7.5.2018   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 161/59

—

Częściowe stwierdzenie nieważności art. 9 decyzji EBC nr ECB/SSM/2017 – R0MUWSFPU8MPRO8K5P83/248 z dnia 19 grudnia 2017 r., w zakresie w jakim nakazuje on odliczenie nieodwołalnych zobowiązań do zapłaty podjętych w ramach jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (Single Resolution Fund, SRF), krajowych funduszy restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz krajowych systemów gwarancji depozytów kapitału podstawowego Tier I, na zasadzie indywidualnej, subskonsolidowanej i skonsolidowanej, a w szczególności ust. 9.1, 9.2 i 9.3;

—

Obciążenie EBC kosztami postępowania.

1.

Zarzut pierwszy, zgodnie z którym zaskarżona decyzja nie ma podstaw prawnych, ponieważ EBC skorzystał ze swoich uprawnień w dziedzinie nadzoru ostrożnościowego w celu ustanowienia środka o charakterze generalnym, leżącym w kompetencji prawodawcy, oraz przekroczył uprawnienia nadane mu przez art. 4 ust. 1 lit. f) i art. 16 rozporządzenia Rady (UE) nr 1024/2013 z dnia 15 października 2013 r. powierzającego Europejskiemu Bankowi Centralnemu szczególne zadania w odniesieniu do polityki związanej z nadzorem ostrożnościowym nad instytucjami kredytowymi (Dz.U. 2013, L 287, s. 63).

2.

Zarzut drugi, oparty na okoliczności, że zaskarżona decyzja jest obarczona naruszeniem prawa, ponieważ EBC dokonał wykładni sprzecznej z zamiarem prawodawcy, który wydał akty prawa Unii zezwalające instytucjom kredytowym na korzystanie z nieodwołalnych zobowiązań do zapłaty w celu spełnienia części swoich zobowiązań wobec krajowych funduszy restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz krajowych systemów gwarancji depozytów, pozbawiając w ten sposób rozpatrywane przepisy ich effet utile (skuteczności). EBC oparł ponadto swą decyzję na błędnym rozumieniu europejskich i transponujących krajowych ram prawnych mających zastosowanie do nieodwołanych zobowiązań do zapłaty.

3.

Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności.

4.

Zarzut czwarty, dotyczący okoliczności, że zaskarżona decyzja oparta jest na błędzie w ocenie i narusza zasadę dobrej administracji.