Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 26 czerwca 2014 r. w sprawie T-372/11 Basic AG Lebensmittelhandel przeciwko Urzędowi Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), wniesione w dniu 20 sierpnia 2014 r. przez Basic AG Lebensmittelhandel

(Sprawa C-400/14 P)

(2014/C 431/15)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Basic AG Lebensmittelhandel (przedstawiciele: D. Altenburg, T. Haug, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), Repsol YPF, SA.

Żądania wnoszącego odwołanie

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie kwestionuje dokonaną przez Sąd interpretację definicji „usług dystrybucji”, która prawnego punktu widzenia stanowi kwestię wstępną w ocenie podobieństwa usług. Wnoszący odwołanie konsekwentnie stoi na stanowisku, że Sąd przyjął niewłaściwy sposób postrzegania jako podstawę swojej późniejszej oceny dotyczącej prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd w przypadku rozpatrywanych znaków towarowych.

Wnoszący odwołanie pragnie zaznaczyć, że podstawową funkcją Trybunału jest zapewnienie jednolitego rozumienia pojęcia i zakresu rozpatrywanych usług (wyroki: Praktiker, C-418/02, pkt 33; Zino Davidoff i Levi Strauss, sprawy połączone od C-414/99 do C-416/99, pkt 42, 43) oraz wyroku „IP-Translator” (C-307/10, z dnia 19 czerwca 2012 r.), przy czym „konieczne jest, by towary i usługi dały się zdefiniować w obiektywny sposób, tak aby znak towarowy mógł pełnić funkcję wskazania pochodzenia”, i wnosi do Trybunału, o przedstawienie „wystarczająco precyzyjnej i jasnej” definicji „usług dystrybucji”.

W opinii wnoszącego odwołanie usługa „dystrybucja” ma bardzo wąski zasięg i obejmuje jedynie czynności „transportu; pakowania i składu towarów”, natomiast w jej zakres nie wchodzą usługi „handlu detalicznego i hurtowego”. Wnoszący odwołanie wskazuje ponadto, że Trybunał wyjaśnił w wyroku Praktiker, że celem „handlu detalicznego” (klasa 35) jest, w przeciwieństwie do usług należących do klasy 39 – sprzedaż towarów konsumentom, przy czym działania te polegają „w szczególności na wyselekcjonowaniu asortymentu towarów oferowanych do sprzedaży oraz na zaproponowaniu różnych świadczeń, mających na celu skłonienie konsumenta do zawarcia umowy sprzedaży z zainteresowanym kupcem, a nie z jego konkurentem”.

Zdaniem wnoszącego odwołanie ogólne zaklasyfikowanie „dystrybucji” do klasy 39 klasyfikacji nicejskiej nie może pozostać nieuwzględnione, ponieważ Trybunał wyraźnie oparł swoją argumentację w wyroku Praktiker na uwadze wyjaśniającej do klasy 35 (sprawa C-418/02, pkt 36).

Z tego też względu należy uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę Sądowi celem ponownego rozpoznania.