8.1.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 5/20

—

uchylenie wyroku Sądu z dnia 20 lipca 2017 r., ADR/Komisja (T-644/14);

—

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2014) 4485 final z dnia 27 czerwca 2014 r. w sprawie odzyskania części wkładu finansowego przekazanego skarżącej;

—

wydanie ostatecznego orzeczenia w sprawie, uwzględniającego żądania podniesione przez stronę skarżącą w pierwszej instancji;

—

obciążenie Komisji kosztami niniejszego postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez wnoszącą odwołanie przez Trybunałem i skarżącą przed Sądem.

1)

Sąd naruszył prawo, dokonując wykładni zasady odnoszącej się do pomocy finansowej Unii Europejskiej, w myśl której Unia może dotować jedynie te koszty, które zostały rzeczywiście poniesione.

Wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd Unii przyjął zbyt ścisłą wykładnię tej zasady, która to wykładnia jest niespójna z wcześniejszym orzecznictwem Trybunału i z wolą europejskiego prawodawcy.

2)

Sąd naruszył prawo, dokonując wykładni art. 299 TFUE, art. 9 rozporządzenia finansowego Unii (1), art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej oraz orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości.

Wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd błędnie zinterpretował art. 299 TFUE i art. 79 § 2 rozporządzenia finansowego, jako normy uprawniające Komisję do wydawania wykonalnych nakazów odzyskania pomocy w sprawach z zakresu stosunków umownych. Ponadto zaskarżony wyrok jest niespójny z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości w sprawie Lito Maieftiko Gynaikologiko kai Cheirourgiko Kentro AE/Komisja. Wreszcie skuteczność skargi opartej na art. 272 TFUE ulega drastycznemu zmniejszeniu w odniesieniu do beneficjenta dotacji, skoro Komisja Europejska może zdecydować się na podjęcie działań zmierzających do przymusowego odzyskania pomocy przed wydaniem ostatecznego wyroku przez właściwy sąd.