Keywords
Summary

Keywords

Swobodny przepływ osób – Swoboda przedsiębiorczości – Swoboda świadczenia usług – Lekarze – Uznawanie dyplomów i dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji – Dyrektywa 93/16 – Lekarze ogólni – Obowiązek Państw Członkowskich uzależnienia prowadzenia praktyki lekarskiej w charakterze lekarza ogólnego w ramach swojego systemu zabezpieczenia społecznego od posiadania specjalnego dyplomu – Granice – Prawa nabyte lekarzy, którzy nie posiadają specjalnego dyplomu, ale którzy korzystali ze swobody przedsiębiorczości przed dniem 1 stycznia 1995 r. – Zakres – Obowiązek Państw Członkowskich uznawania za równorzędne praw nabytych oraz uzyskania specjalnego dyplomu – Brak – Przyznanie korzyści lekarzom posiadającym zarówno specjalny dyplom, jak i prawa nabyte – Dopuszczalność

(dyrektywa Rady 93/16, art. 36 ust. 2)

Summary

Artykuł 36 ust. 1 zdanie pierwsze dyrektywy 93/16 mającej na celu ułatwienie swobodnego przepływu lekarzy i wzajemnego uznawania ich dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji stanowi, że począwszy od dnia 1 stycznia 1995 r., z zastrzeżeniem przepisów o prawach nabytych, każde Państwo Członkowskie uzależni wykonywanie ogólnej praktyki medycznej w ramach swojego systemu zabezpieczenia społecznego od posiadania dyplomu, świadectwa lub innego dokumentu potwierdzającego posiadanie kwalifikacji, przyznawanego po ukończeniu specjalistycznego szkolenia, co musi zostać wprowadzone zgodnie z art. 30 tej dyrektywy przez każde Państwo Członkowskie, na którego terytorium prowadzi się pełne szkolenie, regulujące prawo do podejmowania i prowadzenia tej działalności.

Artykuł 36 ust. 2 tej dyrektywy stanowi z kolei, że każde z Państw Członkowskich określa prawa nabyte, pod jednym warunkiem, że uzna ono prawa nabyte lekarzy, którzy, nie posiadając takiego dyplomu, świadectwa lub innego dokumentu potwierdzającego posiadanie kwalifikacji, skorzystali przed dniem 1 stycznia 1995 r. z uznania w tym Państwie Członkowskim skutków dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji wydanych im w innym Państwie Członkowskim i którzy uzyskali w nim, również przed tą datą, prawo wykonywania ogólnej praktyki medycznej w ramach krajowego systemu zabezpieczenia społecznego.

Przepis ten nie stawia jednak wymogu przyznawania przez Państwa Członkowskie tej samej wartości prawom nabytym oraz uzyskaniu świadectwa specjalistycznego szkolenia w zakresie ogólnej praktyki medycznej. W konsekwencji nie obliguje on Państw Członkowskich do uznawania uprawnień uzyskanych przed dniem 1 stycznia 1995 r. w celu wykonywania ogólnej praktyki medycznej w ramach krajowego systemu opieki zdrowotnej za równorzędne z uzyskaniem świadectwa specjalistycznego szkolenia w zakresie ogólnej praktyki medycznej.

Sam zatem fakt, że posiadacze świadectw specjalistycznego szkolenia w zakresie ogólnej praktyki medycznej, z jednej strony, i posiadacze wyłącznie wspomnianych uprawnień do wykonywania ogólnej praktyki medycznej, z drugiej strony, nie mają, w odniesieniu do przydzielania stanowisk lekarzy, jednakowych szans, nie uchybia wyżej wskazanemu unormowaniu.

W szczególności art. 36 ust. 2 nie stoi na przeszkodzie temu, aby Państwa Członkowskie przyznawały lekarzom, którzy są jednocześnie posiadaczami wspomnianych świadectw i uprawnień do wykonywania ogólnej praktyki medycznej:

– zastrzeżone stanowiska w liczbie większej aniżeli przyznana, odpowiednio, lekarzom posiadającym wspomniane świadectwo lub lekarzom posiadającym uprawnienia do wykonywania ogólnej praktyki medycznej, umożliwiając im jednoczesne ubieganie się o stanowiska w dwóch zastrzeżonych grupach;

– jeszcze korzystniejsze traktowanie poprzez przyznawanie im dodatkowej liczby punktów przypadających z racji uzyskania wyżej wspomnianego świadectwa, jeżeli ubiegają się o stanowiska w ramach limitu zastrzeżonego dla lekarzy uprawnionych do wykonywania zawodu w dniu 31 grudnia 1994 r.

(por. pkt 30–31, 34–35, 45 oraz pkt 1–2 sentencji)