26.11.2011   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 347/22

—

να αναιρέσει στο σύνολό της την απόφαση που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (όγδοο τμήμα) στις 13 Ιουλίου 2011 στις συνεκδικαζόμενες υποθέσεις T-144/07, T-147/07, T-148/07, T-149/07, T-150/07 και T-154/07, ThyssenKrupp Liften Ascenseurs κ.λπ. κατά Επιτροπής, καθόσον απορρίπτει την προσφυγή και κατά το μέτρο που αφορά την αναιρεσείουσα,

—

επικουρικώς, να μειώσει αναλογικώς το πρόστιμο που επιβλήθηκε στην αναιρεσείουσα με το άρθρο 2 της προσβαλλόμενης αποφάσεως που εξέδωσε η Επιτροπή στις 21 Φεβρουαρίου 2007,

—

έτι επικουρικότερον, να αναπέμψει την υπόθεση για επανεξέταση στο Γενικό Δικαστήριο,

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα της παρούσας διαδικασίας.

Με τον πρώτο λόγο αναιρέσεως, η αναιρεσείουσα υποστηρίζει ότι η εκ μέρους του Γενικού Δικαστηρίου επιβεβαίωση της αρμοδιότητας της Επιτροπής για την εφαρμογή της διαδικασίας είναι νομικώς εσφαλμένη. Κατά τη γνώμη της αναιρεσείουσας, το Γενικό Δικαστήριο όφειλε να έχει ακυρώσει την απόφαση της Επιτροπής λόγω μη εφαρμογής του άρθρου 101 ΣΛΕΕ (πρώην άρθρου 81 ΕΚ), δεδομένου ότι η προσαπτόμενη παράβαση είχε τοπικό και όχι διακρατικό χαρακτήρα. Ακόμη και αν το Γενικό Δικαστήριο έκρινε ότι στα διαδικασία έχει εφαρμογή το άρθρο 101 ΣΛΕΕ, όφειλε να έχει λάβει υπόψη ότι, εν πάση περιπτώσει, η αρμοδιότητα της Επιτροπής δεν συνάδει με το σύστημα παραλλήλων αρμοδιοτήτων που θέσπισε ο κανονισμός 1/2003 (1) κατ’ εφαρμογή της ανακοίνωσης για το ευρωπαϊκό δίκτυο ανταγωνισμού. Τέλος, το Γενικό Δικαστήριο παρέλειψε να διαπιστώσει ότι η εκ των υστέρων κίνηση της διαδικασίας συνιστά παραβίαση της αρχής της νομιμότητας και της αρχής nullum crimen nulla poena sine lege που κατοχυρώνονται ως θεμελιώδη δικαιώματα.

Με τον δεύτερο λόγο αναιρέσεως, η αναιρεσείουσα υποστηρίζει ότι είναι νομικώς εσφαλμένη η εκ μέρους του Γενικού Δικαστηρίου επιβεβαίωση της απόφασης της Επιτροπής να θεωρήσει ότι η αναιρεσείουσα ευθύνεται εις ολόκληρον βάσει του συνολικού κύκλου εργασιών του ομίλου ThyssenKrupp AG. Συγκεκριμένα, η απόφαση παραβιάζει το άρθρο 23 του κανονισμού 1/2003, την αρχή του κράτους δικαίου υπό τη μορφή της αρχής nulla poena sine lege, την αρχή της αναλογικότητας των ποινών, την αρχή in dubio pro reo και την αρχή της υπαιτιότητας. Η απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου είναι νομικώς εσφαλμένη, στο μέτρο που στηρίζεται στην υπόθεση ότι μια θυγατρική εταιρία και η μητρική της (καθώς και λοιπές εταιρίες της συμπράξεως), αποτελούν οικονομική οντότητα, πράγμα που δικαιολογεί την εις ολόκληρον ευθύνη τους. Επιπλέον, και ανεξαρτήτως των ανωτέρω, η απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου παραβιάζει την αρχή της υπαιτιότητας, διότι επιβλήθηκε πρόστιμο στην αναιρεσείουσα και στη μητρική της εταιρία λόγω ευθύνης τους εις ολόκληρον. Επικουρικώς, υποστηρίζεται ότι το Γενικό Δικαστήριο επιβεβαίωσε την εις ολόκληρον ευθύνη παρά το γεγονός ότι δεν προκύπτει ο τρόπος επιμερισμού της ευθύνης στις εσωτερικές σχέσεις.

Με τον τρίτο λόγο αναιρέσεως, η αναιρεσείουσα υποστηρίζει ότι το Γενικό Δικαστήριο παρέβη με την απόφασή του τη νομική υποχρέωση διεξοδικής εξετάσεως που υπέχει, δεδομένου ότι, αφενός, έλεγξε ανεπαρκώς κατά πόσον ο καθορισμός του αρχικού ποσού, ο αποτρεπτικός πολλαπλασιαστής και η πολλαπλή επιβολή προστίμου λόγω παράλληλων παραβάσεων συμφωνούν με την αρχή της αναλογικότητας και, αφετέρου, δεν έλαβε υπόψη το γεγονός ότι η Επιτροπή δεν συνεκτίμησε τη συνεργασία της αναιρεσείουσας, πράγμα που είχε ως συνέπεια την προσβολή του θεμελιώδους δικαιώματος σε δίκαιη δίκη και την απορρέουσα από το δικαίωμα αυτό εγγύηση για παροχή έννομης προστασίας.