Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 15 grudnia 2016 r. w sprawie T-112/13, Mondelez UK Holdings & Services Ltd/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, wniesione w dniu 22 lutego 2017 r. przez Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej

(Sprawa C-95/17 P)

(2017/C 161/12)

Język postępowania: angielski

Strony

Wnoszący odwołanie: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (przedstawiciel: A. Folliard-Monguiral, pełnomocnik)

Druga strona postępowania: Mondelez UK Holdings & Services Ltd, dawniej Cadbury Holdings Ltd; Société des produits Nestlé SA

Żądania wnoszącego odwołanie

Zarzuty i główne argumenty

Naruszenie art. 36 zdanie pierwsze Statutu Trybunału Sprawiedliwości

Sąd oparł swój wyrok na sprzecznym rozumowaniu, przyjmując z jednej strony, że „dowód może zostać przedstawiony w odniesieniu do wszystkich zainteresowanych państw członkowskich łącznie”, z drugiej jednak strony wymagając, aby uzyskanie przez znak odróżniającego charakteru zostało wykazane dla każdego z państw członkowskich z osobna (zob. pkt 139 zaskarżonego wyroku).

Naruszenie art. 7 ust. 3 oraz art. 52 ust. 2 rozporządzenia nr 207/2009  (1)

Sąd błędnie zastosował orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości wynikające z wyroku z dnia 24 maja 2012 r., Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli AG/OHIM, C-98/11 P, EU:C:2012:307, pkt 62, 63 (zwanego dalej „wyrokiem w sprawie Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli”), wymagając przedstawienia dowodu na uzyskanie przez znak odróżniającego charakteru w każdym z państw członkowskich z osobna.

Sąd powinien był zbadać, czy dowody przedstawione przez właściciela unijnego znaku towarowego potwierdzają uzyskanie przez znak charakteru odróżniającego w całej Unii Europejskiej, bez względu na istniejące granice krajowe.

Skupiając się tylko na rynkach krajowych, Sąd błędnie pominął okoliczność, że terytorialny zakres rozpoznawalności znaku towarowego jest tylko jednym z kryteriów branych pod uwagę przy dokonywaniu oceny, czy znak uzyskał odróżniający charakter w następstwie używania w całej Unii Europejskiej. Sąd popełnił zatem błąd, nie uwzględniając kryteriów mających znaczenie w kontekście „jednolitego rynku”, w szczególności (i) części odbiorców, co do których wykazano, że znak towarowy jest im znany, w porównaniu do ogółu konsumentów w Unii Europejskiej; (ii) znaczenia geograficznego oraz rozkładu obszarów, co do których uzyskanie odróżniającego charakteru przez znak zostało wykazane; oraz (iii) gospodarczego znaczenia obszarów, co do których uzyskanie odróżniającego charakteru przez znak zostało wykazane dla danej części europejskiego rynku towarów i usług.

Rozwiązania przyjętego w zaskarżonym wyroku nie da się uzasadnić publicznym interesem, na którym opiera się rozpatrywana bezwzględna podstawa unieważnienia prawa do znaku. Istnieją mechanizmy pozwalające na zrównoważenie prawa właściciela unijnego znaku towarowego do dochodzenia swoich wyłącznych praw nawet w tych państwach członkowskich, w których uzyskany przez unijny znak towarowy odróżniający charakter różni się od odróżniającego charakteru uzyskanego przez ten znak w innych państwach członkowskich.

(1)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (Dz.U. 2009, L 78, s. 1; sprostowania: Dz.U. 2016, L 79, s. 44; Dz.U. 2016, L 261, s. 10).