Αναίρεση που άσκησε στις 22 Φεβρουαρίου 2017 το Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (πέμπτο τμήμα) στις 15 Δεκεμβρίου 2016 στην υπόθεση T-112/13, Mondelez UK Holdings & Services Ltd κατά Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης

(Υπόθεση C-95/17 P)

(2017/C 161/12)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Αναιρεσείον: Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (εκπρόσωπος: A. Folliard-Monguiral)

Λοιποί διάδικοι στην αναιρετική διαδικασία: Mondelez UK Holdings & Services Ltd, πρώην Cadbury Holdings Ltd· Société des produits Nestlé SA

Αιτήματα

Το αναιρεσείον ζητεί από το Δικαστήριο:

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Παράβαση του άρθρου 36, πρώτη περίοδος, του Οργανισμού του Δικαστηρίου

Το Γενικό Δικαστήριο στήριξε την απόφασή του σε αντιφατική αιτιολογία, καθόσον δέχθηκε, αφενός, ότι «η απόδειξη μπορεί να αφορά συνολικά όλα τα ενδιαφερόμενα κράτη μέλη» και απαίτησε, αφετέρου, η απόκτηση διακριτικού χαρακτήρα να αποδειχθεί σε κάθε κράτος μέλος χωριστά (βλ. σκέψη 139 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως).

Παράβαση των άρθρων 7, παράγραφος 3, και 52, παράγραφος 2, του κανονισμού 207/2009  (1)

Το Γενικό Δικαστήριο εφάρμοσε εσφαλμένα τις κρίσεις του Δικαστηρίου όπως προκύπτουν από την απόφασή του της 24ης Μαΐου 2012, C-98/11 P, Chocoladefabriken Lindt & Sprüngli AG κατά ΓΕΕΑ (Μορφή σοκολατένιου λαγού με κόκκινη κορδέλα) (ECLI:EU:C:2012:307, σκέψεις 62 και 63) απαιτώντας την προσκόμιση αποδεικτικών στοιχείων προς απόδειξη της αποκτήσεως διακριτικού χαρακτήρα σε κάθε κράτος μέλος χωριστά.

Το Γενικό Δικαστήριο όφειλε να εξετάσει κατά πόσον τα αποδεικτικά στοιχεία που προσκόμισε ο δικαιούχος του σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποδεικνύουν απόκτηση διακριτικού χαρακτήρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση στο σύνολό της, ανεξαρτήτως εθνικών συνόρων.

Εστιάζοντας αποκλειστικώς σε εθνικές αγορές, το Γενικό Δικαστήριο κακώς αγνόησε ότι το εδαφικό εύρος της αναγνωρισιμότητας του σήματος συνιστά έναν μόνον από τους κρίσιμους παράγοντες στο πλαίσιο της εκτιμήσεως του κατά πόσον το εν λόγω σήμα έχει αποκτήσει διακριτικό χαρακτήρα διά της χρήσεως στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το Γενικό Δικαστήριο δεν έλαβε, επομένως, υπόψη κριτήρια τα οποία είναι καθοριστικής σημασίας στο πλαίσιο μιας «ενιαίας αγοράς», ειδικότερα (i) το ποσοστό του κοινού του οποίου η εξοικείωση με το σήμα έχει αποδειχθεί σε σχέση με το σύνολο των Ευρωπαίων καταναλωτών· (ii) η γεωγραφική σημασία και η κατανομή των περιοχών στις οποίες αποδείχθηκε αποκτηθείς διακριτικός χαρακτήρας· και (iii) η οικονομική σημασία των περιοχών στις οποίες αποδείχθηκε αποκτηθείς διακριτικός χαρακτήρας για την ευρωπαϊκή αγορά των επίμαχων προϊόντων και υπηρεσιών.

Η υιοθετηθείσα στην αναιρεσιβαλλομένη απόφαση προσέγγιση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από τον επιτακτικό λόγο γενικού συμφέροντος επί του οποίου εδράζεται, εν προκειμένω, ο απόλυτος λόγος ακυρότητας. Υφίστανται μέτρα διασφαλίσεως τα οποία εξισορροπούν τη δυνατότητα του δικαιούχου σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αντιτάξει το αποκλειστικό του δικαίωμα ακόμη και εντός των κρατών μελών όπου το σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν έχει αποκτήσει το ίδιο επίπεδο διακριτικού χαρακτήρα όπως και στα άλλα κράτη μέλη.

(1)  Κανονισμός (ΕΚ) 207/2009 του Συμβουλίου, της 26ης Φεβρουαρίου 2009, για το κοινοτικό σήμα (EE 2009, L 78, σ. 1).