Skarga wniesiona w dniu 6 kwietnia 2009 r. — Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Belgii

(Sprawa C-132/09)

2009/C 153/39

Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: B. Eggers i J.-P. Keppenne, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Królestwo Belgii

Żądania strony skarżącej

Zarzuty i główne argumenty

Komisja podnosi naruszenie porozumienia zawartego w październiku 1962 r. między Radą Najwyższą Szkół Europejskich a Królestwem Belgii, związane z jego odmową pokrycia kosztów wydatków na wyposażenie i materiały dydaktyczne dla szkół europejskich mających siedzibę na jego terytorium.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podnosi w pierwszej kolejności, że z art. 6 akapit drugi Konwencji określającej statut szkół europejskich z dnia 21 czerwca 1994 r. (1) wynika, że każde państwo członkowskie obowiązane jest traktować szkoły europejskie jako instytucje oświatowe podlegające jego prawu publicznemu. W konsekwencji szkoły europejskie powinny być finansowane przez belgijskie władze publiczne i korzystać z traktowania odpowiadającego traktowaniu krajowych szkół publicznych, zarówno jeżeli chodzi o pierwsze wyposażenie związane z otwarciem lub powiększeniem danej szkoły europejskiej, jak i w odniesieniu do rocznych kosztów utrzymania i funkcjonowania szkół. Przeniesienie odpowiedzialności za nauczanie w Belgii na poziom gmin nie może usprawiedliwiać odmowy ponoszenia rocznych kosztów funkcjonowania szkół europejskich przez władze belgijskie, ponieważ z utrwalonego orzecznictwa wynika, że państwo członkowskie nie może uniknąć zobowiązań, które na siebie przyjęło, delegując wykonanie tej kompetencji na publiczne jednostki podziału administracyjnego kraju.

W odpowiedzi na zarzuty władz belgijskich Komisja podnosi w drugiej kolejności, że wnioski Rady Najwyższej z posiedzenia w Karlsruhe w maju 1967 r. nie kwestionują w żaden sposób obowiązków finansowych tego państwa jako państwa siedziby.

Przede wszystkim Rada Najwyższa opracowała w Karlsruhe wytyczne dla protokołu do typowego porozumienia z państwami członkowskimi będącymi siedzibami szkół europejskich, a w każdym razie nie miała ona żadnej kompetencji, uwzględniając hierarchię norm, do zmiany porozumienia w sprawie siedziby z 1962 r.

Następnie tej „decyzji” z Karlsruhe nie można w żaden sposób interpretować jako „późniejszego porozumienia lub praktyki stron” w rozumieniu art. 31 ust. 3 lit. a) i b) Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów, jeżeli chodzi o interpretację porozumienia w sprawie siedziby, ze względu na brak stałych działań i deklaracji, które kwestionowałyby obowiązek finansowy przewidziany w porozumieniu w sprawie siedziby. Liczne dokumenty i płatności dokonane przez Belgię po 1967 r. potwierdzają poza tym obowiązek pokrywania kosztów wyposażenia i materiałów dydaktycznych dla szkół europejskich.

(1)  Dz.U. L 212, s. 3