1)

Czy rozwiązania przyjęte w wyroku z dnia 24 stycznia 2019 r., Morgan Stanley & Co International plc przeciwko Ministre de l’Économie et des Finances, C-165/17 są możliwe do zastosowania w przypadku, gdy oddział realizuje w państwie członkowskim zarówno transakcje podlegające opodatkowaniu VAT, jak i świadczenia na rzecz swojego zakładu głównego oraz oddziałów, mających siedziby w państwie trzecim?

2)

Czy w sytuacji, gdy oddział, mający siedzibę w państwie członkowskim, domaga się prawa do odliczenia podatku naliczonego w związku z wydatkami poniesionymi przez ten oddział w celu realizacji świadczeń na rzecz swojego zakładu głównego położonego w państwie trzecim (eksport usług finansowych i bankowych), podatnik może odliczyć podatek od wartości dodanej w oparciu o art. 169 lit. a) [dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. 2006, L 347, s. 1)], czy też w oparciu o lit. c) tego przepisu?

3)

W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze i w przypadku, gdy oddział może domagać się odliczenia na podstawie art. 169 lit. a) [dyrektywy 2006/112], pod jakim warunkiem można uznać, że transakcje bankowe realizowane przez zakład główny mający siedzibę w państwie trzecim dają prawo do odliczenia, jeżeli transakcje te zostały przeprowadzone w państwie członkowskim, w którym ponoszone są wydatki podlegające podatkowi od wartości dodanej? W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze i w przypadku gdy oddział może domagać się odliczenia na podstawie art. 169 lit. c) [dyrektywy 2006/112], w jakich okolicznościach można uznać, że usługobiorca ma siedzibę poza Unią Europejską, w sytuacji gdy oddział znajduje się w Unii Europejskiej i stanowi pod względem prawnym jeden podmiot z zakładem głównym?