w jakim z naruszeniem [dyrektywy 99/70] zarządzenie nr 406/2017 ministra zdrowia wspólnoty autonomicznej Madrytu z dnia 8 maja 2017 r. ogranicza swój zakres zastosowania wyłącznie do pracowników zatrudnionych w celu wykonywania prac doraźnych, a w przypadku pozostałych pracowników zatrudnianych na czas określony przez zbyt długi okres organ administracji nie przeprowadził w terminach wskazanych przez uregulowanie krajowe analizy przyczyn, które by to uzasadniały w celu dokonania w danej sprawie oceny, czy należy utworzyć stanowisko pracy w strukturze zatrudnienia, co prowadzi w rzeczywistości do utrwalenia sytuacji niepewności zatrudnienia pracowników, pozostawiając to nadużycie bez kary i nie wprowadzając w tym zakresie żadnych środków, które zapewniłyby skuteczne i równoważne gwarancje ochrony w celu należytego ukarania takiego nadużycia i wyeliminowania skutków naruszenia prawa Unii?