10.3.2012   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 73/20

—

stwierdzenie, iż poprzez przyjęcie i utrzymanie w mocy przepisów zawartych w art. 46 lit. c) wersji skonsolidowanej Ley de Regulación de los Planes y Fondos de Pensiones (ustawy regulującej systemy i fundusze emerytalne), w art. 86 Real Decreto Legislativo (królewskego dekretu ustawodawczego) 6/2004 z dnia 29 października 2004 r. zatwierdzającego tekst skonsolidowany Ley de ordenación y supervisión de los seguros privados (ustawy o organizacji ubezpieczeń prywatnych i nadzorze nad nimi), w art. 10 Real Decreto Legislativo (królewskego dekretu ustawodawczego) nr 5/2004 zatwierdzającego tekst skonsolidowany Ley del Impuesto sobre la renta de los no residentes (ustawy o podatku dochodowym od osób niebędących rezydentami) i w art. 47 Ley 58/2003 de 17 de diciembre, General Tributaria (ustawy nr 58/2003 z dnia 17 grudnia 2003 r. — ordynacji podatkowej), zgodnie z którymi między innymi zagraniczne fundusze emerytalne mające siedzibę w innych państwach członkowskich i oferujące pracownicze systemy emerytalne w Hiszpanii, jak również towarzystwa ubezpieczeniowe działające w Hiszpanii na zasadzie swobody świadczenia usług są zobowiązane do wyznaczenia przedstawiciela podatkowego zamieszkałego lub mającego siedzibę w Hiszpanii, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom, jakie na nim ciążą na mocy art. 56 TFUE (dawny art. 49 TWE) i art. 36 porozumienia EOG.

—

obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.

1)

Przytoczone hiszpańskie przepisy podatkowe zobowiązują podatnika niebędącego rezydentem do wyznaczenia przedstawiciela podatkowego mającego miejsce zamieszkania lub siedzibę w Hiszpanii. Konkretnie obowiązek ten spoczywa na zagranicznych funduszach emerytalnych mających siedzibę w innych państwach członkowskich i oferujących pracownicze systemy emerytalne w Hiszpanii oraz na ubezpieczycielach działających w Hiszpanii na zasadzie swobody świadczenia usług.

2)

Komisja uważa, że obowiązek ustanowienia w wymienionych wypadkach przedstawiciela podatkowego mającego miejsce zamieszkania lub siedzibę w Hiszpanii stanowi przeszkodę w swobodnym świadczeniu usług, ponieważ nakłada dodatkowy obowiązek na wspomniane podmioty i osoby fizyczne, które zmuszone są do obowiązkowego korzystania z usług przedstawiciela. Stanowi również przeszkodę w swobodnym świadczeniu usług dla osób i przedsiębiorstw mających siedzibę w państwach członkowskich innych niż Hiszpania, które zamierzają świadczyć usługi przedstawicielstwa podatkowego podmiotom lub osobom fizycznym działającym w Hiszpanii.

3)

Takie uregulowanie narusza art. 56 TFUE (dawny art. 49 TWE) i art. 36 porozumienia EOG.