20.6.2009   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 141/56

—

uchylenie, w całości i bez żadnego wyjątku, postanowienia z dnia 18 lutego 2009 r., wydanego przez pierwszą izbę Sądu do spraw Służby Publicznej w sprawie F-70/07 Marcuccio przeciwko Komisji (zwanej dalej: „rozpatrywaną sprawą”);

—

stwierdzenie, że skarga w pierwszej instancji, w przedmiocie której wydano zaskarżone postanowienie, była dopuszczalna w całości i bez żadnego wyjątku;

—

w razie potrzeby, stwierdzenie, że Sąd do spraw Służby Publicznej dopuścił się błędu co do prawa, ponieważ zakwalifikował pewne żądania sformułowane w dokumencie wszczynającym postępowanie w pierwszej instancji, w rozpatrywanej sprawie, jako „demande de taxation des dépens” (sic, pkt 16 zaskarżonego postanowienia);

—

o ile to konieczne, stwierdzenie, że Sąd do spraw Służby Publicznej był właściwy w zakresie wydania rozstrzygnięcia, jako sąd pierwszego stopnia, w przedmiocie wszystkich żądań wnoszącego odwołanie (zwanych dalej „żądaniami”) w rozpatrywanej sprawie; ponadto

—

uwzględnienie wszystkich i bez żadnego wyjątku żądań wnoszącego odwołanie przedstawionych w pierwszej instancji, które należy rozumieć jako wyraźnie powtórzone dla potrzeb wszelkich skutków prawnych;

—

zasądzenie od strony pozwanej na rzecz wnoszącego odwołanie wszystkich kosztów, jakie ten poniósł i które odnoszą się zarówno do postępowania w pierwszej instancji, jak i do postępowania w sprawie niniejszego odwołania; albo

—

skierowanie rozpatrywanej sprawy do Sądu do spraw Służby Publicznej, rozpoznającej w innym składzie, celem ponownego rozstrzygnięcia tej sprawy.

—

niezgodność z prawem częściowego odesłania rozpatrywanej sprawy do Sądu Pierwszej Instancji, w szczególności w zakresie błędnej wykładni i błędnego zastosowania art. 90 Regulaminu pracowniczego urzędników Wspólnot Europejskich (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) oraz całkowity brak uzasadnienia;

—

naruszenie błędna wykładnia i błędne zastosowania zasady du juge préconstitué de par la loi, jak również art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”);

—

niezgodność z prawem odrzucenia wniosków poza tymi, w przedmiocie których Sąd do spraw Służby Publicznej uznał się za niewłaściwy, z uzasadnieniem, że są niedopuszczalne, w szczególności z powodu błędnej wykładni i błędnego zastosowania art. 90 regulaminu pracowniczego oraz pojęcia wniosku o naprawienie szkody accessoire à wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji instytucji wspólnotowej, jak również całkowity brak uzasadnienia i dénaturation des faits;

—

naruszenia procedury mogące poważnie szkodzić interesom wnoszącego odwołanie, ze względu na niedochowanie obowiązku nieuwzględnienia treści aktu, o którym mowa w pkt 11 zaskarżonego postanowienia w zakresie, w jakim został przedstawiony z przekroczeniem terminu, jak również ze względu na wezwanie stron do przedstawienia dokumentów nadzwyczajnych, załączonych następnie do akt sprawy w ramach postępowania w pierwszej instancji, mogących poważnie szkodzić interesom wnoszącego odwołanie;

—

naruszenie zasad rzetelnego procesu sądowego, o którym mowa w art. 6 europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i w art. 47 Karty.