1)

Έχει το άρθρο 5 της οδηγίας 2000/78/ΕΚ για τη διαμόρφωση γενικού πλαισίου για την ίση μεταχείριση στην απασχόληση και την εργασία (1), υπό το πρίσμα των αιτιολογικών της σκέψεων 16, 17, 20 και 21, των άρθρων 21 και 26 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των άρθρων 2 και 27 της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία (εγκεκριμένης με την απόφαση 2010/48/ΕΚ του Συμβουλίου της 26ης Νοεμβρίου 2009 (2)), την έννοια ότι απαγορεύει την εφαρμογή εθνικής ρυθμίσεως η οποία προβλέπει την αυτοδίκαιη λύση της συμβάσεως εργασίας λόγω αναπηρίας του εργαζομένου (όταν αυτός κηρυχθεί σε κατάσταση μόνιμης και ολικής ανικανότητας για την άσκηση του συνήθους επαγγέλματός του), χωρίς να απαιτεί από τον εργοδότη την προηγουμένη συμμόρφωσή του προς την υποχρέωση προβλέψεως «εύλογων προσαρμογών» όπως επιβάλλει το άρθρο 5 της εν λόγω οδηγίας ούτως ώστε να διατηρηθεί η θέση εργασίας (ή την απόδειξη ότι η συμμόρφωση προς την υποχρέωση αυτή συνεπάγεται δυσανάλογη επιβάρυνση);

2)

Έχουν το άρθρο 2, παράγραφος 2, και το άρθρο 4, παράγραφος 1, της οδηγίας 2000/78/ΕΚ για τη διαμόρφωση γενικού πλαισίου για την ίση μεταχείριση στην απασχόληση και την εργασία, υπό το πρίσμα των αιτιολογικών της σκέψεων 16, 17, 20 και 21, των άρθρων 21 και 26 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των άρθρων 2 και 27 της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία (εγκεκριμένης με την απόφαση 2010/48/ΕΚ του Συμβουλίου της 26ης Νοεμβρίου 2009), την έννοια ότι η αυτοδίκαιη λύση της συμβάσεως εργασίας εργαζομένου λόγω αναπηρίας (όταν αυτός κηρυχθεί σε κατάσταση μόνιμης και ολικής ανικανότητας για την άσκηση του συνήθους επαγγέλματός του), χωρίς να απαιτείται η προηγουμένη συμμόρφωση προς την υποχρέωση προβλέψεως «εύλογων προσαρμογών» όπως επιβάλλει το άρθρο 5 της εν λόγω οδηγίας ούτως ώστε να διατηρηθεί η θέση εργασίας (ή η προηγουμένη απόδειξη ότι η συμμόρφωση προς την υποχρέωση αυτή συνεπάγεται δυσανάλογη επιβάρυνση), συνιστά άμεση δυσμενή διάκριση, ακόμη και όταν η λύση της συμβάσεως εργασίας προβλέπεται από εθνική ρύθμιση;