—

o stwierdzenie nieważności decyzji w części, w która dotyczy skarżącej, a konkretnie art. 1 pkt 5 lit. d), art. 2 lit. g) i art. 4 w sposób ograniczony do włączenia skarżącej na listę adresatów środka;

—

o przyznanie skarżącej prawa domagania się od wierzyciela, by w pierwszej kolejności dochodził zaspokojenia od innych dłużników solidarnych;

w przypadku orzeczenia korzystnego dla spółki Prysmian w odrębnym postępowaniu wszczętym ewentualnie przez nią w postaci skargi o stwierdzenie nieważności decyzji

—

o stwierdzenie nieważności tej decyzji i o zmianę art. 2 lit. g) poprzez obniżenie grzywny nałożonej solidarnie na spółkę Prysmian i skarżącą;

—

o obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

—

Pirelli podnosi, że w decyzji nie zostały rozpatrzone, ani nawet przywołane szczegółowe argumenty dotyczące braku zastosowania Parental Liability Presumption (zwanego dalej „PLP”) do relacji Pirelli-Prysmian. Decyzja jest więc wadliwa z powodu całkowitego braku uzasadnienia i należy stwierdzić jej nieważność.

—

Skarżąca zarzuca, że decyzja naruszyła jej prawa podstawowe chronione przez art. 48 i 49 karty nicejskiej oraz art. 6 ust. 2 i art. 7 ust. 1 konwencji. Ponadto przypisanie odpowiedzialności spółce Pirelli stanowi naruszenie prawa własności (art. 1 protokołu dodatkowego do konwencji i art. 14 konwencji, jak też art. 17 i 21 karty nicejskiej) i jest sprzeczne z zasadą neutralności w rozumieniu art. 345 TFUE. W końcu Komisja dopuściła się wyraźnego naruszenia prawa do obrony Pirelli, usankcjonowanego w art. 6 konwencji i art. 48 ust. 2 karty nicejskiej, ze względu na to, że skarżąca nie mogła bronić się w przedmiocie zarzucanego naruszenia, gdyż nie dysponowała niczym, co by było użyteczne dla obalenia zarzutów skierowanych do spółki Prysmian

—

Skarżąca podnosi, że Komisja błędnie zastosowała PLP w niniejszym przypadku, z naruszeniem art. 101 TFUE, nie uwzględniając należycie szczególnych cech stosunku kontrolnego Pirelli-Prysmian.

—

Skarżąca podnosi, że zastosowanie PLP w niniejszym przypadku narusza zasadę proporcjonalności ustanowioną w art. 5 ust. 4 TUE, ponieważ nie służy ono osiągnięciu żadnego z celów, do których Komisja dąży poprzez jego zastosowanie. Nie było zatem żadnego powodu, by rozszerzać odpowiedzialność spółki Prysmian również na spółkę Pirelli.

—

Skarżąca twierdzi, że nałożenie na Pirelli odpowiedzialności solidarnej wraz z Prysmian nie tylko nie realizuje celów, które Komisja zamierza osiągnąć w dziedzinie kar, lecz wręcz jest z nimi sprzeczne. Posiłkowo, aby uwzględnić różną odpowiedzialność przypisywaną spółkom Prysmian i Pirelli, Komisja powinna była przynajmniej przyznać spółce Pirelli prawo domagania się od wierzyciela, by w pierwszej kolejności dochodził zaspokojenia od innych dłużników solidarnych. W końcu Komisja naruszyła zasadę proporcjonalności i zasadę równego traktowania, nie uwzględniając odpowiednio odmiennej pozycji skarżącej od pozycji spółki Prysmian. Należy zatem stwierdzić nieważność decyzji w części dotyczącej grzywny lub posiłkowo sąd rozpoznający sprawę powinien ją zmienić w ramach swego nieograniczonego prawa orzekania, przyznając spółce Pirelli prawo domagania się od wierzyciela, by w pierwszej kolejności dochodził zaspokojenia od innych dłużników solidarnych.

—

Skarżąca podnosi argumenty na rzecz własnego prawa do skorzystania z ewentualnego uzyskania przez spółkę Prysmian stwierdzenia nieważności (częściowego lub całkowitego) decyzji lub w każdym razie obniżenia grzywy. Skarżąca przywołuje w niniejszej skardze argumenty spółki Prysmian, z wyjątkiem tych, które są dla niej niekorzystne.