15.2.2016   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 59/50

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2015) 7143 z dnia 21 października 2015 r. dotyczącej pomocy państwa SA.38374 (2014/C ex 2014/NN) wdrożonej przez Królestwo Niderlandów na rzecz Sarbucks;

—

obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy dotyczący błędnego zastosowania art. 107 ust. 1 ze względu na to, że Komisja uważa, iż „Advanced Pricing Agreement” (wstępne porozumienie w sprawie cen transferowych, zwane dalej „APA”) ma charakter selektywny.

2.

Zarzut drugi dotyczący błędnego zastosowania art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na to, że Komisja ocenia istnienie korzyści w oparciu o zasadę ceny rynkowej w prawie Unii. Strona skarżąca uważa jednak, że w prawie Unii nie występuje zasada ceny rynkowej i że zasada ta nie wchodzi w zakres oceny pomocy państwa.

3.

Zarzut trzeci dotyczący błędnego zastosowania art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na to, że Komisja uważa, iż APA przyznaje korzyść spółce Starbucks Manufacturing EMEA B.V. w wyniku wyboru „metody marży transakcyjnej netto” jako metody ustalania cen transferowych.

Komisja niesłusznie twierdzi, iż uzgodniona w APA metoda nie daje wiarygodnego obrazu sytuacji na rynku. Komisja nie wykazała też, że wynagrodzenie wypłacone na rzecz spółki Alki i dopłata do ceny nabycia zielonych ziaren nie mają żadnej realnej wartości.

4.

Zarzut czwarty dotyczący błędnego zastosowania art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na to, że Komisja twierdzi, iż APA przyznaje korzyść spółce Starbucks Manufacturing EMEA B.V. w wyniku sposobu stosowania „metody marży transakcyjnej netto”.

Komisja niesłusznie uważa, że uzgodniona w APA „metoda marży transakcyjnej netto” jest błędnie stosowana i przynosi korzyść spółce Starbucks Manufacturing EMEA B.V. Komisja w żaden sposób nie wykazała, że efektem lepszego – jej zdaniem – zastosowania „metody marży transakcyjnej netto” byłby wyższy dochód podlegający opodatkowaniu i brak korzyści.

5.

Zarzut piąty dotyczący niedopełnienia obowiązku staranności, ponieważ Komisja nie oceniła i nie uwzględniła wszystkich istotnych danych w decyzji oraz oparła się również na anonimowych informacjach, a w każdym razie na informacjach, które nie zostały nigdy przekazane rządowi niderlandzkiemu.