(1)

Dyrektywa Rady 92/75/EWG z dnia 22 września 1992 r. w sprawie wskazania poprzez etykietowanie oraz standardowe informacje o produkcie, zużycia energii oraz innych zasobów przez urządzenia gospodarstwa domowego (4) była znacząco zmieniana (5). Ze względu na konieczność dalszych zmian, dla zachowania przejrzystości, dyrektywa ta powinna zostać przekształcona.

(2)

Zakres dyrektywy ║ 92/75/EWG ogranicza się do urządzeń gospodarstwa domowego. W komunikacie Komisji z dnia 16 lipca 2008 r. dotyczącym planu działania w sprawie zrównoważonej konsumpcji i produkcji oraz w sprawie zrównoważonej polityki przemysłowej wykazano, że rozszerzenie zakresu dyrektywy 92/75/EWG na produkty związane z energią , w tym produkty budowlane, wpływające w znaczny sposób bezpośrednio lub pośrednio na zużycie energii podczas użytkowania mogłoby doprowadzić do zwiększenia ewentualnych synergii między istniejącymi środkami legislacyjnymi, w szczególności z dyrektywą 2005/32/WE Parlamenty Europejskiego i Rady z dnia 6 lipca 2005 r. ustanawiającą zasady ogólne ustalania wymogów dotyczących eko-projektu dla produktów wykorzystujących energię ║ (6). Niniejsza dyrektywa powinna uzupełniać i w żaden sposób nie naruszać stosowania dyrektywy 2005/32/WE. Proponująca holistyczne podejście, jak również przynosząca dodatkowe oszczędności energii i korzyści dla środowiska niniejsza dyrektywa musi być postrzegana jako część jeszcze szerszych ram prawnych, które obejmują rozporządzenie (WE) nr 1980/2000 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 lipca 2000 r. w sprawie zrewidowanego programu przyznawania wspólnotowego oznakowania ekologicznego  (7) oraz dyrektywę 2002/91/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie charakterystyki energetycznej budynków  (8) .

(3)

W konkluzjach prezydencji Rady Europejskiej z dni 8 i 9 marca 2007 r. podkreślono konieczność poprawy efektywności energetycznej we Wspólnocie, tak aby osiągnąć cel, jakim jest obniżenie do roku 2020 zużycia energii przez Wspólnotę o 20 %, oraz wezwano do dokładnego i szybkiego wdrożenia priorytetów określonych w komunikacie Komisji z dnia 19 października 2006 r. zatytułowanym „Plan działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii: sposoby wykorzystania potencjału”. W planie działania wskazano istotne możliwości zaoszczędzenia energii w sektorze produktów.

(4)

W celu wspierania efektywności energetycznej oraz energooszczędności jest nadal niezwykle istotne, by UE i państwa członkowskie uznały za prawnie wiążący cel, jakim jest 20-procentowa oszczędność energii do roku 2020 oraz zaproponowały i wdrożyły spójne środki służące jego realizacji.

(5)

Poprawa efektywności produktów związanych z energią poprzez świadomy wybór konsumentów przynosi korzyści całej gospodarce UE, jak również przemysłowi wytwórczemu, prowadząc do obniżenia cen dwutlenku węgla w systemie handlu uprawnieniami do emisji.

(6)

Udostępnianie rzetelnych, stosownych i porównywalnych informacji dotyczących zużycia energii przez produkty związane z energią powinno wpływać na wybór przez użytkowników końcowych tych produktów, które zużywają w trakcie ich użytkowania mniej energii i innych podstawowych zasobów lub bezpośrednim rezultatem ich użytkowania jest mniejsze zużycie energii lub tych zasobów, zachęcając tym samym producentów do podejmowania kroków w zakresie ograniczania zużycia energii i innych podstawowych zasobów przez produkty przez nich wytwarzane. Powinno to również wpłynąć pośrednio na wydajne korzystanie z tych produktów w celu przyczynienia się do realizacji 20-procentowego unijnego celu w zakresie efektywności energetycznej . Przy braku tych informacji samo działanie sił rynkowych nie zdoła zachęcić do racjonalnego zużycia energii i innych podstawowych zasobów przez te produkty.

(7)

Ponieważ 40 % całkowitej energii w UE zużywane jest w budynkach, a przegląd dyrektywy 2002/91/WE ma na celu wspieranie opłacalnej poprawy ogólnej efektywności energetycznej budynków, włączenie w tym kontekście określonych wyrobów budowlanych związanych z energią do zakresu niniejszej dyrektywy powinno pomóc prywatnym gospodarstwom domowym w dokonaniu wyboru najbardziej energooszczędnych i opłacalnych wyrobów przy remoncie swych budynków.

(8)

W celu zagwarantowania przewidywalności producentom, a użytkownikom końcowym przejrzystości Komisja powinna sporządzić priorytetowy wykaz produktów związanych z energią, w tym wyrobów budowlanych, które wchodzą w zakres niniejszej dyrektywy i które zostaną w związku z tym objęte środkami wykonawczymi państw członkowskich i Komisji.

(9)

Informacja odgrywa kluczową rolę w działaniu sił rynkowych; konieczne jest zatem wprowadzenie jednolitej etykiety dla wszystkich produktów tego samego typu, by dostarczyć potencjalnym nabywcom dodatkowych, znormalizowanych informacji dotyczących kosztów tych produktów w związku z energią i zużyciem innych podstawowych zasobów oraz by podjąć kroki gwarantujące, że potencjalni użytkownicy końcowi, którzy nie widzą tych produktów i nie mają tym samym możliwości zobaczenia etykiety, uzyskają również te informacje. Dla jej skuteczności i powodzenia, etykieta powinna zawierać proste i zwięzłe informacje oraz być łatwa do rozpoznania dla użytkownika końcowego ║. W tym celu należy zachować obecny układ graficzny etykiety, jako podstawę informacji dla użytkowników końcowych na temat efektywności energetycznej produktów . Zużycie energii oraz inne informacje dotyczące produktów powinny być mierzone zgodnie ze zharmonizowanymi normami i metodami.

(10)

Jak podkreślono w dokonanej przez Komisję ocenie wpływu załączonej do wniosku dotyczącego niniejszej dyrektywy, pierwotne, stosowane z powodzeniem etykietowanie w skali A-G zostało przyjęte jako wzorzec w różnych krajach na całym świecie, między innymi w Brazylii, Chinach, Argentynie, Chile, Iranie, Izraelu i Republice Południowej Afryki.

(11)

Państwa członkowskie powinny regularnie monitorować zgodność z przepisami niniejszej dyrektywy i włączać stosowne informacje do sprawozdań, które zobowiązane są co dwa lata przedkładać Komisji na mocy niniejszej dyrektywy, ze szczególnym uwzględnieniem obowiązków dostawców i dystrybutorów.

(12)

Całkowicie nieobowiązkowy system prowadziłby do tego, że tylko część produktów byłaby etykietowana lub uzupełniana o standardową informację o produkcie, co stanowiłoby ryzyko wprowadzenia w błąd niektórych użytkowników końcowych , a nawet przekazania im fałszywych informacji . Obecny system powinien zatem gwarantować, aby dla wszystkich produktów na obowiązkowej etykiecie oraz standardowej karcie produktu zamieszczono informacje na temat zużycia energii i innych podstawowych zasobów.

(13)

Użytkowanie produktów związanych z energią ma bezpośredni lub pośredni wpływ na zużycie różnorodnych form energii, wśród których największą rolę odgrywają energia elektryczna i gaz. Niniejsza dyrektywa powinna zatem obejmować produkty związane z energią mające bezpośredni lub pośredni wpływ na zużycie wszelkich form energii w trakcie użytkowania, zgodnie z unijnymi celami w zakresie poprawy efektywności energetycznej, promowania odnawialnych źródeł energii oraz ograniczenia emisji gazów cieplarnianych .

(14)

Produkty związane z energią, które mają znaczny bezpośredni lub pośredni wpływ na zużycie energii lub, w stosownych przypadkach, zużycie podstawowych zasobów w czasie ich użytkowania powinny zostać objęte środkiem wykonawczym, w przypadku, gdy dostarczenie informacji poprzez etykietowanie mogłoby zachęcić użytkowników końcowych do zakupu bardziej efektywnych produktów.

(15)

Zważywszy że 40 % całkowitej energii w UE zużywane jest w budynkach oraz, w kontekście zobowiązań wynikających z protokołu z Kioto, oraz że UE wyznaczyła jako cel poprawę efektywności energetycznej o 20 % do 2020 r., koniecznie należy nadać priorytetowy charakter opracowaniu środków wykonawczych w odniesieniu do wyrobów budowlanych, takich jak np. okna.

(16)

Należy stale zwiększać liczbę państw członkowskich stosujących politykę zamówień publicznych, która wymaga, aby instytucje zamawiające zamawiały produkty energooszczędne , do czasu osiągnięcia celu obejmującego całe terytorium Unii Europejskiej . To samo powinno dotyczyć szeregu państw członkowskich , w których stosuje się również zachęty dla produktów energooszczędnych. Chociaż kryteria kwalifikowalności produktów w przypadku zamówień publicznych lub zachęt mogą różnić się znacząco w poszczególnych państwach członkowskich , dla uniknięcia zakłóceń rynku powinny one być zgodne ze strategicznymi celami Unii Europejskiej dotyczącymi efektywności energetycznej . Określenie klas wydajności jako poziomów odniesienia dla poszczególnych produktów zgodnie ze środkami wykonawczymi do dyrektywy może przyczynić się do zmniejszenia różnic w zamówieniach publicznych i zachętach oraz ułatwić asymilację efektywnych produktów.

(17)

Określając przepisy dotyczące zamówień publicznych w środkach wykonawczych na mocy niniejszej dyrektywy należy ustanowić proporcjonalne progi dotyczące wartości i ilości zamówień publicznych, biorąc pod uwagę obciążenie administracyjne i możliwość stosowania zasad dotyczących zamówień publicznych w państwach członkowskich.

(18)

Zachęty, które państwa członkowskie mogą stosować w celu promowania efektywnych produktów, mogą stanowić pomoc państwa. Niniejsza dyrektywa pozostaje bez uszczerbku dla wyniku jakichkolwiek przyszłych procedur dotyczących pomocy państwa, które mogą zostać wszczęte zgodnie z art. 87 i 88 Traktatu ║. Jednakże pomoc państwa na ochronę środowiska, a w szczególności efektywność energetyczną, która leży we wspólnym interesie europejskim, podlega odstępstwom zgodnie z różnorodnymi instrumentami wspólnotowymi i na warunkach w nich przedstawionych  (9) .

(19)

Promowanie energooszczędnych produktów poprzez etykietowanie, zamówienia publiczne i zachęty nie powinno szkodzić ║ ogólnej ekologiczności tych produktów.

(20)

Przepisy niniejszej dyrektywy dotyczące treści reklam powinny być postrzegane tylko jako środek nadzwyczajny. Dlatego przepisy te nie powinny ograniczać reklam w żaden inny sposób w jakichkolwiek innych aktach prawnych Wspólnoty.

(21)

Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (10).

(22)

W szczególności Komisji należy przyznać uprawnienia do przyjmowania środków wykonawczych w odniesieniu do etykietowania i standardowych informacji o produkcie w zakresie zużycia energii i innych podstawowych zasobów przez produkty związane z energią podczas użytkowania. W celu utworzenia systemu, który będzie jednocześnie przewidywalny dla przemysłu i o szerokim zastosowaniu dla konsumentów, Komisja powinna przejąć odpowiedzialność za wyznaczenie konkretnego okresu obowiązywania klasyfikacji etykiet efektywności energetycznej oraz za regularną aktualizację klasyfikacji progów efektywności energetycznej. W związku z tym, że środki te mają zakres ogólny i mają na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie nowymi elementami innymi niż istotne, środki te powinny zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą określoną w art. 5a decyzji 1999/468/WE. Co dwa lata Komisja przedstawia Parlamentowi Europejskiemu sprawozdanie obejmujące UE i poszczególne państwa członkowskie, zawierające szczegółowe informacje na temat przyjęcia środków wykonawczych, jak również standardowe informacje o produkcie.

(23)

Obowiązek przeniesienia niniejszej dyrektywy do prawa krajowego powinien ograniczyć się tylko do przepisów, które stanowią istotną zmianę w stosunku do poprzednich dyrektyw. Obowiązek transpozycji przepisów, które nie zostały zmienione, wynika z poprzedniej dyrektywy.

(24)

Przy wdrażaniu stosownych przepisów niniejszej dyrektywy państwa członkowskie powinny starać się powstrzymywać od działań, które mogłyby nałożyć na małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) niepotrzebne biurokratyczne i skomplikowane obowiązki oraz w jak największym stopniu uwzględniać szczególne potrzeby, a także ograniczenia finansowe i administracyjne MŚP.

(25)

Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów przeniesienia do prawa krajowego i zastosowania dyrektyw określonych w załączniku I część B,

a)

produktów używanych;

b)

wszelkich środków transportu osób lub towarów;

c)

tabliczek znamionowych lub ich odpowiedników umieszczanych ze względów bezpieczeństwa na takich produktach.

—

„produkt związany z energią”, zwany dalej „produktem”, oznacza każdy towar mający wpływ na zużycie energii podczas jego użytkowania, który jest wprowadzany do obrotu lub użytkowania we Wspólnocie, łącznie z częściami, które mają zostać wbudowane do produktów związanych z energią objętych niniejszą dyrektywą, które są wprowadzane do obrotu lub użytkowania jako osobne części dla użytkowników końcowych, a których ekologiczność może być oceniana osobno;

—

„ wyrób budowlany ” : oznacza związany z energią produkt wykorzystywany w budowie lub odnawianiu budynków;

—

„karta” oznacza standardową tabelę informacyjną dotyczącą produktu;

—

„inne podstawowe zasoby” oznaczają wodę, surowce, chemikalia lub jakiekolwiek inne substancje zużywane przez produkt podczas normalnego użytkowania;

—

„informacje dodatkowe” oznaczają inne informacje dotyczące działania i cech produktu, które odnoszą się do oceny jego zużycia energii w przeliczeniu na jednostkę czasu lub innych podstawowych zasobów lub są w tym pomocne, oparte na zmierzalnych danych dotyczących także jego produkcji lub wszelkich innych ważnych aspektów związanych z ochroną środowiska ;

—

„znaczące aspekty związane ze środowiskiem” oznaczają aspekty uznane za znaczące w przypadku produktu związanego z energią w środku wykonawczym przyjętym zgodnie z dyrektywą 2005/32/WE w odniesieniu do tego produktu;

—

„bezpośredni wpływ” oznacza wpływ produktów, które faktycznie zużywają energię;

—

„pośredni wpływ” oznacza wpływ produktów, które nie zużywają energii, lecz przyczyniają się do jej zużycia, przy czym ocena wydajności tych produktów opiera się na obiektywnych i niezależnych parametrach, które nie podlegają zmiennym warunkom klimatycznym;

—

„dystrybutor” oznacza detalistę lub inną osobę, która sprzedaje, wynajmuje, oferuje w sprzedaży ratalnej lub wystawia produkty użytkownikom końcowym;

—

„dostawca” oznacza producenta, importera lub jego upoważnionego przedstawiciela we Wspólnocie lub osobę, która wprowadza produkt na rynek wspólnotowy;

—

„użytkownik końcowy” oznacza osobę prawną lub fizyczną, która używa produktu do celów zawodowych lub osobistych. Taka osoba jest ostatecznym konsumentem produktu, a w szczególności osobą, dla której produkt został przeznaczony, ale może nie być osobą, która produkt nabywa. Definicja ta obejmuje konsumentów indywidualnych i grupy konsumentów. Na użytek niniejszej dyrektywy władze publiczne są również postrzegane jako „użytkownicy końcowi” przy zakupie produktów związanych z energią.

a)

wszyscy dostawcy i dystrybutorzy prowadzący działalność na ich terytorium spełniali obowiązki, określone w art. 5 i 6 oraz art. 10 ust. 3 i 4 niniejszej dyrektywy;

b)

w odniesieniu do produktów objętych niniejszą dyrektywą zakazane zostało umieszczanie innych etykiet, znaków, symboli lub napisów, które nie spełniają wymogów niniejszej dyrektywy, oraz odpowiednich środków wykonawczych, jeżeli takie umieszczanie mogłoby zmylić lub wprowadzić w błąd użytkowników końcowych w odniesieniu do zużycia energii lub, we właściwych przypadkach, innych podstawowych zasobów podczas użytkowania ;

c)

wprowadzeniu systemu etykiet i kart dotyczących zużycia lub oszczędności energii towarzyszyły kampanie informacyjne o charakterze edukacyjnym i promocyjnym, mające na celu promowanie efektywności energetycznej i bardziej odpowiedzialne wykorzystywanie energii przez użytkowników końcowych;

d)

podjęto właściwe środki w celu zachęcenia Komisji i krajowych organów odpowiedzialnych za wykonanie niniejszej dyrektywy do wzajemnej współpracy oraz do dostarczania sobie wzajemnie informacji w celu wsparcia stosowania niniejszej dyrektywy.

Współpraca administracyjna i wymiana informacji wykorzystują w najwyższym możliwym stopniu elektroniczne środki łączności i mogą być wspierane za pomocą odpowiednich programów wspólnotowych. Współpraca taka gwarantuje we właściwych przypadkach bezpieczeństwo i poufność przetwarzania i ochrony informacji szczególnie chronionych dostarczonych w ramach tej procedury. Komisja podejmuje odpowiednie środki w celu zachęcenia i przyczynienia się do współpracy pomiędzy państwami członkowskimi ║.

(1)

zwrócenie uwagi użytkowników końcowych na informacje dotyczące zużycia energii elektrycznej, innych form energii i innych podstawowych zasobów podczas użytkowania oraz informacje dodatkowe za pomocą kart oraz etykiet w odniesieniu do produktów oferowanych do sprzedaży, wynajmu, sprzedaży ratalnej lub wystawianych użytkownikom końcowym bezpośrednio lub pośrednio poprzez sprzedaż na odległość, w tym przez Internet;

(2)

dostarczenie informacji, o których mowa w pkt. 1, w odniesieniu do produktów wbudowanych lub zainstalowanych ▐, jeżeli wymaga tego stosowny środek wykonawczy;

(3)

wszelkie reklamy dotyczące konkretnego modelu spośród produktów związanych z energią objętych środkiem wykonawczym do niniejszej dyrektywy, jeżeli podawane są dane techniczne, muszą również dostarczać końcowym użytkownikom niezbędnych informacji na temat zużycia energii lub energooszczędności lub zawierać odniesienie do klasy energetycznej produktu;

(4)

wszelka dokumentacja techniczna promująca produkty związane z energią, podająca określone parametry techniczne produktu, np. podręczniki techniczne i broszury producenta, drukowane lub dostępne online, dostarcza użytkownikom końcowym niezbędnych informacji na temat zużycia energii lub zawiera odniesienie do etykiety efektywności energetycznej produktu.

(1)

dostawcy wprowadzający na rynek lub do użytkowania produkty objęte środkiem wykonawczym, załączają etykietę i kartę zgodnie z niniejszą dyrektywą i środkiem wykonawczym;

(2)

dostawcy sporządzają dokumentację techniczną, która umożliwia ocenę rzetelności informacji zawartych na etykiecie i karcie. Ta dokumentacja techniczna zawiera:

W tym celu dostawcy mogą wykorzystać ║ już sporządzoną dokumentację ustanowioną zgodnie z wymogami określonymi w stosownych przepisach wspólnotowych;

(3)

dostawcy udostępniają dokumentację techniczną do celów kontrolnych przez okres pięciu lat od wyprodukowania ostatniego przedmiotowego produktu;

Dostawcy udostępniają dokumentację techniczną w wersji elektronicznej na żądanie organów nadzoru rynku państw członkowskich oraz Komisji;

(4)

w odniesieniu do etykietowania i informacji o produkcie dostawcy dostarczają dystrybutorom nieodpłatnie niezbędne etykiety. Bez uszczerbku dla możliwości wyboru przez dostawców systemu dostaw etykiet, dostawcy dostarczają etykiety na żądanie dystrybutorów jak najszybciej;

(5)

oprócz etykiet dostawcy załączają kartę produktu ▐;

(6)

dostawcy załączają kartę produktu we wszystkich broszurach dotyczących produktu. Jeśli broszury dotyczące produktu nie są dostarczane przez dostawcę, dostawca załącza karty do innej dokumentacji dostarczanej z produktem;

(7)

dostawcy odpowiadają za rzetelność etykiet i kart, które załączają;

(8)

uznaje się, że dostawcy wyrażają zgodę na publikowanie informacji zawartych na etykiecie lub karcie.

(1)

dystrybutorzy eksponują etykiety we właściwy , widoczny i czytelny sposób oraz udostępniają kartę w broszurze dotyczącej produktu lub innej dokumentacji dołączonej do produktu w momencie sprzedaży użytkownikom końcowym;

(2)

w odniesieniu do etykietowania oraz informacji o produkcie, w każdym wypadku, gdy produkt określony w środku wykonawczym jest wystawiany, dystrybutorzy umieszczają najnowszą wersję stosownej etykiety po upływie okresu ważności w dobrze widocznym miejscu określonym w odpowiednim środku wykonawczym oraz we właściwej wersji językowej.

a)

efektywność pod względem kosztów w odniesieniu do finansów publicznych,

b)

znaczenie produktu dla zamówienia publicznego,

c)

potencjał w zakresie oszczędności energii,

d)

promowanie innowacji zgodnie ze strategią lizbońską,

e)

prawdopodobieństwo pobudzenia transformacji rynku w kierunku bardziej wydajnych produktów,

f)

konieczność zapewnienia wystarczającej konkurencji.

a)

zgodnie z najnowszymi dostępnymi danymi liczbowymi oraz uwzględniając ilości wprowadzone do obrotu we Wspólnocie, produkty posiadają znaczący potencjał w odniesieniu do oszczędności energii oraz, w stosownych przypadkach, innych podstawowych zasobów;

b)

dostępne na rynku produkty o równorzędnej funkcjonalności wykazują znaczne różnice pod względem stosownych poziomów wydajności;

c)

Komisja bierze pod uwagę stosowne prawodawstwo wspólnotowe i samoregulację, jak np. dobrowolne porozumienia, w przypadku gdy powinny one w założeniu umożliwić osiągnięcie politycznych celów szybciej i korzystniej pod względem kosztów, niż zostało to przyjęte w obowiązkowych wymogach.

a)

bierze pod uwagę parametry dotyczące ekologiczności określone w części 1 załącznika I do dyrektywy 2005/32/WE, które zostały określone jako istotne w stosownym środku wykonawczym przyjętym na mocy dyrektywy 2005/32/WE oraz które mają znaczenie dla użytkownika końcowego podczas użytkowania produktu;

b)

ocenia wpływ środka na środowisko, użytkowników końcowych i producentów, w tym MŚP, w odniesieniu do konkurencyjności, z uwzględnieniem wpływu na rynki poza Wspólnotą, innowacyjność, dostęp do rynku oraz koszty i korzyści;

c)

przeprowadza odpowiednie konsultacje z zainteresowanymi stronami , łącznie z producentami i ich dostawcami;

d)

ustala datę/daty wprowadzenia, wszelkie stopniowe lub przejściowe środki lub okresy, uwzględniając w szczególności ewentualny wpływ na MŚP lub na poszczególne grupy produktów wytwarzanych przede wszystkim przez MŚP.

a)

dokładną definicję typu produktów objętych dyrektywą;

b)

normy i metody pomiaru wykorzystywane w celu uzyskania informacji określonych w art. 1 ust. 1;

c)

szczegóły dokumentacji technicznej wymaganej zgodnie z art. 5;

d)

projekt i treść etykiety o której mowa w art. 4, która będzie ujednolicona w największym możliwym stopniu w różnych grupach produktów oraz we wszystkich przypadkach jest doskonale widoczna i czytelna, a równocześnie zachowuje jako podstawę aktualny projekt etykiety (ustalona klasyfikacja A-G), który jest prosty i rozpoznawalny; na etykiecie podany jest także okres ważności ;

e)

miejsce umieszczenia etykiety na wystawionym do sprzedaży produkcie oraz sposób umieszczania etykiety i/lub informacji w przypadku ofert sprzedaży objętych art. 7. W stosownych przypadkach środki wykonawcze mogą przewidywać umieszczenie etykiety na produkcie lub jej wydrukowanie na opakowaniu lub określać szczegółowe informacje dotyczące wymogów etykietowania w katalogach, w przypadku sprzedaży na odległość i sprzedaży internetowej ;

f)

treść oraz, w stosownych przypadkach, format, a także inne szczegóły dotyczące karty lub inne informacje określone w art. 4 i 5 ust. 3. Informacje na etykiecie są również umieszczane na karcie;

g)

w przypadku stosownych produktów, minimalny poziom wydajności oraz, we właściwych przypadkach, próg wyższy niż 15 000 EUR bez VAT dla celów art. 9 ust. 1 i 3;

h)

w przypadku stosownych produktów, minimalny poziom wydajności dla celów art. 9 ust. 4;

i)

szczegółową treść etykiety do celów reklamy, w tym, w stosownych przypadkach, klasę energetyczną i inne stosowne poziomy wydajności danego produktu w czytelnej i widocznej formie;

j)

określony okres obowiązywania klasyfikacji etykiet , który wynosi co najmniej trzy lata, lecz nie przekracza pięciu lat, uwzględniając tempo wprowadzania innowacji w produkcie oraz termin następnego przeglądu tych klasyfikacji, w oparciu o ich określony czas obwiązywania ;

k)

poziom rzetelności deklaracji zawartych na etykiecie i kartach;

l)

datę oceny i ewentualnych zmian środka wykonawczego, z uwzględnieniem tempa postępu technicznego.