—

Pozwana zaniechała wysłuchania skarżącej przed wydaniem zaskarżonej decyzji, a tym samym naruszyła art. 41 ust. 1 i ust. 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „kartą”).

—

Zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem ogólnych wymogów proceduralnych, które wynikają z art. 41 karty, art. 298 TFUE, ogólnych zasad prawa i regulaminu pozwanej.

—

Między innymi skarżąca nie ma możliwości zweryfikowania, czy zaskarżona decyzja dochowała minimalnego czasu trwania przewidzianego dla postępowania pisemnego.

—

Zaskarżona decyzja nie zawiera wystarczającego uzasadnienia; w szczególności uzasadnienie nie zawiera odniesienia do konkretnego przypadku oraz przedstawienia głównych ustaleń w ramach proporcjonalności/swobodnego uznania.

—

Obliczenie rocznej składki jest ponadto niezrozumiałe.

—

Usunięcie braku w uzasadnieniu decyzją Bundesanstalt für Finanzdienstleistungsaufsicht (federalnej instytucji nadzoru usług finansowych) jest wykluczone ze względów prawnych i faktycznych.

—

Brakujące uzasadnienie zaskarżonej decyzji znacząco utrudnia skarżącej kontrolę sądową. W tym zakresie skarżąca praktycznie nie ma możliwości zdecydowanego wypracowania podstaw skargi i zakwestionowania postaw wydania zaskarżonej decyzji.

—

Pozwana narusza przy tym w szczególności zasadę postępowania kontradyktoryjnego, zgodnie z którą uczestnicy muszą mieć możliwość wyjaśnienia okoliczności faktycznych i prawnych, które są decydujące dla wyniku postępowania.

—

Przy przyjęciu rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 jako aktu delegowanego w rozumieniu art. 290 TFUE Komisji nie przysługuje żaden zakres uznania, który prowadziłby do ograniczonej kontroli sądowej. To samo dotyczy stosowania rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 przez pozwaną.

—

Przy stosowaniu wskaźnika IPS zignorowano znaczenie członkostwa skarżącej w instytucjonalnym systemie ochrony jako istotnym kryterium ustalania składek, w szczególności podział na trzy klasy i zaklasyfikowanie skarżącej do klasy o najwyższym profilu ryzyka było obarczone błędem co do prawa.

—

Na podstawie art. 6 ust. 5 zdanie drugie rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 pozwana powinna była również wziąć pod uwagę niskie prawdopodobieństwo likwidacji danej instytucji i związane z tym prawdopodobieństwo skorzystania z jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.

—

Pozwana naruszyła również zasadę proporcjonalności przy klasyfikacji i przydzielaniu współczynnika korygującego dla wskaźnika IPS.

—

Zastosowanie przez pozwaną mnożnika korekty ryzyka, który należy określić zgodnie z krokiem 6 załącznika I i art. 9 ust. 3 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63, narusza wymóg orientacji według profilu ryzyka.

—

Ustalenie mnożnika korekty ryzyka na poziomie odpowiednio 1,388146345995 i 1,384564814222 stanowi również naruszenie swobody przedsiębiorczości skarżącej, o której mowa w art. 16 karty.

—

Artykuł 7 ust. 4 zdanie drugie rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 jest niezgodny z prawem, ponieważ dostosowanie wskaźnika IPS o wskaźnik ryzyka „działalność handlowa, ekspozycje pozabilansowe, instrumenty pochodne, stopień złożoności oraz możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji” zgodnie z art. 7 ust. 4 zdanie drugie rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 narusza określony w art. 113 ust. 7 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 Parlamentu Europejskiego i Rady (2) wymóg spójności w ramach instytucjonalnego systemu ochrony, a tym samym prowadzi do nieuzasadnionego nierównego traktowania różnych instytucji będących członkami instytucjonalnego systemu ochrony.

—

Artykuł 7 ust. 4 zdanie drugie rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 narusza także zasadę proporcjonalności ze względu na wielokrotne uwzględnienie wskaźników częściowego ryzyka wymienionych w art. 7 ust. 4 zdanie pierwsze lit. a) rozporządzenia delegowanego.