30.6.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 163/37

(1)

W dniu 7 lipca 2009 r., zgodnie z art. 104 ust. 6 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (TWE), Rada przyjęła, na podstawie zalecenia Komisji, decyzję Rady 2009/589/WE (1), w której stwierdziła istnienie nadmiernego deficytu w Polsce.

(2)

W tym samym dniu, zgodnie z art. 104 ust. 7 TWE oraz art. 3 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 1467/97 (2), na podstawie zalecenia Komisji, Rada przyjęła skierowane do Polski zalecenie zlikwidowania nadmiernego deficytu do końca 2012 r.

(3)

W dniu 21 czerwca 2013 r. Rada stwierdziła, że Polska podjęła skuteczne działania, ale po przyjęciu pierwotnego zalecenia wystąpiły niekorzystne zdarzenia gospodarcze, niosące poważne negatywne konsekwencje dla finansów publicznych. W związku z tym Rada, na podstawie zalecenia Komisji, uznała, że spełnione zostały warunki przewidziane w art. 3 ust. 5 rozporządzenia (WE) nr 1467/97 i na podstawie art. 126 ust. 7 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) przyjęła nowe zalecenie dotyczące Polski, mające na celu likwidację nadmiernego deficytu do końca 2014 r. (3).

(4)

W dniu 10 grudnia 2013 r., zgodnie z art. 126 ust. 8 TFUE, Rada podjęła decyzję, w której stwierdziła, że Polska nie podjęła skutecznych działań w odpowiedzi na zalecenie Rady z dnia 21 czerwca 2013 r. dotyczące skorygowaniu nadmiernego deficytu do 2014 r. (4) oraz przyjęła, na podstawie art. 126 ust. 7 TFUE, nowe zalecenie, w którym zaleciła Polsce zlikwidowanie nadmiernego deficytu do 2015 r. (5). Polsce zalecono osiągnięcie deficytu nominalnego na poziomie 4,8 % PKB w 2013 r., 3,9 % PKB w 2014 r. oraz 2,8 % PKB w 2015 r. (z wyłączeniem skutków transferu aktywów w ramach reformy systemu emerytalnego). Zgodnie z prognozą makroekonomiczną leżącą u podstaw zalecenia Rady odpowiadało to poprawie salda strukturalnego o 1 % PKB w 2014 r. i o 1,2 % PKB w 2015 r. Polsce zalecono również rygorystyczne wdrożenie już zapowiedzianych i uchwalonych środków oraz ich uzupełnienie o dodatkowe środki, które pozwolą na trwałe skorygowanie nadmiernego deficytu do 2015 r. Polsce wyznaczono dzień 15 kwietnia 2014 r. jako termin na przedstawienie sprawozdania dotyczącego środków podjętych w celu zastosowania się do tego zalecenia.

(5)

W dniu 2 czerwca 2014 r. Komisja stwierdziła, że w danym momencie nie ma potrzeby podejmowania dalszych kroków w ramach procedury dotyczącej nadmiernego deficytu.

(6)

Zgodnie z art. 4 Protokołu (nr 12) w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i TFUE, Komisja dostarcza dane na potrzeby stosowania tej procedury. W ramach stosowania tego Protokołu państwa członkowskie przedkładają dane na temat deficytu i zadłużenia publicznego oraz inne związane z tym zmienne dwa razy w roku, mianowicie przed dniem 1 kwietnia oraz przed dniem 1 października, zgodnie z art. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 479/2009 (6).

(7)

Rada podejmuje decyzję o uchyleniu decyzji w sprawie istnienia nadmiernego deficytu na podstawie przedłożonych danych. Ponadto decyzja w sprawie istnienia nadmiernego deficytu powinna zostać uchylona tylko wówczas, gdy prognozy Komisji wskazują, że deficyt nie przekroczy w okresie objętym prognozą progu 3 % PKB (7); oraz wskaźnik zadłużenia spełnia wymogi w odniesieniu do przyszłościowego elementu wskaźnika odniesienia dotyczącego zadłużenia.

(8)

Ponadto zgodnie z paktem stabilności i wzrostu należy odpowiednio uwzględnić reformy systemu emerytalnego wprowadzające strukturę wielofilarową, obejmującą obowiązkowy filar kapitałowy.

(9)

Na podstawie danych przedstawionych przez Komisję (Eurostat) zgodnie z art. 14 rozporządzenia (WE) nr 479/2009, w rezultacie przedłożenia przez Polskę danych w kwietniu 2015 r., programu konwergencji z 2015 r. oraz prognozy Komisji z wiosny 2015 r., uzasadnione jest wyciągnięcie następujących wniosków:

(10)

Od roku 2015, tj. roku po dokonaniu korekty nadmiernego deficytu, Polska podlega funkcji zapobiegawczej paktu stabilności i wzrostu i powinna w odpowiednim tempie osiągać postępy w realizacji swojego średniookresowego celu budżetowego, w tym przestrzegać wartości odniesienia dotyczącego wydatków. W prognozie Komisji z wiosny 2015 r. zakłada się poprawę salda strukturalnego o 0,2 % PKB zarówno w roku 2015, jak i 2016, przy założeniu kontynuacji dotychczasowej polityki. Na podstawie całościowej oceny prognozuje się, że Polska spełni kryterium dotyczące wymaganej w 2015 r. korekty służącej realizacji średniookresowego celu budżetowego, biorąc za podstawę wzrost wydatków netto kształtujący się poniżej wartości odniesienia dotyczącej wydatków, podczas gdy w 2016 r. istnieje ryzyko pewnego odchylenia od wymaganej korekty, gdyż korekta strukturalna jest mniejsza od wymaganej w tymże roku, w związku z czym w 2016 r. konieczne będą dodatkowe środki.

(11)

Zgodnie z art. 126 ust. 12 TFUE decyzję Rady w sprawie istnienia nadmiernego deficytu należy uchylić, kiedy nadmierny deficyt w danym państwie członkowskim zostanie, w ocenie Rady, skorygowany.

(12)

W ocenie Rady nadmierny deficyt w Polsce został skorygowany, a zatem należy uchylić decyzję 2009/589/WE.

(13)

Rada przypomina, że reforma systemu emerytalnego z 1999 r. doprowadziła do zastąpienia publicznego systemu emerytalnego o zdefiniowanych świadczeniach przez trzyfilarowy system oparty na zdefiniowanej składce. Głównym celem reformy była poprawa stabilności polskiego systemu emerytalnego, zwłaszcza w świetle poważnych wyzwań, przed którymi Polska stoi z uwagi na prognozy demograficzne. Zmiana reformy systemu emerytalnego pod koniec 2013 r. ponownie zwiększyła rolę pierwszego, publicznego filaru, który – w przeciwieństwie do drugiego filaru – nie jest systemem kapitałowym, lecz systemem repartycyjnym o zdefiniowanej składce. Zmiana reformy systemu emerytalnego z 1999 r., nawet jeśli w perspektywie krótkoterminowej prowadzi do pewnego złagodzenia napięcia pod względem sytuacji budżetowej, nie przyczynia się do poprawy długoterminowej stabilności finansów publicznych, gdyż krótkoterminowe korzyści wynikające z wyższych składek na ubezpieczenie społeczne i niższych płatności z tytułu odsetek zostaną zniwelowane przez wyższe w przyszłości wypłaty emerytur z publicznego filaru systemu emerytalnego. Ogólnie rzecz biorąc, zmiana reformy systemu emerytalnego z 1999 r. niesie za sobą w długim okresie pewne ryzyko dla polskich finansów publicznych,