2.4.2011   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 103/17

—

να αναιρέσει τη διάταξη που εξέδωσε το τέταρτο τμήμα του Γενικού Δικαστηρίου στις 17 Νοεμβρίου 2010, συμπεριλαμβανομένου του κεφαλαίου που αφορά τα δικαστικά έξοδα και να δεχτεί την προσφυγή κατά παραλείψεως που άσκησε πρωτοδίκως ο νυν αναιρεσείων διαπιστώνοντας ότι η εν λόγω προσφυγή δεν στερείται προδήλως νομικής βάσεως.

—

Ως συνέπεια του πρώτου αιτήματος, να αποφανθεί επί της ουσίας της προσφυγής, ή, επικουρικώς, να αναπέμψει την υπόθεση προς εκδίκαση στο Γενικό Δικαστήριο αφού κρίνει παραδεκτή και βάσιμη την προσφυγή, υποχρεώνοντας τα αντίδικα θεσμικά όργανα να καταβάλλουν τα δικαστικά έξοδα.

1)

Παράβαση των διατάξεων του άρθρου 44 του Οργανισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου, δεδομένου ότι το εισαγωγικό δικόγραφο της προσφυγής περιέχει το αντικείμενο της διαφοράς και συνοπτική έκθεση των ισχυρισμών των οποίων γίνεται επίκληση, και, τέλος, τα αιτήματα του προσφεύγοντος, τα οποία εκτίθενται με απόλυτη σαφήνεια στο αιτητικό της προσφυγής ως εξής: «να εκδώσει απόφαση με την οποία να διαπιστώσει, αφενός, ότι η παράλειψη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της Επιτροπής να απαντήσουν στην αίτηση που υποβλήθηκε με έγγραφα προσκομισθέντα στις 6 Οκτωβρίου 2009 αντίκειται προς το κοινοτικό δίκαιο και, αφετέρου, να υποχρεώσει τα εν λόγω όργανα να άρουν την κατάσταση αυτή.»

2)

Παράβαση του άρθρου 20, παράγραφος 2, στοιχείο δ', της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρώην άρθρο 17 ΣΕΚ), του άρθρου 24 ΣΛΕΕ (πρώην άρθρο 21 ΣΕΚ), του άρθρου 227 ΣΛΕΕ (πρώην άρθρο 194 ΣΕΚ), σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 58 του Οργανισμού του Δικαστηρίου. Η εν λόγω παράβαση αφορά την αίτηση που απέστειλε ο νυν αναιρεσείων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2008 με την οποία εφιστούσε την προσοχή του θεσμικού αυτού οργάνου στον κίνδυνο που διατρέχουν οι Ισπανοί υπήκοοι οι οποίοι τολμούν να καταγγείλουν την πολιτική διαφθορά και την φοροαποφυγή που παρατηρούνται στο εν λόγω κράτος μέλος. Στην αίτησή του προς το Κοινοβούλιο ο νυν αναιρεσείων είχε επισυνάψει σύμβαση υπογεγραμμένη από εξέχουσες προσωπικότητες της χώρας του –περιλαμβανομένου δικηγόρου το όνομα του οποίου φέρει το μεγαλύτερο δικηγορικό γραφείο στην Ισπανία και στην Πορτογαλία– στην οποία εκτίθεται ο τρόπος με τον οποίο όλα τα εν λόγω πρόσωπα εξαπατούσαν τις φορολογικές αρχές και τους πολίτες μέσω εικονικών και αδιαφανών έναντι του κράτους επιχειρήσεων. Η αίτηση αυτή αρχειοθετήθηκε χωρίς να δοθεί συνέχεια ενώ κανένας Ισπανός ευρωβουλευτής δεν απάντησε στις μεταγενέστερες αιτήσεις που απέστειλε προς στήριξη της αρχικής καταγγελίας του ο νυν αναιρεσείων –με δέκα ηλεκτρονικά μηνύματα– και με τις οποίες ζητούσε τη συνεργασία των Ισπανών ευρωβουλευτών για την εξασφάλιση της σωματικής του ακεραιότητας κατά των απειλών που δεχόταν.

3)

Προσβολή θεμελιωδών δικαιωμάτων περιλαμβανόμενων στο άρθρο 6 ΣΕΕ και στα άρθρα 20 και 21 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκ μέρους των αντίδικων θεσμικών οργάνων. Ο αναιρεσείων προβάλλει ότι η παράλειψη της Επιτροπής να απαντήσει στο έγγραφο που της απέστειλε στις 6 Οκτωβρίου 2009 συνεπάγεται σοβαρή παράβαση του άρθρου 6 ΣΕΕ, δεδομένου ότι η Επιτροπή οφείλει να προωθεί έναν δημοκρατικό χώρο συνύπαρξης για όλους τους Ευρωπαίους πολίτες, να σέβεται την ισότητα της πρόσβασης των πολιτών στα θεσμικά όργανα της Ένωσης και να εξασφαλίζει την αποτελεσματική ένδικη προστασία, εκτός αν η φοροαποφυγή εμπίπτει στην αρμοδιότητα του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο κρίνει ότι ο υποκείμενος στον φόρο βλάπτεται εμμέσως από αυτήν. Ομοίως, ο αναιρεσείων εφιστά την προσοχή στην ανασφάλεια δικαίου στο κοινοτικό δίκαιο την οποία συνεπάγονται οι αλλεπάλληλες ισπανικές δικαστικές αποφάσεις που αγνοούν τις επισημάνσεις των δικαστικών εκπροσώπων του αναιρεσείοντος όσον αφορά την τήρηση του δικαίου της Ένωσης, ειδικότερα δε όσον αφορά τη συμμόρφωση προς την απόφαση του Δικαστηρίου στις υποθέσεις C-570/07 και C-571/07 (1) περί ελευθερίας εγκαταστάσεως των φαρμακείων στην Ισπανία.

4)

Παράβαση των διατάξεων των άρθρων 265 και 266 ΣΛΕΕ, στο μέτρο που, με το δικόγραφο της προσφυγής που κατέθεσε στο Γενικό Δικαστήριο, ο νυν αναιρεσείων ζήτησε, αφενός, να διαπιστωθεί ότι η παράλειψη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και της Επιτροπής να απαντήσουν στην αίτηση της 6ης Οκτωβρίου 2009 αντίκειται προς το κοινοτικό δίκαιο και, αφετέρου, να υποχρεωθούν τα εν λόγω όργανα να άρουν την κατάσταση αυτή, συνέπεια που πρέπει να επέλθει εκ του νόμου κατ’ εφαρμογή του άρθρου 266 ΣΛΕΕ, κατά το οποίο το θεσμικό όργανο των οποίων η πράξη κηρύχθηκε άκυρη ή των οποίων η παράλειψη κηρύχθηκε αντίθετη προς τις Συνθήκες οφείλει να λαμβάνει τα μέτρα που συνεπάγεται η εκτέλεση της αποφάσεως του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην δε προκείμενη περίπτωση η υποχρέωση του θεσμικού οργάνου συνίσταται στην άρση της παραλείψεως μέσω της απαντήσεως στην αίτηση που υπέβαλε ο νυν αναιρεσείων με έγγραφο της 5ης Οκτωβρίου 2009.