1.   Wywóz produktów podwójnego zastosowania wymienionych w załączniku I wymaga zezwolenia.

2.   Zgodnie z art. 4, 5, 9 lub 10 wymóg uzyskania zezwolenia może także odnosić się do wywozu do wszystkich lub niektórych miejsc przeznaczenia niektórych produktów podwójnego zastosowania niewymienionych w załączniku I.

1.   W przypadku wywozu produktów podwójnego zastosowania niewymienionych w załączniku I wymagane jest zezwolenie, jeżeli eksporter został poinformowany przez właściwy organ, że wskazane produkty są lub mogą być przeznaczone, w całości lub w części:

2.   Jeżeli eksporter jest świadomy, że produkty podwójnego zastosowania, które proponuje wywieźć, niewymienione w załączniku I są przeznaczone, w całości lub w części, do któregokolwiek z zastosowań, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, eksporter powiadamia o tym właściwy organ. Ten właściwy organ podejmuje decyzję o ewentualnym poddaniu danego wywozu wymogowi uzyskania zezwolenia.

3.   Państwa członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać w mocy krajowe ustawodawstwo nakładające wymóg uzyskania zezwolenia na wywóz produktów podwójnego zastosowania niewymienionych w załączniku I, gdy eksporter ma powody, by podejrzewać, że te produkty są lub mogą być przeznaczone, w całości lub w części, do któregokolwiek z zastosowań określonych w ust. 1 niniejszego artykułu.

4.   Państwo członkowskie, które nakłada wymóg uzyskania zezwolenia na podstawie ust. 1, 2 lub 3, niezwłocznie informuje swoje organy celne i inne właściwe organy krajowe oraz przekazuje pozostałym państwom członkowskim i Komisji stosowne informacje o wymogu uzyskania danego zezwolenia, w szczególności dotyczące danych produktów i użytkowników końcowych, chyba że uzna to za niewłaściwe ze względu na charakter transakcji lub wrażliwy charakter odnośnych informacji.

5.   Państwa członkowskie należycie uwzględniają informacje otrzymane na podstawie ust. 4 i informują o tym swoje organy celne i inne właściwe organy krajowe.

6.   Aby umożliwić państwom członkowskim analizę wszystkich ważnych odmów, art. 16 ust. 1 i 2 oraz ust. 5–7 mają zastosowanie do przypadków dotyczących produktów służących do cyberinwigilacji niewymienionych w załączniku I.

7.   Wszelka wymiana informacji wymagana na mocy niniejszego artykułu odbywa się zgodnie z wymogami prawnymi dotyczącymi ochrony danych osobowych, szczególnie chronionych informacji handlowych lub chronionych informacji z dziedziny polityki obronnej lub zagranicznej bądź informacji dotyczących bezpieczeństwa narodowego. Taka wymiana informacji musi odbywać się za pomocą bezpiecznych środków komunikacji elektronicznej, w tym za pośrednictwem systemu, o którym mowa w art. 23 ust. 6.

8.   Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla prawa państw członkowskich do podejmowania krajowych środków na mocy art. 10 rozporządzenia (UE) 2015/479.

1.   W przypadku wywozu produktów służących do cyberinwigilacji niewymienionych w załączniku I wymagane jest zezwolenie, jeżeli eksporter zostanie poinformowany przez właściwy organ, że wskazane produkty są lub mogą być przeznaczone, w całości lub w części, do wykorzystywania do celów wewnętrznych represji lub poważnych naruszeń praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego.

2.   W przypadku gdy eksporter jest świadomy jest świadomy, zgodnie ze swoimi ustaleniami dokonanymi w ramach procedury należytej staranności, że produkty do cyberinwigilacji, których wywóz proponuje, niewymienione w załączniku I są przeznaczone, w całości lub w części, do któregokolwiek z zastosowań, o których mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, powiadamia o tym właściwy organ. Ten właściwy organ podejmuje decyzję o ewentualnym poddaniu danego wywozu wymogowi uzyskania zezwolenia. Komisja i Rada udostępniają eksporterom wytyczne, o których mowa w art. 26 ust. 1.

3.   Państwa członkowskie mogą przyjąć lub utrzymać w mocy krajowe przepisy ustawowe nakładające wymóg uzyskania zezwolenia na wywóz produktów służących do cyberinwigilacji niewymienionych w załączniku I w przypadku, gdy eksporter ma powody, by podejrzewać, że te produkty są lub mogą być przeznaczone, w całości lub w części, do któregokolwiek z zastosowań określonych w ust. 1 niniejszego artykułu.

4.   Państwo członkowskie, które nakłada wymóg uzyskania zezwolenia zgodnie z ust. 1, 2 lub 3, niezwłocznie informuje swoje organy celne i inne właściwe organy krajowe oraz przekazuje pozostałym państwom członkowskim i Komisji stosowne informacje na temat danego wymogu uzyskania zezwolenia, w szczególności dotyczące danych produktów i podmiotów, chyba że uzna to za niewłaściwe ze względu na charakter transakcji lub wrażliwy charakter odnośnych informacji.

5.   Państwa członkowskie należycie uwzględniają informacje otrzymane zgodnie z ust. 4 i dokonują ich przeglądu w świetle kryteriów określonych w ust. 1 w terminie 30 dni roboczych. Powiadamiają o tym swoje organy celne i inne właściwe organy krajowe. W wyjątkowych przypadkach dowolne państwo członkowskie może zwrócić się o przedłużenie tego 30-dniowego terminu. Jednak przedłużenie to nie może przekroczyć 30 dni roboczych.

6.   Jeżeli wszystkie państwa członkowskie powiadomią się wzajemnie oraz Komisję o tym, że należy nałożyć wymóg uzyskania zezwolenia w odniesieniu do zasadniczo identycznych transakcji, Komisja opublikuje w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej informacje o produktach służących do cyberinwigilacji oraz, w stosownych przypadkach, o miejscach przeznaczenia podlegających wymogom uzyskania zezwolenia zgłoszonym w tym celu przez państwa członkowskie.

7.   Państwa członkowskie dokonują co najmniej raz w roku przeglądu informacji publikowanych zgodnie z ust. 6 na podstawie odpowiednich informacji i analiz dostarczonych przez Komisję. Jeżeli wszystkie państwa członkowskie powiadomią się wzajemnie oraz Komisję o tym, że należy zmienić lub ponowie opublikować wymóg uzyskania zezwolenia, Komisja niezwłocznie oraz odpowiednio zmienia informacje opublikowane zgodnie z ust. 6 lub ponawia ich publikację w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej.

8.   Aby umożliwić państwom członkowskim analizy wszystkich ważnych odmów, art. 16 ust. 1 i 2 oraz ust. 5–7 mają zastosowanie do przypadków dotyczących produktów służących do cyberinwigilacji niewymienionych w załączniku I.

9.   Wszelka wymiana informacji wymagana na mocy niniejszego artykułu odbywa się zgodnie z wymogami prawnymi dotyczącymi ochrony danych osobowych, szczególnie chronionych informacji handlowych lub chronionych informacji z dziedziny polityki obronnej lub zagranicznej bądź informacji dotyczących bezpieczeństwa narodowego. Taka wymiana informacji musi odbywać się za pomocą bezpiecznych mediów elektronicznych, w tym za pośrednictwem systemu, o którym mowa w art. 23 ust. 6.

10.   Państwa członkowskie rozważają poparcie włączenia produktów opublikowanych zgodnie z ust. 6 niniejszego artykułu do odpowiednich międzynarodowych reżimów nieproliferacji lub porozumień w sprawie kontroli eksportu w celu rozszerzenia zakresu kontroli. Komisja opracowuje i udostępnia analizy odpowiednich danych zgromadzonych na podstawie art. 23 ust. 2 i art. 26 ust. 2.

11.   Niniejsze rozporządzenie pozostaje bez uszczerbku dla prawa państw członkowskich do podejmowania krajowych środków na mocy art. 10 rozporządzenia (UE) 2015/479.

1.   Na świadczenie usług pośrednictwa w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania wymienionych w załączniku I wymagane jest zezwolenie, w przypadku gdy pośrednik został poinformowany przez właściwy organ, że odnośne produkty są lub mogą być, w całości lub w części, przeznaczone do zastosowań, o których mowa w art. 4 ust. 1.

2.   Jeżeli pośrednik proponuje usługi pośrednictwa produktami podwójnego zastosowania wymienionymi w załączniku I i jest świadomy tego, że produkty te są lub mogą być, w całości lub w części, przeznaczone do zastosowań, o których mowa w art. 4 ust. 1, powiadamia on właściwy organ. Ten właściwy organ podejmuje decyzję co do konieczności poddania takich usług pośrednictwa wymogowi uzyskania zezwolenia.

3.   Państwo członkowskie może rozszerzyć stosowanie ust. 1 na niewymienione w wykazie produkty podwójnego zastosowania.

4.   Państwo członkowskie może przyjąć lub utrzymać w mocy przepisy krajowe nakładające wymóg uzyskania zezwolenia na usługi pośrednictwa produktami podwójnego zastosowania, jeżeli pośrednik ma powody, aby podejrzewać, że produkty te są lub mogą być przeznaczone do któregokolwiek z zastosowań, o których mowa w art. 4 ust. 1.

5.   Art. 9 ust. 2, 3 i 4 mają zastosowanie do środków krajowych, o których mowa w ust. 3 i 4 niniejszego artykułu.

1.   Właściwy organ państwa, w którym znajdują się nieunijne produkty podwójnego zastosowania wymienione w załączniku I, może w każdej chwili zakazać ich tranzytu, jeżeli produkty te są lub mogą być, w całości lub w części, przeznaczone do wszelkich zastosowań, o których mowa w art. 4 ust. 1.

2.   Przed podjęciem decyzji o ewentualnym zakazie tranzytu właściwy organ może w indywidualnych przypadkach nałożyć wymóg uzyskania zezwolenia w odniesieniu do konkretnego tranzytu produktów podwójnego zastosowania wymienionych w załączniku I, jeżeli produkty te są lub mogą być, w całości lub w części, przeznaczone do wszelkich zastosowań, o których mowa w art. 4 ust. 1. Jeżeli tranzyt odbywa się przez terytorium kilku państw członkowskich, właściwy organ każdego zainteresowanego państwa członkowskiego może zakazać takiego tranzytu przez jego terytorium.

Właściwy organ może nałożyć wymóg uzyskania zezwolenia na osobę fizyczną lub prawną bądź spółkę osobową, która pozostaje w stosunku umownym z odbiorcą w państwie trzecim i jest uprawniona do decydowania o wysłaniu produktów przechodzących przez obszar celny Unii.

Jeżeli osoba fizyczna lub prawna lub spółka osobowa nie ma miejsca zamieszkania ani siedziby na obszarze celnym Unii, właściwy organ może nałożyć wymóg uzyskania pozwolenia na:

3.   Państwo członkowskie może rozszerzyć stosowanie ust. 1 na niewymienione w wykazie produkty podwójnego zastosowania.

4.   Art. 9 ust. 2, 3 i 4 mają zastosowanie do środków krajowych, o których mowa w ust. 3 niniejszego artykułu.

1.   Wymagane jest zezwolenie na świadczenie pomocy technicznej związanej z produktami podwójnego zastosowania wymienionymi w załączniku I, jeśli dostawca pomocy technicznej został poinformowany przez właściwy organ, że przedmiotowe produkty są lub mogą być przeznaczone, w całości lub w części, do któregokolwiek z zastosowań, o których mowa w art. 4 ust. 1.

2.   Jeżeli dostawca pomocy technicznej proponuje pomoc techniczną w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania wymienionych w załączniku I i jest świadomy tego, że produkty te są lub mogą być, w całości lub w części, przeznaczone do zastosowań, o których mowa w art. 4 ust. 1, powiadamia właściwy organ. Ten właściwy organ podejmuje decyzję, co do konieczności poddania takiej pomocy technicznej wymogowi uzyskania zezwolenia.

3.   Ust. 1 i 2 nie mają zastosowania, jeżeli pomoc techniczna:

4.   Państwo członkowskie może rozszerzyć stosowanie ust. 1 na niewymienione w wykazie produkty podwójnego zastosowania.

5.   Państwo członkowskie może przyjąć lub utrzymać w mocy przepisy krajowe nakładające wymóg uzyskania zezwolenia na świadczenie pomocy technicznej, jeżeli dostawca pomocy technicznej, który proponuje świadczenie pomocy technicznej w odniesieniu do produktów podwójnego zastosowania, ma powody, aby podejrzewać, że produkty te są lub mogą być przeznaczone do któregokolwiek z zastosowań, o których mowa w art. 4 ust. 1.

6.   Art. 9 ust. 2, 3 i 4 mają zastosowanie do środków krajowych, o których mowa w ust. 4 i 5 niniejszego artykułu.

1.   Państwo członkowskie może, ze względów bezpieczeństwa publicznego, w tym zapobiegania aktom terrorystycznym, lub ze względu na kwestie dotyczące praw człowieka, zabronić wywozu produktów podwójnego zastosowania niewymienionych w załączniku I lub wymagać zezwolenia na ich wywóz.

2.   Państwa członkowskie powiadamiają Komisję i pozostałe państwa członkowskie o wszystkich środkach podjętych na podstawie ust. 1 niezwłocznie i podają dokładne powody podjęcia środków. Jeżeli środkiem jest ustanowienie krajowego wykazu kontrolnego, państwa członkowskie informują również Komisję i pozostałe państwa członkowskie o opisie kontrolowanych produktów.

3.   Państwa członkowskie powiadamiają niezwłocznie Komisję i pozostałe państwa członkowskie o wszelkich modyfikacjach środków podjętych na podstawie ust. 1, w tym o wszelkich zmianach w ich krajowych wykazach kontrolnych.

4.   Komisja publikuje środki, o których została powiadomiona na podstawie ust. 2 i 3, w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej. Komisja publikuje oddzielnie, niezwłocznie i we wszystkich językach urzędowych Unii zestawienie krajowych wykazów kontrolnych obowiązujących w państwach członkowskich. Po powiadomieniu przez państwo członkowskie o zmianach w krajowym wykazie kontrolnym Komisja niezwłocznie publikuje we wszystkich językach urzędowych Unii aktualizację zestawienia krajowych wykazów kontrolnych obowiązujących w państwach członkowskich.

1.   Zezwolenie na wywóz produktów podwójnego zastosowania niewymienionych w załączniku I jest wymagane, jeżeli inne państwo członkowskie nakłada wymóg uzyskania zezwolenia na wywóz tych produktów na podstawie krajowego wykazu kontrolnego produktów przyjętego przez to państwo członkowskie zgodnie z art. 9 i opublikowanego przez Komisję zgodnie z art. 9 ust. 4 oraz jeżeli eksporter został poinformowany przez właściwy organ, że produkty te są lub mogą być przeznaczone, w całości lub w części, do zastosowań związanych z bezpieczeństwem publicznym, w tym z zapobieganiem aktom terrorystycznym, lub z kwestiami dotyczącymi praw człowieka.

2.   Państwo członkowskie, które odmawia udzielenia zezwolenia wymaganego na mocy ust. 1, informuje również Komisję i inne państwa członkowskie o takiej decyzji.

3.   Państwo członkowskie, które zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu nakłada wymóg uzyskania zezwolenia na wywóz produktów podwójnego zastosowania niewymienionych w załączniku I, informuje niezwłocznie swoje organy celne i inne właściwe organy krajowe o tym wymogu, a także – w stosownych przypadkach – przekazuje pozostałym państwom członkowskim i Komisji odpowiednie informacje, zwłaszcza te dotyczące odnośnych produktów i użytkowników końcowych. Pozostałe państwa członkowskie należycie uwzględniają te informacje i informują o tym swoje organy celne i inne właściwe organy krajowe.

1.   W przypadku wewnątrzunijnych transferów produktów podwójnego zastosowania wymienionych w załączniku IV wymagane jest zezwolenie. Produkty podwójnego zastosowania wymienione w załączniku IV część 2 nie są objęte generalnym zezwoleniem.

2.   Państwo członkowskie może nałożyć wymóg uzyskania zezwolenia w przypadku transferów innych produktów podwójnego zastosowania ze swojego terytorium do innego państwa członkowskiego, w przypadkach gdy w momencie transferu:

3.   Wniosek o zezwolenie na transfer, o którym mowa w ust. 1 i 2, składa się w państwie członkowskim, z którego produkty podwójnego zastosowania mają zostać wysłane.

4.   W przypadkach gdy dalszy wywóz produktów podwójnego zastosowania został już zaakceptowany w drodze procedur konsultacyjnych określonych w art. 14 przez państwo członkowskie, z którego produkty te mają być wysłane, zezwolenie na transfer jest wydawane bezpośrednio operatorowi, o ile okoliczności nie uległy znaczącej zmianie.

5.   Państwo członkowskie, które przyjmuje ustawodawstwo nakładające wymóg uzyskania zezwolenia, o którym mowa w ust. 2, informuje niezwłocznie Komisję i pozostałe państwa członkowskie o podjętych środkach. Komisja publikuje te informacje w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej.

6.   Stosowanie środków przyjętych na podstawie ust. 1 i 2 nie obejmuje stosowania wewnętrznych kontroli granicznych na obszarze celnym Unii, lecz wyłącznie kontrole, które są przeprowadzane jako część normalnych procedur kontrolnych stosowanych w sposób niedyskryminujący na całym obszarze celnym Unii.

7.   Stosowanie środków przyjętych na podstawie art. 1 i 2 nie może powodować nakładania na transfery z jednego państwa członkowskiego do innego bardziej restrykcyjnych warunków niż nałożone na wywóz tych samych produktów do państw trzecich.

8.   Państwo członkowskie może w drodze krajowego ustawodawstwa wymagać, aby – w przypadku transferów wewnątrzunijnych z tego państwa członkowskiego produktów wymienionych w załączniku I kategoria 5 część 2, które nie są wymienione w załączniku IV – właściwym organom tego państwa członkowskiego dostarczone zostały dodatkowe informacje dotyczące tych produktów.

9.   Stosowne dokumenty handlowe dotyczące transferów wewnątrzunijnych produktów podwójnego zastosowania wymienionych w załączniku I zawierają wyraźną informację, iż produkty podlegają kontroli w przypadku wywozu z obszaru celnego Unii. Takie dokumenty obejmują w szczególności: umowy sprzedaży, potwierdzenia zamówień, faktury lub zawiadomienia o wysyłce.

1.   Na mocy niniejszego rozporządzenia ustanawia się lub można wydać następujące rodzaje zezwoleń na wywóz:

Zezwolenia wydane lub ustanowione na mocy niniejszego rozporządzenia są ważne na całym obszarze celnym Unii.

2.   Indywidualne i globalne zezwolenia na wywóz na mocy niniejszego rozporządzenia wydaje właściwy organ państwa członkowskiego, w którym eksporter ma miejsce zamieszkania lub siedzibę.

Bez uszczerbku dla art. 2 ust. 3, w przypadku gdy eksporter nie ma miejsca zamieszkania ani siedziby na obszarze celnym Unii, indywidualne zezwolenia na wywóz na mocy niniejszego rozporządzenia wydaje właściwy organ państwa członkowskiego, w którym znajdują się produkty podwójnego zastosowania.

Wszelkie indywidualne i globalne zezwolenia na wywóz wydaje się, jeśli to tylko możliwe, za pomocą środków elektronicznych na formularzach zawierających co najmniej wszystkie elementy wzorów określonych w sekcji A załącznika III oraz w kolejności zgodnej z tymi wzorami.

3.   Indywidualne zezwolenia na wywóz i globalne zezwolenia na wywóz są ważne przez okres do dwóch lat, chyba że właściwy organ postanowi inaczej.

Zezwolenia dla dużych projektów są ważne przez okres ustalany przez właściwy organ, jednak nie dłuższy niż cztery lata, z wyjątkiem należycie uzasadnionych okoliczności wynikających z czasu trwania projektu.

4.   Eksporterzy dostarczają właściwemu organowi wszystkich odnośnych informacji wymaganych przy składaniu wniosków o wydanie indywidualnych i globalnych zezwoleń na wywóz, aby zapewnić pełne informacje, w szczególności dotyczące użytkownika końcowego, kraju przeznaczenia i końcowych zastosowań wywożonego produktu.

Indywidualne zezwolenia na wywóz podlegają obowiązkowi dostarczenia deklaracji zastosowania końcowego. Właściwy organ może zwolnić niektóre wnioski z obowiązku dostarczenia deklaracji zastosowania końcowego. Globalne zezwolenia na wywóz mogą w stosownych przypadkach podlegać obowiązkowi dostarczenia deklaracji zastosowania końcowego.

Eksporterzy korzystający z globalnych zezwoleń na wywóz wdrażają ICP, chyba że właściwy organ uzna to za zbędne ze względu na inne informacje, które wziął pod uwagę przy rozpatrywaniu złożonego przez eksportera wniosku o globalne zezwolenie na wywóz.

Wymogi w zakresie sprawozdawczości i ICP odnoszące się do stosowania globalnych zezwoleń na wywóz określane są przez państwa członkowskie.

Na wniosek eksporterów globalne zezwolenia na wywóz, które zawierają limity ilościowe, są dzielone.

5.   Właściwe organy państw członkowskich rozpatrują wnioski o indywidualne lub globalne zezwolenia na wywóz w terminie określonym zgodnie z przepisami lub praktykami krajowymi.

6.   Krajowe generalne zezwolenia na wywóz:

Krajowe generalne zezwolenia na wywóz mogą mieć zastosowanie do produktów i miejsc przeznaczenia wymienionych w sekcjach A–H załącznika II.

Państwa członkowskie niezwłocznie powiadamiają Komisję o wszelkich wydanych lub zmienionych krajowych generalnych zezwoleniach na wywóz. Komisja publikuje takie powiadomienia w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej.

7.   Właściwy organ państwa członkowskiego, w którym eksporter ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, może zakazać eksporterowi korzystania z unijnego generalnego zezwolenia na wywóz, jeżeli istnieją uzasadnione wątpliwości co do zdolności tego eksportera do spełnienia warunków i wymogów takiego zezwolenia lub przestrzegania przepisów w zakresie kontroli wywozu.

Właściwe organy państw członkowskich wymieniają się informacjami na temat eksporterów, którym zakazano korzystania z generalnego unijnego zezwolenia na wywóz, chyba że właściwy organ państwa członkowskiego, w którym eksporter ma miejsce zamieszkania lub siedzibę, stwierdzi, że eksporter nie będzie usiłował wywieźć produktów podwójnego zastosowania przez terytorium innego państwa członkowskiego. Ta wymiana informacji odbywa się za pomocą systemu elektronicznego, o którym mowa w art. 23 ust. 6.

1.   Zezwolenia na świadczenie usług pośrednictwa i pomocy technicznej na mocy niniejszego rozporządzenia są wydawane przez właściwy organ państwa członkowskiego, w którym pośrednik lub dostawca pomocy technicznej ma miejsce zamieszkania lub siedzibę. W przypadku gdy pośrednik lub dostawca pomocy technicznej nie ma miejsca zamieszkania ani siedziby na obszarze celnym Unii, zezwoleń na świadczenie usług pośrednictwa i pomocy technicznej na mocy niniejszego rozporządzenia udziela właściwy organ państwa członkowskiego, z którego świadczone są usługi pośrednictwa lub pomoc techniczna.

2.   Zezwolenia na świadczenie usług pośrednictwa i pomocy technicznej są wydawane na określoną liczbę wyszczególnionych produktów i wyraźnie określają umiejscowienie tych produktów w państwie trzecim, będącym państwem pochodzenia, użytkownika końcowego oraz dokładną lokalizację użytkownika końcowego.

W zezwoleniach na świadczenie pomocy technicznej wyraźnie określa się użytkownika końcowego i dokładną lokalizację użytkownika końcowego.

Zezwolenia są ważne na całym obszarze celnym Unii.

3.   Pośrednicy i dostawcy pomocy technicznej dostarczają właściwemu organowi wszystkich odpowiednich informacji wymaganych przy składaniu wniosków o wydanie przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu zezwoleń, w szczególności informacji dotyczących umiejscowienia tych produktów podwójnego zastosowania, jednoznacznego opisu tych produktów i ich liczby, stron trzecich biorących udział w transakcji, państwa przeznaczenia, użytkownika końcowego w tym państwie oraz jego dokładnej lokalizacji.

4.   Właściwe organy państw członkowskich rozpatrują wnioski o zezwolenie na świadczenie usług pośrednictwa i pomocy technicznej w terminie określonym zgodnie z przepisami lub praktykami krajowymi.

5.   Wszelkie zezwolenia na świadczenie usług pośrednictwa i pomocy technicznej są wydawane, jeśli to tylko możliwe, za pomocą środków elektronicznych na formularzach zawierających co najmniej wszystkie elementy wzorów określonych w sekcji B załącznika III i w porządku przedstawionym w tych wzorach.

1.   Jeżeli produkty podwójnego zastosowania, w odniesieniu do których został złożony wniosek o wydanie indywidualnego zezwolenia na wywóz do miejsca przeznaczenia niewymienionego w załączniku II sekcja A część 2 lub do dowolnego miejsca przeznaczenia w przypadku produktów podwójnego zastosowania wymienionych w załączniku IV, są lub będą umieszczone w jednym lub kilku państwach członkowskich innych niż te, w których składany jest wniosek, fakt taki zostaje wykazany we wniosku. Właściwy organ państwa członkowskiego, do którego został złożony wniosek o wydanie zezwolenia, niezwłocznie zasięga opinii właściwych organów zainteresowanych `państw członkowskich i dostarcza stosownych informacji. To zasięgnięcie opinii może odbyć się za pomocą systemu elektronicznego, o którym mowa w art. 23 ust. 6. Państwa członkowskie, u których zasięgnięto opinii, w ciągu dziesięciu dni roboczych powiadamiają o wszelkich zastrzeżeniach, które mogą mieć wobec udzielenia zezwolenia, które wiążą państwo członkowskie, w którym złożono wniosek.

Jeżeli w ciągu 10 dni roboczych nie zostaną przedstawione żadne zastrzeżenia, uznaje się, że państwa członkowskie, u których zasięgnięto opinii, nie mają zastrzeżeń.

W wyjątkowych przypadkach każde państwo członkowskie, u którego zasięgnięto opinii, może złożyć wniosek o wydłużenie tego 10-dniowego terminu. Wydłużenie to nie może jednak przekroczyć 30 dni roboczych.

2.   Jeżeli wywóz mógłby naruszać podstawowe interesy bezpieczeństwa, państwo członkowskie może zwrócić się do innego państwa członkowskiego z wnioskiem o nieudzielanie zezwolenia na wywóz lub, jeżeli takie zezwolenie zostało udzielone, zwrócić się o jego unieważnienie, zawieszenie, modyfikację lub odwołanie. Państwo członkowskie, które otrzyma taki wniosek, niezwłocznie podejmuje konsultacje o charakterze niewiążącym z państwem członkowskim występującym z wnioskiem, które mają się zakończyć w ciągu 10 dni roboczych. Jeżeli państwo członkowskie, które otrzyma taki wniosek, postanowi udzielić zezwolenia, powinno poinformować o tym Komisję i pozostałe państwa członkowskie za pomocą systemu elektronicznego, o którym mowa w art. 23 ust. 6.

1.   Przy podejmowaniu decyzji o ewentualnym udzieleniu zezwolenia lub o zakazie tranzytu na mocy niniejszego rozporządzenia państwa członkowskie biorą pod uwagę wszelkie istotne względy obejmujące:

2.   Oprócz kryteriów określonych w ust. 1 przy ocenie wniosku o globalne zezwolenie na wywóz państwa członkowskie biorą pod uwagę wdrożenie przez eksportera wewnętrznego programu przestrzegania przepisów.

1.   Właściwy organ, działając zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, może odmówić udzielenia zezwolenia na wywóz, a także może unieważnić, zawiesić, zmodyfikować lub odwołać zezwolenie na wywóz, które już zostało udzielone. W przypadku odmowy, unieważnienia, zawieszenia, znacznego ograniczenia lub odwołania zezwolenia na wywóz przez właściwy organ lub w przypadku ustalenia przez właściwy organ, że nie należy wydawać zezwolenia na zamierzony wywóz, organ ten powiadamia właściwe organy pozostałych państw członkowskich i Komisję oraz przekazuje im stosowne informacje. W przypadku gdy właściwy organ państwa członkowskiego zawiesi zezwolenie na wywóz, ostateczna ocena zostanie zakomunikowana właściwym organom pozostałych państw członkowskich i Komisji na koniec okresu zawieszenia.

2.   W ciągu trzech lat od powiadomienia właściwe organy państw członkowskich dokonują przeglądu odmów udzielenia zezwoleń, o których powiadamiano zgodnie z ust. 1, i w razie potrzeby odwołują, zmieniają lub odnawiają je. Właściwe organy państw członkowskich powiadamiają o wynikach tego przeglądu właściwe organy pozostałych państw członkowskich i Komisję w możliwie najkrótszym terminie. Odmowy, które nie zostały odwołane, pozostają w mocy i podlegają przeglądowi co trzy lata. Podczas trzeciego przeglądu dane państwo członkowskie jest zobowiązane do wyjaśnienia powodów utrzymania w mocy decyzji o odmowie.

3.   Właściwy organ niezwłocznie powiadamia właściwe organy pozostałych państw członkowskich i Komisję o swoich decyzjach, podjętych na mocy art. 7, w sprawie zakazu tranzytu produktów podwójnego zastosowania. Powiadomienia te zawierają wszelkie stosowne informacje, m.in. klasyfikację produktu, jego parametry techniczne, kraj przeznaczenia i użytkownika końcowego.

4.   Ustępy 1 i 2 niniejszego artykułu mają zastosowanie również do zezwoleń na świadczenie usług pośrednictwa i pomocy technicznej, o których mowa w art. 13.

5.   Zanim właściwy organ danego państwa członkowskiego podejmie decyzję o udzieleniu lub nieudzieleniu zezwolenia bądź o zakazie tranzytu na mocy niniejszego rozporządzenia, analizuje on wszystkie ważne odmowy lub decyzje o zakazie tranzytu produktów podwójnego zastosowania wymienionych w załączniku I podjęte na mocy niniejszego rozporządzenia, aby ustalić, czy decyzja odmowna w sprawie zezwolenia lub tranzytu nie została podjęta przez właściwe organy w innym państwie członkowskim w odniesieniu do zasadniczo identycznej transakcji. Zasięga on następnie opinii właściwych organów państw członkowskich, które udzieliły takiej odmowy lub podjęły decyzje o zakazie tranzytu zgodnie z ust. 1, 3 i 4 niniejszego artykułu.

Właściwe organy państw członkowskich, u których zasięgnięto opinii, informują w ciągu 10 dni roboczych, czy uznają daną transakcję za zasadniczo identyczną. Jeżeli w ciągu 10 dni roboczych nie wpłyną żadne informacje, uznaje się, że właściwe organy państw członkowskich, u których zasięgnięto opinii, nie uznają danej transakcji za zasadniczo identyczną.

Jeżeli do prawidłowej oceny danej transakcji wymagane są dodatkowe informacje, właściwe organy zainteresowanych państw członkowskich uzgadniają wydłużenie wspomnianego 10-dniowego okresu. Wydłużenie to nie może jednak przekroczyć 30 dni roboczych.

Jeżeli po przeprowadzeniu takich konsultacji właściwy organ postanowi udzielić zezwolenia lub zezwolić na tranzyt, informuje on pozostałe właściwe organy innych państw członkowskich i Komisję oraz dostarcza stosownych informacji o powodach tej decyzji.

6.   Wszystkie powiadomienia wymagane na mocy niniejszego artykułu muszą być składane za pomocą bezpiecznych środków komunikacji elektronicznej, w tym za pośrednictwem systemu, o którym mowa w art. 23 ust. 6.

7.   Wszystkie informacje wymieniane zgodnie z przepisami niniejszego artykułu są zgodne z art. 23 ust. 5 dotyczącymi poufności takich informacji.

1.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 18 w celu zmiany wykazów produktów podwójnego zastosowania określonych w załącznikach I i IV w następujący sposób:

2.   Komisja jest uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 18 w celu zmiany załącznika II poprzez skreślenie produktów oraz dodanie lub skreślenie miejsc przeznaczenia z zakresu generalnych unijnych zezwoleń na wywóz w porozumieniu z Grupą Koordynacyjną ds. Produktów Podwójnego Zastosowania ustanowioną na mocy art. 24 oraz z uwzględnieniem obowiązków i zobowiązań wynikających z odpowiednich reżimów nieproliferacji i porozumień w sprawie kontroli wywozu, takich jak zmiany wykazów kontrolnych, a także istotnych zmian geopolitycznych. W przypadkach gdy szczególnie pilny charakter sprawy wymaga skreślenia określonych miejsc przeznaczenia z zakresu stosowania generalnego unijnego zezwolenia na wywóz, do aktów delegowanych przyjmowanych na podstawie niniejszego ustępu stosuje się procedurę przewidzianą w art. 19.

1.   Powierzenie Komisji uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych podlega warunkom określonym w niniejszym artykule.

2.   Uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych, o których mowa w art. 17, powierza się Komisji na okres pięciu lat od dnia 9 września 2021 r. Komisja sporządza sprawozdanie dotyczące przekazania uprawnień nie później niż dziewięć miesięcy przed końcem okresu pięciu lat. Przekazanie uprawnień zostaje automatycznie przedłużone na takie same okresy, chyba że Parlament Europejski lub Rada sprzeciwią się takiemu przedłużeniu nie później niż trzy miesiące przed końcem każdego okresu.

3.   Przekazanie uprawnień, o którym mowa w art. 17, może zostać w dowolnym momencie odwołane przez Parlament Europejski lub przez Radę. Decyzja o odwołaniu kończy przekazanie określonych w niej uprawnień. Decyzja o odwołaniu staje się skuteczna następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej lub w określonym w tej decyzji późniejszym terminie. Nie wpływa ona na ważność już obowiązujących aktów delegowanych.

4.   Przed przyjęciem aktu delegowanego Komisja konsultuje się z ekspertami wyznaczonymi przez każde państwo członkowskie zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa.

5.   Niezwłocznie po przyjęciu aktu delegowanego Komisja przekazuje go równocześnie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie.

6.   Akt delegowany przyjęty na podstawie art. 17 wchodzi w życie tylko wówczas, gdy ani Parlament Europejski, ani Rada nie wyraziły sprzeciwu w terminie dwóch miesięcy od przekazania tego aktu Parlamentowi Europejskiemu i Radzie lub gdy przed upływem tego terminu zarówno Parlament Europejski, jak i Rada poinformowały Komisję, że nie wniosą sprzeciwu. Termin ten przedłuża się o dwa miesiące z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady.

1.   Akty delegowane przyjęte w trybie niniejszego artykułu wchodzą w życie niezwłocznie i mają zastosowanie, dopóki nie zostanie wyrażony sprzeciw zgodnie z ust. 2. Przekazując akt delegowany Parlamentowi Europejskiemu i Radzie, podaje się powody zastosowania trybu pilnego.

2.   Parlament Europejski lub Rada mogą wyrazić sprzeciw wobec aktu delegowanego zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 18 ust. 6. W takim przypadku Komisja uchyla akt natychmiast po powiadomieniu jej przez Parlament Europejski lub Radę o decyzji o wniesieniu sprzeciwu.

1.   Przy dokonywaniu formalności w zakresie wywozu produktów podwójnego zastosowania w urzędzie celnym odpowiedzialnym za obsługę zgłoszenia wywozowego eksporter dostarcza dowód, że uzyskał konieczne zezwolenie na wywóz.

2.   Od eksportera może być wymagane tłumaczenie dostarczonych jako dowód dokumentów na język urzędowy państwa członkowskiego, w którym złożone jest zgłoszenie wywozowe.

3.   Bez uszczerbku dla uprawnień przyznanych na mocy lub w zastosowaniu unijnego kodeksu celnego państwo członkowskie może także na okres nieprzekraczający okresów określonych w ust. 4 zawiesić wywóz ze swojego terytorium produktów podwójnego zastosowania, które zostały lub nie zostały objęte ważnym zezwoleniem na wywóz, lub, jeżeli to konieczne, w inny sposób zapobiec opuszczeniu przez te produkty terytorium Unii poprzez swoje terytorium, jeżeli:

4.   W przypadkach określonych w ust. 3 niniejszego artykułu państwo członkowskie, o którym mowa w tym ustępie, niezwłocznie zasięga opinii właściwego organu państwa członkowskiego, które udzieliło zezwolenia na wywóz lub które może podjąć działania na podstawie art. 4 ust. 1, w celu ewentualnego podjęcia przez ten organ działań na podstawie art. 4 ust. 1 lub art. 16 ust. 1 Jeżeli ten właściwy organ podejmie decyzję o utrzymaniu zezwolenia lub o niepodejmowaniu działań na podstawie art. 4 ust. 1, udziela odpowiedzi w terminie 10 dni roboczych, który na jego wniosek może być w wyjątkowych okolicznościach przedłużony do 30 dni roboczych. W takim przypadku lub jeżeli nie udzielono odpowiedzi w ciągu 10 lub (w opisanym powyżej wyjątkowym przypadku) 30 dni roboczych, produkty podwójnego zastosowania zostają natychmiast zwolnione. Właściwy organ państwa członkowskiego, które udzieliło zezwolenia, informuje właściwe organy pozostałych państw członkowskich i Komisję.

5.   Komisja we współpracy z państwami członkowskimi może opracować wytyczne mające na celu sprzyjanie współpracy między organami udzielającymi zezwoleń i organami celnymi.

1.   Państwo członkowskie może postanowić, że formalności celne w zakresie wywozu produktów podwójnego zastosowania mogą być dokonywane tylko w uprawnionych do tego celu urzędach celnych.

2.   Państwo członkowskie, korzystające z możliwości określonej w ust. 1, informuje Komisję, które urzędy celne zostały należycie uprawnione. Komisja publikuje informacje w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej.

1.   Państwa członkowskie informują niezwłocznie Komisję o przepisach ustawowych, wykonawczych i administracyjnych przyjętych w celu wykonania niniejszego rozporządzenia, w tym:

Komisja przesyła te informacje do pozostałych państw członkowskich i publikuje je w serii C Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej.

2.   Państwa członkowskie we współpracy z Komisją podejmują wszystkie odpowiednie środki w celu nawiązania bezpośredniej współpracy i wymiany informacji między właściwymi organami, mając na względzie zwiększenie skuteczności wspólnotowego unijnego systemu kontroli wywozu i zapewnienie spójnego i skutecznego wdrożenia i egzekwowania kontroli na całym obszarze celnym Unii. Ta wymiana informacji może obejmować:

3.   Wymiana danych dotyczących zezwoleń odbywa się co najmniej raz w roku zgodnie z wytycznymi opracowanymi przez Grupę Koordynacyjną ds. Produktów Podwójnego Zastosowania ustanowioną na mocy art. 24 oraz z należytym uwzględnieniem wymogów prawnych dotyczących ochrony danych osobowych, szczególnie chronionych informacji handlowych lub chronionych informacji dotyczących obronności, polityki zagranicznej lub bezpieczeństwa narodowego.

4.   Państwa członkowskie i Komisja regularnie badają stan wdrożenia art. 15 w oparciu o informacje przedstawione na podstawie niniejszego rozporządzenia oraz analizy takich danych. Wszyscy uczestnicy tych wymian przestrzegają poufności dyskusji.

5.   Rozporządzenie Rady (WE) nr 515/97 (14), a w szczególności jego przepisy dotyczące poufności informacji, stosuje się odpowiednio.

6.   W porozumieniu z Grupą Koordynacyjną ds. Produktów Podwójnego Zastosowania ustanowioną na mocy art. 24 Komisja opracuje bezpieczny, szyfrowany system w celu wsparcia bezpośredniej współpracy i wymiany informacji między właściwymi organami państw członkowskich i – w stosownych przypadkach – Komisją. W miarę możliwości Komisja zapewnia powiązanie tego systemu z elektronicznymi systemami wydawania zezwoleń właściwych organów państw członkowskich w zakresie niezbędnym do ułatwienia tej bezpośredniej współpracy i wymiany informacji. Parlament Europejski otrzymuje informacje dotyczące budżetu tego systemu, jego rozwoju i funkcjonowania.

7.   Dane osobowe przetwarza się zgodnie z przepisami określonymi w rozporządzeniach (UE) 2016/679 oraz (UE) 2018/1725.

1.   Zostaje powołana Grupa Koordynacyjna ds. Produktów Podwójnego Zastosowania pod przewodnictwem przedstawiciela Komisji. Każde państwo członkowskie wyznacza przedstawiciela do tej grupy. Grupa bada wszelkie kwestie dotyczące stosowania niniejszego rozporządzenia, które mogą być podnoszone przez przewodniczącego lub przedstawiciela państwa członkowskiego.

2.   Grupa Koordynacyjna ds. Produktów Podwójnego Zastosowania zasięga, jeżeli uzna to za konieczne, opinii eksporterów, pośredników, dostawców pomocy technicznej oraz innych właściwych zainteresowanych stron, których dotyczy niniejsze rozporządzenie.

3.   Grupa Koordynacyjna ds. Produktów Podwójnego Zastosowania tworzy, w stosownych przypadkach, grupy ekspertów technicznych składające się z ekspertów z państw członkowskich w celu zbadania konkretnych kwestii związanych z wykonywaniem kontroli, w tym kwestii dotyczących aktualizacji unijnych wykazów dotyczących kontroli ustanowionych w załączniku I. Grupy ekspertów technicznych zasięgają w stosownych przypadkach opinii eksporterów, pośredników, dostawców pomocy technicznej i innych właściwych zainteresowanych stron, których dotyczy niniejsze rozporządzenie.

4.   Komisja wspiera unijny program udzielania zezwoleń i budowania zdolności w zakresie egzekwowania prawa, w tym przez opracowywanie – w porozumieniu z Grupą Koordynacyjną ds. Produktów Podwójnego Zastosowania – wspólnych programów szkoleniowych dla urzędników z państw członkowskich.

1.   Każde państwo członkowskie podejmuje odpowiednie środki, aby zapewnić właściwe egzekwowanie niniejszego rozporządzenia. W szczególności ustanawia sankcje stosowne do naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia lub przepisów przyjętych w celu jego wykonania. Sankcje takie są skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

2.   Grupa Koordynacyjna ds. Produktów Podwójnego Zastosowania opracowuje mechanizm koordynacji egzekwowania prawa w celu wspierania wymiany informacji i bezpośredniej współpracy między właściwymi organami a organami ścigania państw członkowskich („mechanizm koordynacji egzekwowania prawa”). W ramach mechanizmu koordynacji egzekwowania prawa państwa członkowskie i Komisja wymieniają się stosownymi informacjami, jeżeli są one dostępne, w tym informacjami na temat stosowania, charakteru i wpływu środków podejmowanych na mocy ust. 1, egzekwowania najlepszych praktyk i niedozwolonego wywozu produktów podwójnego zastosowania i/lub naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia i/lub odpowiednich przepisów krajowych.

W ramach mechanizmu koordynacji egzekwowania prawa państwa członkowskie i Komisja wymieniają się również informacjami na temat najlepszych praktyk stosowanych przez krajowe organy egzekwowania prawa w dziedzinie kontroli opartych na analizie ryzyka, wykrywania i ścigania niedozwolonego wywozu produktów podwójnego zastosowania i/lub ewentualnych innych naruszeń przepisów niniejszego rozporządzenia i/lub odpowiednich przepisów krajowych.

Wymiana informacji w ramach mechanizmu koordynacji egzekwowania prawa ma charakter poufny.

1.   Komisja i Rada udostępniają w stosownych przypadkach wytyczne i/lub zalecenia w sprawie najlepszych praktyk w kwestiach, o których mowa w niniejszym rozporządzeniu, aby zapewnić efektywność unijnego systemu kontroli wywozu i spójności jego wdrażania. Opracowanie wytycznych i/lub zaleceń w sprawie najlepszych praktyk dla eksporterów, pośredników i dostawców pomocy technicznej jest zadaniem państw członkowskich, w których mają oni miejsce zamieszkania lub siedzibę. W tych wytycznych i/lub zaleceniach w sprawie najlepszych praktyk, w szczególności uwzględnia się potrzeby informacyjne MŚP.

2.   Komisja – w porozumieniu z Grupą Koordynacyjną ds. Produktów Podwójnego Zastosowania – przedkłada Parlamentowi Europejskiemu i Radzie roczne sprawozdanie z wykonywania niniejszego rozporządzenia oraz z działalności, badań i konsultacji Grupy Koordynacyjnej ds. Produktów Podwójnego Zastosowania. To sprawozdanie roczne jest publikowane.

Sprawozdanie roczne zawiera informacje dotyczące zezwoleń (w szczególności liczby i wartości według rodzajów produktów i miejsc przeznaczenia na szczeblu Unii i państw członkowskich), odmów i zakazów wydanych na mocy niniejszego rozporządzenia. Sprawozdanie roczne zawiera także informacje na temat administracji (w szczególności personelu, zgodności i działań informacyjnych, specjalnych narzędzi wydawania zezwoleń lub klasyfikacji) oraz egzekwowania kontroli (w szczególności liczby naruszeń i sankcji).

W odniesieniu do produktów służących do cyberinwigilacji, sprawozdanie roczne zawiera szczegółowe informacje dotyczące zezwoleń, w szczególności liczby otrzymanych wniosków według produktu, państwa członkowskiego wydającego zezwolenie oraz miejsc przeznaczenia, których dotyczą wnioski, a także decyzji podejmowanych w sprawie tych wniosków.

Informacje zawarte w sprawozdaniu rocznym przedstawia się zgodnie z zasadami określonymi w ust. 3.

Komisja i Rada publikują wytyczne w sprawie metodologii gromadzenia i przetwarzania danych z myślą o przygotowaniu rocznego sprawozdania, w tym określeniu rodzajów produktów i dostępności danych dotyczących egzekwowania prawa.

3.   Państwa członkowskie udostępniają Komisji wszelkie stosowne informacje potrzebne do przygotowania tego sprawozdania, należycie uwzględniając wymogi prawne dotyczące ochrony danych osobowych, szczególnie chronionych informacji handlowych lub chronionych informacji z dziedziny polityki obronnej lub zagranicznej bądź informacji dotyczących bezpieczeństwa narodowego. Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 223/2009 (15) w sprawie statystyki europejskiej ma zastosowanie do informacji wymienianych bądź publikowanych zgodnie z niniejszym artykułem.

4.   W terminie od dnia 10 września 2026 r. do dnia 10 września 2028 r. Komisja dokonuje oceny niniejszego rozporządzenia i przedstawia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie na temat najważniejszych ustaleń. Po dniu 10 września 2024 r. Komisja dokonuje oceny art. 5 i przedstawia Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie na temat najważniejszych ustaleń.

1.   Eksporterzy produktów podwójnego zastosowania przechowują szczegółowe rejestry lub zapisy transakcji eksportowych zgodnie z przepisami krajowymi lub praktyką obowiązującą w poszczególnych państwach członkowskich. Takie rejestry lub zapisy obejmują w szczególności dokumenty handlowe, takie jak faktury, deklaracje oraz dokumenty transportowe i wysyłkowe zawierające wystarczające informacje umożliwiające identyfikację następujących danych:

2.   Zgodnie z prawem krajowym lub praktyką obowiązującą w poszczególnych państwach członkowskich pośrednicy i dostawcy pomocy technicznej przechowują rejestry lub zapisy dotyczące usług pośrednictwa lub pomocy technicznej, umożliwiające udowodnienie, na żądanie, opisu produktów podwójnego zastosowania, które były przedmiotem usług pośrednictwa lub pomocy technicznej, okresu, w którym produkty były przedmiotem takich usług, i ich przeznaczenia, oraz krajów, których dotyczą te usługi.

3.   Zapisy lub rejestry oraz dokumenty, o których mowa w ust. 1 i 2, są przechowywane co najmniej przez pięć lat od końca roku kalendarzowego, w którym miał miejsce wywóz lub świadczono usługi pośrednictwa lub pomoc techniczną. Są one okazywane na żądanie właściwemu organowi.

4.   Dokumenty i rejestry wewnątrzunijnych transferów produktów podwójnego zastosowania wymienionych w załączniku I należy przechowywać przez co najmniej trzy lata od końca roku kalendarzowego, w którym miał miejsce transfer, i należy je okazywać na żądanie właściwemu organowi państwa członkowskiego, z którego dokonano transferu.

1.   Komisja i państwa członkowskie utrzymują w stosownych przypadkach dialog z państwami trzecimi, aby propagować spójność kontroli w skali światowej.

Dialog ten może wspierać regularną i wzajemną współpracę z państwami trzecimi, w tym wymianę informacji i najlepszych praktyk, a także budowanie zdolności i działania informacyjne skierowane do państw trzecich. Dialog ten może również zachęcać państwa trzecie do przestrzegania ścisłych kontroli wywozu, opracowanych w ramach wielostronnych reżimów kontroli eksportu jako model najlepszej praktyki międzynarodowej.

2.   Bez uszczerbku dla przepisów dotyczących porozumień lub protokołów w sprawie wzajemnej pomocy administracyjnej w kwestiach celnych, zawartych między Unią i państwami trzecimi, Rada może upoważnić Komisję do wynegocjowania z państwami trzecimi porozumień mających na celu wzajemne uznawanie kontroli wywozu produktów podwójnego zastosowania objętych niniejszym rozporządzeniem.

Negocjacje te prowadzone są zgodnie z procedurami ustanowionymi w art. 207 ust. 3 TFUE oraz, w stosownych przypadkach, Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej.