Αναίρεση που άσκησε στις 29 Iανουαρίου 2009 ο Ralf Schräder κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Πρωτοδικείο (έβδομο τμήμα) στις 19 Νοεμβρίου 2008 στην υπόθεση T-187/06, Ralf Schräder κατά Κοινοτικού Γραφείου Φυτικών Ποικιλιών

(Υπόθεση C-38/09 P)

(2009/C 82/32)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Διάδικοι

Αναιρεσείων: Ralf Schräder (εκπρόσωποι: T. Leidereiter και W. A. Schmidt, δικηγόροι)

Αντίδικος κατ' αναίρεση: Κοινοτικό Γραφείο Φυτικών Ποικιλιών (ΚΓΦΠ)

Αιτήματα του αναιρεσείοντος

Ο αναιρεσείων ζητεί από το Δικαστήριο:

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Αντικείμενο της παρούσας αιτήσεως αναιρέσεως είναι η απόφαση του Πρωτοδικείου, με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή του αναιρεσείοντος κατά της διατάξεως του τμήματος προσφυγών του Κοινοτικού Γραφείου Φυτικών Ποικιλιών σχετικά με αίτηση περί χορηγήσεως δικαιώματος επί της φυτικής ποικιλίας SUMCOL 01. Με την αναιρεσιβαλλομένη απόφασή του, το Πρωτοδικείο επιβεβαίωσε την απόφαση του τμήματος προσφυγών, σύμφωνα με την οποία η ποικιλία για την οποία υποβλήθηκε αίτηση περί χορηγήσεως δικαιώματος διακρίνεται σαφώς από την ποικιλία αναφοράς της οποίας η ύπαρξη είναι κοινώς γνωστή.

Ο αναιρεσείων, με τον πρώτο λόγο αναιρέσεως προβάλλει σειρά δικονομικών σφαλμάτων. Το Πρωτοδικείο, κατά την εξέταση της αποφάσεως του τμήματος προσφυγών προέβη σε διαπιστώσεις των οποίων ο εσφαλμένος χαρακτήρας προκύπτει άμεσα από τα διαδικαστικά έγγραφα. Επιπλέον, αυτό αλλοίωσε πραγματικά περιστατικά και αποδεικτικά μέσα, υπερέβαλε ως προς τις απαιτήσεις σχετικά με την αγόρευση του αναιρεσείοντος, αποφάσισε κατά τρόπο αντιφατικό και προσέβαλε το δικαίωμα της νόμιμης ακροάσεως του αναιρεσείοντος. Έτσι, το Πρωτοδικείο αγνόησε εκτεταμένα τμήματα της αγορεύσεως και πολυάριθμες προτάσεις περί αποδείξεως του αναιρεσείοντος και τις απέρριψε με τη μνεία ότι η αγόρευση ήταν υπερβολικά γενική. Το Πρωτοδικείο δεν έλαβε επίσης υπόψη ότι, εν μέρει, ήταν αντικειμενικά αδύνατο για τον αναιρεσείοντα να αγορεύσει «πιο συγκεκριμένα». Με τον τρόπο αυτό, ταυτόχρονα, προσέβαλε το εκ του νόμου δικαίωμα ακροάσεως του αναιρεσείοντος και παραβίασε τις αρχές που διέπουν το βάρος αποδείξεως και τη διεξαγωγή αποδείξεων. Επιπλέον, το Πρωτοδικείο διεύρυνε απαράδεκτα το επίδικο αντικείμενο της διαδικασίας προσφυγής, στηρίζοντας την αναιρεσιβαλλομένη απόφαση σε αιτιολογία την οποία ούτε το Γραφείο ούτε το τμήμα προσφυγών είχαν λάβει υπόψη.

Με τον δεύτερο λόγο αναιρέσεώς του, ο αναιρεσείων προβάλλει την παραβίαση του κοινοτικού δικαίου από το Πρωτοδικείο, καθόσον αυτό, κατά την ερμηνεία του άρθρου 7, παράγραφος 2, του κανονισμού ΕΚ 2100/94 του Συμβουλίου, της 27ης Ιουλίου 1994, για τα κοινοτικά δικαιώματα επί φυτικών ποικιλιών, αξιολόγησε τη γραπτή περιγραφή μιας ποικιλίας στην επιστημονική βιβλιογραφία ως απόδειξη του ότι η ύπαρξή της είναι κοινώς γνωστή. Επιπλέον, ο αναιρεσείων προβάλλει παραβάσεις του άρθρου 62 του ως άνω κανονισμού και του άρθρου 60 του κανονισμού ΕΚ 1239/95 του Συμβουλίου, για την εφαρμογή του κανονισμού ΕΚ 2100/94, αναφορικά με τη διαδικασία ενώπιον του Κοινοτικού Γραφείου Φυτικών Ποικιλιών.