1)

Czy art. 90 ust. 1 i 2 dyrektywy VAT (1) należy interpretować w ten sposób, że państwa członkowskie muszą umożliwić obniżenie podstawy opodatkowania VAT w przypadku, gdy można wykazać, iż podatnik ostatecznie nie otrzymał całości lub części zapłaty z tytułu dokonanej transakcji?

2)

Czy biorąc w szczególności pod uwagę wyroki wydane w sprawach Almos [C-337/13], pkt 23, Di Maura [C-246/16], pkt 20–29, i, w drodze analogii, T-2 [C-396/16], pkt 31–45, orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że z punktu widzenia określonego w art. 90 ust. 1 dyrektywy VAT i spoczywającego na państwie członkowskim obowiązku obniżenia podstawy opodatkowania a posteriori należy rozróżnić między całkowitym lub częściowym brakiem zapłaty przez nabywcę a sytuacją, w której wierzytelność sprzedawcy stała się ostatecznie nieściągalna, w związku z czym w pierwszym przypadku państwo członkowskie może skorzystać z odstępstwa przewidzianego w art. 90 ust. 2, natomiast w drugim przypadku możliwość zastosowania tego odstępstwa jest wyłączona, a państwo członkowskie musi bezwarunkowo zezwolić na obniżenie podstawy opodatkowania a posteriori w tym przypadku?