—

να ακυρώσει το εκκαθαριστικό σημείωμα μισθοδοσίας του προσφεύγοντος του Ιουνίου 2021 και το σημείωμα της Υπηρεσίας Ανθρώπινων Πόρων της 14ης Ιουνίου 2021 της Επιτροπής με το οποίο αυτός ενημερώθηκε ότι από το 2021 και λόγω του Brexit δεν θα ελάμβανε πλέον το κατ’ αποκοπήν ποσό που καταβάλλεται ως επιστροφή των εξόδων ταξιδίου προς τον τόπο καταγωγής·

—

να ακυρώσει, εφόσον κριθεί ότι παρέχει συμπληρωματική αιτιολογία στην προσβαλλόμενη απόφαση, την απόφαση της 22ας Δεκεμβρίου 2021 με την οποία απορρίφθηκε η διοικητική ένσταση της 1ης Σεπτεμβρίου 2021·

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο υποστηρίζεται ότι ο Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: ΚΥΚ) πρέπει να εφαρμοστεί κατά τρόπο που να είναι σύμφωνος προς τον επιδιωκόμενο από αυτόν σκοπό και να διασφαλίζει την πρακτική του αποτελεσματικότητα, ότι η διοίκηση υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο, ότι διαπράχθηκε παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 4, του παραρτήματος VII του ΚΥΚ και ότι οι γενικές εκτελεστικές διατάξεις σχετικά με τον τόπο καταγωγής παραβιάζουν τον ΚΥΚ.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης και αδικαιολόγητη δυσμενής διάκριση, εγείρεται ένσταση ελλείψεως νομιμότητας και υποστηρίζεται ότι δεν πρέπει να τεθεί σε εφαρμογή η ολοσχερής κατάργηση του δικαιώματος επιστροφής των εξόδων ταξιδίου σε περίπτωση απώλειας της ιθαγένειας.

3.

Με τον τρίτο λόγο υποστηρίζεται επικουρικώς, αφενός, ότι πρέπει να τύχει εφαρμογής μια ερμηνεία του ΚΥΚ σύμφωνη με την ευελιξία την οποία υποσχέθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ευνοϊκή προς τους -Βρετανούς υπηκόους και συνεπής προς τους λοιπούς εσωτερικούς κανόνες και, αφετέρου, ότι παραβιάζεται η αρχή της αποζημίωσης λόγω της κατάστασης αποδημίας του υπαλλήλου.