Klauzula wzajemnej obrony

Traktat lizboński wzmacnia solidarność między państwami członkowskimi Unii Europejskiej (UE) w zwalczaniu zagrożeń zewnętrznych poprzez wprowadzenie klauzuli wzajemnej obrony (art. 42 ust. 7 Traktatu o Unii Europejskiej). Klauzula ta stanowi, że jeżeli państwo członkowskie stanie się ofiarą napaści zbrojnej na swoim terytorium, pozostałe państwa członkowskie mają obowiązek udzielenia pomocy i wsparcia przy zastosowaniu wszelkich dostępnych im środków, zgodnie z art. 51 Karty Narodów Zjednoczonych.

Zobowiązania w tej dziedzinie są wiążące dla wszystkich państw członkowskich. Nie wpływają one jednak na neutralność niektórych państw członkowskich i są zgodne ze zobowiązaniami państw, które są członkami NATO.

Klauzulę tę uzupełnia klauzula solidarności (art. 222 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej), która stanowi, że państwa członkowskie są zobowiązane do wspólnego działania w przypadku, gdy jedno z nich jest ofiarą ataku terrorystycznego lub klęski żywiołowej, lub katastrofy spowodowanej przez człowieka.

ZOBACZ TEŻ:

• Obrona zbiorowa
• Wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony (WPBiO)
• Unia Europejska
• Państwa członkowskie
• NATO (Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego)
• Klauzula solidarności
• Traktat z Lizbony (streszczenie)
• Wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony (Unia Europejska).