7.3.2014   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

CE 68/13

—

uwzględniając art. 215 Traktatu TFUE,

—

uwzględniając projekt zalecenia dla Rady, który złożyli Guy Verhofstadt i Kristiina Ojuland w imieniu grupy ALDE (B7-0196/2012),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 lutego 2011 r. w sprawie rządów prawa w Rosji (1),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie rocznego sprawozdania dotyczącego praw człowieka na świecie za rok 2009 oraz polityki UE w tym zakresie (2),

—

uwzględniając swoją rezolucję z dnia 14 grudnia 2011 r. w sprawie zbliżającego się szczytu UE-Rosja, który odbędzie się w dniu 15 grudnia 2011 r., oraz wyników wyborów do Dumy z dnia 4 grudnia 2011 r. (3),

—

uwzględniając swoje zalecenie dla Rady z dnia 2 lutego 2012 r. w sprawie spójnej polityki wobec reżimów, w stosunku do których UE stosuje środki ograniczające (4),

—

uwzględniając przyjęcie w dniu 26 czerwca 2012 r. przez Komisję Spraw Zagranicznych Senatu Stanów Zjednoczonych ustawy im. Siergieja Magnickiego o odpowiedzialności za łamanie zasad praworządności w celu nałożenia zakazu wydawania wiz i zamrożenia aktywów urzędników rosyjskich podejrzanych o udział w zatrzymaniu Siergieja Magnickiego, znęcaniu się nad nim i jego śmierci,

—

uwzględniając projekt rezolucji w sprawie rządów prawa w Rosji: sprawa Siergieja Magnickiego, przedstawiony na rocznej sesji Zgromadzenia Parlamentarnego OBWE w 2012 r., w którym parlamenty narodowe zostały wezwane do podjęcia działań w celu wprowadzenia sankcji wizowych i zamrożenia aktywów,

—

uwzględniając art. 121 ust. 3 Regulaminu,

—

uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Zagranicznych (A7-0285/2012),

A.

mając na uwadze, że aresztowanie Siergieja Magnickiego, warunki jego przetrzymywania, a następnie śmierć poniesiona przez niego w więzieniu stanowią dobrze udokumentowany i znaczący przykład nieprzestrzegania praw człowieka;

B.

mając na uwadze, że pośmiertne oskarżenie Siergieja Magnickiego stanowi pogwałcenie międzynarodowych i krajowych przepisów, które jasno pokazuje nieprawidłowości w rosyjskim systemie wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych;

C.

mając na uwadze, że Federacja Rosyjska jako członek Rady Europy oraz Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie sama zobowiązała się do pełnego przestrzegania podstawowych praw i praworządności, a także mając na uwadze, że Unia Europejska wielokrotnie oferowała dodatkowe wsparcie i wiedzę fachową, aby pomóc Federacji Rosyjskiej w modernizowaniu jej systemu konstytucyjnego i prawnego i przestrzeganiu go;

D.

mając na uwadze, że pomimo wyników śledztwa z 2011 r. przeprowadzonego przez Radę ds. Praw Człowieka przy urzędzie Prezydenta Rosji w sprawie niezgodności z prawem aresztowania Siergieja Magnickiego, jego przetrzymywania i odmawiania mu dostępu do wymiaru sprawiedliwości, dochodzenie utknęło w martwym punkcie, a urzędnicy zamieszani w sprawę zostali uwolnieni od zarzutów, a nawet zostali przydzieleni do postępowania w sprawie śmierci więźnia; mając na uwadze, że takie działania władz są dowodem na polityczny charakter oskarżenia Magnickiego;

E.

mając na uwadze, że Unia Europejska wielokrotnie wzywała władze rosyjskie w różnych formach, począwszy od zwykłych konsultacji w sprawie praw człowieka, po rozmowy na szczycie, do przeprowadzenia dokładnego niezależnego dochodzenia w tej szczególnej, dobrze udokumentowanej sprawie oraz do położenia kresu obecnej atmosferze bezkarności;

F.

mając na uwadze, że sprawa Siergieja Magnickiego jest tylko jednym, ale szczególnym i dobrze udokumentowanym, z przypadków nadużywania władzy przez rosyjskie organy ścigania, poważnie naruszającym zasadę praworządności; mając na uwadze, że istnieje wiele innych spraw sądowych, w których – pod pretekstem przestępstw gospodarczych i domniemanych zarzutów korupcji – eliminowani są stanowiący konkurencję przedsiębiorcy czy rywale polityczni;

G.

mając na uwadze, że ograniczenia wizowe czy inne środki ograniczające nie są tradycyjnymi sankcjami prawnymi per se, lecz stanowią sygnał polityczny niepokoju UE, skierowany do szerokiego grona odbiorców, a zatem pozostaje koniecznym i zasadnym narzędziem polityki zagranicznej;

H.

mając na uwadze, że sankcje UE związane ze sprawą Magnickiego mogłyby wymusić na rosyjskich władzach faktyczne podjęcie nowych działań w celu bardziej konkretnego i przekonującego zajęcia się kwestią praworządności w Rosji i obecnej atmosfery bezkarności;

I.

mając na uwadze, że szereg parlamentów państw członkowskich UE, takich jak Holandia, Wielka Brytania, Szwecja czy Polska, uchwaliły już rezolucje wzywające rządy tych krajów do wprowadzenia sankcji w związku ze sprawą Magnickiego, a kilka innych parlamentów krajowych (w Portugalii, we Francji, w Hiszpanii czy na Łotwie) jest na wstępnym etapie opracowywania takich rezolucji;

1.

występuje do Rady z następującymi zaleceniami:

2.

zachęca Radę do przyjęcia spójnej i proaktywnej postawy wobec innych przypadków poważnego łamania praw człowieka w Rosji, na podstawie dobrze udokumentowanych, zbieżnych, niezależnych źródeł i przekonujących dowodów, oraz do wprowadzenia jako ostateczności podobnych środków ograniczających wobec przestępców;

3.

podkreśla, że przestrzeganie przez rosyjskie władze podstawowych wartości, takich jak praworządność, poszanowanie praw człowieka i podstawowych wolności, pozostaje głównym warunkiem wstępnym stosunków UE-Rosja oraz budowania stabilnego i wiarygodnego partnerstwa między tymi dwoma stronami;

4.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszego zalecenia Radzie oraz przedstawienia go do wglądu Komisji, państwom członkowskim oraz rosyjskiej Dumie Państwowej i rządowi Federacji Rosyjskiej.