30.11.2013   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 352/9

—

uchylenie zaskarżonego wyroku i stwierdzenie nieważności spornego rozporządzenia w zakresie w jakim dotyczy wnoszących odwołanie;

—

obciążenie Rady kosztami postępowania przed Sądem i kosztami podstępowania odwoławczego.

1)

Sąd dokonał błędnej wykładni art. 9 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 384/96 z dnia 22 grudnia 1995 r. (1) (zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowego”) (zwanego dalej „art. 9 ust. 1”) stwierdzając, że Rada może zastosować art. 9 ust. 1 a fortiori w sytuacjach, które nie są objęte zakresem stosowania tego przepisu (np. w przypadku gdy nie wycofano skargi, lecz brak jest raczej uzasadnienia skargi). Rozszerzająca wykładnia art. 9 ust. 1 dokonana przez Sąd nie znajduje poparcia ani w treści ani w systematyce przepisów rozporządzenia podstawowego. Jest ona sprzeczna również z praktyką instytucji w ostatnich 25 latach, w którym to okresie odwołanie się do art. 9 ust. 1 w wyniku wycofania skargi prowadziło zawsze do zakończenia odnośnego dochodzenia.

2)

Sąd naruszył prawo błędnie interpretując i w rezultacie błędnie stosując art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4 rozporządzenia podstawowego (zwane dalej „art. 4 ust. 1 i art. 5 ust. 4”) przy definiowaniu pojęcia „przemysł wspólnotowy”. Doprowadziło to do błędnego wniosku, że większa część całkowitej produkcji wspólnotowej musi być określona w drodze zastosowania tylko jednego z dwóch progów wymaganych w art. 5 ust. 4, czyli progu wynoszącego 25 %. Błędna definicja „przemysłu wspólnotowego” wypaczyła dokonaną przez instytucje analizę szkody, która zamiast zostać określoną na podstawie skutku przywozu będącego przedmiotem dumpingu na „przemysł wspólnotowy” jak stanowi art. 3 ust. 1 rozporządzenia podstawowego (zwany dalej „art. 3 ust. 1”), i jak zostało zdefiniowane w art. 5 ust. 4, została oszacowana na podstawie sytuacji „popierającego przedsiębiorstwa” lub „największego producenta”. Żaden z tych terminów nie jest używany w rozporządzeniu podstawowym do celów określenia „szkody”.