5.3.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 83/22

—

να εκδώσει απόφαση με την οποία θα ακυρώνει την από 8 Νοεμβρίου 2017 απόφαση του SRB·

—

να παράσχει στην προσφεύγουσα πρόσβαση στον φάκελο κατά τα εκτιθέμενα στο δικόγραφο της προσφυγής-αγωγής (στο εξής: προσφυγής).

1.

Στην από 8 Νοεμβρίου 2017 απόφασή του, το SRB προδήλως συγχέει το γενικό δικαίωμα προσβάσεως σε έγγραφα, το οποίο μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο επικλήσεως από οποιονδήποτε πολίτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με το πιο εξειδικευμένο δικαίωμα της προσβάσεως στον φάκελο, το οποίο μπορεί να ασκηθεί μόνο από τα πρόσωπα που εμπλέκονται στη διαδικασία την οποία αφορά ο φάκελος. Το επιχείρημα του SRB ότι, στο πλαίσιο αμφοτέρων των δικαιωμάτων, ο κατάλογος των εγγράφων στα οποία μπορεί να έχει πρόσβαση ο αιτών είναι ο ίδιος δεν συνάδει προς το δίκαιο.

Το δικαίωμα προσβάσεως στον φάκελο συνιστά δικαίωμα προδήλως διαφορετικό από το δικαίωμα προσβάσεως σε έγγραφα. Ενώ το πρώτο δικαίωμα είναι ένα από τα δικαιώματα που συνθέτουν το «δικαίωμα χρηστής διοικήσεως» που κατοχυρώνεται στον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το δεύτερο συνιστά αυτόνομο δικαίωμα πολύ γενικότερου χαρακτήρα, συνδεόμενο με την αρχή της δημόσιας διαφάνειας.

2.

Η διαφορά αυτή που υφίσταται μεταξύ των δύο δικαιωμάτων σημαίνει ότι αυτά έχουν διαφορετικούς δικαιούχους και διαφορετικό εύρος, ήτοι το δικαίωμα προσβάσεως στον φάκελο μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο επικλήσεως μόνο από τους εμπλεκόμενους στην επίμαχη διαδικασία, ενώ το δικαίωμα προσβάσεως σε έγγραφα αναγνωρίζεται σε οποιονδήποτε πολίτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσον αφορά τα έγγραφα τα οποία έχουν στη διάθεσή τους τα θεσμικά όργανα.

3.

Το διαφορετικό εύρος των δικαιωμάτων αυτών σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι το σύνολο εξαιρέσεων που ισχύει για το καθένα εξ αυτών είναι επίσης διαφορετικό. Συνεπώς, ενώ μία από τις εξαιρέσεις από το δικαίωμα προσβάσεως σε έγγραφα είναι το να μη θιγούν τα «εμπορικά συμφέροντα» των ενεχόμενων επιχειρήσεων, το δικαίωμα προσβάσεως στον φάκελο περιορίζεται προκειμένου η άσκησή του να μη θίγει το «επιχειρηματικό απόρρητο» των εταιριών που μετέχουν στη διαδικασία. Έτσι εξηγείται ποια διαφορά υφίσταται μεταξύ του «εμπορικού συμφέροντος», έννοιας ασφαλώς ευρείας, και του «επιχειρηματικού απορρήτου», έννοιας πολύ στενότερης που αναφέρεται στο σύνολο των γνώσεων που αποτελούν κτήμα ορισμένης επιχειρήσεως, είναι γνωστές σε πολύ συγκεκριμένο κύκλο προσώπων και των οποίων η δημοσιοποίηση μπορεί να θίξει την επιχείρηση. Συναφώς, η ύπαρξη επιχειρηματικού απορρήτου πρέπει να σταθμιστεί με τα λοιπά εμπλεκόμενα συμφέροντα, όπως είναι το δικαίωμα άμυνας.

4.

Η εμπιστευτικότητα, ως άλλη μία από τις εξαιρέσεις στις οποίες υπόκειται το δικαίωμα προσβάσεως στον φάκελο, πρέπει επίσης να αιτιολογείται, υπόκειται δε σε σειρά ορίων τα οποία πρέπει να λαμβάνονται υπόψη, με συνέπεια να μην μπορεί να γίνεται αυτομάτως επίκληση της εμπιστευτικότητας για να μην παρασχεθεί το δικαίωμα προσβάσεως στον φάκελο, δηλαδή η εφαρμογή της εξαιρέσεως πρέπει να είναι αιτιολογημένη, πράγμα που δεν συμβαίνει εν προκειμένω.

5.

Κρίσιμη για την επίλυση της παρούσας διαφοράς είναι η εφαρμογή του άρθρου 41, παράγραφος 2, στοιχείο β', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, συνακόλουθα, στο πλαίσιο της εφαρμογής του κανονισμού 806/2014, η διάταξη στην οποία έπρεπε να συμμορφωθεί το SRB είναι το άρθρο 90, παράγραφος 4, και όχι το άρθρο 90, παράγραφος 1.