ZAŁĄCZNIK I

OŚWIADCZENIE UNII EUROPEJSKIEJ DOTYCZĄCE WYKONYWANIA KOMPETENCJI

W sektorze kolejowym Unii Europejska (zwana dalej „Unią”) dzieli kompetencje z państwami członkowskimi Unii (zwanymi dalej „państwami członkowskimi”) zgodnie z art. 90 i 91 w związku z art. 100 ust. 1 oraz art. 171 i 172 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej („TFUE”).

W tytule VI TFUE ustanowiono wspólną politykę transportową Unii, a w tytule XVI przewidziano udział Unii w ustanowieniu i rozwoju sieci transeuropejskich w dziedzinie transportu.

W szczególności art. 92 w tytule VI TFUE przewiduje, że Unia może ustanawiać:

—	wspólne reguły mające zastosowanie do transportu międzynarodowego wykonywanego z lub na terytorium państwa członkowskiego lub tranzytu przez terytorium jednego lub większej liczby państw członkowskich,

—	warunki dostępu przewoźników niemających stałej siedziby w państwie członkowskim do transportu krajowego w państwie członkowskim,

—	środki pozwalające polepszyć bezpieczeństwo transportu,

—	wszelkie inne potrzebne przepisy.

W odniesieniu do sieci transeuropejskich tytuł XVI art. 171 TFUE przewiduje w szczególności, że Unia:

—	ustanawia zbiór wytycznych obejmujących cele, priorytety i ogólne kierunki działań przewidzianych w dziedzinie sieci transeuropejskich; wytyczne te wskazują projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania,

—	urzeczywistnia każdy środek, który może się okazać niezbędny do zapewnienia współdziałania między sieciami, w szczególności w dziedzinie normalizacji technicznej,

—

może wspierać projekty będące przedmiotem wspólnego zainteresowania, popierane przez państwa członkowskie, a wskazane w ramach wytycznych określonych w tiret pierwszym, w szczególności poprzez analizy możliwości wykonania, gwarancje kredytowe lub bonifikaty oprocentowania; Unia może się również przyczyniać do finansowania, za pośrednictwem Funduszu Spójności, poszczególnych projektów w państwach członkowskich w dziedzinie infrastruktury transportu.

Na podstawie postanowień tych dwóch artykułów Unia przyjęła znaczną liczbę aktów prawnych mających zastosowanie do transportu kolejowego.

Zgodnie z prawem unijnym Unia ma wyłączne kompetencje w obszarach transportu kolejowego, w przypadku gdy Konwencja o międzynarodowym przewozie kolejami (COTIF) z dnia 9 maja 1980 r., zmieniona protokołem wileńskim z dnia 3 czerwca 1999 r. (zwana dalej „konwencją”), lub akty prawne przyjęte na jej podstawie mogą mieć wpływ na te obowiązujące przepisy unijne lub zmienić ich zakres.

W obszarach regulowanych konwencją, a w których Unia ma wyłączne kompetencje, państwa członkowskie nie posiadają kompetencji.

W przypadku gdy przepisy wspólnotowe istnieją, ale nie mają na nie wpływu ani konwencja, ani akty prawne przyjęte na jej podstawie, Unia dzieli z państwami członkowskimi kompetencje w odniesieniu do obszarów związanych z konwencją.

Dodatek do niniejszego załącznika zawiera wykaz stosownych unijnych aktów prawnych obowiązujących w chwili zawarcia umowy. Zakres kompetencji Unii wynikający z tych tekstów należy oceniać w związku ze szczególnymi przepisami każdego z tych tekstów, a w szczególności zakres, w jakim przepisy te ustanawiają wspólne zasady. Zakres kompetencji Unii podlega ciągłym zmianom. W ramach Traktatu o Unii Europejskiej i TFUE właściwe instytucje unijne mogą podejmować decyzje, które ustalają zakres kompetencji Unii. Unia zastrzega sobie zatem prawo do dokonywania odpowiednich zmian niniejszego oświadczenia, co nie stanowi jednak warunku koniecznego do wykonywania jej kompetencji w obszarach objętych konwencją.

ZAŁĄCZNIK II

OŚWIADCZENIE UNII EUROPEJSKIEJ DOTYCZĄCE ART. 2 UMOWY

Termin „regulujących dany obszar” należy rozumieć jako mający zastosowanie do szczególnego przypadku, który regulowany jest postanowieniem konwencji, w tym również jej załącznikami, a nie jest regulowany ustawodawstwem Unii Europejskiej.

ZAŁĄCZNIK III

USTALENIA WEWNĘTRZNE DLA RADY, PAŃSTW CZŁONKOWSKICH I KOMISJI DOTYCZĄCE PROCEDUR W RAMACH OTIF

Pamiętając o wymogu reprezentowania przez Unię i jej państwa członkowskie jednolitego stanowiska na forum międzynarodowym zgodnie z Traktatem o Unii Europejskiej i z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, w tym również na etapie wprowadzania w życie zobowiązań międzynarodowych, Rada, państwa członkowskie i Komisja będą stosować następujące ustalenia wewnętrzne:

1.   Zakres

Niniejsze ustalenia wewnętrzne będą miały zastosowanie do wszelkich posiedzeń wszelkich organów ustanowionych w ramach OTIF. Jakiekolwiek odniesienie do „posiedzenia” w niniejszych ustaleniach rozumie się jako obejmujące odpowiednio także odniesienie do innych procedur, takich jak procedura pisemna.

2.   Procedura koordynacji

2.1.

W celu przygotowania posiedzeń OTIF, w tym między innymi posiedzeń Zgromadzenia Ogólnego, Komitetu Administracyjnego i innych komitetów, organizowane będą posiedzenia koordynacyjne: — w Brukseli, w ramach właściwej grupy roboczej Rady (zwykle Grupy Roboczej ds. Transportu Lądowego), najwcześniej jak to możliwe przed posiedzeniem OTIF i z taką częstotliwością, jak będzie to konieczne, oraz, ponadto — w miejscu obrad, na początku oraz, w razie konieczności, w trakcie i na zakończenie posiedzenia OTIF.

2.2.

Na posiedzeniach koordynacyjnych będą uzgadniane stanowiska samej Unii lub, w stosownych przypadkach, stanowiska Unii i jej państw członkowskich. Stanowiska państw członkowskich odnoszące się do ich wyłącznych kompetencji mogą podlegać koordynacji na tych posiedzeniach, jeżeli uzgodnią tak państwa członkowskie.

2.3.	Na posiedzeniach koordynacyjnych podejmowane będą decyzje w sprawie wykonywania obowiązków związanych z oświadczeniami i głosowaniem w odniesieniu do każdego punktu porządku obrad OTIF, w sprawie którego spodziewane jest oświadczenie lub głosowanie.

2.4.

W celu przygotowania posiedzeń koordynacyjnych, o których mowa w pkt 2.1, w tym opracowania projektów oświadczeń i stanowisk, prowadzone będą w razie konieczności wstępne dyskusje na forum odpowiednich komitetów utworzonych na mocy stosownych przepisów unijnych dotyczących kolei, mianowicie na forum: — Komitetu ds. Transportu Towarów Niebezpiecznych – w sprawach dotyczących dodatku C do konwencji; jeżeli sprawy te dotyczą interoperacyjności kolei lub wspólnego podejścia do bezpieczeństwa, wypracowanego na mocy dyrektywy 2004/49/WE, należy uwzględnić także Komitet ds. Interoperacyjności i Bezpieczeństwa Kolei, — Komitetu ds. Rozwoju Kolei Unijnych – w sprawach dotyczących dodatków A, B, D lub E do konwencji oraz w sprawach systemów przepisów ujednoliconych opracowywanych przez OTIF, — Komitetu ds. Interoperacyjności i Bezpieczeństwa Kolei – w sprawach dotyczących dodatków F lub G do konwencji.

2.5.	Przed każdym posiedzeniem OTIF Komisja wskaże punkty porządku obrad podlegające koordynacji ze strony Unii oraz przygotuje projekty oświadczeń i stanowisk, które mają być omawiane na posiedzeniach koordynacyjnych.

2.6.	Jeżeli Komisja i państwa członkowskie nie zdołają uzgodnić wspólnego stanowiska w ramach posiedzeń koordynacyjnych, między innymi ze względu na rozbieżne opinie co do podziału kompetencji, sprawa zostanie przekazana Komitetowi Stałych Przedstawicieli lub Radzie.

3.   Składanie oświadczeń i głosowanie na posiedzeniach OTIF

3.1.	W przypadku gdy dany punkt porządku obrad dotyczy spraw podlegających wyłącznym kompetencjom Unii, Komisja zabierze głos i będzie głosować w imieniu Unii. Po należytym skoordynowaniu stanowisk państwa członkowskie również mogą zabierać głos w celu poparcia lub rozwinięcia stanowiska Unii.

3.2.	W przypadku gdy dany punkt porządku obrad dotyczy spraw podlegających wyłącznym kompetencjom krajowym, zabiorą głos i będą głosować państwa członkowskie.

3.3.

W przypadku gdy dany punkt porządku obrad dotyczy spraw obejmujących elementy podlegające zarówno kompetencjom krajowym, jak i kompetencjom Unii, prezydencja i Komisja przedstawią wspólne stanowisko. Po należytym skoordynowaniu stanowisk państwa członkowskie mogą zabierać głos w celu poparcia lub rozwinięcia tego wspólnego stanowiska. Państwa członkowskie lub Komisja, odpowiednio, będą głosować w imieniu Unii i państw członkowskich zgodnie ze wspólnym stanowiskiem. Decyzję, kto będzie głosować, podejmuje się w świetle tego, czyje kompetencje przeważają (np. są to głównie kompetencje państw członkowskich lub głównie kompetencje Unii).

3.4.

W przypadku gdy dany punkt porządku obrad dotyczy spraw obejmujących elementy podlegające zarówno kompetencjom krajowym, jak i kompetencjom Unii, a Komisja i państwa członkowskie nie zdołały uzgodnić wspólnego stanowiska, o którym mowa w pkt 2.6, państwa członkowskie mogą zabierać głos i głosować w sprawach podlegających wyraźnie ich kompetencjom.

3.5.

W sprawach, w których Komisja i państwa członkowskie nie doszły do porozumienia co do podziału kompetencji, lub w przypadkach gdy nie jest możliwe osiągnięcie większości wymaganej do przyjęcia stanowiska Unii, zostaną podjęte maksymalne starania w celu wyjaśnienia sytuacji lub wypracowania stanowiska Unii. Do tego czasu, po należytym skoordynowaniu opinii, odpowiednio państwa członkowskie lub Komisja zostaną upoważnione do zabierania głosu, pod warunkiem że wyrażane przez nie stanowisko nie będzie przesądzać o przyszłym stanowisku Unii, będzie spójne z politykami Unii, poprzednimi stanowiskami Unii i zgodne z prawem unijnym.

3.6.

Przedstawiciele państw członkowskich oraz Komisji mogą uczestniczyć w grupach roboczych OTIF przygotowujących posiedzenia komisji technicznych, a mianowicie komisji ekspertów do spraw przewozu towarów niebezpiecznych (RID) i komisji ekspertów technicznych (TEC). Uczestnicząc w tych grupach, przedstawiciele państw członkowskich i Komisji mogą przedstawiać uwagi na tematy techniczne oraz brać aktywny udział w technicznych dyskusjach w oparciu o swoją wiedzę fachową. Dyskusje te nie będą dla Unii wiążące. Przedstawiciele państw członkowskich i Komisja dołożą poważnych starań w celu osiągnięcia wspólnego stanowiska i jego obrony podczas dyskusji w ramach grup roboczych OTIF.

4.   Przegląd niniejszych ustaleń

Na wniosek jednego z państw członkowskich lub Komisji zostanie przeprowadzony przegląd niniejszych ustaleń w świetle doświadczeń zebranych podczas ich stosowania.

UMOWA

między Unią Europejską a Międzyrządową Organizacją Międzynarodowych Przewozów Kolejami w sprawie przystąpienia Unii Europejskiej do Konwencji o międzynarodowym przewozie kolejami (COTIF) z dnia 9 maja 1980 r., zmienionej protokołem wileńskim z dnia 3 czerwca 1999 r.

UNIA EUROPEJSKA, zwana dalej „Unią”,

z jednej strony, oraz

MIĘDZYRZĄDOWA ORGANIZACJA MIĘDZYNARODOWYCH PRZEWOZÓW KOLEJAMI, zwana dalej „OTIF”,

z drugiej strony,

zwane razem dalej „|Umawiającymi się Stronami”,

UWZGLĘDNIAJĄC postanowienia Konwencji o międzynarodowym przewozie kolejami (COTIF) z dnia 9 maja 1980 r., zmienionej protokołem wileńskim z dnia 3 czerwca 1999 r. (zwanej dalej „konwencją”), w szczególności jej art. 38,

UWZGLĘDNIAJĄC zadania, które przyznają Unii Europejskiej Traktat o Unii Europejskiej (TUE) i Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w niektórych obszarach objętych konwencją,

PRZYPOMINAJĄC o tym, że w następstwie wejścia w życie Traktatu z Lizbony w dniu 1 grudnia 2009 r., Unia zastąpiła Wspólnotę Europejską i jest jej następcą prawnym, w związku z czym od tej daty wykonuje wszelkie prawa i przyjmuje na siebie wszelkie obowiązki Wspólnoty Europejskiej,

MAJĄC NA UWADZE, że konwencja ustanawia Międzyrządową Organizację Międzynarodowych Przewozów Kolejami (OTIF), której siedziba znajduje się w Bernie,

MAJĄC NA UWADZE, że Unia przystępuje do Konwencji po to, aby wspomagać OTIF w realizacji jej celu, którym jest promowanie, usprawnianie i ułatwianie międzynarodowego transportu kolejowego pod kątem zarówno technicznym, jak i prawnym,

MAJĄC NA UWADZE, że na mocy art. 3 konwencji wynikające z konwencji zobowiązania odnoszące się do współpracy międzynarodowej nie mają pierwszeństwa – dla Stron konwencji, które są również państwami członkowskimi Unii lub państwami stronami Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym – w stosunku do ich zobowiązań jako państw członkowskich Unii lub państw stron Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym,

MAJĄC NA UWADZE, że w przypadku tych części konwencji, które podlegają kompetencjom Unii, niezbędna jest klauzula rozdzielności w celu wskazania, że we wzajemnych stosunkach państwa członkowskie Unii nie mogą powoływać się na prawa i obowiązki wynikające z konwencji ani ich stosować,

MAJĄC NA UWADZE, że konwencja ma w pełni zastosowanie w stosunkach między Unią i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a pozostałymi Stronami konwencji, z drugiej strony,

MAJĄC NA UWADZE, że przystąpienie Unii do konwencji wymaga ustanowienia jasnych zasad stosowania postanowień konwencji do Unii i jej państw członkowskich,

MAJĄC NA UWADZE, że warunki przystąpienia Unii do konwencji muszą pozwalać Unii na wykonywanie w ramach konwencji kompetencji przyznanych jej przez państwa członkowskie,

UZGADNIAJĄ, CO NASTĘPUJE:

Artykuł 1

Unia przystępuje niniejszym do konwencji na warunkach ustanowionych w niniejszej umowie, zgodnie z art. 38 konwencji.

Artykuł 2

Bez uszczerbku dla przedmiotu i celu konwencji zakładającego promowanie, usprawnienie i ułatwianie ruchu kolejowego oraz bez uszczerbku dla pełnego stosowania konwencji w stosunku do pozostałych Stron konwencji w ich wzajemnych stosunkach, Strony konwencji będące państwami członkowskimi Unii stosują przepisy Unii, a zatem nie stosują zasad wynikających z tej konwencji, chyba że nie ma przepisów unijnych regulujących dany obszar.

Artykuł 3

Z zastrzeżeniem postanowień niniejszej umowy postanowienia konwencji interpretuje się w taki sposób, aby obejmowały również Unię w ramach jej kompetencji, a różne terminy używane na określenie Stron konwencji i ich przedstawicieli należy rozumieć zgodnie z powyższym.

Artykuł 4

Unia nie wnosi wkładu do budżetu OTIF i nie uczestniczy w podejmowaniu decyzji dotyczących tego budżetu.

Artykuł 5

Bez uszczerbku dla wykonywania swojego prawa głosu zgodnie z art. 6 Unia może być reprezentowana i może brać udział w pracach wszystkich organów OTIF, w których którekolwiek z jej państw członkowskich może być reprezentowane jako Strona konwencji i które mogą dotyczyć spraw wchodzących w zakres jej kompetencji.

Unia nie może być członkiem Komitetu Administracyjnego. Unia może zostać zaproszona do udziału w posiedzeniach tego komitetu, jeżeli komitet chce zasięgnąć jej opinii w sprawach ujętych w porządku obrad i będących przedmiotem wspólnego zainteresowania.

Artykuł 6

1.   W przypadku decyzji dotyczących obszarów, w których Unia ma wyłączne kompetencje, Unia wykonuje prawo głosu swoich państw członkowskich w ramach konwencji.

2.   W przypadku decyzji dotyczących obszarów, w których Unia dzieli kompetencje z państwami członkowskimi, głosuje Unia lub jej państwa członkowskie.

3.   Z zastrzeżeniem art. 26 § 7 konwencji Unia dysponuje liczbą głosów równą liczbie głosów jej państw członkowskich będących również Stronami konwencji. Jeżeli Unia głosuje, jej państwa członkowskie nie głosują.

4.   Unia informuje indywidualnie dla każdego przypadku pozostałe Strony konwencji, jeżeli w odniesieniu do różnych punktów porządku obrad Zgromadzenia Ogólnego i innych obradujących organów będzie wykonywać prawo głosu przewidziane w ust. 1–3. Obowiązek ten ma zastosowanie również wtedy, gdy decyzje są podejmowane korespondencyjnie. Informacje takie należy przekazać Sekretarzowi Generalnemu OTIF z odpowiednim wyprzedzeniem, aby umożliwić ich rozesłanie wraz z dokumentami na posiedzenie lub decyzją, która ma zostać podjęta korespondencyjnie.

Artykuł 7

Zakres kompetencji Unii zostaje określony w zarysie w pisemnym oświadczeniu złożonym przez Unię w chwili zawarcia niniejszej umowy. Oświadczenie to może zostać w stosownych przypadkach zmienione w drodze powiadomienia OTIF przez Unię. Nie zastępuje ono ani w żaden sposób nie ogranicza obszarów, które mogą być objęte powiadomieniami dotyczącymi kompetencji Unii składanymi przed podjęciem decyzji przez OTIF w drodze formalnego głosowania lub w inny sposób.

Artykuł 8

Tytuł V konwencji ma zastosowanie do każdego sporu powstałego między Umawiającymi się Stronami w odniesieniu do interpretacji, stosowania lub wykonywania niniejszej umowy, w tym jej istnienia, okresu obowiązywania i rozwiązania.

Artykuł 9

Niniejsza umowa wchodzi w życie pierwszego dnia pierwszego miesiąca następującego po jej podpisaniu przez Umawiające się Strony. W tym przypadku nie stosuje się art. 34 § 2 konwencji.

Artykuł 10

Niniejsza umowa pozostaje w mocy na czas nieokreślony.

Jeżeli wszystkie Strony konwencji będące państwami członkowskimi Unii wypowiedzą konwencję, powiadomienie o tym wypowiedzeniu, jak również o wypowiedzeniu niniejszej umowy, uznaje się za dokonane przez Unię w chwili powiadomienia o wypowiedzeniu konwencji przez ostatnie państwo członkowskie Unii na mocy art. 41 konwencji.

Artykuł 11

Strony konwencji niebędące państwami członkowskimi Unii, stosujące w wyniku umów międzynarodowych z Unią odpowiednie przepisy unijne, mogą – za powiadomieniem depozytariusza konwencji – składać indywidualne oświadczenia dotyczące zachowania ich praw i obowiązków na mocy ich umów z Unią, konwencją i związanych z nimi przepisów.

Niniejszą umowę sporządza się w dwóch egzemplarzach, z których jeden jest przechowywany przez OTIF, a drugi przez Unię, w językach angielskim, bułgarskim, czeskim, duńskim, estońskim, fińskim, francuskim, greckim, hiszpańskim, litewskim, łotewskim, maltańskim, niderlandzkim, niemieckim, polskim, portugalskim, rumuńskim, słowackim, słoweńskim, szwedzkim, węgierskim i włoskim – przy czym teksty w każdym z tych języków są na równi autentyczne. Pozostaje to bez uszczerbku dla art. 45 § 1 konwencji.