10.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 73/23

—

stwierdzenie nieważności decyzji Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich Unii Europejskiej zebranych w Radzie z dnia 16 czerwca 2011 r. w sprawie podpisania w imieniu Unii i tymczasowego stosowania Umowy o transporcie lotniczym między Stanami Zjednoczonymi Ameryki, z jednej strony, Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony, Islandią, z trzeciej strony, i Królestwem Norwegii, z czwartej strony; oraz w sprawie podpisania w imieniu Unii i tymczasowego stosowania Umowy dodatkowej między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, Islandią, z drugiej strony, i Królestwem Norwegii, z trzeciej strony, dotyczącej stosowania Umowy o transporcie lotniczym między Stanami Zjednoczonymi Ameryki, z jednej strony, Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony, Islandią, z trzeciej strony, i Królestwem Norwegii, z czwartej strony (2011/708/UE) (1);

—

utrzymanie w mocy skutków prawnych decyzji 2011/708/UE;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania.

1)

Za pomocą niniejszej skargi Komisja zwraca się do Trybunału z żądaniem stwierdzenia nieważności „decyzji Rady i przedstawicieli rządów państw członkowskich Unii Europejskiej zebranych w Radzie” z dnia 16 czerwca 2011 r. (decyzji 2011/708/UE, zwanej dalej „zaskarżoną decyzją”), która została wydana w dziedzinie przewozu lotniczego. Zaskarżona decyzja dotyczy podpisania i tymczasowego stosowania umowy w przedmiocie przystąpienia Islandii i Królestwa Norwegii do Umowy o transporcie lotniczym między Stanami Zjednoczonymi Ameryki, z jednej strony, a Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z drugiej strony, jak również w przedmiocie podpisania i tymczasowego stosowania umowy dodatkowej do tej umowy.

2)

Skarga oparta jest na trzech zarzutach, przedstawionych poniżej.

3)

Komisja twierdzi, po pierwsze, że poprzez wydanie zaskarżonej decyzji Rada naruszyła art. 13 ust. 2 Traktatu o Unii Europejskiej (zwanego dalej „TUE”) w związku z art. 218 ust. 2 i 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (zwanego dalej „TFUE”), albowiem z art. 218 ust. 2 i 5 TFUE wynika, że Rada jest instytucją uprawnioną do wydawania zgody na podpisywanie i tymczasowe stosowanie umów międzynarodowych. Dlatego też decyzja powinna była zostać wydana jedynie przez Radę, bez udziału państw członkowskich zebranych w Radzie.

4)

W ramach zarzutu drugiego Komisja podnosi, że poprzez wydanie zaskarżonej decyzji Rada naruszyła art. 218 ust. 8 akapit pierwszy TFUE w związku z art. 100 ust. 2 TFUE, zgodnie z którym Rada stanowi kwalifikowaną większością głosów. Decyzja wydana przez państwa członkowskie zebrane w Radzie nie jest decyzją Rady, ale aktem państw członkowskich działających zbiorowo, gdyż przedstawiciele rządów działają wówczas nie jako członkowie Rady, ale jako pełnomocnicy swych rządów. Ze względu na swój charakter, akt tego rodzaju może być przyjęty jedynie jednomyślnie. W związku z tym, wydanie obu decyzji jako jednej i poddanie jej wymogowi jednomyślności wynaturza zasadę kwalifikowanej większości, określoną w art. 218 ust. 8 akapit pierwszy TFUE.

5)

Wreszcie Rada naruszyła cele określone w traktatach oraz zasadę lojalnej współpracy określoną w art. 13 ust. 2 TUE. Rada powinna była wykonywać swoje kompetencje w taki sposób, aby nie dopuścić do obejścia ram instytucjonalnych Unii ani unijnych procedur określonych w art. 218 TFUE, a także powinna je była wykonywać w sposób zgodny z celami określonymi w traktatach.