Sprawa C‑469/14

Masterrind GmbH

przeciwko

Hauptzollamt Hamburg-Jonas

(wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Finanzgericht Hamburg)

„Odesłanie prejudycjalne — Rolnictwo — Rozporządzenie (WE) nr 1/2005 — Ochrona zwierząt podczas transportu — Długotrwałe przewozy — Punkt 1.4 lit. d) rozdziału V załącznika I — Czasy trwania podróży oraz okresy odpoczynku zwierząt podczas transportu — Transport bydła — Pojęcie wystarczającego okresu odpoczynku trwającego przynajmniej jedną godzinę — Możliwość kilkukrotnego przerwania transportu — Artykuł 22 — Opóźnienia podczas transportu — Rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 i (UE) nr 817/2010 — Refundacje wywozowe — Wymogi związane z dobrostanem żywego bydła w czasie transportu — Rozporządzenie nr 817/2010 — Artykuł 2 ust. 2–4 — Urzędowy lekarz weterynarii w miejscu wywozu — Sprawozdanie lub wpis w dokumencie stanowiącym dowód opuszczenia przez zwierzęta obszaru celnego Unii Europejskiej w zakresie przestrzegania lub nieprzestrzegania obowiązujących przepisów rozporządzenia nr 1/2005 — Niezadowalające wyniki przeprowadzonych kontroli — Artykuł 5 ust. 1 lit. c) — Wiążący lub niewiążący charakter wspomnianego wpisu względem organu krajowego właściwego w zakresie wypłaty refundacji wywozowych”

Streszczenie – wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 28 lipca 2016 r.

1. Rolnictwo – Zbliżanie ustawodawstw – Ochrona zwierząt podczas transportu – Rozporządzenie nr 1/2005 – Specyfikacja techniczna – Czasy trwania podróży i odpoczynku – Wymogi minimalne

   [rozporządzenie Rady nr 1/2005, załącznik I rozdział V pkt 1.4 lit. d)]

2. Rolnictwo – Wspólna organizacja rynków – Refundacje wywozowe – Przesłanki przyznania – Poszanowanie uregulowań Unii dotyczących dobrostanu żywych zwierząt podczas transportu – Właściwość krajowego organu właściwego w zakresie stwierdzenia poszanowania prawa Unii, wbrew deklaracji urzędowego lekarza weterynarii

   (rozporządzenie Rady nr 1/2005; rozporządzenie Komisji 817/2010, motyw 5)

1.  Punkt 1.4 lit. d) rozdziału V załącznika I do rozporządzenia nr 1/2005 w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań należy interpretować w ten sposób, że w ramach transportu drogowego zwierząt należących do wymienionych tam gatunków, w szczególności do gatunku bydła z wyjątkiem cieląt, po pierwsze, okres odpoczynku pomiędzy okresami przemieszczania może w zasadzie trwać dłużej niż jedną godzinę. Jeśli jednak ów czas trwania przekracza jedną godzinę, nie może on być taki, że w konkretnych warunkach, w których przebiega ów odpoczynek i transport rozpatrywany jako całość, stanowiłby on ryzyko zranienia lub niepotrzebnego cierpienia dla transportowanych zwierząt. Ponadto łączne czasy trwania podróży i odpoczynku, takie jak te przewidziane w pkt 1.4 lit. d) rozdziału V, nie mogą przekraczać 29 godzin, z zastrzeżeniem możliwości przedłużenia ich o 2 godziny dla dobra zwierząt zgodnie z pkt 1.8 tego rozdziału, i to bez uszczerbku dla stosowania przepisów art. 22 rzeczonego rozporządzenia w razie wystąpienia nieprzewidzianych okoliczności. Po drugie, okresy przemieszczania, z których każdy wynosi maksymalnie 14 godzin, mogą zawierać jeden okres postoju lub kilka takich okresów. Owe okresy postoju powinny zostać dodane do okresów przemieszczania celem obliczenia całkowitego czasu trwania okresu przemieszczania sięgającego maksymalnie 14 godzin, na który się one składają.

   (por. pkt 43; pkt 1 sentencji)

2.  Rozporządzenie nr 817/2010 ustanawiające szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia nr 1234/2007 w odniesieniu do wymagań dotyczących przyznania refundacji wywozowych związanych z dobrostanem żywego bydła w czasie transportu należy interpretować w ten sposób, że organ właściwy w zakresie wypłaty refundacji wywozowych dotyczących bydła nie jest związany wpisem umieszczonym przez urzędowego lekarza weterynarii w miejscu wywozu na dokumencie stanowiącym dowód opuszczenia przez odnośne zwierzęta obszaru celnego Unii, gdy zgodnie z tym wpisem obowiązujące przepisy rozporządzenia nr 1/2005 w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i związanych z tym działań, nie były przestrzegane w ramach transportu tych zwierząt w odniesieniu do nich wszystkich lub ich części.

   Oznacza to więc, że zgodnie z przepisami rozporządzenia nr 817/2010 decyzja dotycząca przestrzegania przesłanek, od których spełnienia zależy prawo do wypłaty refundacji wywozowych, w szczególności odnosząca się do przestrzegania obowiązujących przepisów rozporządzenia nr 1/2005, należy do właściwości krajowego organu właściwego w zakresie tej wypłaty, przy czym wprawdzie informacje przekazane przez urzędowego lekarza weterynarii w miejscu wywozu w ramach współpracy ustanowionej między nimi w rozporządzeniu nr 817/2010 stanowią dowód, lecz jest to dowód, który można podważyć. Ustalenie to jest tym bardziej słuszne, jeśli opinia tego lekarza weterynarii nie dotyczy oceny warunków fizycznych i stanu zdrowia zwierząt, która zgodnie z motywem 5 rozporządzenia nr 817/2010 wymaga szczególnej wiedzy fachowej i doświadczenia, co uzasadnia przeprowadzanie kontroli przez lekarza weterynarii.

   (por. pkt 50–52; pkt 2 sentencji)