EUR-Lex Access to European Union law
This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document 62014CN0132
Case C-132/14: Action brought on 21 March 2014 — European Parliament v Council of the European Union
Sprawa C-132/14: Skarga wniesiona w dniu 21 marca 2014 r. – Parlament Europejski przeciwko Radzie Unii Europejskiej
Sprawa C-132/14: Skarga wniesiona w dniu 21 marca 2014 r. – Parlament Europejski przeciwko Radzie Unii Europejskiej
Dz.U. C 175 z 10.6.2014, p. 24–25
(BG, ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, HR, IT, LV, LT, HU, MT, NL, PL, PT, RO, SK, SL, FI, SV)
|
10.6.2014 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 175/24 |
Skarga wniesiona w dniu 21 marca 2014 r. – Parlament Europejski przeciwko Radzie Unii Europejskiej
(Sprawa C-132/14)
2014/C 175/30
Język postępowania: francuski
Strony
Strona skarżąca: Parlament Europejski (przedstawiciele: I. Liukkonen i L. Visaggio, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania strony skarżącej
|
— |
Stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 1385/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. zmieniającego rozporządzenia Rady (WE) nr 850/98 i (WE) nr 1224/2009 oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009, (UE) nr 1379/2013 i (UE) nr 1380/2013 w związku ze zmianą statusu Majotty względem Unii Europejskiej (1); |
|
— |
obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Parlament Europejski żąda stwierdzenia nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 1385/2013, które zostało przyjęte na podstawie art. 349 TFUE.
Parlament kwestionuje wybór tej podstawy prawnej dokonany przez Radę, ponieważ na art. 349 TFUE nie mogą opierać się wszystkie przyjęte środki, lecz jedynie niektóre z nich, które polegają na odstępstwie od stosowania prawa Unii na Majotcie. Tymczasem zaskarżone rozporządzenie dotyczy również dziedzin z zakresu wspólnej polityki rybołówstwa i ochrony zdrowia publicznego, przy czym środki te nie są szczególnie uzasadnione strukturalną sytuacją gospodarczą i społeczną Mayotty.
Zdaniem Parlamentu, mając na uwadze różne przedmioty regulacji, sporny akt powinien zostać zatem przyjęty na podstawie art. 43 ust. 2, art. 168 ust. 4 pkt b) i art. 349 TFUE łącznie, a nie wyłącznie na podstawie ostatniego z wskazanych artykułów.