—

stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi;

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 21 marca 2019 r. o sygn. Ares(2019)1889562 o przywróceniu skarżącego do służby w grupie zaszeregowania AD 8/5;

—

stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 21 października 2019 r. o sygn. Ares(2019)6485832, doręczonej tego samego dnia, w której organ powołujący oddalił zażalenie skarżącego, wniesione przez niego w dniu 21 czerwca 2019 r., o sygn.. R/348/19, na zaskarżoną decyzję;

—

stwierdzenie doznania szkód z tytułu utraty szansy na awans i pozbawienia prawa do pozostania w służbie; w związku z tym zasądzenie od Komisji odszkodowania szacowanego wstępnie na 300 000 (trzysta tysięcy) EUR, z zastrzeżeniem możliwości jej podwyższenia lub obniżenia w toku postępowania;

—

obciążenie pozwanej kosztami postepowania na podstawie regulaminu postepowania przed Sądem Unii Europejskiej.

1.

Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia obowiązku wykonania wyroków Sądu w wykonaniu art. 266 TFUE oraz naruszenia zasad uzasadnionych oczekiwań i dobrej wiary. Skarżący podkreśla, nawet że sama Komisja przyznaje, iż nie odtworzyła ścieżki jego kariery, do czego była zobowiązana w wykonaniu wyroku z dnia 13 grudnia 2018 r., CX/Komsija (T-743/16 RENV, niepublikowany, EU:T:2018:937). Dodaje, że Komisja nie rozpatrzyła ponownie jego sytuacji ani nie przeprowadziła porównania jego osiągnięć z innymi urzędnikami ubiegającymi się o awans. Skarżący sądzi wreszcie, że wskazany wyrok Sądu, stwierdzający nieważność decyzji o wydaleniu ze służby, stanowił zapewnienie, które mogło zrodzić w nim uzasadnioną nadzieję, że jego ścieżka kariery zostanie odtworzona przez organ powołujący działający w dobrej wierze, lojalnie, szczerze i z poszanowaniem właściwych przepisów i zasad.

2.

Zarzut drugi, dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia oraz braku tego uzasadnienia. Skarżący utrzymuje w tym względzie, że zaskarżone pismo nie zawiera żadnego uzasadnienia decyzji o zaszeregowaniu go do grupy AD 8 stopień 5. Jest to jego zdaniem „akt niekorzystny”, nie zaś „akt potwierdzający”, ponieważ pismo to wprowadza w życie i podaje do wiadomości decyzję Komisji wywołującą niekorzystne skutki, choć była ona dorozumiana i nie została wcześniej podana do wiadomości skarżącego.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący oczywistej pomyłki, oczywistego błędu w ocenie, naruszenia ogólnych przepisów wykonawczych do art. 45 regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej (zwanego dalej „regulaminem pracowniczym”) i uchybień formalnych. Skarżący uważa, że nigdzie w regulaminie pracowniczym nie jest przewidziane, że decyzja dyscyplinarna o obniżeniu zaszeregowania przeważa z urzędu nad późniejszą decyzją o przyznaniu awansu, gdy ich adresatem jest ten sam urzędnik, a awans jest z natury czynnością prawną, która nie może podlegać warunkom, zawieszającym ani rozwiązującym, ani ograniczeniom czasowym. Komisja powinna więc była uznać przy odtwarzaniu ścieżki kariery skarżącego, że był on zaszeregowany w grupie AD 10 od dnia 1 stycznia 2010 r. Ponadto skarżący podnosi, że w następstwie stwierdzenia przez Sąd nieważności decyzji o wydaleniu ze służby oraz w perspektywie przywrócenia skarżącego do służby i odtworzenia jego ścieżki kariery Komisja miała też obowiązek podjęcia na nowo postępowania w sprawie awansu na etapie, na którym zostało ono zawieszone zgodnie z regulaminem na podstawie ogólnych przepisów wykonawczych do art. 45 regulaminu pracowniczego. Wreszcie, zdaniem skarżącego, do celów odtworzenia ścieżki jego kariery w sposób lojalny, poważny i w dobrej wierze Komisja była obowiązana, na mocy zasady dobrej administracji, szczegółowo przeanalizować wszystkie elementy prowadzące do podjęcia uzasadnionej decyzji co do zaszeregowania, z jakim należy go przywrócić do służby. Komisja zaś nie tylko tego nie zrobiła, ale nawet nie wysłuchała skarżącego przez podjęciem decyzji.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący naruszenia zasad równości szans i równego traktowania urzędników oraz zasady ekspektatywy rozwoju kariery zawodowej. Skarżący utrzymuje, że zasada ekspektatywy rozwoju kariery zawodowej, będąca szczególną postacią zasady równego traktowania mającą zastosowanie do urzędników, została naruszona, ponieważ administracja pomijała w okresie od 1 stycznia 2010 r. do 1 maja 2019 zarówno tę zasadę ekspektatywy rozwoju kariery zawodowej, jak i art. 5 ust. 5 regulaminu pracowniczego w związku z przepisami załącznika I pkt B do regulaminu pracowniczego i przepisami regulaminu pracowniczego dotyczącymi awansowania urzędników, które stanowią, że skarżący mógł otrzymać awans do grupy AD 11 w dniu 1 stycznia 2014 r., a do grupy AD 12 w dniu 1 stycznia 2018. Te same względy prowadzą ponadto do stwierdzenia naruszenia równości szans i równego traktowania urzędników, ponieważ skarżący nie był traktowany tak samo, jak pozostali urzędnicy.