29.12.2015

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

L 343/1

---

ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) 2015/2446

z dnia 28 lipca 2015 r.

uzupełniające rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 w odniesieniu do szczegółowych zasad dotyczących niektórych przepisów unijnego kodeksu celnego

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 290,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny (1), w szczególności jego art. 2, 7, 10, 24, 31, 36, 40, 62, 65, 75, 88, 99, 106, 115, 122, 126, 131, 142, 151, 156, 160, 164, 168, 175, 180, 183, 186, 196, 206, 212, 216, 221, 224, 231, 235, 253, 265,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1)

Rozporządzenie (UE) nr 952/2013 („kodeks”) przyznaje Komisji, zgodnie z Traktatem o funkcjonowaniu Unii Europejskiej („TFUE”), uprawnienia do uzupełnienia innych niż istotne elementów kodeksu, zgodnie z art. 290 TFUE. Wzywa się zatem Komisję do wykonania nowych uprawnień w kontekście zmian wprowadzonych Traktatem z Lizbony, aby doprecyzować przepisy kodeksu i zapewnić ich właściwe stosowanie.

(2)	Podczas prac przygotowawczych Komisja przeprowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów oraz z zainteresowanymi stronami, które aktywnie przyczyniły się do przygotowania niniejszego rozporządzenia.

(3)

W kodeksie promuje się wykorzystanie technologii informacyjno-komunikacyjnych, zgodnie z decyzją Parlamentu Europejskiego i Rady nr 70/2008/WE (2), które mają istotne znaczenie dla ułatwienia wymiany handlowej i równocześnie umożliwiają zapewnienie skuteczności kontroli celnych, przyczyniając się w ten sposób do zmniejszenia kosztów przedsiębiorstw oraz poziomu ryzyka dla społeczeństwa. W związku z tym każda wymiana informacji między organami celnymi oraz między przedsiębiorcami i organami celnymi, a także przechowywanie takich informacji przy użyciu technik elektronicznego przetwarzania danych, wymagają specyfikacji dotyczących systemów informacyjnych służących do przechowywania i przetwarzania informacji celnych oraz określenia zakresu i celu systemów teleinformatycznych, które mają zostać wprowadzone w porozumieniu między Komisją a państwami członkowskimi. Należy również dostarczyć bardziej szczegółowych informacji odnośnie do szczególnych systemów związanych z formalnościami i procedurami celnymi lub – w przypadku systemów, w których zharmonizowany interfejs UE jest zdefiniowany jako element systemu oferującego bezpośredni i zharmonizowany na poziomie UE dostęp do danych handlowych – istniejących w formie usługi zintegrowanej z elektronicznym systemem celnym.

(4)	Procedury oparte na systemach teleinformatycznych ustanowionych w rozporządzeniu Komisji (EWG) nr 2454/93 (3) i stosowane już w dziedzinie przywozu, wywozu i tranzytu okazały się skuteczne. W związku z tym należy zapewnić dalsze stosowanie tych przepisów.

(5)

Aby ułatwić oraz zharmonizować korzystanie z technik elektronicznego przetwarzania danych, należy ustanowić wspólne wymogi dotyczące danych dla każdego obszaru, w którym stosowane będą te techniki przetwarzania danych. Wspólne wymogi dotyczące danych powinny być zgodne z obowiązującymi unijnymi i krajowymi przepisami dotyczącymi ochrony danych.

(6)

Aby zapewnić równe warunki działania operatorom pocztowym i pozostałym operatorom, należy przyjąć jednolite ramy dla odprawy celnej przesyłek z korespondencją i przesyłek pocztowych, tak aby możliwe było korzystanie z systemów teleinformatycznych. W celu zapewnienia ułatwień w handlu przy jednoczesnym zapobieganiu nadużyciom i ochronie praw konsumentów należy ustanowić odpowiednie i wykonalne przepisy dotyczące zgłoszeń celnych dotyczących przesyłek pocztowych, w których zostanie odpowiednio uwzględnione zobowiązanie operatorów pocztowych do świadczenia powszechnych usług pocztowych zgodnie z aktami Światowego Związku Pocztowego.

(7)

Aby osiągnąć dodatkową elastyczność dla przedsiębiorców i organów celnych, powinno być możliwe dopuszczenie do korzystania środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych, w sytuacjach, w których ograniczone jest ryzyko nadużyć finansowych. Sytuacje takie powinny zwłaszcza obejmować powiadomienie o długu celnym, wymianę informacji poświadczających warunki zwolnienia z należności celnych przywozowych zostały spełnione; wykorzystanie do powiadomienia przez organy celne takich samych środków, w sytuacji, w której zgłaszający złożył zgłoszenie, korzystając ze środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych; przedstawienie numeru ewidencyjnego (MRN) do celów tranzytu w inny sposób niż na tranzytowym dokumencie towarzyszącym, możliwość retrospektywnego złożenia zgłoszenia wywozowego, przedstawienia towarów urzędowi celnemu wyprowadzenia oraz przedstawienia dowodów, że towary opuściły obszar celny Unii, lub wymiana i przechowywanie informacji związanych z wnioskiem i decyzją w sprawie wiążącej informacji o pochodzeniu.

(8)

W sytuacjach, w których korzystanie z technik elektronicznego przetwarzania danych oznaczałoby nadmierny wysiłek dla przedsiębiorców, w celu zmniejszeniu tego obciążenia powinno zezwolić się na korzystanie z innych środków, zwłaszcza w przypadku potwierdzenia unijnego statusu celnego towarów dla przesyłek handlowych o ograniczonej wartości lub w przypadku stosowania ustnego zgłoszenia do wywozu również dla towarów przeznaczonych do celów handlowych, pod warunkiem że ich wartość nie przekracza progu statystycznego. To samo ma zastosowanie do podróżnego innego niż przedsiębiorca, w sytuacjach, w których zwraca się on z wnioskiem o potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów lub dotyczącym statków rybackich do pewnej długości. Z powodu obowiązków wynikających z umów międzynarodowych, które nakazują przeprowadzanie tych procedur w formie pisemnej, byłoby to ponadto sprzeczne z tymi umowami, aby nakładać obowiązek korzystania z technik elektronicznego przetwarzania danych.

(9)

W celu zapewnienia niepowtarzalnej identyfikacji przedsiębiorców należy wyjaśnić, że każdy przedsiębiorca może być zarejestrowany tylko raz, z jasno określonym zestawem danych. Rejestracja przedsiębiorców, którzy nie posiadają siedziby w Unii Europejskiej, oraz osób innych niż przedsiębiorcy pozwala na właściwe funkcjonowanie systemów teleinformatycznych, które wymagają numeru EORI jako jednoznacznego odniesienia do przedsiębiorcy. Nie powinno się przechowywać danych dłużej niż to konieczne, dlatego należy ustanowić przepisy dotyczące unieważnienia numeru EORI.

(10)

Okres na skorzystanie z prawa do bycia wysłuchanym przysługującego osobie ubiegającej się o decyzję w sprawie stosowania przepisów prawa celnego (wnioskodawcy) powinien być wystarczający, aby umożliwić wnioskodawcy przygotowanie i przedstawienie swego stanowiska organom celnym. Okres ten powinien jednak ulec skróceniu w przypadkach, w których decyzja dotyczy wyników kontroli towarów nieprawidłowo zgłoszonych organom celnym.

(11)	W celu zapewnienia równowagi między skutecznością zadań organów celnych a poszanowaniem prawa do bycia wysłuchanym konieczne jest określenie pewnych wyjątków od prawa do bycia wysłuchanym.

(12)

Aby umożliwić organom celnym jak najefektywniejsze podejmowanie decyzji ważnych w całej Unii, należy ustanowić jednolite i jasne warunki zarówno dla administracji celnych, jak i dla wnioskodawcy. Warunki te powinny przede wszystkim odnosić się do przyjęcia wniosku o wydanie decyzji, nie tylko w odniesieniu do nowych wniosków, lecz również z uwzględnieniem wszystkich wcześniejszych decyzji, które zostały unieważnione lub cofnięte, gdyż przyjmowane powinny być tylko te wnioski, które dostarczają organom celnym danych niezbędnych do jego przeanalizowania.

(13)	W przypadku gdy organ celny wystąpił o dodatkowe informacje konieczne do podjęcia decyzji, należy przewidzieć przesunięcie terminu na podjęcie tej decyzji, aby organ celny mógł odpowiednio przeanalizować wszystkie informacje przekazane przez wnioskodawcę.

(14)

W niektórych przypadkach decyzja powinna stać się skuteczna od daty innej niż data, w której wnioskodawca otrzymał decyzję lub powinien ją otrzymać, tj. w przypadku gdy wnioskodawca zwrócił się o inną datę, od której decyzja staje się skuteczna, lub gdy skuteczność decyzji uwarunkowana jest od dopełnienia pewnych formalności przez wnioskodawcę. Przypadki takie powinny być dokładnie określone, dla zachowania jasności i pewności prawa.

(15)	Z tych samych powodów należy również dokładnie określić przypadki, w których organ celny ma obowiązek dokonania ponownej oceny, oraz, w stosownych przypadkach, zawieszenia decyzji.

(16)	W celu zapewnienia koniecznej elastyczności oraz ułatwienia kontroli opartych na audycie należy ustanowić dodatkowe kryterium dla tych przypadków, w których nie można ustalić właściwego organu celnego zgodnie z art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu.

(17)	Z myślą o ułatwieniach w handlu pożądane byłoby ustalenie, że wnioski dotyczące decyzji w sprawie wiążących informacji mogą być składane również w państwie członkowskim, w którym informacje te mają być wykorzystane.

(18)	Aby zapobiec wydawaniu nieprawidłowych lub niespójnych decyzji w sprawie wiążących informacji należy określić, że w odniesieniu do wydawania takich decyzji powinny obowiązywać szczególne terminy w sytuacji, gdy normalny termin nie może być dotrzymany.

(19)

Uproszczenia dla upoważnionego przedsiębiorcy należy określić jako część szczególnych przepisów dotyczących uproszczeń celnych ze względów praktycznych, natomiast ułatwienia dla upoważnionego przedsiębiorcy należy ocenić pod kątem ryzyka dla bezpieczeństwa i ochrony związanego z konkretnym postępowaniem. Jako że ryzyko jest uwzględniane w przypadku, gdy upoważniony przedsiębiorca w zakresie bezpieczeństwa i ochrony (AEOS), o którym mowa w art. 38 ust. 2 lit. b) kodeksu, składa zgłoszenie celne lub zgłoszenie do powrotnego wywozu towarów wyprowadzonych z obszaru celnego Unii, analizy ryzyka dla bezpieczeństwa i ochrony należy dokonać na podstawie takich zgłoszeń; żadne dodatkowe dane szczegółowe związane z bezpieczeństwem i ochroną nie powinny być wymagane. Pod kątem kryteriów przyznania statusu, upoważniony przedsiębiorca powinien być uprzywilejowany pod względem kontroli, chyba że zagroziłoby to możliwości przeprowadzenia kontroli lub kontrole te są wymagane w związku ze szczególnym poziomem zagrożenia lub na mocy innych przepisów unijnych.

(20)

Decyzją 94/800/WE (4) Rada zatwierdziła Porozumienie w sprawie reguł pochodzenia (WTO-GATT 1994), dołączone do aktu końcowego podpisanego w Marrakeszu w dniu 15 kwietnia 1994 r. Porozumienie w sprawie reguł pochodzenia stanowi, że określanie specjalnych reguł dla ustalania pochodzenia dla produktów z niektórych sektorów powinno przede wszystkim uwzględniać kraj, w którym na skutek procesu produkcji doszło do zmiany klasyfikacji taryfowej. Dopiero jeśli to kryterium nie pozwala na ustalenie kraju, w którym przeprowadzono ostatnią isto™ńą obróbkę, można zastosować inne kryteria, takie jak kryterium wartości dodanej lub określenie konkretnej operacji przetwarzania. Biorąc pod uwagę fakt, że Unia jest stroną tego Porozumienia, należy ustanowić przepisy w unijnym prawie celnym odzwierciedlające ustanowione w Porozumieniu zasady dotyczące ustalania kraju, w którym przeprowadzono ostatnią istotną obróbkę.

(21)	Aby zapobiec manipulacji pochodzeniem przywożonych towarów w celu uniknięcia zastosowania środków polityki handlowej, w niektórych przypadkach należy uznać ostatnie istotne przetwarzanie lub obróbkę za nieuzasadnione ekonomicznie.

(22)

Należy ustanowić reguły pochodzenia mające zastosowanie w związku z definicją pojęcia „produktów pochodzących” oraz w związku z kumulacją w ramach unijnego ogólnego systemu preferencji taryfowych (GSP), jak i preferencyjnymi środkami taryfowymi przyjętymi jednostronnie przez Unię w odniesieniu do niektórych państw lub terytoriów, aby zapewnić przyznawanie preferencji wyłącznie produktom rzeczywiście pochodzącym z krajów korzystających z GSP oraz, odpowiednio, z tych krajów lub terytoriów i w związku z tym, aby korzystali z nich przewidywani odbiorcy.

(23)

W celu uniknięcia nieproporcjonalnie wysokich kosztów administracyjnych przy zapewnianiu ochrony interesów finansowych Unii konieczne jest, w kontekście upraszczania i ułatwiania, zapewnienie, aby pozwolenie przyznane w celu określenia konkretnych kwot w odniesieniu do wartości celnej na podstawie szczególnych kryteriów, było zależne od odpowiednich warunków.

(24)

W celu określenia kwoty należności celnych przywozowych, które mają zostać pobrane od produktów przetworzonych uzyskanych w procedurze uszlachetniania czynnego, konieczne jest określenie metod obliczania, także w przypadkach powstania długu celnego w odniesieniu do produktów przetworzonych powstałych w procedurze uszlachetniania biernego oraz w przypadkach, gdy zastosowanie mają szczególne należności celne przywozowe..

(25)	Zabezpieczenie nie jest wymagane w przypadku towarów objętych procedurą odprawy czasowej, gdy nie jest to uzasadnione ekonomicznie.

(26)

Najpowszechniej stosowanymi środkami zabezpieczenia płatności długu celnego są depozyt w gotówce lub jego ekwiwalent, albo zobowiązanie złożone przez gwaranta; przedsiębiorcy powinni jednak mieć możliwość złożenia organom celnym zabezpieczenia w innych formach, o ile dają one równoważną pewność zapłaty kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych odpowiadającej długowi celnemu i innych należności. Należy zatem określić te inne formy zabezpieczenia oraz szczególne zasady ich stosowania.

(27)

W celu zapewnienia odpowiedniej ochrony interesów finansowych Unii i państw członkowskich oraz równych warunków działania dla przedsiębiorców, przedsiębiorcy powinni korzystać z obniżenia wysokości zabezpieczenia generalnego lub ze zwolnienia z obowiązku złożenia zabezpieczenia tylko w przypadkach, gdy spełniają pewne warunki świadczące o ich wiarygodności.

(28)	W celu zapewnienia pewności prawa konieczne jest uzupełnienie przepisów kodeksu dotyczących zwolnienia zabezpieczenia dla towarów objętych procedurą tranzytu unijnego lub gdy stosowany jest karnet CPD lub karnet ATA.

(29)	Powiadamianie o długu celnym nie jest uzasadnione w pewnych okolicznościach, w których przedmiotowa kwota nie przekracza 10 EUR. W takich przypadkach należy zatem zwolnić organy celne z obowiązku powiadamiania o długu celnym.

(30)

Aby uniknąć procedury odzyskiwania należności w przypadku, gdy prawdopodobne jest przyznanie umorzenia kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych, należy zapewnić zawieszenie biegu terminu zapłaty kwoty należności celnych do czasu podjęcia decyzji. W celu ochrony interesów finansowych Unii i państw członkowskich, aby skorzystać z tego rodzaju zawieszenia wymagane jest zabezpieczenie, z wyjątkiem przypadków, w których miałoby to spowodować poważne trudności ekonomiczne lub społeczne. Ta sama zasada powinna być stosowana w przypadkach, gdy dług celny powstaje w wyniku nieprzestrzegania przepisów prawa celnego, pod warunkiem że danej osobie nie można zarzucić oszustwa ani rażącego zaniedbania.

(31)

W celu zapewnienia jednolitych warunków wdrażania kodeksu oraz jasności co do szczegółowych zasad, w oparciu o które mają być stosowane przepisy UKC, w tym specyfikacje i procedury, które należy spełnić, należy włączyć wymogi i wyjaśnienia do warunków składania wniosku o udzielenie zwrotu lub o umorzenie, powiadomienia o decyzji w sprawie udzielenia zwrotu lub umorzenia, formalności i terminu podjęcia decyzji w sprawie udzielenia zwrotu lub umorzenia. W przypadku gdy decyzje mają być podjęte przez organy celne państw członkowskich, zastosowanie powinny mieć przepisy ogólne, zaś w przypadkach, kiedy decyzję ma podjąć Komisja, należy ustanowić szczególną procedurę. W niniejszym rozporządzeniu uregulowana jest procedura dotycząca decyzji w sprawie udzielenia zwrotu lub umorzenia, którą ma podjąć Komisja, mianowicie odnośnie do przekazania Komisji akt sprawy, powiadomienia o decyzji oraz zastosowania prawa do bycia wysłuchanym, biorąc pod uwagę interes Unii polegający na zapewnieniu poszanowania przepisów prawa celnego oraz interes przedsiębiorców działających w dobrej wierze.

(32)

Jeżeli wygaśnięcie długu celnego odbywa się na skutek sytuacji związanych z uchybieniami, które nie mają istotnego wpływu na prawidłowy przebieg danej procedury celnej, sytuacje te powinny w szczególności obejmować przypadki niedopełnienia pewnych obowiązków, pod warunkiem że taka niezgodność może zostać naprawiona w późniejszym terminie.

(33)

Doświadczenia zdobyte z systemem teleinformatycznym odnośnie do przywozowych deklaracji skróconych oraz wymogów celnych wynikających z unijnego planu działań w zakresie ochrony ładunków lotniczych (5) wykazały potrzebę poprawy jakości danych przekazywanych w takich deklaracji, poprzez wymaganie od stron łańcucha dostaw umotywowania transakcji i przemieszczania towarów. W związku z tym, że postanowienia umowne uniemożliwiają przewoźnikowi przekazanie wszystkich wymaganych danych, należy określić te przypadki oraz osoby, które są w posiadaniu tych danych i mają obowiązek ich dostarczenia.

(34)

W celu umożliwienia dalszej poprawy skuteczności analizy ryzyka dla bezpieczeństwa i ochrony w transporcie lotniczym oraz, w przypadku morskich przesyłek kontenerowych, wymagane dane należy przedłożyć przed załadunkiem statków powietrznych lub wodnych, zaś w innych przypadkach transportu towarów analiza ryzyka może zostać skutecznie przeprowadzona również wtedy, gdy dane zostaną przedłożone przed przybyciem towarów na obszar celny Unii. Z tego samego powodu uzasadnione jest zastąpienie ogólnego zwolnienia z obowiązku przedstawienia przywozowej deklaracji skróconej dla towarów przemieszczanych zgodnie z postanowieniami aktów Światowego Związku Pocztowego zwolnieniem dla przesyłek z korespondencją, oraz usunięcie zwolnienia, które oparte jest na wartości towarów, jako że wartość nie może być kryterium dla oceny ryzyka dla bezpieczeństwa i ochrony.

(35)

W celu zapewnienia swobodnego przemieszczania towarów konieczne jest zastosowanie pewnych formalności celnych i kontroli do wymiany towarów unijnych pomiędzy tymi częściami obszaru celnego Unii, do których stosuje się przepisy dyrektywy Rady 2006/112/WE (6) lub dyrektywy Rady 2008/118/WE (7), a resztą obszaru celnego Unii, lub do wymiany handlowej pomiędzy częściami tego obszaru, do których przepisy te nie mają zastosowania.

(36)

Przedstawienie towarów w chwili przybycia na obszar celny Unii oraz czasowe składowanie towarów powinno zasadniczo mieć miejsce w siedzibie właściwego urzędu celnego lub w magazynach czasowego składowania prowadzonych wyłącznie przez posiadacza pozwolenia przyznanego przez organy celne. W celu osiągnięcia dodatkowej elastyczności dla przedsiębiorców i organów celnych, należy przewidzieć możliwość zatwierdzenia miejsca innego niż właściwy urząd celny do celów prezentacji towarów lub miejsca innego niż magazyn czasowego składowania do celów czasowego składowania towarów.

(37)

W celu zwiększenia jasności dla przedsiębiorców odnośnie do odprawy celnej towarów wprowadzanych na obszar celny Unii należy określić przepisy mające zastosowanie w sytuacjach, w których domniemanie unijnego statusu celnego towarów nie ma zastosowania. Należy ponadto ustanowić przepisy mające zastosowanie w sytuacjach, w których towary utrzymują swój status celny towarów unijnych, gdy czasowo opuściły obszar celny Unii i zostały ponownie wprowadzone, tak aby i przedsiębiorcy, i organy administracji celnej mogli efektywnie przetworzyć te towary w chwili ponownego wprowadzenia. Należy określić warunki przyznania ułatwienia w potwierdzaniu unijnego statusu celnego towarów w celu zmniejszenia obciążeń administracyjnych dla przedsiębiorców.

(38)

W celu ułatwienia prawidłowego stosowania korzyści ze zwolnienia z należności celnych przywozowych należy określić przypadki, w których towary uważa się za powrotnie wprowadzane w stanie, w jakim zostały wywiezione, oraz szczególne przypadki towarów powracających, które skorzystały ze środków ustanowionych w ramach wspólnej polityki rolnej i również korzystają ze zwolnienia z należności celnych przywozowych.

(39)

W przypadku gdy regularnie stosowane jest uproszczone zgłoszenie objęcia towarów procedurą celną posiadacz pozwolenia musi spełnić odpowiednie warunki i kryteria podobne do warunków i kryteriów mających zastosowanie do niezależnego przedsiębiorcy, aby zapewnić odpowiednie stosowanie uproszczonych zgłoszeń. Warunki i kryteria powinny być proporcjonalne do korzyści z regularnego stosowania uproszczonych zgłoszeń. Należy ponadto ustanowić zharmonizowane przepisy w odniesieniu do terminów przewidzianych na złożenie zgłoszenia uzupełniającego oraz wszelkich dodatkowych dokumentów, których brakowało w chwili składania uproszczonego zgłoszenia.

(40)	W celu uzyskania równowagi między ułatwieniem a kontrolą należy ustanowić odpowiednie warunki, różne od tych, które mają zastosowanie do procedur specjalnych, odnośnie do stosowania uproszczonego zgłoszenia i wpisu do rejestru zgłaszającego jako uproszczenia w obejmowaniu towarów procedurą celną.

(41)

Mając na uwadze wymagania z zakresu nadzoru nad wyprowadzaniem towarów, wpis do rejestru zgłaszającego w przypadku wywozu lub powrotnego wywozu powinien być możliwy jedynie wtedy, gdy organy celne mogą obejść się bez zgłoszenia celnego w oparciu o dane transakcji i powinien być ograniczony do konkretnych przypadków.

(42)

W przypadkach gdy kwota należności celnych przywozowych potencjalnie nie jest należna w wyniku wniosku o przyznanie kontyngentu taryfowego, zwolnienie towarów nie powinno być uzależnione od złożenia zabezpieczenia, kiedy nie ma powodów, by przypuszczać, że kontyngent taryfowy zostanie wkrótce wyczerpany.

(43)

W celu osiągnięcia dodatkowej elastyczności dla przedsiębiorców i organów celnych należy zezwolić podmiotom upoważnionym do ważenia bananów na sporządzanie świadectwa ważenia bananów, które zostanie użyte jako dokumenty załączane do zgłoszenia w celu weryfikacji zgłoszenia celnego do dopuszczenia do obrotu.

(44)	W pewnych sytuacjach niedopuszczenie do powstania długu celnego, aby posiadacz pozwolenia musiał płacić należności celnych przywozowych. Dlatego w takich przypadkach należy zezwolić na przedłużenie terminu na zakończenie procedury specjalnej.

(45)

W interesie utrzymania prawidłowej równowagi między minimalizowaniem obciążeń administracyjnych zarówno dla organów celnych, jak i dla przedsiębiorców, a zapewnieniem właściwego stosowania procedur tranzytu i zapobieganiem nadużyciom, uproszczenia tranzytowe należy przyznawać, w jak najszerszym zakresie, wiarygodnym przedsiębiorcom oraz na podstawie zharmonizowanych kryteriów. W związku z tym wymogi dostępu do tych uproszczeń powinny zostać dostosowane do warunków i kryteriów mających zastosowanie do przedsiębiorców, którzy chcą otrzymać status upoważnionego przedsiębiorcy.

(46)	W celu zapobieżenia ewentualnym nielegalnym działaniom w przypadkach niektórych procedur tranzytu należy określić przepisy dla szczególnych przypadków, w których towary posiadające unijny status celny towarów są objęte procedurą tranzytu zewnętrznego.

(47)

Unia jest umawiającą się stroną Konwencji dotyczącej odprawy czasowej (8), wraz z wszelkimi późniejszymi zmianami (konwencja stambulska). W związku z tym ustanowione w niniejszym rozporządzeniu wymogi dla szczególnego przeznaczenia obejmujące odprawę czasową, które umożliwią czasowe wykorzystywanie towarów nieunijnych na obszarze celnym Unii z całkowitym lub częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych, muszą być zgodne z tą konwencją.

(48)

Należy uprościć i zracjonalizować procedury celne: składowanie celne, wolne obszary celne, końcowe przeznaczenie, uszlachetnianie czynne i bierne, aby stosowanie procedur specjalnych w handlu stało się bardziej atrakcyjne dla przedsiębiorców. W tym celu należy połączyć w jedną procedurę uszlachetniania czynnego procedury: uszlachetniania czynnego w systemie ceł zwrotnych i w systemie zawieszeń oraz przetwarzania pod kontrolą celną.

(49)	Względy pewności prawa oraz równego traktowania przedsiębiorców wymagają wskazania przypadków, w których wymagane jest sprawdzenie warunków ekonomicznych dla procedur uszlachetniania czynnego i uszlachetniania biernego.

(50)	Aby przedsiębiorcy mogli korzystać z większej elastyczności pod względem wykorzystywania towarów ekwiwalentnych, powinno być możliwe wykorzystanie towarów ekwiwalentnych w ramach procedury uszlachetniania biernego.

(51)	W celu zredukowania kosztów administracyjnych należy ustanowić dłuższy okres ważności pozwoleń na korzystanie z procedury szczególnego przeznaczenia i procedury przetwarzania niż okres stosowany na podstawie rozporządzenia (EWG) nr 2454/93.

(52)	Rozliczenie zamknięcia powinno być wymagane nie tylko w przypadku uszlachetniania czynnego, lecz także w przypadku końcowego przeznaczenia, aby ułatwić odzyskiwanie kwot należności celnych przywozowych, a przez to chronić interesy finansowe Unii.

(53)	Należy wyraźnie określić przypadki, w których dozwolone jest przemieszczanie towarów objętych procedurą specjalną inną niż tranzyt, tak aby nie było potrzeby stosowania procedury unijnego tranzytu zewnętrznego, która wymagałaby dwóch dodatkowych zgłoszeń celnych.

(54)

W celu zapewnienia najbardziej efektywnej i zarazem najmniej uciążliwej analizy ryzyka deklarację poprzedzającą wyprowadzenie należy składać w terminie uwzględniającym konkretną sytuację dotyczącą dla danego rodzaju transportu. Odnośnie do transportu morskiego, w przypadku przesyłek kontenerowych wymagane dane należy złożyć w terminie jeszcze przed załadunkiem statku, zaś w innych przypadkach transportu towarów analiza ryzyka może również zostać efektywnie przeprowadzona, gdy dane zostaną złożone w terminie zależnym od wyprowadzenia towarów z obszaru celnego Unii. Obowiązek składania deklaracji poprzedzającej wyprowadzenie powinien być uchylony, gdy rodzaj towarów, sposób ich transportu lub ich szczególna sytuacja zezwalają na ocenę, że nie ma konieczności wymagania danych dotyczących ryzyka dla bezpieczeństwa i ochrony, bez uszczerbku dla zobowiązań dotyczących zgłoszeń wywozowych lub zgłoszeń do powrotnego wywozu.

(55)	W celu osiągnięcia dodatkowej elastyczności dla organów celnych, w przypadku zaistnienia pewnych nieprawidłowości w ramach procedury wywozu organ celny powinien mieć możliwość unieważnienia zgłoszenia celnego.

(56)

W celu zabezpieczenia uzasadnionych interesów przedsiębiorców i zapewnienia utrzymania ważności decyzji podjętych przez organy celne i pozwoleń udzielonych przez te organy na podstawie przepisów kodeksu lub na podstawie rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 (9) i rozporządzenia (EWG) nr 2454/93, należy ustanowić przepisy przejściowe, aby umożliwić dostosowanie tych decyzji i pozwoleń do nowych przepisów prawnych.

(57)

Aby dać państwom członkowskim wystarczająco dużo czasu na dostosowanie zamknięć celnych i specjalnego rodzaju zamknięć celnych, stosowanych w celu zapewnienia identyfikacji towarów objętych procedurą tranzytu do nowych wymogów określonych w niniejszym rozporządzeniu, należy ustanowić okres przejściowy, w którym państwa członkowskie mogą nadal używać zamknięć spełniających wymagania techniczne określone w rozporządzeniu (EWG) nr 2454/93.

(58)

Przepisy ogólne uzupełniające kodeks są ściśle ze sobą powiązane, nie można ich rozdzielić z powodu wzajemnego powiązania ich przedmiotu, ponieważ zawierają przepisy horyzontalne mające zastosowanie do wielu procedur celnych. W związku z tym należy zebrać je w jednym rozporządzeniu, aby zapewnić spójność prawa,

(59)	W celu umożliwienia pełnego stosowania kodeksu przepisy niniejszego rozporządzenia powinny mieć zastosowanie od dnia 1 maja 2016 r.,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

PRZEPISY OGÓLNE

ROZDZIAŁ 1

Zakres stosowania przepisów prawa celnego, zadania organów celnych i definicje

Artykuł 1

Definicje

Do celów niniejszego rozporządzenia stosuje się następujące definicje:

1)	„środek polityki rolnej” oznacza przepisy dotyczące przywozu i wywozu produktów, które są objęte załącznikiem 71-02, pkt 1, 2 i 3;

2)	„karnet ATA” oznacza międzynarodowy dokument celny na potrzeby odprawy czasowej wystawiony zgodnie z konwencją ATA lub konwencją stambulską;

3)	„konwencja ATA” oznacza Konwencję celną w sprawie karnetu ATA dla odprawy czasowej towarów, sporządzoną w Brukseli dnia 6 grudnia 1961 r.;

4)	„konwencja stambulska” oznacza Konwencję dotyczącą odprawy czasowej sporządzoną w Stambule dnia 26 czerwca 1990 r.;

5)	„bagaż” oznacza wszelkie towary przewożone jakimkolwiek środkiem transportu w związku z podróżą osoby fizycznej;

6)	„kodeks” oznacza rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny;

7)	„unijny port lotniczy” oznacza każdy port lotniczy znajdujący się na obszarze celnym Unii;

8)	„port unijny” oznacza każdy port morski znajdujący się na obszarze celnym Unii;

9)	„Konwencja o wspólnej procedurze tranzytowej” oznacza Konwencję o wspólnej procedurze tranzytowej (10);

10)	„państwo wspólnego tranzytu” oznacza każde państwo niebędące państwem członkowskim UE, które jest umawiającą się stroną Konwencji o wspólnej procedurze tranzytowej;

11)	„państwo trzecie” oznacza państwo lub terytorium poza obszarem celnym Unii;

12)	„karnet CPD” oznacza międzynarodowy dokument celny na potrzeby odprawy czasowej środka transportu, wystawiony zgodnie z konwencją stambulską;

13)	„urząd celny wyjścia” oznacza urząd celny, w którym przyjmowane jest zgłoszenie celne obejmujące towary procedurą tranzytu unijnego;

14)	„urząd celny przeznaczenia” oznacza urząd celny, w którym przedstawiane są towary objęte procedurą tranzytu unijnego w celu zakończenia tej procedury;

15)	„urząd celny pierwszego wprowadzenia” oznacza urząd celny, który jest właściwy dla dozoru celnego w miejscu, w którym środek transportu przewożący towary dociera na teren obszaru celnego Unii z terytorium poza tym obszarem;

16)	»urząd celny wywozu« oznacza urząd celny, w którym składane jest zgłoszenie wywozowe lub zgłoszenie do powrotnego wywozu dla towarów wyprowadzanych poza obszar celny Unii;

17)	„urząd celny objęcia” oznacza urząd celny wskazany w pozwoleniu na korzystanie z procedury specjalnej, o którym mowa w art. 211 ust. 1 kodeksu, uprawniony do dopuszczania towarów do procedury specjalnej;

18)	„numer rejestracyjny i identyfikacyjny przedsiębiorcy” („numer EORI”) oznacza numer identyfikacyjny niepowtarzalny na obszarze celnym Unii, przyznany przez organ celny przedsiębiorcy lub innej osobie w celu zarejestrowania tej osoby do potrzeb celnych;

19)

„eksporter” oznacza a) osobę mającą siedzibę na obszarze celnym Unii, którą – w chwili przyjęcia zgłoszenia – wiąże umowa z odbiorcą w państwie trzecim i która jest uprawniona do decydowania o wysłaniu towarów do miejsca przeznaczenia poza obszarem celnym Unii; b) osobę prywatną przewożącą towary, które mają zostać wywiezione, przy czym towary te umieszczone są w bagażu osobistym tej osoby; c) w innych przypadkach – osobę mającą siedzibę na obszarze celnym Unii, która jest uprawniona do decydowania o wysyłaniu towarów do miejsca przeznaczenia poza obszarem celnym Unii;

20)

„ogólnie przyjęte zasady rachunkowości” oznaczają zasady, przyjęte lub cieszące się powszechną akceptacją w danym kraju i w danym czasie, co do rozumienia tego, które gospodarcze zasoby oraz zobowiązania powinny być zapisywane jako aktywa i pasywa, które zmiany w aktywach i pasywach podlegają zapisom, jak takie aktywa i pasywa oraz zmiany w nich mają być mierzone, które informacje winny być ujawniane i w jakim trybie, oraz jak należy sporządzać sprawozdawczość finansową;

21)

„towary o charakterze niehandlowym” oznaczają: a) towary umieszczane w przesyłkach wysyłanych przez osoby prywatne innym osobom prywatnym, jeżeli takie przesyłki: (i) mają charakter okazjonalny; (ii) zawierają towary, które są przeznaczone wyłącznie na użytek własny odbiorcy lub jego rodziny i które ze względu na swój charakter lub ilość nie posiadają żadnego przeznaczenia handlowego; oraz (iii) są wysyłane przez nadawcę do odbiorcy bez jakiegokolwiek rodzaju opłat; b) towary znajdujące się w bagażu osobistym podróżnych, w przypadku gdy: (i) mają charakter okazjonalny; oraz (ii) składają się wyłącznie z towarów przeznaczonych na użytek własny podróżnych, lub ich rodzin lub z towarów przeznaczonych na prezenty, rodzaj i ilość takich towarów nie może wskazywać na ich przywóz lub wywóz w celach handlowych;

22)	„numer ewidencyjny” (MRN) oznacza numer rejestracyjny przyznany przez właściwe organy celne deklaracjom, zgłoszeniom lub powiadomieniom, o których mowa w art. 5 ust. 9–14 kodeksu, operacjom TIR lub potwierdzeniom unijnego statusu celnego towarów;

23)

„termin zamknięcia procedury” oznacza czas, przed upływem którego towary objęte procedurą specjalną, z wyjątkiem tranzytu, lub produkty przetworzone muszą zostać objęte kolejną procedurą celną, muszą zostać zniszczone, muszą zostać wyprowadzone poza obszar celny Unii lub musi im zostać przypisane przewidziane końcowe przeznaczenie. W przypadku uszlachetniania biernego termin zamknięcia procedury oznacza okres, w którym towary czasowo wywiezione mogą być powrotnie przywiezione na obszar celny Unii w postaci produktów przetworzonych oraz objęte procedurą dopuszczenia do obrotu, aby mogły skorzystać z całkowitego lub częściowego zwolnienia z należności celnych przywozowych;

24)

„towary w przesyłce pocztowej” oznaczają towary inne niż przesyłki z korespondencją, zawarte w paczce lub pakiecie pocztowym i przewożone na odpowiedzialność operatora pocztowego lub przez niego zgodnie z przepisami Konwencji Światowego Związku Pocztowego przyjętej dnia 10 lipca 1984 r. pod egidą Organizacji Narodów Zjednoczonych;

25)	„operator pocztowy” oznacza operatora mającego siedzibę w danym państwie członkowskim i wyznaczonego przez dane państwo do świadczenia międzynarodowych usług regulowanych Konwencją Powszechnego Związku Pocztowego;

26)	„przesyłki z korespondencją” oznaczają listy, pocztówki, listy napisane alfabetem Braille’a oraz druki niepodlegające należnościom celnym przywozowym ani wywozowym;

27)	„uszlachetnianie bierne IM/EX” oznacza uprzedni przywóz produktów przetworzonych uzyskanych z towarów ekwiwalentnych w ramach procedury uszlachetniania biernego przed wywozem towarów przez nie zastępowanych, o których mowa w art. 223 ust. 2 lit. d) kodeksu;

28)	„uszlachetnianie bierne EX/IM” oznacza wywóz towarów unijnych w ramach procedury uszlachetniania biernego przed przywozem produktów przetworzonych;

29)	„uszlachetnianie czynne EX/IM” oznacza uprzedni wywóz produktów przetworzonych uzyskanych z towarów ekwiwalentnych w ramach procedury uszlachetniania czynnego przed przywozem towarów przez nie zastępowanych, o których mowa w art. 223 ust. 2 lit. c) kodeksu;

30)	„uszlachetnianie czynne IM/EX” oznacza przywóz towarów nieunijnych w ramach procedury uszlachetniania czynnego przed wywozem produktów przetworzonych;

31)	„osoba prywatna” oznacza osoby fizyczne inne niż podatnicy, którzy działają w takim charakterze, o których mowa w dyrektywie Rady 2006/112/WE;

32)	„publiczny skład celny typu I” oznacza publiczny skład celny, za który odpowiedzialność, o której mowa w art. 242 ust. 1 kodeksu, spoczywa na posiadaczu pozwolenia i osobie uprawnionej do korzystania z procedury;

33)	„publiczny skład celny typu II” oznacza publiczny skład celny, za który odpowiedzialność, o której mowa w art. 242 ust. 2 kodeksu, spoczywa na osobie uprawnionej do korzystania z procedury;

34)	„jednolity dokument przewozowy” oznacza w kontekście statusu celnego dokument przewozowy wystawiony przez państwo członkowskie, obejmujący przewóz towarów z punktu wyjścia na obszarze celnym Unii do punktu przeznaczenia na tym obszarze, na odpowiedzialność przewoźnika wystawiającego dokument;

35)

„specjalny obszar podatkowy” oznacza część obszaru celnego Unii, na której nie mają zastosowania przepisy dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej lub dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylająca dyrektywę 92/12/EWG;

36)

„kontrolny urząd celny” oznacza a) w przypadku czasowego składowania, o którym mowa w tytule IV kodeksu, lub w przypadku procedur specjalnych innych niż tranzyt, o których mowa w tytule VII kodeksu, urząd celny wskazany w pozwoleniu do kontroli danego czasowego składowania towarów lub danej procedury specjalnej; b) w przypadku uproszczonego zgłoszenia celnego, o którym mowa w art. 166 kodeksu, odprawy scentralizowanej, o której mowa w art. 179 kodeksu, wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 182 kodeksu, urząd celny wskazany w pozwoleniu do kontroli objęcia towarów daną procedurą celną;

37)	„konwencja TIR” oznacza Konwencję celną dotyczącą międzynarodowego przewozu towarów na podstawie karnetu TIR sporządzoną w Genewie w dniu 14 listopada 1975 r.;

38)	„operacja TIR” oznacza przemieszczanie towarów na obszarze celnym Unii zgodnie z konwencją TIR;

39)	„przeładunek” oznacza załadunek i rozładunek produktów i towarów z pokładu jednego środka transportu i ponowny załadunek na inny środek transportu;

40)

„podróżny” oznacza każdą osobę fizyczną, która: a) wjeżdża na obszar celny Unii czasowo i nie zamieszkuje na nim na stałe; lub b) powraca na obszar celny Unii, na którym zamieszkuje na stałe, po czasowym pobycie poza terytorium Unii; lub c) opuszcza czasowo obszar celny Unii, na którym zamieszkuje na stałe; lub d) po pobycie czasowym opuszcza obszar celny Unii, na którym nie zamieszkuje na stałe;

41)

„odpady i pozostałości” oznacza jedno z poniższych: a) towary lub produkty, które zaklasyfikowano jako odpady i pozostałości zgodnie z Nomenklaturą scaloną; b) w kontekście procedur końcowego przeznaczenia lub uszlachetniania czynnego, towary lub produkty pochodzące z operacji przetwarzania, które mają zerową lub niską wartość ekonomiczną i które nie mogą zostać wykorzystane bez poddania ich dalszemu przetwarzaniu;

42)

„paleta” oznacza urządzenie, na którego powierzchni może zostać zgromadzona pewna ilość towarów, aby tworzyły jednostkę ładunkową w celu jej transportowania lub obsługiwania bądź układania przy pomocy urządzeń mechanicznych. Urządzenie to składa się z dwóch płaszczyzn oddzielonych wspornikami lub z jednej płaszczyzny podtrzymywanej przez podstawki; całkowita wysokość urządzenia jest zmniejszona do minimum umożliwiającego obsługiwanie go za pomocą wózków widłowych lub wózków paletowych; może być również wyposażona w nadbudowę;

43)	„unijny statek przetwórnia” oznacza statek zarejestrowany w części terytorium państwa członkowskiego stanowiącej część obszaru celnego Unii, który pływa pod banderą państwa członkowskiego i nie łowi produktów rybołówstwa morskiego, ale przetwarza je na pokładzie;

44)	„unijny statek rybacki” oznacza statek zarejestrowany w części terytorium państwa członkowskiego stanowiącej część obszaru celnego Unii, który pływa pod banderą państwa członkowskiego, dokonując połowu produktów rybołówstwa morskiego i – w zależności od przypadku – przetwarzając je na pokładzie;

45)

„regularna linia żeglugowa” oznacza linię żeglugową, na której statki przewożą towary jedynie między portami unijnymi, przy czym nie przypływają one z żadnego punktu położonego poza obszarem celnym Unii lub znajdującego się w wolnym obszarze celnym portu unijnego, nie płyną do takiego punktu ani nie zawijają do niego.

ROZDZIAŁ 2

Prawa i obowiązki osób wynikające z przepisów prawa celnego

Sekcja 1

Udzielanie informacji

Podsekcja 1

Wspólne wymogi dotyczące danych do celów wymiany i przechowywania informacji

Artykuł 2

Wspólne wymogi dotyczące danych

(art. 6 ust. 2 kodeksu)

1.   Wymiana i przechowywanie informacji wymaganych do sporządzenia wniosków i decyzji podlegają wspólnym wymogom dotyczącym danych określonym w załączniku A.

2.   Wymiana i przechowywanie informacji wymaganych do dokonania zgłoszeń, powiadomień i potwierdzenia statusu celnego podlegają wspólnym wymogom dotyczącym danych określonym w załączniku B.

Podsekcja 2

Rejestracja osób dokonywana przez organy celne

Artykuł 3

Treść danych zawartych we wpisie w systemie EORI

(art. 6 ust. 2 kodeksu)

W chwili rejestracji danej osoby organy celne zbierają i przechowują dane określone w załączniku 12-01 dotyczące tej osoby. Dane te stanowią wpis dotyczący rejestracji w systemie EORI.

Artykuł 4

Dostarczenie danych na potrzeby rejestracji w systemie EORI

(art. 6 ust. 4 kodeksu)

Organy celne mogą zezwolić osobom na dostarczenie danych niezbędnych do rejestracji w systemie EORI za pomocą środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Artykuł 5

Przedsiębiorcy niemający siedziby na obszarze celnym Unii

(art. 22 ust. 2 i art. 9 ust. 2 kodeksu)

1.   Przedsiębiorca niemający siedziby na obszarze celnym Unii dokonują rejestracji przed:

a)

złożeniem zgłoszenia celnego na obszarze celnym Unii innego niż następujące zgłoszenia: (i) zgłoszenie celne dokonane zgodnie z art. 135–144; (ii) zgłoszenie celne dotyczące objęcia towarów procedurą odprawy czasowej lub zgłoszenie do powrotnego wywozu w celu zamknięcia tej procedury; (iii) zgłoszenie celne dokonane w ramach Konwencji o wspólnej procedurze tranzytowej (11) przez przedsiębiorcę posiadającego siedzibę w państwie wspólnego tranzytu; (iv) zgłoszenie celne dokonane w ramach procedury tranzytu unijnego przez przedsiębiorcę posiadającego siedzibę w Andorze lub San Marino;

b)	złożenie wywozowej lub przywozowej deklaracji skróconej na obszarze celnym Unii;

c)	złożenie deklaracji do czasowego składowania na obszarze celnym Unii;

d)	działanie jako przewoźnik do celów transportu morskiego, śródlądowego lub lotniczego;

e)	działanie jako przewoźnik, który jest podłączony do systemu celnego i życzy sobie otrzymywać wszelkie powiadomienia przewidziane w przepisach prawa celnego dotyczące składania lub zmiany przywozowych deklaracji skróconych.

2.   Niezależnie od przepisów ust. 1 lit. a) ppkt (ii), przedsiębiorcy, którzy nie mają siedziby na obszarze celnym Unii, rejestrują się w organach celnych przed złożeniem zgłoszenia celnego dotyczącego objęcia towarów procedurą odprawy czasowej lub zgłoszenia do powrotnego wywozu w celu zamknięcia tej procedury w przypadkach, gdy rejestracja jest wymagana dla stosowania wspólnego systemu zarządzania zabezpieczeniami.

3.   Niezależnie od przepisów ust. 1 lit. a) ppkt (iii), przedsiębiorcy posiadający siedzibę w państwie wspólnego tranzytu rejestrują się w organach celnych przed złożeniem zgłoszenia celnego w ramach Konwencji o wspólnej procedurze tranzytowej, jeżeli zgłoszenie to jest składane zamiast przywozowej deklaracji skróconej lub wykorzystywane jako deklaracja poprzedzająca wyprowadzenie.

4.   Niezależnie od przepisów ust. 1 lit. a) ppkt (iv), przedsiębiorcy posiadający siedzibę w Andorze lub San Marino rejestrują się w organach celnych przed złożeniem zgłoszenia celnego w ramach procedury tranzytu unijnego, jeżeli zgłoszenie to jest składane zamiast przywozowej deklaracji skróconej lub wykorzystywane jako deklaracja poprzedzająca wyprowadzenie.

5.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 lit. d), przedsiębiorca działający jako przewoźnik w ramach transportu morskiego, śródlądowego lub lotniczego nie rejestruje się w organach celnych, jeżeli przyznano mu niepowtarzalny numer identyfikacyjny w państwie trzecim w ramach realizowanego przez państwo trzecie programu partnerstwa handlowego, który jest uznawany przez Unię.

6.   W przypadkach, gdy rejestracja jest wymagana zgodnie z niniejszym artykułem dokonuje się jej w organach celnych właściwych ze względu na miejsce, w którym przedsiębiorcy po raz pierwszy składają deklarację, zgłoszenie lub wniosek o wydanie decyzji.

Artykuł 6

Osoby inne niż przedsiębiorcy

(art. 9 ust. 3 kodeksu)

1.   Osoby inne niż przedsiębiorcy są zobowiązane do zarejestrowania się; rejestracji dokonują organy celne, jeżeli został spełniony jeden z następujących warunków:

a)	rejestracja taka jest wymagana w ustawodawstwie państwa członkowskiego;

b)	osoba taka prowadzi działalność, w przypadku której wymagany jest numer EORI zgodnie z wymogami załącznika A i załącznika B.

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, w przypadku gdy osoba inna niż przedsiębiorca jedynie okazjonalnie składa zgłoszenia celne, a organy celne uznają to za uzasadnione, rejestracja nie jest wymagana.

Artykuł 7

Unieważnienie numeru EORI

(art. 9 ust. 4 kodeksu)

1.   Organy celne unieważniają numer EORI w następujących przypadkach:

a)	na wniosek osoby zarejestrowanej;

b)	gdy organ celny wie, że zarejestrowana osoba zakończyła działalność wymagającą rejestracji.

2.   Organ celny rejestruje datę unieważnienia numeru EORI i powiadamia o tym osobę zarejestrowaną.

Sekcja 2

Decyzje dotyczące stosowania przepisów prawa celnego

Podsekcja 1

Prawo do bycia wysłuchanym

Artykuł 8

Termin zastosowania prawa do bycia wysłuchanym

(art. 22 ust. 6 kodeksu)

1.   Termin, w którym wnioskodawca ma możliwość przedstawienia swojego stanowiska przed wydaniem decyzji, która byłaby dla niego niekorzystna, wynosi 30 dni.

2.   Niezależnie od przepisów ust. 1, gdy decyzja odnosi się do wyników kontroli towarów, w przypadku których nie złożono żadnej deklaracji skróconej, deklaracji do czasowego składowania, zgłoszenia do powrotnego wywozu ani zgłoszenia celnego, organy celne mogą wymagać od zainteresowanej osoby przedstawienia jej stanowiska w ciągu 24 godzin.

Artykuł 9

Środki powiadamiania o podstawach

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Jeżeli powiadomienia, o którym mowa w art. 22 ust. 6 akapit pierwszy kodeksu, dokonuje się w ramach procesu weryfikacji lub kontroli, powiadomienie można przekazać, korzystając ze środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Jeżeli przy użyciu środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych składa się wniosek lub powiadamia się o decyzji, powiadomienie można przekazać, korzystając z tych samych środków.

Artykuł 10

Wyjątki od prawa do bycia wysłuchanym

(art. 22 ust. 6 akapit drugi kodeksu)

Szczególne przypadki, w których wnioskodawca nie ma możliwości przedstawienia swojego stanowiska, są następujące:

a)	gdy wniosek o wydanie decyzji nie spełnia warunków określonych w art. 11;

b)	gdy organy celne powiadamiają osobę, która złożyła przywozową deklarację skróconą, o tym, że towary nie zostały załadowane w przypadku przesyłek kontenerowych przewożonych transportem morskim i lotniczym;

c)	gdy decyzja dotyczy powiadomienia wnioskodawcy o decyzji Komisji, o której mowa w art. 116 ust. 3 kodeksu;

d)	gdy unieważnia się numer EORI.

Podsekcja 2

Przepisy ogólne dotyczące decyzji wydawanych na wniosek

Artykuł 11

Warunki przyjmowania wniosków

(art. 22 ust. 2 kodeksu)

1.   Wniosek o wydanie decyzji dotyczącej stosowania przepisów prawa celnego przyjmuje się, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a)	jeżeli w przypadkach, gdy jest to wymagane przez procedurę, której dotyczy wniosek, wnioskodawca jest zarejestrowany zgodnie z art. 9 kodeksu;

b)	jeżeli w przypadkach, gdy jest to wymagane przez procedurę, której dotyczy wniosek, wnioskodawca posiada siedzibę na obszarze celnym Unii;

c)	wniosek złożono organowi celnemu wyznaczonemu do przyjmowania wniosków w państwie członkowskim właściwego organu celnego, o którym mowa w art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu;

d)	wniosek nie dotyczy decyzji wydanej z takim samym zamiarem co poprzednia decyzja adresowana do tego samego wnioskodawcy, którą unieważniono lub cofnięto w roku poprzedzającym wniosek ze względu na fakt, że wnioskodawca nie wypełnił obowiązku nałożonego na niego na mocy tej decyzji.

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 lit. d) okres, o którym mowa w tej literze, wynosi trzy lata, jeżeli poprzednia decyzja została unieważniona zgodnie z art. 27 ust. 1 kodeksu lub jeżeli wniosek jest wnioskiem o przyznanie statusu upoważnionego przedsiębiorcy złożonym zgodnie z art. 38 kodeksu.

Artykuł 12

Organ celny właściwy do wydania decyzji

(art. 22 ust. 1 kodeksu)

W przypadku gdy nie jest możliwe wyznaczenie właściwego organu celnego zgodnie z art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu, właściwym organem celnym jest organ właściwy dla miejsca, w którym jest przechowywana lub dostępna ewidencja i dokumentacja wnioskodawcy (główne księgi rachunkowe na potrzeby celne) umożliwiająca organowi celnemu wydanie decyzji.

Artykuł 13

Przedłużenie terminu na wydanie decyzji

(art. 22 ust. 3 kodeksu)

1.   Jeżeli, po przyjęciu wniosku, organ celny właściwy do wydania decyzji uzna za koniecznie zwrócenie się do wnioskodawcy o dostarczenie dodatkowych informacji w celu podjęcia decyzji, ustanawia termin dla wnioskodawcy na dostarczenie tych informacji, który nie przekracza 30 dni, a termin na wydanie decyzji określony w art. 22 ust. 3 kodeksu przedłuża się o ten okres. Wnioskodawca jest informowany o przedłużeniu terminu na wydanie decyzji.

2.   Jeżeli zastosowanie ma art. 8 ust. 1, termin na wydanie decyzji określony w art. 22 ust. 3 kodeksu zostaje przedłużony o okres 30 dni. Wnioskodawca zostaje powiadomiony o przedłużeniu terminu.

3.   Jeżeli organ celny właściwy do podjęcia decyzji przedłużył termin konsultacji z innym organem celnym, termin na wydanie decyzji przedłuża się o ten sam okres co przedłużenie okresu konsultacji. Wnioskodawca jest informowany o przedłużeniu terminu na wydanie decyzji.

4.   Jeżeli istnieją poważne podstawy uzasadniające podejrzenie naruszenia przepisów prawa celnego, a organy celne prowadzą dochodzenia oparte na tych podstawach, termin na wydanie decyzji przedłuża się o czas niezbędny do zakończenia tych dochodzeń. Takie przedłużenie terminu nie może przekroczyć dziewięciu miesięcy. Wnioskodawcę powiadamia się o przedłużeniu terminu, o ile nie zagraża to dochodzeniu.

Artykuł 14

Data wejścia w życie

(art. 22 ust. 4 i 5 kodeksu)

Decyzja staje się skuteczna począwszy od innego dnia niż dzień doręczenia jej wnioskodawcy lub uznania jej za doręczoną w następujących przypadkach:

a)

jeżeli decyzja korzystnie wpłynie na wnioskodawcę, a wnioskodawca zażądał zmiany daty jej wejścia w życie, w takim przypadku decyzja staje się skuteczna, począwszy od daty żądanej przez wnioskodawcę, pod warunkiem że przypada ona po dacie, w której decyzja została doręczona wnioskodawcy lub w której uznaje się ją za doręczoną;

b)	jeżeli poprzednią decyzję wydano z ograniczonym terminem, a wyłącznym celem obecnej decyzji jest przedłużenie jej ważności, w takim przypadku decyzja staje się skuteczna od następnego dnia po upływie okresu ważności poprzedniej decyzji;

c)

jeżeli skuteczność decyzji jest uzależniona od dopełnienia pewnych formalności przez wnioskodawcę, w takim przypadku decyzja staje się skuteczna począwszy od dnia doręczenia wnioskodawcy powiadomienia od właściwego organu celnego, w którym stwierdza się pomyślne dopełnienie formalności lub od dnia uznania tego powiadomienia za doręczone.

Artykuł 15

Ponowna ocena decyzji

(art. 23 ust. 4 lit. a) kodeksu)

1.   Organ celny właściwy do wydania decyzji musi ponownie ocenić decyzję w następujących przypadkach:

a)	w przypadku zmian wprowadzonych do stosownych przepisów unijnych, mających wpływ na decyzję;

b)	w razie potrzeby, w wyniku prowadzonego monitorowania;

c)	w razie potrzeby, ze względu na informacje dostarczone przez posiadacza decyzji zgodnie z art. 23 ust. 2 kodeksu lub przez inne organy.

2.   Organ celny właściwy do wydania decyzji przekazuje wyniki ponownej oceny posiadaczowi decyzji.

Artykuł 16

Zawieszenie decyzji

(art. 23 ust. 4 lit. b) kodeksu)

1.   Organ celny właściwy do wydania decyzji zawiesza decyzję zamiast ją unieważnić, cofnąć lub zmienić zgodnie z art. 23 ust. 3, art. 27 lub 28 kodeksu, jeżeli:

a)	organ celny uważa, że mogą istnieć wystarczające podstawy do unieważnienia, cofnięcia lub zmiany decyzji, ale nie dysponuje jeszcze wszystkimi niezbędnymi elementami do podjęcia decyzji w sprawie unieważnienia, cofnięcia lub zmiany;

b)

dany organ celny uważa, że warunki wydania decyzji nie zostały spełnione lub że posiadacz decyzji nie wypełnia wszystkich obowiązków nałożonych na mocy tej decyzji oraz że właściwe jest, aby zagwarantować posiadaczowi decyzji odpowiedni czas na podjęcie środków w celu zapewnienia spełnienia warunków lub wypełnienia obowiązków;

c)	posiadacz decyzji domaga się takiego zawieszenia, ponieważ jest czasowo niezdolny do spełnienia warunków określonych w odniesieniu do decyzji lub nie jest w stanie wypełnić obowiązków nałożonych na mocy tej decyzji.

2.   W przypadkach, o których mowa w ust. 1 lit. b) i c), posiadacz decyzji powiadamia organ celny właściwy do wydania decyzji o środkach, jakie podejmie w celu zapewnienia spełnienia warunków lub wypełnienia obowiązków, oraz o okresie potrzebnym mu na podjęcie tych środków.

Artykuł 17

Okres zawieszenia decyzji

(art. 23 ust. 4 lit. b) kodeksu)

1.   W przypadkach, o których mowa w art. 16 ust. 1 lit. a), okres zawieszenia wyznaczony przez właściwy organ celny odpowiada okresowi, jaki jest potrzebny organowi celnemu na ustalenie, czy warunki dotyczące unieważnienia, cofnięcia lub zmiany zostały spełnione. Okres ten nie może przekroczyć 30 dni.

Jeżeli organ celny uważa jednak, że posiadacz decyzji może nie spełnić kryteriów określonych w art. 39 lit. a) kodeksu, decyzję należy zawiesić do momentu ustalenia, czy doszło do poważnego naruszenia lub ponownych naruszeń przez którąkolwiek z następujących osób:

a)	posiadacza decyzji;

b)	osobę kierującą przedsiębiorstwem, które jest posiadaczem decyzji, lub osobę pełniącą funkcje kontrolne nad zarządem przedsiębiorstwa;

c)	osobę odpowiedzialną za kwestie celne w przedsiębiorstwie, które jest posiadaczem danej decyzji.

2.   W przypadkach, o których mowa w art. 16 ust. 1 lit. b) i c), okres zawieszenia ustalony przez organ celny właściwy do wydania decyzji odpowiada okresowi zgłoszonemu przez posiadacza decyzji zgodnie z art. 16 ust. 2. Okres zawieszenia można, w stosownych przypadkach, dodatkowo przedłużyć na wniosek posiadacza decyzji.

Okres zawieszenia można dodatkowo przedłużyć o okres potrzebny właściwemu organowi celnemu do zweryfikowania, czy przedmiotowe środki zapewniają spełnienie warunków lub wypełnienie obowiązków. Okres ten nie może przekraczać 30 dni.

3.   Jeżeli – w następstwie zawieszenia decyzji – organ celny właściwy do wydania decyzji zamierza unieważnić, cofnąć lub zmienić przedmiotową decyzję zgodnie z art. 23 ust. 3, art. 27 lub 28 kodeksu, w stosownych przypadkach okres zawieszania, określony zgodnie z ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, zostaje przedłużony do momentu, aż decyzja w sprawie unieważnienia, cofnięcia lub zmiany stanie się skuteczna.

Artykuł 18

Wygaśnięcie zawieszenia

(art. 23 ust. 4 lit. b) kodeksu)

1.   Zawieszenie decyzji wygasa po upływie okresu zawieszenia, chyba że przed upływem tego okresu będzie miała miejsce jedna z następujących sytuacji:

a)	zawieszenie zostanie cofnięte w przypadkach, o których mowa w art. 16 ust. 1 lit. a), w sytuacji, gdy nie istnieją żadne podstawy do unieważnienia, cofnięcia lub zmiany decyzji zgodnie z art. 23 ust. 3, art. 27 lub 28 kodeksu, w którym to przypadku zawieszenie wygasa z dniem cofnięcia;

b)

zawieszenie zostanie cofnięte w przypadkach, o których mowa w art. 16 ust. 1 lit. b) i c), w sytuacji, gdy posiadacz decyzji podejmuje, w sposób zadowalający organ celny właściwy do wydania decyzji, niezbędne środki w celu zapewnienia spełnienia warunków przewidzianych w decyzji lub wypełnienia obowiązków nałożonych na mocy tej decyzji, w którym to przypadku zawieszenie wygasa z dniem cofnięcia;

c)	zawieszona decyzja zostanie unieważniona, cofnięta lub zmieniona, w którym to przypadku zawieszenie wygasa z dniem unieważnienia, cofnięcia lub zmiany.

2.   Organ celny właściwy do wydania decyzji powiadamia posiadacza decyzji o wygaśnięciu okresu zawieszenia.

Podsekcja 3

Decyzje w sprawie wiążących informacji

Artykuł 19

Wniosek o wydanie decyzji w sprawie wiążących informacji

(art. 22 ust. 1 akapit trzeci i art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

1.   Na zasadzie odstępstwa od art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu wniosek o wydanie decyzji w sprawie wiążących informacji i wszelkich dokumentów towarzyszących lub uzupełniających składa się właściwemu organowi celnemu w państwie członkowskim, w którym wnioskodawca ma siedzibę, lub właściwemu organowi celnemu w państwie członkowskim, w którym informacje będą wykorzystywane.

2.   Wskutek złożenia wniosku o wydanie decyzji w sprawie wiążących informacji, uważa się, że wnioskodawca zgadza się na podanie do wiadomości publicznej za pośrednictwem stron internetowych Komisji wszystkich danych zawartych w decyzji, włączając wszelkie fotografie, obrazy i broszury, z wyjątkiem informacji poufnych. Wszelkie publiczne ujawnienie danych osobowych odbywa się z poszanowaniem prawa do ochrony danych osobowych.

3.   Jeżeli nie istnieje żaden system teleinformatyczny do składania wniosków o wydanie decyzji w sprawie wiążącej informacji o pochodzeniu (WIP), państwa członkowskie mogą zezwolić na składanie wniosków przy użyciu środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Artykuł 20

Terminy

(art. 22 ust. 3 kodeksu)

1.   Jeżeli Komisja powiadamia organy celne o zawieszeniu wydawania decyzji WIT i WIP zgodnie z art. 34 ust. 10 lit. a) kodeksu, termin wydania decyzji, o której mowa w art. 22 ust. 3 akapit pierwszy kodeksu, zostaje dodatkowo przedłużony do czasu powiadomienia organów celnych przez Komisję o zapewnieniu prawidłowej i jednolitej klasyfikacji taryfowej lub prawidłowego i jednolitego określenia pochodzenia.

Przedłużony termin, o którym mowa w akapicie pierwszym, nie może przekroczyć 10 miesięcy, z wyjątkiem szczególnych okoliczności, w których możliwe jest dodatkowe przedłużenie tego terminu o maksymalnie 5 miesięcy.

2.   Okres, o którym mowa w art. 22 ust. 3 akapit drugi kodeksu, może przekroczyć 30 dni, jeżeli w tym terminie nie jest możliwe zakończenie analizy, którą organ celny właściwy do wydania decyzji uważa za niezbędną do wydania przedmiotowej decyzji.

Artykuł 21

Powiadomienie o wydaniu decyzji WIP

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Jeżeli wniosek o wydanie decyzji WIP złożono, korzystając ze środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych, organy celne mogą powiadomić wnioskodawcę o decyzji WIP, korzystając ze środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Artykuł 22

Ograniczenia w odniesieniu do stosowania przepisów dotyczących ponownej oceny i zawieszenia

(art. 23 ust. 4 kodeksu)

Artykuły 15–18 dotyczące ponownej oceny i zawieszenia decyzji nie mają zastosowania do decyzji w sprawie wiążących informacji.

Sekcja 3

Upoważniony przedsiębiorca

Podsekcja 1

Korzyści wynikające z posiadania statusu upoważnionego przedsiębiorcy

Artykuł 23

Ułatwienia dotyczące deklaracji poprzedzających wyprowadzenie

(art. 38 ust. 2 lit. b) kodeksu)

1.   Jeżeli upoważniony przedsiębiorca w zakresie bezpieczeństwa i ochrony (AEOS), o którym mowa w art. 38 ust. 2 lit. b) kodeksu, składa w imieniu własnym deklarację poprzedzającą wyprowadzenie w formie zgłoszenia celnego lub zgłoszenia do powrotnego wywozu, żadne inne dane niż te wymienione w przedmiotowych zgłoszeniach nie będą wymagane.

2.   Jeżeli AEOS składa deklarację poprzedzającą wyprowadzenie w formie zgłoszenia celnego lub zgłoszenia do powrotnego wywozu w imieniu innej osoby również będącej AEOS, żadne inne dane niż te wymienione w przedmiotowych zgłoszeniach nie będą wymagane.

Artykuł 24

Uprzywilejowane traktowanie w odniesieniu do oceny i kontroli ryzyka

(art. 38 ust. 6 kodeksu)

1.   Upoważniony przedsiębiorca (AEO) podlega mniejszej liczbie kontroli fizycznych i kontroli dokumentów niż inni przedsiębiorcy.

2.   Jeżeli AEOS złożył przywozową deklarację skróconą lub – w przypadkach, o których mowa w art. 130 kodeksu – zgłoszenie celne lub deklarację do czasowego składowania, lub jeżeli AEOS złożył powiadomienie i udostępnił dane związane z jego przywozową deklaracją skróconą w jego systemie teleinformatycznym, o którym mowa w art. 127 ust. 8 kodeksu, urząd celny pierwszego wprowadzenia, o którym mowa w art. 127 ust. 3 akapit pierwszy, powiadamia wspomnianego AEOS o wybraniu przesyłki do kontroli fizycznej. Powiadomienia dokonuje się przed przybyciem towarów na obszar celny Unii.

Dane powiadomienie zostaje udostępnione także przewoźnikowi, jeżeli jest nim inna osoba niż AEOS, o którym mowa w akapicie pierwszym, pod warunkiem że przewoźnik jest AEOS i jest podłączony do systemów teleinformatycznych na potrzeby zgłoszeń, o których mowa w akapicie pierwszym.

Powiadomienia tego nie dokonuje się, jeżeli może ono zagrozić możliwości przeprowadzenia kontroli lub jej wynikom.

3.   Jeżeli AEO składa deklarację do czasowego składowania lub zgłoszenie celne zgodnie z art. 171 kodeksu, organ celny właściwy do przyjęcia deklaracji do czasowego składowania lub tego zgłoszenia celnego powiadamia AEO o wybraniu przesyłki do kontroli celnej. Powiadomienia dokonuje się przed przedstawieniem towarów organom celnym.

Powiadomienia tego nie dokonuje się, jeżeli może ono zagrozić możliwości przeprowadzenia kontroli lub jej wynikom.

4.   Jeżeli przesyłki zgłoszone przez AEO wybrano do kontroli fizycznej lub kontroli dokumentów, kontrole te przeprowadza się w pierwszej kolejności.

Na wniosek AEO kontrole można przeprowadzać w miejscu innym niż miejsce przedstawienia towarów organom celnym.

5.   Powiadomienia wspomniane w ust. 2 i 3 nie dotyczą kontroli celnych, o których przeprowadzeniu zadecydowano na podstawie deklaracji do czasowego składowania lub zgłoszenia celnego po przedstawieniu towarów.

Artykuł 25

Zwolnienie z uprzywilejowanego traktowania

(art. 38 ust. 6 kodeksu)

Uprzywilejowane traktowanie, o którym mowa w art. 24, nie ma zastosowania do żadnych kontroli celnych związanych z podwyższonym poziomem zagrożenia lub obowiązkami kontrolnymi określonymi w pozostałych przepisach unijnych.

W pierwszej kolejności organy celne przeprowadzają jednak niezbędne czynności, formalności i kontrole przesyłek zgłoszonych przez AEOS.

Podsekcja 2

Wniosek o przyznanie statusu upoważnionego przedsiębiorcy

Artykuł 26

Warunki przyjmowania wniosków o przyznanie statusu AEO

(art. 22 ust. 2 kodeksu)

1.   Oprócz warunków przyjmowania wniosków przewidzianych w art. 11 ust. 1, ubiegając się o przyznanie statusu AEO, wnioskodawca musi złożyć kwestionariusz dotyczący samooceny, który organy celne udostępniają wraz z tym wnioskiem.

2.   Przedsiębiorca składa jeden pojedynczy wniosek o przyznanie statusu AEO obejmujący wszystkie jego stałe siedziby na obszarze celnym Unii.

Artykuł 27

Właściwy organ celny

(art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu)

Jeżeli nie można wyznaczyć właściwego organu celnego zgodnie z art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu lub art. 12 niniejszego rozporządzenia, wniosek składa się organom celnym państwa członkowskiego, w którym wnioskodawca posiada stałą siedzibę oraz w którym przechowywane lub udostępniane są informacje na temat głównych działań w zakresie zarządzania logistycznego w Unii wskazane we wniosku.

Artykuł 28

Termin na wydanie decyzji

(art. 22 ust. 3 kodeksu)

1.   Termin na wydanie decyzji, o której mowa w art. 22 ust. 3 akapit pierwszy kodeksu, można przedłużyć o okres do 60 dni.

2.   Jeżeli toczą się postępowania karne, które budzą wątpliwości co do spełnienia przez wnioskodawcę warunków określonych w art. 39 lit. a) kodeksu, termin na wydanie decyzji zostaje przedłużony o czas niezbędny do zakończenia tych postępowań.

Artykuł 29

Data wejścia w życie pozwolenia AEO

(art. 22 ust. 4 kodeksu)

Na zasadzie odstępstwa od art. 22 ust. 4 kodeksu certyfikat, którym nadaje się status AEO („pozwolenie AEO”), wchodzi w życie piątego dnia po wydaniu decyzji.

Artykuł 30

Skutki prawne zawieszenia

(art. 23 ust. 4 lit. b) kodeksu)

1.   Jeżeli zawiesza się pozwolenie AEO ze względu na niespełnienie kryteriów określonych w art. 39 kodeksu, organ celny musi zawiesić decyzję wydaną w odniesieniu do tego AEO, która opiera się na pozwoleniu AEO w ogóle lub na szczegółowych kryteriach, które doprowadziły do zawieszenia pozwolenia AEO.

2.   Zawieszenie decyzji w sprawie stosowania przepisów prawa celnego wydanej w odniesieniu do AEO nie może prowadzić do automatycznego zawieszenia pozwolenia AEO.

3.   Jeżeli decyzja dotycząca osoby, która jest zarówno AEOS, jak i upoważnionym przedsiębiorcą w zakresie uproszczeń celnych (AEOC), o którym mowa w art. 38 ust. 2 lit. a) kodeksu, zostanie zawieszona zgodnie z art. 16 ust. 1 ze względu na niespełnienie warunków określonych w art. 39 lit. d) kodeksu, pozwolenie AEOC tej osoby zostanie zawieszone, ale pozwolenie AEOS pozostanie ważne.

Jeżeli decyzja dotycząca osoby, która jest zarówno AEOS, jak i AEOC, zostanie zawieszona zgodnie z art. 16 ust. 1 ze względu na niespełnienie warunków określonych w art. 39 lit. e) kodeksu, pozwolenie AEOS tej osoby zostanie zawieszone, ale pozwolenie AEOC pozostanie ważne.

TYTUŁ II

ELEMENTY, NA PODSTAWIE KTÓRYCH STOSOWANE SĄ NALEŻNOŚCI CELNE PRZYWOZOWE LUB WYWOZOWE ORAZ INNE ŚRODKI DOTYCZĄCE WYMIANY TOWAROWEJ

ROZDZIAŁ 1

Pochodzenie towarów

Sekcja 1

Niepreferencyjne pochodzenie towarów

Artykuł 31

Towary całkowicie uzyskane w danym państwie lub na danym terytorium

(art. 60 ust. 1 kodeksu)

Za całkowicie uzyskane w danym państwie lub na danym terytorium uznaje się następujące towary:

a)	produkty mineralne wydobyte w tym państwie lub na tym terytorium;

b)	produkty roślinne tam zebrane;

c)	żywe zwierzęta tam urodzone i wyhodowane;

d)	produkty uzyskane z żywych zwierząt tam wyhodowanych;

e)	produkty uzyskane przez polowania lub połowy tam przeprowadzone;

f)	produkty rybołówstwa morskiego i inne produkty wydobyte z morza znajdującego się poza wodami terytorialnymi jakiegokolwiek państwa przez statki zarejestrowane w danym państwie lub na danym terytorium i pływające pod banderą danego państwa lub terytorium;

g)	towary uzyskane lub wytworzone na pokładzie statków przetwórni z produktów określonych w lit. f), pochodzących z tego państwa lub terytorium, o ile te statki przetwórnie są zarejestrowane w tym państwie lub terytorium i pływają pod jego banderą;

h)	produkty wydobyte z dna morskiego lub podglebia pod dnem morskim poza wodami terytorialnymi, pod warunkiem że dane państwo lub terytorium posiada wyłączne prawa do eksploatacji tego dna lub podglebia;

i)	odpady i pozostałości powstałe w wyniku działalności wytwórczej oraz używane artykuły, jeżeli zostały tam zebrane i nadają się wyłącznie do odzyskiwania surowców;

j)	towary tam wytworzone wyłącznie z produktów wymienionych w lit. a)–i).

Artykuł 32

Towary, w produkcję których zaangażowane jest więcej niż jedno państwo lub terytorium

(art. 60 ust. 2 kodeksu)

Towary wymienione w załączniku 22-01 uznaje się za towary, które zostały poddane ostatniemu istotnemu przetwarzaniu lub obróbce, co spowodowało wytworzenie nowego produktu lub stanowiło istotny etap wytwarzania w państwie lub na terytorium, gdzie reguły określone w tym załączniku są spełnione lub które są określone przez te reguły.

Artykuł 33

Operacje obróbki lub przetwarzania, które nie są ekonomicznie uzasadnione

(art. 60 ust. 2 kodeksu)

Wszelkie operacje obróbki lub przetwarzania przeprowadzone w innym państwie lub na innym terytorium uznaje się za ekonomicznie nieuzasadnione, jeżeli na podstawie dostępnych faktów ustalono, że celem tych operacji było uniknięcie zastosowania środków, o których mowa w art. 59 kodeksu.

W przypadku towarów objętych załącznikiem 22-01 do tych towarów zastosowanie mają działowe reguły rezydualne.

W odniesieniu do towarów, które nie są objęte załącznikiem 22-01, dla których ostatnia obróbka lub przetwarzanie zostały uznane za nieuzasadnione ekonomicznie, uznaje się, że towary te zostały poddane ostatniemu istotnemu, ekonomicznie uzasadnionemu przetworzeniu lub obróbce, co spowodowało wytworzenie nowego produktu lub stanowiło istotny etap wytwarzania w państwie lub na terytorium, z którego pochodziła większa część materiałów, określona na podstawie wartości tych materiałów.

Artykuł 34

Minimalne operacje

(art. 60 ust. 2 kodeksu)

Następujących operacji nie uznaje się za istotne ekonomicznie uzasadnione przetworzenie lub obróbkę do celów nadania pochodzenia:

a)	operacje mające na celu zachowanie produktów w dobrym stanie podczas transportu i składowania (wietrzenie, rozkładanie, suszenie, usuwanie uszkodzonych części i podobne czynności) lub operacje ułatwiające przesyłkę lub transport;

b)	proste czynności polegające na usuwaniu kurzu, przesiewaniu lub sortowaniu, segregowaniu, dobieraniu, myciu, rozcinaniu;

c)	zmiany opakowania oraz rozdzielanie i łączenie przesyłek, proste umieszczanie w butelkach, puszkach, butlach, workach, pudełkach, skrzynkach, umieszczanie na kartonach lub deskach oraz wszelkie inne proste operacje związane z pakowaniem;

d)	dobieranie towarów w zestawy lub komplety lub przygotowywanie do sprzedaży;

e)	umieszczanie znaków, etykiet lub innych podobnych wyróżniających oznakowań na towarach lub na ich opakowaniach;

f)	prosty montaż części produktu dla otrzymania kompletnego wyrobu;

g)	demontaż bądź zmiana zastosowania;

h)	połączenie dwóch lub więcej operacji wymienionych w lit. a)–g).

Artykuł 35

Akcesoria, części zamienne lub narzędzia

(art. 60 kodeksu)

1.   Akcesoria, części zamienne lub narzędzia, które dostarczane są z którymkolwiek z towarów wymienionych w sekcjach XVI, XVII i XVIII Nomenklatury scalonej i które są częścią ich standardowego wyposażenia, uznaje sie za posiadające to samo pochodzenie co te towary.

2.   Podstawowe części zamienne do wykorzystania z którymkolwiek z towarów wymienionych w sekcjach XVI, XVII i XVIII Nomenklatury scalonej uprzednio dopuszczonym do obrotu w Unii uznaje się za mające to samo pochodzenie, co te towary, jeżeli włączenie podstawowych części zamiennych na etapie produkcji nie zmieniłoby ich pochodzenia.

3.   Do celów niniejszego artykułu podstawowe części zamienne oznaczają części, które:

a)	stanowią komponenty, bez których właściwe funkcjonowanie dopuszczonych do obrotu lub uprzednio wywiezionych części wyposażenia, maszyny, aparatu lub pojazdu, nie może zostać zapewnione; oraz

b)	są charakterystyczne dla tych towarów; oraz

c)	są przeznaczone do ich normalnej konserwacji i zastąpienia części tego samego rodzaju, które uległy zniszczeniu lub przestały nadawać się do użytku.

Artykuł 36

Elementy neutralne i opakowanie

(art. 60 kodeksu)

1.   W celu określenia, czy towary pochodzą z danego państwa lub terytorium, nie bierze się pod uwagę pochodzenia następujących elementów:

a)	energii i paliwa;

b)	instalacji i wyposażenia;

c)	maszyn i narzędzi;

d)	materiałów, które nie wchodzą ani nie są przeznaczone do wejścia w końcowy skład towarów.

2.   W przypadkach, w których, na podstawie reguły 5 Ogólnych reguł interpretacji Nomenklatury scalonej ustanowionej w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 (12), opakowania i pojemniki opakowaniowe uważane są za część produktu do celów klasyfikacji, nie bierze się ich pod uwagę do celów określenia pochodzenia, z wyjątkiem przypadku, w którym reguła w załączniku 22-01, dotycząca danych towarów, oparta jest na procencie wartości dodanej.

Sekcja 2

Preferencyjne pochodzenie towarów

Artykuł 37

Definicje

Do celów niniejszej sekcji stosuje się następujące definicje:

1)	„kraj korzystający” oznacza kraj korzystający z ogólnego systemu preferencji taryfowych (GSP) ujęty w załączniku II do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 978/2012 (13);

2)	„wytwarzanie” oznacza każdy rodzaj obróbki lub przetwarzania łącznie z montażem;

3)	„materiał” oznacza każdy składnik, surowiec, komponent lub część itp. użyte do wytworzenia produktu;

4)	„produkt” oznacza wytwarzany produkt, nawet jeśli jest on przeznaczony do użycia w innym procesie wytwarzania;

5)	„towary” oznaczają zarówno materiały, jak i produkty;

6)	„kumulacja dwustronna” oznacza system, który pozwala uznawać produkty pochodzące z Unii za materiały pochodzące z kraju korzystającego, kiedy zostaną one w tym kraju poddane dalszemu przetworzeniu lub użyte do wytworzenia nowego produktu;

7)

„kumulacja pochodzenia z Norwegią, Szwajcarią lub Turcją” oznacza system pozwalający uznawać produkty pochodzące z Norwegii, Szwajcarii lub Turcji za materiały pochodzące z kraju korzystającego, o ile zostaną one w tym kraju poddane dalszemu przetworzeniu lub użyte do wytworzenia nowego produktu, który następnie jest przywożony do Unii;

8)

„kumulacja regionalna” oznacza system, na mocy którego produkty, które w rozumieniu niniejszej sekcji pochodzą z kraju należącego do grupy regionalnej, uznaje się za materiały pochodzące z innego kraju tej samej grupy regionalnej (lub innej grupy w przypadkach, gdzie dopuszcza się kumulację między grupami), o ile zostaną one w tym kraju poddane dalszemu przetworzeniu lub użyte do wytworzenia nowego produktu;

9)

„kumulacja rozszerzona” oznacza system, w którym uczestnictwo uzależnione jest od dopuszczenia przez Komisję na wniosek kraju korzystającego, na mocy którego określone materiały pochodzące z kraju, z którym Unię łączy wiążąca umowa o wolnym handlu zgodna z art. XXIV Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT), uznaje się za materiały pochodzące ze wspomnianego kraju korzystającego, o ile zostaną one w tym kraju poddane dalszemu przetworzeniu lub użyte do wytworzenia nowego produktu;

10)	„materiały zamienne” oznaczają materiały tego samego rodzaju i jakości handlowej, charakteryzujące się identycznymi cechami technicznymi i fizycznymi, i niemożliwe do rozróżnienia po tym, jak zostaną użyte do wytworzenia finalnego produktu;

11)	„grupa regionalna” oznacza grupę krajów, między którymi stosuje się kumulację regionalną;

12)	„wartość celna” oznacza wartość określoną zgodnie z Porozumieniem w sprawie stosowania art. VII Układu Ogólnego w Sprawie Taryf Celnych i Handlu z 1994 roku (porozumienie WTO w sprawie ustalania wartości celnej);

13)

„wartość materiałów” oznacza wartość celną w chwili przywozu użytych materiałów niepochodzących lub, jeżeli nie jest ona znana bądź nie może być ustalona, pierwszą możliwą do ustalenia cenę zapłaconą za te materiały w państwie produkcji; przepisy niniejszego punktu stosuje się odpowiednio w przypadku potrzeby ustalenia wartości użytych materiałów pochodzących;

14)

„cena ex-works” oznacza cenę zapłaconą za produkt ex-works wytwórcy, w którego zakładzie przeprowadzono ostatnią obróbkę lub przetwarzanie, przy czym cena ta obejmuje sumę wartości wszystkich użytych materiałów oraz innych kosztów związanych z produkcją, pomniejszoną o wszystkie podatki wewnętrzne, które są zwracane lub mogą podlegać zwrotowi z chwilą wywozu uzyskanego produktu. W przypadku gdy cena faktycznie zapłacona nie odzwierciedla wszystkich związanych z produkcją kosztów, które zostały rzeczywiście poniesione w państwie produkcji, cena ex-works oznacza sumę wszystkich tych kosztów pomniejszoną o wszystkie podatki wewnętrzne, które są zwracane lub mogą podlegać zwrotowi z chwilą wywozu uzyskanego produktu. W przypadku gdy ostatnia obróbka lub przetwarzanie zostały zlecone wytwórcy, pojęcie „wytwórcy”, o którym mowa w akapicie pierwszym, może odnosić się do przedsiębiorstwa, które zatrudniło podwykonawcę;

15)

„najwyższa dopuszczalna zawartość materiałów niepochodzących” oznacza maksymalną zawartość materiałów niepochodzących, jaka pozwala na uznanie procesu wytwarzania za operację obróbki lub przetworzenia wystarczającą dla nadania produktom statusu pochodzenia. Może być ona wyrażona w postaci wartości procentowej ceny ex-works produktu lub jako procent masy netto wspomnianych wykorzystanych materiałów, objętych określoną grupą działów, działem, pozycją lub podpozycją;

16)	„masa netto” oznacza masę samych towarów bez opakowań i wszelkiego rodzaju pojemników;

17)	„działy”, „pozycje” i „podpozycje” odnoszą się do działów, pozycji i podpozycji (cztero- i sześciocyfrowych kodów) stosowanych w nomenklaturze Systemu Zharmonizowanego zgodnie ze zmianami wprowadzonymi zaleceniem Rady Współpracy Celnej z dnia 26 czerwca 2004 r.;

18)	„klasyfikowany” odnosi się do klasyfikacji produktu lub materiału do konkretnej pozycji lub podpozycji Systemu Zharmonizowanego;

19)	„przesyłka” oznacza produkty, które są: a) wysłane w tym samym czasie od jednego eksportera do jednego odbiorcy; lub b) objęte jednym dokumentem przewozowym obejmującym ich transport od eksportera do odbiorcy, a w przypadku braku takiego dokumentu – jedną fakturą;

20)	„eksporter” oznacza osobę dokonującą wywozu towarów do Unii lub do kraju korzystającego, która może udowodnić pochodzenie towarów, niezależnie od tego, czy jest ich wytwórcą, i czy samodzielnie dopełnia formalności wywozowych;

21)

„zarejestrowany eksporter” oznacza: a) eksportera, który ma siedzibę w kraju korzystającym i jest zarejestrowany przez właściwe organy tego kraju do celów wywozu produktów w ramach systemu do Unii lub innego kraju korzystającego, z którym możliwa jest kumulacja regionalna; lub b) eksportera, który ma siedzibę w państwie członkowskim i jest zarejestrowany przez organy celne tego państwa członkowskiego do celów wywozu produktów pochodzących z Unii, które mają zostać wykorzystane jako materiały w kraju korzystającym w ramach kumulacji dwustronnej; lub c) ponowny nadawca towarów, który ma siedzibę w państwie członkowskim i jest zarejestrowany przez organy celne tego państwa członkowskiego do celów sporządzenia zastępczego oświadczenia o pochodzeniu w celu ponownego wysłania produktów pochodzących do innego miejsca na obszarze celnym Unii lub w stosownych przypadkach do Norwegii, Szwajcarii lub Turcji („zarejestrowany ponowny nadawca”);

22)	„oświadczenie o pochodzeniu” oznacza oświadczenie sporządzone przez eksportera lub ponownego nadawcę towarów, wskazujące, że objęte nim produkty spełniają reguły pochodzenia w ramach systemu.

Podsekcja 1

Wystawianie lub sporządzanie dowodów pochodzenia

Artykuł 38

Sposób składania wniosków o świadectwa informacyjne INF 4 i wystawiania tych świadectw

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

1.   Wniosek o świadectwo informacyjne INF 4 można złożyć z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych, z zachowaniem wymogów dotyczących danych wymienionych w załączniku 22-02.

2.   Świadectwa informacyjne INF 4 muszą spełniać wymogi dotyczące danych wymienione w załączniku 22-02.

Artykuł 39

Sposób składania wniosków o upoważnienie dla upoważnionego eksportera i wystawiania tych upoważnień

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Wnioski o nadanie statusu upoważnionego eksportera do celów sporządzania dowodów preferencyjnego pochodzenia można składać a upoważnienia dla upoważnionego eksportera można wystawiać z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Artykuł 40

Sposób składnia wniosków o nadanie statusu zarejestrowanego eksportera

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Wnioski o nadanie statusu zarejestrowanego eksportera można składać z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Podsekcja 2

Definicja pojęcia produktów pochodzących mająca zastosowanie w ramach systemu GSP Unii

Artykuł 41

Zasady ogólne

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

Następujące produkty uznaje się za pochodzące z kraju korzystającego:

a)	produkty całkowicie uzyskane w tym kraju w rozumieniu art. 44;

b)	produkty uzyskane w tym kraju zawierające materiały, które nie zostały tam całkowicie uzyskane, pod warunkiem że materiały te zostały tam poddane wystarczającej obróbce lub przetwarzaniu w rozumieniu art. 45.

Artykuł 42

Zasada terytorialności

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Warunki uzyskania statusu pochodzenia określone w niniejszej podsekcji muszą zostać spełnione w zainteresowanym kraju korzystającym.

2.   Pojęcie „kraju korzystającego” obejmuje również morze terytorialne danego kraju w rozumieniu Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza (konwencja z Montego Bay z dnia 10 grudnia 1982 r.), ale nie może przekraczać granic tego morza.

3.   Jeżeli produkty pochodzące wywiezione z kraju korzystającego do innego kraju powracają do kraju korzystającego, to są one uznawane za niepochodzące, chyba że można wykazać, zgodnie z wymogami właściwych organów, że spełnione są następujące warunki:

a)	produkty powracające są tymi samymi produktami, które zostały wywiezione; oraz

b)	nie zostały one poddane żadnym operacjom wykraczającym poza czynności niezbędne dla zachowania ich w dobrym stanie, gdy znajdowały się w kraju, do którego zostały wywiezione, lub gdy były wywożone.

Artykuł 43

Zakaz manipulacji

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Produkty zgłoszone do dopuszczenia do obrotu w Unii muszą być tymi samymi produktami, co produkty wywiezione z kraju korzystającego uznanego za kraj ich pochodzenia. Nie mogą one zostać zmienione, przekształcone w jakikolwiek sposób ani poddane operacjom innym niż operacje służące zachowaniu ich w dobrym stanie albo dodawaniu lub umieszczaniu znaków, etykiet, pieczęci lub innej dokumentacji w celu zapewnienia zgodności z określonymi wymogami krajowymi obowiązującymi w Unii, zanim nie zostaną zgłoszone do dopuszczenia do obrotu.

2.   Produkty przywożone do kraju korzystającego do celów kumulacji na mocy art. 53, 54, 55 lub 56 muszą być tymi samymi produktami, co produkty wywiezione z kraju uznanego za kraj ich pochodzenia. Nie mogą one zostać zmienione, przekształcone w jakikolwiek sposób ani poddane operacjom innym niż operacje służące zachowaniu ich w dobrym stanie, zanim nie zostaną zgłoszone do odpowiedniej procedury celnej w państwie przywozu.

3.   Możliwe jest składowanie produktów, pod warunkiem że pozostają one pod dozorem celnym w państwie lub państwach tranzytu.

4.   Możliwe jest dzielenie przesyłek, jeżeli dokonuje tego eksporter lub inna osoba na jego odpowiedzialność, pod warunkiem że towary pozostają pod dozorem celnym w państwie lub państwach tranzytu.

5.   Uznaje się, ze istnieje zgodność z ust. 1–4, chyba że organy celne mają powody, by przyjąć przeciwne domniemanie; w takich przypadkach organy celne mogą zażądać od zgłaszającego udokumentowania zgodności, przy czym można ją udowodnić za pomocą wszelkich środków, włącznie z umownym dokumentem przewozowym w rodzaju konosamentu, albo dowodami faktycznymi lub materialnymi, jak oznakowanie lub numeracja opakowań, lub innymi dowodami związanymi z samymi towarami.

Artykuł 44

Produkty całkowicie uzyskane

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Za całkowicie uzyskane w kraju korzystającym uznaje się następujące produkty:

a)	produkty mineralne wydobyte z ziemi lub dna morskiego kraju korzystającego;

b)	rośliny i produkty roślinne tam uprawiane lub zebrane;

c)	żywe zwierzęta tam urodzone i wyhodowane;

d)	produkty pochodzące od żywych zwierząt tam wyhodowanych;

e)	produkty pochodzące z ubitych zwierząt tam urodzonych i wyhodowanych;

f)	produkty uzyskane przez polowania lub połowy tam przeprowadzone;

g)	produkty akwakultury, o ile ryby, skorupiaki i mięczaki zostały tam urodzone i wyhodowane;

h)	produkty rybołówstwa morskiego i inne produkty wydobyte z morza znajdującego się poza wszystkimi morzami terytorialnymi przez statki tego kraju;

i)	produkty wytworzone na pokładzie statków przetwórni danego kraju wyłącznie z produktów określonych w lit. h);

j)	artykuły używane, które zostały tam zebrane, nadające się tylko do odzyskiwania surowców;

k)	odpady i pozostałości powstałe w wyniku działalności wytwórczej tam przeprowadzonej;

l)	produkty wydobyte z dna morskiego lub z gruntu pod dnem morskim znajdującego się poza wszystkimi morzami terytorialnymi, pod warunkiem posiadania wyłącznych praw do eksploatacji;

m)	towary tam wytworzone wyłącznie z produktów wymienionych w lit. a)–l).

2.   Pojęcia „statki tego kraju” i „statki przetwórnie danego kraju” użyte w ust. 1 lit. h) oraz i) odnoszą się tylko do statków i statków przetwórni, które spełniają każdy z następujących warunków:

a)	są zarejestrowane w kraju korzystającym lub państwie członkowskim;

b)	pływają pod banderą kraju korzystającego lub państwa członkowskiego;

c)

spełniają jeden z poniższych warunków: (i) w co najmniej 50 % należą do obywateli kraju korzystającego lub państwa członkowskiego; lub (ii) należą do przedsiębiorstw: — których główna siedziba i główne miejsce prowadzenia działalności znajduje się na terytorium kraju korzystającego lub państwa członkowskiego; oraz — które w co najmniej 50 % należą do kraju korzystającego lub państwa członkowskiego lub podmiotów publicznych lub obywateli kraju korzystającego lub państwa członkowskiego.

3.   Poszczególne warunki określone w ust. 2 mogą być spełniane w państwach członkowskich lub w różnych krajach korzystających, o ile wszystkie te kraje korzystające objęte są kumulacją regionalną zgodnie z art. 55 ust. 1 i 5. W takim przypadku produkty uznaje się za pochodzące z kraju korzystającego, pod którego banderą pływa statek lub statek przetwórnia, zgodnie z ust. 2 lit. b).

Akapit pierwszy ma zastosowanie tylko wówczas, gdy spełnione są warunki określone w art. 55 ust. 2 lit. a), c) i d).

Artykuł 45

Produkty poddane wystarczającej obróbce lub przetwarzaniu

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Nie naruszając przepisów art. 47 i 48, produkty, które nie zostały całkowicie uzyskane w danym kraju korzystającym w rozumieniu art. 44, uznaje się za pochodzące z tego kraju, jeżeli spełnione są warunki określone dla przedmiotowych towarów w wykazie w załączniku 22-03.

2.   W przypadku produktów, które uzyskały status produktów pochodzących z danego kraju zgodnie z ust. 1, a następnie zostały poddane dalszemu przetwarzaniu w tym samym kraju i zostały wykorzystane jako materiały do wytworzenia innych produktów, ewentualne wykorzystanie materiałów niepochodzących w trakcie wytwarzania tych produktów nie jest brane pod uwagę.

Artykuł 46

Średnie

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Obowiązek ustalenia, czy spełnione zostały wymogi art. 45 ust. 1, dotyczy każdego produktu.

Jednak w przypadku, gdy odpowiednie reguły polegają na spełnieniu warunku najwyższej dopuszczalnej zawartości materiałów niepochodzących, przez wzgląd na fluktuacje kosztów i kursów wymiany walut wartość materiałów niepochodzących może być obliczana z wykorzystaniem średniej określonej w ust. 2.

2.   W przypadku, o którym mowa w ust. 1 akapit drugi, średnią cenę ex-works produktu oraz średnią wartość wykorzystanych materiałów niepochodzących oblicza się odpowiednio na podstawie sumy cen ex-works uzyskanych we wszystkich transakcjach sprzedaży produktów w poprzednim roku podatkowym oraz sumy wartości wszystkich materiałów niepochodzących wykorzystanych w trakcie wytwarzania produktów w ciągu poprzedniego roku podatkowego zdefiniowanego w kraju wywozu, albo też, w przypadku braku pełnych danych dotyczących całego roku podatkowego, na podstawie krótszego, jednak przynajmniej trzymiesięcznego okresu.

3.   Eksporterzy decydujący się na obliczenie na podstawie średniej stosują konsekwentnie taką metodę w ciągu całego roku następującego po roku podatkowym odniesienia lub, w stosownych przypadkach, w ciągu roku następującego po wspomnianym krótszym okresie przyjętym za okres odniesienia. Mogą oni zaprzestać stosowania takiej metody, jeżeli w danym roku podatkowym lub skróconym, co najmniej trzymiesięcznym okresie odniesienia odnotują ustanie wahań kosztów lub kursów wymiany walut, które uzasadniały wykorzystanie takiej metody obliczeń.

4.   Średnie wartości, o których mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio jako cenę ex-works oraz wartość materiałów niepochodzących do celów weryfikacji spełnienia wymogu najwyższej dopuszczalnej zawartości materiałów niepochodzących.

Artykuł 47

Niewystarczająca obróbka lub przetwarzanie

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Nie naruszając przepisów ust. 3, następujące operacje uznaje się za obróbkę lub przetwarzanie niewystarczające do nadania statusu produktów pochodzących, niezależnie od tego, czy wymogi określone w art. 45 zostały spełnione:

a)	operacje mające na celu zapewnienie zachowania produktów w dobrym stanie podczas transportu i składowania;

b)	dzielenie i łączenie opakowań;

c)	mycie, czyszczenie; usuwanie kurzu, rdzy, oleju, farby lub innych pokryć;

d)	wszelkie prasowanie materiałów lub artykułów włókienniczych;

e)	proste operacje malowania i polerowania;

f)	łuskanie i częściowe lub całkowite bielenie ryżu; polerowanie i glazurowanie zbóż oraz ryżu;

g)	operacje polegające na barwieniu lub aromatyzowaniu cukru lub formowaniu kostek cukru; częściowe lub całkowite mielenie cukru kryształu;

h)	obieranie, drylowanie i łuskanie owoców, orzechów i warzyw;

i)	ostrzenie, proste szlifowanie lub proste cięcie;

j)	przesiewanie, przeglądanie, sortowanie, klasyfikowanie, stopniowanie, dobieranie (łącznie z tworzeniem zestawów artykułów);

k)	proste umieszczanie w butelkach, puszkach, butlach, workach, pudełkach, skrzynkach, umocowanie na kartonach lub deskach oraz wszelkie inne proste operacje związane z pakowaniem;

l)	umieszczanie lub drukowanie znaków, etykiet, logo i innych znaków rozpoznawczych na produktach lub ich opakowaniach;

m)	proste mieszanie produktów, nawet różnych rodzajów; mieszanie cukru z dowolnymi materiałami;

n)	proste dodawanie wody, rozcieńczanie, odwadnianie lub skażanie produktów;

o)	prosty montaż części artykułów w celu utworzenia całego artykułu lub rozkładanie produktów na części;

p)	ubój zwierząt;

q)	połączenie dwóch lub więcej liczby operacji określonych w lit. a)–p).

2.   Na potrzeby ust. 1 operację uznaje się za prostą, jeżeli jej wykonanie nie wymaga szczególnych umiejętności ani maszyn, urządzeń czy narzędzi specjalnie wykonanych lub zainstalowanych w tym celu.

3.   W celu określenia, czy obróbka lub przetwarzanie dokonane na produkcie powinny być traktowane jako niewystarczające w rozumieniu ust. 1, uwzględnia się wszystkie operacje przeprowadzane w kraju korzystającym na danym produkcie.

Artykuł 48

Tolerancja ogólna

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Na zasadzie odstępstwa od art. 45 i z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 niniejszego artykułu materiały niepochodzące, które zgodnie z warunkami określonymi w wykazie w załączniku 22-03 nie mogą być wykorzystywane do wytwarzania danego produktu, mogą jednak zostać użyte pod warunkiem że ich całkowita wartość lub szacowana masa netto w produkcie nie przekracza:

a)	15 % masy produktu dla produktów objętych działem 2 lub działami od 4 do 24 Systemu Zharmonizowanego, innych niż przetworzone produkty rybołówstwa objęte działem 16;

b)	15 % ceny ex-works produktu w przypadku pozostałych produktów, z wyłączeniem produktów objętych działami 50–63 Systemu Zharmonizowanego, do których zastosowanie mają tolerancje określone w uwagach 6 i 7 części I załącznika 22-03.

2.   Przepisy ust. 1 nie umożliwiają przekraczania jakichkolwiek wartości procentowych określających najwyższą dopuszczalną zawartość materiałów niepochodzących określoną na mocy reguł ustanowionych w wykazie w załączniku 22-03.

3.   Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do produktów całkowicie uzyskanych w kraju korzystającym w rozumieniu art. 44. Jednak nie naruszając przepisów art. 47 i art. 49 ust. 2, tolerancja określona w tych ustępach ma zastosowanie do sumy wszystkich materiałów wykorzystanych do wytwarzania produktu, w odniesieniu do których w myśl reguł określonych dla danego produktu w wykazie w załączniku 22-03 obowiązuje wymóg całkowitego uzyskania materiałów.

Artykuł 49

Jednostka kwalifikacyjna

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Jednostką, którą uwzględnia się do celów stosowania przepisów niniejszej podsekcji, jest konkretny produkt uznany za jednostkę podstawową dla określania klasyfikacji z zastosowaniem Systemu Zharmonizowanego.

2.   Jeżeli w skład przesyłki wchodzi pewna liczba produktów identycznych klasyfikowanych do tej samej pozycji Systemu Zharmonizowanego, przepisy niniejszej podsekcji stosuje się z uwzględnieniem każdego produktu oddzielnie.

3.   Jeśli zgodnie z regułą 5 Ogólnych reguł interpretacji Systemu Zharmonizowanego opakowanie jest traktowane łącznie z produktem do celów klasyfikacji, powinno być ono również traktowane łącznie do celów określania pochodzenia.

Artykuł 50

Akcesoria, części zamienne i narzędzia

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

Akcesoria, części zamienne i narzędzia dostarczone ze sprzętem, maszyną, aparatem lub pojazdem, które są częścią typowego wyposażenia i zostały wliczone w cenę ex-works, uznaje się za stanowiące całość z danym sprzętem, maszyną, aparatem lub pojazdem.

Artykuł 51

Zestawy

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

Zestawy w rozumieniu reguły 3 b) Ogólnych reguł interpretacji Systemu Zharmonizowanego uznaje się za pochodzące, jeżeli wszystkie elementy zestawu są produktami pochodzącymi.

Jeżeli jednak zestaw składa się z produktów pochodzących i niepochodzących, to jest on w całości uznawany za pochodzący, jeżeli wartość produktów niepochodzących nie przekracza 15 % ceny ex-works zestawu.

Artykuł 52

Elementy neutralne

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

Przy ustalaniu, czy produkt jest produktem pochodzącym, nie uwzględnia się pochodzenia następujących składników, które mogły zostać wykorzystane w procesie jego wytwarzania:

a)	energii i paliwa;

b)	instalacji i wyposażenia;

c)	maszyn i narzędzi;

d)	wszystkich innych towarów, które nie wchodzą w końcowy skład produktu ani nie są do tego przeznaczone.

Podsekcja 3

Reguły dotyczące kumulacji i zarządzania zapasami materiałów mające zastosowanie w ramach systemu GSP Unii

Artykuł 53

Kumulacja dwustronna

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

Kumulacja dwustronna dopuszcza uznawanie produktów pochodzących z Unii wykorzystanych w danym kraju korzystającym do wytworzenia produktu za materiały pochodzące z tego kraju, jeżeli dokonana tam obróbka lub przetwarzanie wykraczają poza operacje opisane w art. 47 ust. 1.

Artykuły 41–52 oraz przepisy dotyczące późniejszej weryfikacji dowodów pochodzenia stosuje się odpowiednio do wywozu z Unii do kraju korzystającego do celów kumulacji dwustronnej.

Artykuł 54

Kumulacja pochodzenia z Norwegią, Szwajcarią lub Turcją

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Kumulacja pochodzenia z Norwegią, Szwajcarią lub Turcją dopuszcza uznawanie produktów pochodzących z tych krajów za materiały pochodzące z kraju korzystającego, jeżeli dokonana tam obróbka lub przetwarzanie wykraczają poza operacje opisane w art. 47 ust. 1.

2.   Kumulacja pochodzenia z Norwegią, Szwajcarią lub Turcją nie ma zastosowania do produktów objętych działami od 1 do 24 Systemu Zharmonizowanego.

Artykuł 55

Kumulacja regionalna

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Kumulacja regionalna ma zastosowanie do następujących czterech odrębnych grup regionalnych:

a)	Grupa I: Brunei, Filipiny, Kambodża, Indonezja, Laos, Malezja, Mjanma/Birma, Tajlandia, Wietnam;

b)	Grupa II: Boliwia, Ekwador, Gwatemala, Honduras, Kolumbia, Kostaryka, Nikaragua, Panama, Peru, Salwador, Wenezuela;

c)	Grupa III: Bangladesz, Bhutan, Indie, Malediwy, Nepal, Pakistan, Sri Lanka;

d)	Grupa IV: Argentyna, Brazylia, Paragwaj i Urugwaj.

2.   Kumulację regionalną między krajami należącymi do tej samej grupy stosuje się wyłącznie przy spełnieniu następujących warunków:

a)	państwa uczestniczące w kumulacji są, w chwili wywozu produktów do Unii, krajami korzystającymi, w odniesieniu do których nie wycofano tymczasowo preferencyjnego traktowania zgodnie z rozporządzeniem (UE) nr 978/2012;

b)	do celów kumulacji regionalnej między krajami jednej grupy regionalnej stosuje się reguły pochodzenia określone w podsekcji 2;

c)	kraje grupy regionalnej zobowiązały się: (i) przestrzegać lub zapewnić przestrzeganie przepisów niniejszej podsekcji; oraz (ii) zapewniać współpracę administracyjną niezbędną dla prawidłowego wykonania przepisów niniejszej podsekcji w odniesieniu do Unii oraz między sobą;

d)	zobowiązanie, o którym mowa w lit. c), zostało notyfikowane Komisji przez sekretariat danej grupy regionalnej lub przez inne odpowiednie wspólne ciało reprezentujące wszystkich członków tej grupy.

Do celów lit. b), jeżeli kwalifikujące operacje określone w części II załącznika 22-03 są zróżnicowane dla poszczególnych krajów uczestniczących w kumulacji, pochodzenie produktów wywożonych z jednego do drugiego kraju grupy regionalnej do celów kumulacji regionalnej ustala się w oparciu o reguły, jakie obowiązywałyby w przypadku wywozu do Unii.

Jeżeli kraje należące do grupy regionalnej spełniały warunki określone w akapicie pierwszym lit. c) i d) przed dniem 1 stycznia 2011 r., nowe zobowiązanie nie jest wymagane.

3.   Materiały wymienione w załączniku 22-04 są wyłączone z kumulacji regionalnej przewidzianej w ust. 2, jeżeli:

a)	preferencje taryfowe przysługujące w Unii każdemu z krajów uczestniczących w kumulacji są różne; oraz

b)	w wyniku kumulacji materiały objęte preferencjami korzystałyby z bardziej korzystnego traktowania taryfowego niż to, z którego korzystałyby w przypadku bezpośredniego wywozu do Unii.

4.   Kumulację regionalną między krajami korzystającymi w ramach jednej grupy regionalnej stosuje się wyłącznie pod warunkiem że obróbka lub przetwarzanie produktów w kraju korzystającym, w którym materiały te podlegają dalszemu przetwarzaniu lub są wykorzystywane do wytwarzania, wykraczają poza operacje opisane w art. 47 ust. 1 oraz, w przypadku produktów włókienniczych, również poza operacje określone w załączniku 22-05.

Jeżeli warunki określone w akapicie pierwszym nie są spełnione, a materiały podlegają jednej lub większej liczbie operacji opisanych w art. 47 ust. 1 lit. b)–g), to krajem wskazanym jako kraj pochodzenia na dowodzie pochodzenia wystawionym lub sporządzonym do celów wywozu produktów do Unii jest ten kraj grupy regionalnej, na który przypada największy udział w ogólnej wartości wykorzystanych materiałów pochodzących z krajów grupy regionalnej.

Jeżeli produkty wywozi się bez dalszej obróbki lub przetwarzania lub jeżeli poddano je tylko operacjom opisanym w art. 47 ust. 1 lit. a), krajem wskazanym jako kraj pochodzenia na dowodzie pochodzenia wystawionym lub sporządzonym do celów wywozu produktów do Unii jest kraj korzystający wymieniony na dowodach pochodzenia wystawionych lub sporządzonych w kraju korzystającym, w którym produkty zostały wyprodukowane.

5.   Na wniosek organów kraju korzystającego należącego do grupy I lub III Komisja może dopuścić kumulację regionalną między krajami z tych grup, pod warunkiem że uzna, iż spełnione są wszystkie z następujących warunków:

a)	spełnione są warunki określone w ust. 2 lit. a) i b); oraz

b)

kraje uczestniczące w takiej kumulacji regionalnej zobowiązały się i wspólnie powiadomiły Komisję o swoim zobowiązaniu, by: (i) przestrzegać lub zapewnić przestrzeganie przepisów niniejszej podsekcji, podsekcji 2 oraz wszystkich innych przepisów dotyczących wdrażania reguł pochodzenia; (ii) zapewniać współpracę administracyjną niezbędną dla prawidłowego wykonania przepisów niniejszej podsekcji oraz podsekcji 2 w odniesieniu do Unii oraz między sobą.

Do wniosku, o którym mowa w akapicie pierwszym, dołącza się dowód spełnienia warunków określonych w tym akapicie. Wniosek jest kierowany do Komisji. Komisja podejmie decyzję w sprawie wniosku, uwzględniając wszystkie elementy mające związek z kumulacją, które uzna za istotne, włącznie z materiałami, które mają być objęte kumulacją.

6.   Kumulacja regionalna między krajami korzystającymi z grupy I lub grupy III, o ile zostanie zatwierdzona, dopuszcza uznawanie materiałów pochodzących z kraju jednej grupy regionalnej za materiały pochodzące z kraju innej grupy regionalnej, jeśli zostają one wykorzystane do wytworzenia uzyskanego tam produktu, pod warunkiem że obróbka lub przetwarzanie dokonane w tym ostatnim kraju korzystającym wykraczają poza operacje opisane w art. 47 ust. 1 oraz, w przypadku produktów włókienniczych, również poza operacje określone w załączniku 22-05.

Jeżeli warunki określone w akapicie pierwszym nie są spełnione, a materiały podlegają jednej lub większej liczbie operacji opisanych w art. 47 ust. 1 lit. b)–q), krajem wskazanym jako kraj pochodzenia na dowodzie pochodzenia do celów wywozu produktów do Unii jest ten kraj uczestniczący w kumulacji, na który przypada największy udział w ogólnej wartości wykorzystanych materiałów pochodzących z krajów uczestniczących w kumulacji.

Jeżeli produkty wywozi się bez dalszej obróbki lub przetwarzania lub jeżeli poddano je tylko operacjom opisanym w art. 47 ust. 1 lit. a), krajem wskazanym jako kraj pochodzenia na dowodzie pochodzenia wystawionym lub sporządzonym do celów wywozu produktów do Unii jest kraj korzystający wymieniony na dowodach pochodzenia wystawionych lub sporządzonych w kraju korzystającym, w którym produkty zostały wyprodukowane.

7.   Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C) datę wejścia w życie kumulacji między krajami grupy I i III na mocy ust. 5, uczestniczące w niej kraje oraz, w stosownych przypadkach, wykaz materiałów, do których stosuje się kumulację.

8.   Artykuły 41–52, przepisy regulujące wystawianie lub sporządzanie dowodów pochodzenia oraz przepisy dotyczące późniejszej weryfikacji dowodów pochodzenia stosuje się odpowiednio do wywozu z jednego kraju korzystającego do innego kraju korzystającego do celów kumulacji regionalnej.

Artykuł 56

Kumulacja rozszerzona

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Na wniosek organów kraju korzystającego Komisja może dopuścić kumulację rozszerzoną między krajem korzystającym a krajem, z którym Unię łączy wiążąca umowa o wolnym handlu zgodna z art. XXIV Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu (GATT), pod warunkiem że spełnione są wszystkie z następujących warunków:

a)

kraje uczestniczące w kumulacji zobowiązały się przestrzegać lub zapewnić przestrzeganie przepisów niniejszej podsekcji, podsekcji 2 i wszystkich innych przepisów dotyczących wdrażania reguł pochodzenia oraz zapewnić współpracę administracyjną niezbędną dla prawidłowego wykonania przepisów niniejszej podsekcji oraz podsekcji 2 w odniesieniu do Unii oraz między sobą;

b)	zainteresowany kraj korzystający złożył Komisji swoje zobowiązanie, o którym mowa w lit. a).

Wniosek, o którym mowa w akapicie pierwszym, zawiera wykaz materiałów objętych kumulacją oraz dowody spełnienia warunków określonych w akapicie pierwszym lit. a) i b). Wniosek jest kierowany do Komisji. W przypadku zmiany przedmiotowych materiałów składa się kolejny wniosek.

Z kumulacji rozszerzonej wyłączone są materiały objęte działami od 1 do 24 Systemu Zharmonizowanego.

2.   W przypadku kumulacji rozszerzonej, o której mowa w ust. 1, pochodzenie wykorzystanych materiałów oraz dokumenty, jakie należy przedstawić w celu potwierdzenia pochodzenia, ustala się zgodnie z regułami określonymi w odpowiedniej umowie o wolnym handlu. Pochodzenie produktów przeznaczonych na wywóz do Unii ustala się zgodnie z regułami pochodzenia określonymi w podsekcji 2.

W celu nadania statusu pochodzenia produktowi uzyskanemu nie jest wymagane poddanie wystarczającej obróbce lub przetwarzaniu materiałów pochodzących z kraju, z którym Unię łączy umowa o wolnym handlu, i wykorzystanych w kraju korzystającym do wytworzenia produktu przeznaczonego na wywóz do Unii, pod warunkiem że obróbka lub przetwarzanie dokonane w kraju korzystającym wykraczają poza operacje opisane w art. 47 ust. 1.

3.   Komisja publikuje w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (seria C) datę wejścia w życie kumulacji rozszerzonej, uczestniczące w niej kraje oraz wykaz materiałów, do których stosuje się kumulację.

Artykuł 57

Stosowanie kumulacji dwustronnej lub kumulacji pochodzenia z Norwegią, Szwajcarią lub Turcją w połączeniu z kumulacją regionalną

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

W przypadku korzystania z kumulacji dwustronnej lub kumulacji pochodzenia z Norwegią, Szwajcarią lub Turcją w połączeniu z kumulacją regionalną uzyskany produkt nabywa pochodzenie jednego z krajów odpowiedniej grupy regionalnej określonego zgodnie z art. 55 ust. 4 akapit pierwszy i drugi lub, w stosownych przypadkach, art. 55 ust. 6 akapit pierwszy i drugi.

Artykuł 58

Rozróżnienie księgowe zapasów materiałów unijnych eksporterów

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Jeśli w trakcie obróbki lub przetwarzania produktu wykorzystano materiały zamienne pochodzące i niepochodzące, organy celne państw członkowskich mogą, na pisemny wniosek przedsiębiorców mających siedzibę na obszarze celnym Unii, zezwolić na zarządzanie materiałami w Unii z wykorzystaniem metody rozróżnienia księgowego do celów dalszego wywozu do kraju korzystającego w ramach kumulacji dwustronnej, bez konieczności magazynowania takich materiałów osobno.

2.   Organy celne państw członkowskich mogą uzależnić udzielenie pozwolenia, o którym mowa w ust. 1, od spełnienia warunków, które uznają za stosowne.

Pozwolenia udziela się wyłącznie wtedy, gdy przy wykorzystaniu metody, o której mowa w ust. 1, można zapewnić, aby w dowolnym czasie liczba produktów uzyskanych, które mogą być uznane za pochodzące z Unii, nie różniła się od liczby możliwej do uzyskania przy zastosowaniu metody fizycznego oddzielenia magazynowanych materiałów.

Po uzyskaniu pozwolenia metoda jest stosowana, a jej stosowanie jest rejestrowane na podstawie ogólnych zasad rachunkowości mających zastosowanie w Unii.

3.   Korzystający z metody, o której mowa w ust. 1, sporządza samodzielnie lub, do czasu wdrożenia systemu zarejestrowanych eksporterów, występuje z wnioskiem o dowody pochodzenia dla takiej ilości produktów, jakie mogą być uznane za pochodzące z Unii. Na wniosek organów celnych państw członkowskich korzystający składa oświadczenie dotyczące sposobu zarządzania tymi ilościami.

4.   Organy celne państw członkowskich monitorują korzystanie z pozwolenia, o którym mowa w ust. 1.

Mogą one cofnąć pozwolenie w następujących przypadkach:

a)	posiadacz w jakikolwiek sposób czyni z pozwolenia niewłaściwy użytek; lub

b)	posiadacz nie spełnia któregokolwiek z innych warunków określonych w niniejszej podsekcji, podsekcji 2 oraz wszystkich innych przepisów dotyczących wdrażania reguł pochodzenia.

Podsekcja 4

Definicja pojęcia produktów pochodzących mająca zastosowanie w ramach reguł pochodzenia do celów preferencyjnych środków taryfowych przyjętych jednostronnie przez Unię w odniesieniu do niektórych państw lub terytoriów

Artykuł 59

Wymogi ogólne

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Do celów stosowania przepisów dotyczących preferencyjnych środków taryfowych przyjętych jednostronnie przez Unię w odniesieniu do niektórych państw, grup państw lub terytoriów (zwanych dalej „krajami lub terytoriami korzystającymi”), z wyjątkiem tych określonych w podsekcji 2 niniejszej sekcji oraz krajów i terytoriów zamorskich stowarzyszonych z Unią, następujące produkty uznaje się za produkty pochodzące z krajów lub terytoriów korzystających:

a)	produkty całkowicie uzyskane w kraju korzystającym lub na terytorium korzystającym w rozumieniu art. 60;

b)	produkty uzyskane w tym kraju korzystającym lub na tym terytorium korzystającym, przy wytworzeniu których wykorzystano produkty inne niż te określone w lit. a), pod warunkiem że produkty te poddano wystarczającej obróbce lub przetwarzaniu w rozumieniu art. 61.

2.   Do celów niniejszej podsekcji produkty pochodzące z Unii w rozumieniu ust. 3 niniejszego artykułu, które poddano w kraju korzystającym lub na terytorium korzystającym obróbce lub przetwarzaniu wykraczającym poza obróbkę lub przetwarzanie opisane w art. 62, uznaje się za pochodzące z tego kraju lub terytorium korzystającego.

3.   Ustęp 1 stosuje się odpowiednio do celów ustalania pochodzenia produktów uzyskanych w Unii.

Artykuł 60

Produkty całkowicie uzyskane

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Za całkowicie uzyskane w kraju korzystającym lub na terytorium korzystającym lub w Unii uznaje się następujące produkty:

a)	produkty mineralne wydobyte z ziemi lub dna morskiego kraju korzystającego lub Unii;

b)	produkty roślinne tam zebrane;

c)	żywe zwierzęta tam urodzone i wyhodowane;

d)	produkty pochodzące od żywych zwierząt tam wyhodowanych;

e)	produkty pochodzące z ubitych zwierząt tam urodzonych i wyhodowanych;

f)	produkty uzyskane przez polowania lub połowy tam przeprowadzone;

g)	produkty rybołówstwa morskiego i inne produkty wydobyte z morza znajdującego się poza wszystkimi morzami terytorialnymi przez statki tego kraju lub terytorium;

h)	produkty wytworzone na pokładzie statków przetwórni danego kraju lub terytorium wyłącznie z produktów określonych w lit. g);

i)	artykuły używane nadające się tylko do odzyskiwania surowców, które zostały tam zebrane;

j)	odpady i pozostałości powstałe w wyniku działalności wytwórczej tam przeprowadzonej;

k)	produkty wydobyte z dna morskiego lub z gruntu pod dnem morskim znajdującego się poza wodami terytorialnymi danego państwa, pod warunkiem że kraj korzystający lub terytorium korzystające lub państwo członkowskie posiada wyłączne prawa do eksploatacji;

l)	towary tam wytworzone wyłącznie z produktów wymienionych w lit. a)–k).

2.   Pojęcia „statki tego kraju lub terytorium” i „statki przetwórnie danego kraju lub terytorium” użyte w ust. 1 lit. g) oraz h) odnoszą się tylko do statków i statków przetwórni, które spełniają następujące warunki:

a)	są zarejestrowane lub zgłoszone w kraju lub na terytorium korzystającym lub w państwie członkowskim;

b)	pływają pod banderą kraju lub terytorium korzystającego lub państwa członkowskiego;

c)

przynajmniej w 50 % należą do obywateli kraju lub terytorium korzystającego lub państw członkowskich albo spółki, która ma siedzibę w tym kraju lub na tym terytorium korzystającym, lub w jednym z państw członkowskich, której dyrektor bądź dyrektorzy, przewodniczący zarządu lub rady nadzorczej i większość członków zarządu lub rady są obywatelami tego kraju lub terytorium korzystającego, lub państw członkowskich, oraz w których ponadto, w przypadku spółek, co najmniej połowa kapitału należy do tego kraju lub terytorium korzystającego, lub państw członkowskich, lub podmiotów publicznych lub obywateli danego kraju lub terytorium korzystającego, lub państw członkowskich;

d)	kapitan i oficerowie statków i statków przetwórni są obywatelami kraju lub terytorium korzystającego, lub państw członkowskich;

e)	załoga składa się w przynajmniej 75 % z obywateli kraju lub terytorium korzystającego lub państw członkowskich.

3.   Pojęcia „kraj korzystający lub terytorium korzystające” i „Unia” obejmują również wody terytorialne tego kraju lub terytorium, lub państw członkowskich.

4.   Statki działające na pełnym morzu, w tym statki przetwórnie, na których złowione ryby poddaje się obróbce lub przetwarzaniu, uznaje się za część terytorium kraju lub terytorium korzystającego, lub państwa członkowskiego, do którego należą, pod warunkiem że spełniają warunki określone w ust. 2.

Artykuł 61

Produkty poddane wystarczającej obróbce lub przetwarzaniu

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

Do celów art. 59 produkty, które nie zostały całkowicie uzyskane w kraju lub na terytorium korzystającym, lub w Unii, uznaje się za poddane wystarczającej obróbce lub przetwarzaniu, jeżeli spełnione są warunki określone w wykazie w załączniku 22-11.

Warunki te wskazują, dla wszystkich produktów objętych niniejszą podsekcją, obróbkę lub przetwarzanie, które muszą być dokonane na materiałach niepochodzących wykorzystanych w wytwarzaniu, i mają zastosowanie wyłącznie do tych materiałów.

Jeżeli produkt, który nabył status pochodzącego przez spełnienie warunków określonych w wykazie, zostaje wykorzystany do wytworzenia innego produktu, nie mają do niego zastosowania warunki stosowane do produktu, do którego zostaje włączony, i nie uwzględnia się materiałów niepochodzących, które mogły zostać wykorzystane do jego wytworzenia.

Artykuł 62

Niewystarczająca obróbka lub przetwarzanie

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Nie naruszając przepisów ust. 2, następujące operacje uznaje się za obróbkę lub przetwarzanie niewystarczające do nadania statusu produktów pochodzących, niezależnie od tego, czy wymogi określone w art. 61 zostały spełnione:

a)	operacje mające na celu zapewnienie zachowania produktów w dobrym stanie podczas transportu i składowania;

b)	dzielenie i łączenie opakowań;

c)	mycie, czyszczenie; usuwanie kurzu, rdzy, oleju, farby lub innych pokryć;

d)	wszelkie prasowanie materiałów i artykułów włókienniczych;

e)	proste operacje malowania i polerowania;

f)	łuskanie, częściowe lub całkowite mielenie, polerowanie i glazurowanie zbóż oraz ryżu;

g)	operacje polegające na barwieniu lub aromatyzowaniu cukru lub formowaniu kostek cukru; częściowe lub całkowite mielenie cukru;

h)	obieranie, drylowanie i łuskanie owoców, orzechów i warzyw;

i)	ostrzenie, proste szlifowanie lub proste cięcie;

j)	przesiewanie, przeglądanie, sortowanie, klasyfikowanie, ocenianie, dobieranie (łącznie z tworzeniem zestawów artykułów);

k)	proste umieszczanie w butelkach, puszkach, butlach, workach, pudełkach, skrzynkach, umocowanie na kartonach lub deskach oraz wszelkie inne proste operacje związane z pakowaniem;

l)	umieszczanie lub drukowanie znaków, etykiet, logo i innych znaków rozpoznawczych na produktach lub ich opakowaniach;

m)	proste mieszanie produktów, nawet różnych rodzajów; mieszanie cukru z dowolnymi materiałami;

n)	proste dodawanie wody, rozcieńczanie albo odwadnianie lub skażanie produktów;

o)	prosty montaż części artykułów w celu utworzenia całego artykułu lub rozkładanie produktów na części;

p)	ubój zwierząt;

q)	połączenie dwóch lub więcej liczby operacji określonych w lit. a)–p).

2.   Wszystkie operacje przeprowadzone w kraju lub na terytorium korzystającym, lub w Unii na danym produkcie rozpatruje się łącznie w celu ustalenia, czy obróbka lub przetwarzanie dokonane na produkcie mają być uznane za niewystarczające w rozumieniu ust. 1.

Artykuł 63

Jednostka kwalifikacyjna

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Jednostką kwalifikacyjną do celów stosowania przepisów niniejszej podsekcji jest poszczególny produkt, który uznaje się za jednostkę podstawową przy określaniu klasyfikacji z wykorzystaniem nomenklatury Systemu Zharmonizowanego.

A zatem:

a)	jeżeli produkt składający się z grupy lub zestawu artykułów zaklasyfikowany jest na warunkach przewidzianych w Systemie Zharmonizowanym do jednej pozycji, to jednostkę kwalifikacyjną stanowi całość;

b)	jeżeli przesyłka składa się z kilku identycznych produktów zaklasyfikowanych do tej samej pozycji Systemu Zharmonizowanego, to każdy produkt musi być traktowany indywidualnie do celów stosowania przepisów niniejszej podsekcji.

2.   Jeśli zgodnie z regułą 5 Ogólnych reguł interpretacji Systemu Zharmonizowanego opakowanie jest traktowane łącznie z produktem do celów klasyfikacji, powinno być ono również traktowane łącznie do celów określania pochodzenia.

Artykuł 64

Tolerancja ogólna

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 61 materiały niepochodzące mogą zostać wykorzystane do wytworzenia danego produktu pod warunkiem że ich całkowita wartość nie przekracza 10 % ceny ex-works produktu.

Jeżeli w wykazie podana jest jedna wartość procentowa dla maksymalnej wartości materiałów niepochodzących lub większa ich liczba, stosowanie przepisów pierwszego akapitu nie może powodować przekroczenia tych wartości procentowych.

2.   Przepisy ust. 1 nie mają zastosowania do produktów objętych działami 50–63 Systemu Zharmonizowanego.

Artykuł 65

Akcesoria, części zamienne i narzędzia

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

Akcesoria, części zamienne i narzędzia dostarczone ze sprzętem, maszyną, aparatem lub pojazdem, które są częścią typowego wyposażenia i są wliczone w ich cenę lub nie są ujęte na oddzielnych fakturach, uznaje się za stanowiące całość z danym sprzętem, maszyną, aparatem lub pojazdem.

Artykuł 66

Zestawy

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

Zestawy w rozumieniu reguły 3 Ogólnych reguł interpretacji Systemu Zharmonizowanego uznaje się za pochodzące, jeżeli wszystkie elementy zestawu są produktami pochodzącymi. Jednakże jeżeli zestaw składa się z produktów pochodzących i niepochodzących, uznaje się go w całości za pochodzący, jeżeli wartość produktów niepochodzących nie przekracza 15 % ceny ex-works zestawu.

Artykuł 67

Elementy neutralne

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

Przy ustalaniu, czy produkt jest produktem pochodzącym, nie jest konieczne ustalanie pochodzenia następujących składników, które mogły zostać wykorzystane w procesie jego wytwarzania:

a)	energii i paliwa;

b)	instalacji i wyposażenia;

c)	maszyn i narzędzi;

d)	towarów, które nie wchodzą w końcowy skład produktu ani nie są do tego przeznaczone.

Podsekcja 5

Wymogi terytorialne mające zastosowanie w ramach reguł pochodzenia do celów preferencyjnych środków taryfowych przyjętych jednostronnie przez Unię w odniesieniu do niektórych państw lub terytoriów

Artykuł 68

Zasada terytorialności

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

Warunki dotyczące nabywania statusu pochodzenia określone w podsekcji 4 oraz w niniejszej podsekcji muszą być nieprzerwanie spełniane w kraju lub na terytorium korzystającym lub w Unii.

Jeżeli produkty pochodzące wywiezione z kraju lub terytorium korzystającego lub z Unii do innego kraju są zwracane, są one uznawane za niepochodzące, chyba że można wykazać, w sposób wymagany przez właściwe organy, że spełnione są następujące warunki:

a)	produkty powracające są tymi samymi produktami, które zostały wywiezione;

b)	nie zostały one poddane żadnym operacjom wykraczającym poza operacje niezbędne dla zachowania ich w dobrym stanie, gdy znajdowały się w kraju, do którego zostały wywiezione, lub gdy były wywożone.

Artykuł 69

Transport bezpośredni

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Za przewożone bezpośrednio z kraju lub terytorium korzystającego do Unii lub z Unii do kraju korzystającego lub na terytorium korzystające uznaje się:

a)	produkty, których przewóz nie odbywa się przez terytorium innego kraju;

b)

produkty stanowiące pojedynczą przesyłkę, których przewóz odbywa się przez terytorium krajów innych niż kraj korzystający lub terytorium korzystające lub Unia, z dokonaniem, jeżeli wystąpi taka sytuacja, przeładunku albo czasowego składowania w tych krajach, pod warunkiem że dane produkty pozostaną pod nadzorem organów celnych w kraju tranzytu lub składowania i nie zostaną tam poddane operacjom innym niż rozładunek i ponowny załadunek lub jakiejkolwiek operacji innej niż mająca na celu zachowanie ich w dobrym stanie;

c)	produkty, których przewóz odbywa się bez przerw rurociągami przez terytoria inne niż terytorium wywożącego kraju lub terytorium korzystającego, lub Unii.

2.   Dowodem spełnienia warunków określonych w ust. 1 lit. b) jest przedłożenie właściwym organom celnym któregokolwiek z następujących dokumentów:

a)	jednolitego dokumentu przewozowego obejmującego przejazd z państwa wywozu przez kraj tranzytu;

b)

świadectwa wystawionego przez organy celne kraju tranzytu: (i) podającego dokładny opis produktów; (ii) wskazującego daty rozładunku i ponownego załadunku produktów oraz, w stosownych przypadkach, nazwy statków lub innych wykorzystanych środków transportu; oraz (iii) poświadczającego warunki, na jakich produkty pozostawały w kraju tranzytu;

c)	bądź, w razie braku powyższych, innych dokumentów poświadczających.

Artykuł 70

Wystawy

(art. 64 ust. 3 kodeksu)

1.   Produkty pochodzące wysłane z kraju lub terytorium korzystającego na wystawę w innym kraju i sprzedane po wystawie w celu przywozu do Unii korzystają przy przywozie z preferencji taryfowych, o których mowa w art. 59, jeżeli spełniają warunki określone w podsekcji 4 oraz w niniejszej podsekcji umożliwiające uznanie ich za pochodzące z danego kraju lub terytorium korzystającego i pod warunkiem, że zgodnie z wymogami właściwych organów celnych Unii wykazano, iż:

a)	eksporter wysłał te produkty bezpośrednio z kraju lub terytorium korzystającego do państwa, w którym organizowana jest wystawa, i tam je wystawił;

b)	produkty te zostały sprzedane lub zbyte w inny sposób przez eksportera osobie w Unii;

c)	produkty zostały wysłane do Unii w trakcie wystawy lub bezpośrednio po niej w stanie, w jakim zostały wysłane na wystawę;

d)	produkty nie były, od chwili ich wysyłki na wystawę, wykorzystane do celów innych niż prezentacja na tej wystawie.

2.   Świadectwo przewozowe EUR1 przedkłada się organom celnym Unii w normalnym trybie. Musi być w nim podana nazwa i adres wystawy. W stosownych przypadkach można zażądać dodatkowych dokumentów potwierdzających rodzaj produktów i warunki, na których były one wystawiane.

3.   Ustęp 1 stosuje się do wszelkich wystaw handlowych, przemysłowych, rolnych lub rzemieślniczych, targów lub podobnych pokazów lub wystaw publicznych, które nie są organizowane do celów prywatnych w sklepach czy lokalach przedsiębiorstw w celu sprzedaży produktów zagranicznych i podczas których produkty pozostają pod dozorem celnym.

ROZDZIAŁ 2

Wartość celna towarów

Artykuł 71

Uproszczenie

(art. 73 kodeksu)

1.   Pozwolenia, o którym mowa w art. 73 kodeksu, można udzielić, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a)	zastosowanie procedury, o której mowa w art. 166 kodeksu, wiązałoby się w danych okolicznościach z poniesieniem nieproporcjonalnych kosztów administracyjnych;

b)	ustalona wartość celna nie będzie znacząco odbiegać od wartości celnej ustalonej w przypadku braku pozwolenia.

2.   Pozwolenia udziela się pod warunkiem że wnioskodawca:

a)	spełnia kryterium określone w art. 39 lit. a) kodeksu;

b)

utrzymuje system księgowy zgodny z ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości stosowanymi przez państwo członkowskie, w którym prowadzona jest księgowość, ułatwiający kontrolę celną opartą na audycie; system księgowy obejmuje dane historyczne na potrzeby przedstawienia ścieżki audytu od chwili wprowadzenia danych do akt;

c)	posiada strukturę administracyjną odpowiednią do charakteru i rozmiaru prowadzonej przez siebie działalności, która umożliwia zarządzanie przepływem towarów, a także przeprowadza kontrole wewnętrzne zapewniające możliwość wykrywania transakcji nielegalnych lub nieprawidłowych.

TYTUŁ III

DŁUG CELNY I ZABEZPIECZENIA

ROZDZIAŁ 1

Powstanie długu celnego

Sekcja 1

Przepisy wspólne dla długów celnych powstałych w przywozie i w wywozie

Podsekcja 1

Reguły obliczania kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych

Artykuł 72

Obliczanie kwoty należności celnych przywozowych od produktów przetworzonych powstałych w ramach procedury uszlachetniania czynnego

(art. 86 ust. 3 kodeksu)

1.   Aby określić kwotę należności celnych przywozowych od produktów przetworzonych zgodnie z art. 86 ust. 3 kodeksu, ilość towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego, które uznaje się za występujące w produktach przetworzonych, w odniesieniu do których powstaje dług celny, określa się zgodnie z ust. 2–6.

2.   Metodę skali ilościowej określoną w ust. 3 i 4 stosuje się w następujących przypadkach:

a)	gdy w wyniku procesów przetwarzania powstaje tylko jeden rodzaj produktów przetworzonych;

b)	gdy w wyniku procesów przetwarzania powstają różne rodzaje produktów przetworzonych, a wszystkie składniki lub części towarów objętych procedurą znajdują się w każdym z tych produktów przetworzonych.

3.   W przypadku, o którym mowa w ust. 2 lit. a), ilość towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego, które uznaje się za występujące w produktach przetworzonych, dla których powstaje dług celny, określa się z zastosowaniem udziału procentowego, jaki produkty przetworzone, dla których powstaje dług celny, mają w łącznej ilości produktów przetworzonych powstałych w ramach procesu przetwarzania, do łącznej ilości towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego.

4.   W przypadku, o którym mowa w ust. 2 lit. b), ilość towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego, które uznaje się za występujące w produktach przetworzonych, dla których powstaje dług celny, określa się z zastosowaniem do łącznej ilości towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego udziału procentowego obliczonego przez przemnożenie następujących elementów:

a)	udziału procentowego, jaki produkty przetworzone, dla których powstaje dług celny, mają w łącznej ilości produktów przetworzonych tego samego rodzaju powstałych w ramach operacji przetwarzania;

b)	udziału procentowego, jaki łączna ilość produktów przetworzonych tego samego rodzaju – niezależnie od tego, czy powstaje dług celny – mają w łącznej ilości wszystkich produktów przetworzonych powstałych w ramach operacji przetwarzania.

5.   Ilości towarów objętych procedurą, które zostają zniszczone i utracone podczas procesu przetwarzania, w szczególności w wyniku parowania, osuszania, sublimacji lub wycieku, nie uwzględnia się przy stosowaniu metody skali ilościowej.

6.   W przypadkach innych niż te, o których mowa w ust. 2, metodę skali wartościowej stosuje się zgodnie z drugim, trzecim i czwartym akapitem.

Ilość towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego, które uznaje się za występujące w produktach przetworzonych, dla których powstaje dług celny, określa się z zastosowaniem do łącznej ilości towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego wskaźnika procentowego określonego przez przemnożenie następujących elementów:

a)	udziału procentowego, jaki produkty przetworzone, dla których powstaje dług celny, mają w łącznej wartości produktów przetworzonych tego samego rodzaju powstałych w ramach operacji przetwarzania;

b)	udziału procentowego, jaki łączna wartość produktów przetworzonych tego samego rodzaju – niezależnie od tego, czy powstaje dług celny – stanowi w łącznej wartości wszystkich produktów przetworzonych powstałych w ramach operacji przetwarzania.

Do celów stosowania metody skali wartościowej wartość produktów przetworzonych określa się na podstawie aktualnych cen ex-works na obszarze celnym Unii lub – jeżeli takich cen ex-works nie można ustalić – aktualnych cen sprzedaży identycznych lub podobnych produktów na obszarze celnym Unii. Ceny między stronami, co do których wydaje się, że są ze sobą powiązane lub że zawarły między sobą porozumienia kompensacyjne, nie mogą zostać wykorzystane do określania wartości produktów przetworzonych, jeżeli nie zostanie stwierdzone, że powiązanie to nie wywiera wpływu na te ceny.

Jeśli wartość produktów przetworzonych nie może zostać ustalona zgodnie z akapitem trzecim, określa się ją przy użyciu jakiejkolwiek rozsądnej metody.

Artykuł 73

Stosowanie przepisów dotyczących procedury końcowego przeznaczenia do produktów przetworzonych powstałych w ramach procedury uszlachetniania czynnego

(art. 86 ust. 3 kodeksu)

1.   Do celów stosowania art. 86 ust. 3 kodeksu, przy określaniu kwoty należności celnych przywozowych odpowiadającej długowi celnemu w odniesieniu do produktów przetworzonych powstałych w ramach procedury uszlachetniania czynnego, towary objęte tą procedurą korzystają ze zwolnienia z cła lub z obniżonej stawki celnej ze względu na swoje szczególne przeznaczenie, które to zwolnienie lub którą to obniżoną stawkę celną zastosowano by do tych towarów, gdyby objęto je procedurą końcowego przeznaczenia zgodnie z art. 254 kodeksu.

2.   Ustęp 1 stosuje się przy spełnieniu następujących warunków:

a)	mogło być wydane pozwolenie na objęcie towarów procedurą końcowego przeznaczenia; oraz

b)	warunki zwolnienia z cła lub obniżenia stawki celnej ze względu na szczególne przeznaczenie tych towarów byłyby spełnione w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego o objęcie towarów procedurą uszlachetniania czynnego.

Artykuł 74

Stosowanie preferencyjnego traktowania taryfowego do towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego

(art. 86 ust. 3 kodeksu)

Do celów stosowania art. 86 ust. 3 kodeksu jeżeli w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego o objęcie towarów procedurą uszlachetniania czynnego towary przywożone spełniają warunki objęcia preferencyjnym traktowaniem taryfowym w ramach kontyngentów taryfowych lub plafonów taryfowych, to towary te kwalifikują się do objęcia dowolnym preferencyjnym traktowaniem taryfowym przewidzianym w odniesieniu do identycznych towarów w chwili przyjęcia zgłoszenia do dopuszczenia do obrotu.

Artykuł 75

Specyficzne cło przywozowe od produktów przetworzonych powstałych w ramach procedury uszlachetniania biernego lub produktów zamiennych

(art. 86 ust. 5 kodeksu)

Jeżeli specyficzne cło przywozowe ma być zastosowane w odniesieniu do produktów przetworzonych powstałych w ramach procedury uszlachetniania biernego lub produktów zamiennych, kwotę należności celnych przywozowych oblicza się na podstawie wartości celnej produktów przetworzonych w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego do dopuszczenia do obrotu, pomniejszonej o wartość statystyczną odpowiednich towarów czasowo wywożonych w chwili objęcia ich uszlachetnianiem biernym, pomnożonej przez kwotę należności celnych przywozowych stosowaną do produktów przetworzonych lub produktów zamiennych, podzielonej przez wartość celną produktów przetworzonych lub produktów zamiennych.

Artykuł 76

Odstępstwo od metody obliczania kwoty należności celnych przywozowych od produktów przetworzonych powstałych w ramach procedury uszlachetniania czynnego

(art. 86 ust. 3 i art. 86 ust. 4 kodeksu)

Artykuł 86 ust. 3 kodeksu stosuje się bez konieczności składania wniosku przez zgłaszającego, jeżeli spełnione są wszystkie następujące warunki:

a)	produkty przetworzone powstałe w ramach procedury uszlachetniania czynnego zostają przywiezione bezpośrednio lub pośrednio przez odpowiedniego posiadacza pozwolenia w okresie jednego roku od ich powrotnego wywozu;

b)	w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego o objęcie towarów procedurą uszlachetniania czynnego towary podlegałyby środkowi polityki handlowej lub rolnej lub cłu antydumpingowemu, cłu wyrównawczemu, środkowi ochronnemu lub cłu odwetowemu, gdyby zgłoszono je wówczas do dopuszczenia do obrotu;

c)	zgodnie z art. 166 nie było konieczne sprawdzenie warunków ekonomicznych.

Podsekcja 2

Termin ustalenia miejsca powstania długu celnego

Artykuł 77

Termin ustalenia miejsca powstania długu celnego w ramach tranzytu unijnego

(art. 87 ust. 2 kodeksu)

W odniesieniu do towarów objętych procedurą tranzytu unijnego terminem, o którym mowa w art. 87 ust. 2 kodeksu, jest jeden z następujących terminów:

a)

siedem miesięcy od ostatniego dnia, w którym towary powinny zostać przedstawione w urzędzie celnym przeznaczenia, chyba że przed upływem tego terminu wniosek o przeniesienie odzyskania długu celnego przesłano do urzędu właściwego dla miejsca, w którym – zgodnie z informacjami uzyskanymi przez urząd celny państwa członkowskiego wyjścia – miały miejsce zdarzenia prowadzące do powstania długu celnego; w takim przypadku przedmiotowy termin można przedłużyć o maksymalnie jeden miesiąc;

b)

jeden miesiąc od upływu terminu na udzielenie odpowiedzi przez osobę uprawnioną do korzystania z procedury na wniosek o udzielenie informacji niezbędnych do zamknięcia procedury, jeżeli urzędu celnego państwa członkowskiego wyjścia nie powiadomiono o przybyciu towarów, a osoba uprawniona do korzystania z procedury udzieliła niewystarczających informacji bądź też nie udzieliła żadnych informacji.

Artykuł 78

Termin ustalenia miejsca powstania długu celnego w ramach tranzytu zgodnie z konwencją TIR

(art. 87 ust. 2 kodeksu)

W odniesieniu do towarów objętych tranzytem zgodnie z Konwencją celną dotyczącą międzynarodowego przewozu towarów z zastosowaniem karnetów TIR z późniejszymi zmianami („konwencja TIR”) termin, o którym mowa w art. 87 ust. 2 kodeksu, wynosi siedem miesięcy od ostatniego dnia, w którym towary powinny zostać przedstawione w urzędzie celnym przeznaczenia lub wyprowadzenia.

Artykuł 79

Termin ustalenia miejsca powstania długu celnego w ramach tranzytu zgodnie z konwencją ATA lub konwencją stambulską

(art. 87 ust. 2 kodeksu)

W odniesieniu do towarów objętych tranzytem zgodnie z Konwencją celną w sprawie karnetu ATA dla odprawy warunkowej towarów sporządzoną w Brukseli dnia 6 grudnia 1961 r. z późniejszymi zmianami („konwencja ATA”) lub z Konwencją dotyczącą odprawy czasowej z późniejszymi zmianami („konwencja stambulska”) termin, o którym mowa w art. 87 ust. 2 kodeksu, wynosi siedem miesięcy od dnia, w którym towary powinny zostać przedstawione w urzędzie celnym przeznaczenia.

Artykuł 80

Termin ustalenia miejsca powstania długu celnego w przypadkach innych niż tranzyt

(art. 87 ust. 2 kodeksu)

W odniesieniu do towarów objętych procedurą specjalną inną niż tranzyt lub towarów objętych czasowym składowaniem termin, o którym mowa w art. 87 ust. 2 kodeksu, wynosi siedem miesięcy od upływu któregokolwiek z następujących terminów:

a)	wyznaczonego terminu zamknięcia procedury specjalnej;

b)	wyznaczonego terminu zakończenia dozoru celnego towarów końcowego przeznaczenia;

c)	wyznaczonego terminu zakończenia czasowego składowania;

d)	przewidzianego terminu zakończenia przemieszczania towarów objętych procedurą składowania celnego między różnymi miejscami na obszarze celnym Unii, jeżeli procedury nie zamknięto.

ROZDZIAŁ 2

Zabezpieczenie potencjalnego lub istniejącego długu celnego

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 81

Przypadki, w których zabezpieczenie nie jest wymagane w odniesieniu do towarów objętych procedurą odprawy czasowej

(art. 89 ust. 8 lit. c) kodeksu).

Objęcie towarów procedurą odprawy czasowej nie jest uzależnione od złożenia zabezpieczenia w następujących przypadkach:

a)	jeżeli zgłoszenie celne można złożyć ustnie lub w innej formie, o której mowa w art. 141;

b)	w przypadku materiałów wykorzystywanych w ruchu międzynarodowym przez przewoźników lotniczych, przedsiębiorstwa żeglugi morskiej lub kolejowe lub dostawców usług pocztowych – jeżeli materiały te są wyraźnie oznaczone;

c)	w przypadku opakowań przywożonych jako puste – jeżeli noszą nieścieralne i nieusuwalne oznaczenia;

d)	jeżeli poprzedni posiadacz pozwolenia na odprawę czasową zgłosił towary do procedury odprawy czasowej zgodnie z art. 136 lub 139, a następnie towary te objęto odprawą czasową w tym samym celu.

Artykuł 82

Zabezpieczenie w formie zobowiązania gwaranta

(art. 94, art. 22 ust. 4 i art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

1.   Jeżeli zabezpieczenie jest składane w formie zobowiązania gwaranta i może być wykorzystywane w więcej niż jednym państwie członkowskim, gwarant wskazuje adres do doręczeń lub wyznacza pełnomocnika w każdym państwie członkowskim, w którym zabezpieczenie może zostać wykorzystane.

2.   Cofnięcie uznania gwaranta lub zobowiązania gwaranta staje się skuteczne szesnastego dnia następującego po dniu, w którym decyzja o cofnięciu została dostarczona do gwaranta lub uznana za dostarczoną.

3.   Odwołanie zobowiązania przez gwaranta staje się skuteczne szesnastego dnia następującego po dniu, w którym odwołanie zostało zgłoszone przez gwaranta do urzędu celnego, w którym złożono zabezpieczanie.

4.   Jeżeli zabezpieczenie obejmujące pojedynczą operację (zabezpieczenie pojedyncze) jest składane w formie karnetów, może zostać złożone za pomocą środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Artykuł 83

Formy zabezpieczenia inne niż depozyt w gotówce lub zobowiązanie złożone przez gwaranta

(art. 92 ust. 1 lit. c) kodeksu).

1.   Formy zabezpieczenia inne niż depozyt w gotówce lub zobowiązanie złożone przez gwaranta są następujące:

a)	ustanowienie hipoteki, długu gruntowego, zastawu użytkowego lub innego prawa uważanego za równoważne prawu dotyczącemu nieruchomości;

b)	przelew wierzytelności, ustanowienie zastawu, połączone lub niepołączone z utratą posiadania, na towarach, papierach wartościowych lub wierzytelnościach lub na bankowej książeczce oszczędnościowej lub na wpisie do państwowego rejestru długów;

c)	ustanowienie umownej solidarności dłużników w odniesieniu do pełnej kwoty długu przez osobę trzecią upoważnioną do tego przez organy celne lub przedstawienie weksla, którego zapłata jest zagwarantowana przez osobę trzecią;

d)	depozyt w gotówce lub inny środek płatności uznany za równoważny z depozytem w gotówce, w walucie innej niż euro lub waluta państwa członkowskiego, w którym zabezpieczenie jest wymagane;

e)	udział, pod warunkiem wpłaty składki, w ogólnym systemie zabezpieczeń zarządzanym przez organy celne.

2.   Form zabezpieczenia, o których mowa w ust. 1, nie przyjmuje się w odniesieniu do objęcia towarów procedurą tranzytu unijnego.

3.   Państwa członkowskie przyjmują formy zabezpieczenia, o których mowa w ust. 1, o ile te formy zabezpieczenia przyjmuje się na mocy prawa krajowego.

Sekcja 2

Zabezpieczenie generalne i zwolnienie z obowiązku złożenia zabezpieczenia

Artykuł 84

Obniżenie wysokości zabezpieczenia generalnego i zwolnienie z obowiązku złożenia zabezpieczenia

(art. 95 ust. 2 kodeksu)

1.   Pozwolenia na stosowanie zabezpieczenia generalnego w wysokości obniżonej do 50 % kwoty referencyjnej udziela się pod warunkiem że wnioskodawca dowiedzie, iż spełnia poniższe warunki:

a)

prowadzi system rachunkowości zgodny z ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości obowiązującymi w państwie członkowskim, w którym prowadzona jest księgowość, wyraża zgodę na przeprowadzanie kontroli celnych opartych na audycie oraz prowadzi historyczną ewidencję danych na potrzeby przedstawienia ścieżki audytu od chwili wprowadzenia danych do akt;

b)

ustanowił strukturę administracyjną odpowiednią dla charakteru i rozmiaru prowadzonej przez siebie działalności, która umożliwia zarządzanie przepływem towarów, a także przeprowadza kontrole wewnętrzne zapewniające możliwość zapobiegania, wykrywania i korygowania błędów oraz możliwość zapobiegania nielegalnym lub nieprawidłowym transakcjom oraz wykrywania takich transakcji;

c)	nie został postawiony w stan upadłości;

d)	w okresie trzech lat przed złożeniem wniosku wywiązywał się z zobowiązań finansowych związanych z uiszczaniem należności celnych i wszelkich innych należności, podatków lub opłat pobieranych w związku z przywozem lub wywozem towarów;

e)

wykaże na podstawie ewidencji i informacji obejmujących okres trzech lat poprzedzających złożenie wniosku, że jego sytuacja finansowa umożliwia mu wywiązanie się ze spoczywających na nim zobowiązań, biorąc pod uwagę rodzaj i skalę prowadzonej działalności gospodarczej, a także udowodni, że nie posiada żadnych ujemnych aktywów netto, chyba że istnieje możliwość pokrycia takich aktywów;

f)	jest w stanie wykazać, że jego sytuacja finansowa umożliwia mu wywiązanie się ze spoczywających na nim zobowiązań w odniesieniu do części kwoty referencyjnej nieobjętej zabezpieczeniem.

2.   Pozwolenia na stosowanie zabezpieczenia generalnego w wysokości obniżonej do 30 % kwoty referencyjnej udziela się pod warunkiem że wnioskodawca dowiedzie, iż spełnia poniższe warunki:

a)

prowadzi system rachunkowości zgodny z ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości obowiązującymi w państwie członkowskim, w którym prowadzona jest księgowość, wyraża zgodę na przeprowadzanie kontroli celnych opartych na audycie oraz prowadzi historyczną ewidencję danych na potrzeby przedstawienia ścieżki audytu od chwili wprowadzenia danych do akt;

b)

ustanowił strukturę administracyjną odpowiednią dla charakteru i rozmiaru prowadzonej przez siebie działalności, która umożliwia zarządzanie przepływem towarów, a także przeprowadza kontrole wewnętrzne zapewniające możliwość zapobiegania, wykrywania i korygowania błędów oraz możliwość zapobiegania nielegalnym lub nieprawidłowym transakcjom oraz wykrywania takich transakcji;

c)	zapewnia, że odpowiedni pracownicy zostali poinstruowani o obowiązku powiadamiania organów celnych w każdym przypadku wykrycia trudności związanych z przestrzeganiem przepisów, oraz ustanawia procedury powiadamiania organów celnych o wystąpieniu takich trudności;

d)	nie został postawiony w stan upadłości;

e)	w okresie trzech lat przed złożeniem wniosku wywiązywał się z zobowiązań finansowych związanych z uiszczaniem należności celnych i wszelkich innych należności, podatków lub opłat pobieranych w związku z przywozem lub wywozem towarów;

f)

wykaże na podstawie ewidencji i informacji obejmujących okres trzech lat poprzedzających złożenie wniosku, że jego sytuacja finansowa umożliwia mu wywiązanie się ze spoczywających na nim zobowiązań, biorąc pod uwagę rodzaj i skalę prowadzonej działalności gospodarczej, a także udowodni, że nie posiada żadnych ujemnych aktywów netto, chyba że istnieje możliwość pokrycia takich aktywów;

g)	jest w stanie wykazać, że jego sytuacja finansowa umożliwia mu wywiązanie się ze spoczywających na nim zobowiązań w odniesieniu do części kwoty referencyjnej nieobjętej zabezpieczeniem.

3.   Zwolnienie z obowiązku złożenia zabezpieczenia przyznaje się pod warunkiem że wnioskodawca dowiedzie, iż spełnia poniższe warunki:

a)

prowadzi system rachunkowości zgodny z ogólnie przyjętymi zasadami rachunkowości obowiązującymi w państwie członkowskim, w którym prowadzona jest księgowość, wyraża zgodę na przeprowadzanie kontroli celnych opartych na audycie oraz prowadzi historyczną ewidencję danych na potrzeby przedstawienia ścieżki audytu od chwili wprowadzenia danych do akt;

b)	zapewnia organowi celnemu możliwość uzyskania fizycznego dostępu do swoich systemów rachunkowości oraz, w stosownych przypadkach, do swojej ewidencji handlowej i transportowej;

c)	korzysta z systemu logistycznego zapewniającego możliwość identyfikowania towarów unijnych i nieunijnych, wskazując – w stosownych przypadkach – lokalizację tych towarów;

d)

ustanowił strukturę administracyjną odpowiednią dla charakteru i rozmiaru prowadzonej przez siebie działalności, która umożliwia zarządzanie przepływem towarów, a także przeprowadza kontrole wewnętrzne zapewniające możliwość zapobiegania, wykrywania i korygowania błędów oraz możliwość zapobiegania nielegalnym lub nieprawidłowym transakcjom oraz wykrywania takich transakcji;

e)	w stosownych przypadkach, stosuje odpowiednie procedury obsługi licencji i pozwoleń przyznanych zgodnie ze środkami polityki handlowej lub związanych z handlem produktami rolnymi;

f)	stosuje odpowiednie procedury archiwizacji ewidencji i informacji oraz ochrony przed utratą informacji;

g)	zapewnia, że odpowiedni pracownicy zostali poinstruowani o obowiązku powiadamiania organów celnych w każdym przypadku wykrycia trudności związanych z przestrzeganiem przepisów, oraz ustanawia procedury powiadamiania organów celnych o wystąpieniu takich trudności;

h)	stosuje odpowiednie środki bezpieczeństwa w celu zapewnienia ochrony swojego systemu komputerowego przed nieupoważnionym dostępem oraz w celu ochrony dokumentacji;

i)	nie został postawiony w stan upadłości;

j)	w okresie trzech lat przed złożeniem wniosku wywiązywał się z zobowiązań finansowych związanych z uiszczaniem należności celnych i wszelkich innych należności, podatków lub opłat pobieranych w związku z przywozem lub wywozem towarów;

k)

wykaże na podstawie ewidencji i informacji obejmujących okres trzech lat poprzedzających złożenie wniosku, że jego sytuacja finansowa umożliwia mu wywiązanie się ze spoczywających na nim zobowiązań, biorąc pod uwagę rodzaj i skalę prowadzonej działalności gospodarczej, a także udowodni, że nie posiada żadnych ujemnych aktywów netto, chyba że istnieje możliwość pokrycia takich aktywów;

l)	jest w stanie wykazać, że jego sytuacja finansowa umożliwia mu wywiązanie się ze spoczywających na nim zobowiązań w odniesieniu do części kwoty referencyjnej nieobjętej zabezpieczeniem.

4.   Jeżeli wnioskodawca prowadzi działalność krócej niż trzy lata, warunek, o którym mowa w ust. 1 lit. d), ust. 2 lit. e) i ust. 3 lit. j), weryfikuje się w oparciu o dostępną ewidencję i dostępne informacje.

Sekcja 3

Przepisy dotyczące procedury tranzytu unijnego i procedury przewidzianej konwencją stambulską i konwencją ATA

Artykuł 85

Zwolnienie gwaranta ze zobowiązań w ramach procedury tranzytu unijnego

(art. 6 ust. 2, art. 6 ust. 3 lit. a) i art. 98 kodeksu)

1.   Jeżeli procedura tranzytu unijnego nie została zamknięta, organy celne państwa członkowskiego wyjścia, w terminie dziewięciu miesięcy, licząc od dnia, w którym towary miały zostać przedstawione w urzędzie celnym przeznaczenia, powiadamiają gwaranta, że procedura nie została zamknięta.

2.   Jeżeli procedura tranzytu unijnego nie została zamknięta, organy celne, ustalone zgodnie z art. 87 kodeksu, w terminie trzech lat, od dnia przyjęcia zgłoszenia tranzytowego, powiadamiają gwaranta, że jest lub może być zobowiązany do zapłacenia długu, za który odpowiada w odniesieniu do przedmiotowej procedury tranzytu unijnego.

3.   Gwarant zostaje zwolniony ze swoich zobowiązań, jeżeli któregokolwiek z powiadomień, o których mowa w ust. 1 i 2, nie dokonano w stosunku do niego przed upływem określonych terminów.

4.   Jeżeli dokonano któregokolwiek z tych powiadomień, gwarant jest powiadamiany o odzyskaniu długu celnego lub zamknięciu procedury.

5.   Wspólne wymogi dotyczące danych dla powiadomienia, o którym mowa w ust. 1, są określone w załączniku 32-04.

Wspólne wymogi dotyczące danych dla powiadomienia, o którym mowa w ust. 2, są określone w załączniku 32-05.

6.   Zgodnie z art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu powiadomienia, o których mowa w ust. 1 i 2, można przesyłać z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Artykuł 86

Zgłoszenie stowarzyszeniu poręczającemu roszczenia o zapłatę za towary objęte karnetem ATA i powiadomienie stowarzyszenia poręczającego o niezwolnieniu karnetów CPD zgodnie z procedurą przewidzianą w konwencji ATA lub konwencji stambulskiej

(art. 6 ust. 2, art. 6 ust. 3 lit. a) i art. 98 kodeksu)

1.   W przypadku niewywiązania się z jednego z zobowiązań wynikających z karnetu ATA lub karnetu CPD organy celne dokonują uregulowania zobowiązań z dokumentów odprawy czasowej (odpowiednio „zgłoszenie stowarzyszeniu poręczającemu roszczenia o zapłatę” lub „powiadomienie o niezwolnieniu”) zgodnie z art. 9, 10 i 11 załącznika A do konwencji stambulskiej lub, w stosownych przypadkach, zgodnie z art. 7, 8 i 9 konwencji ATA.

2.   Kwotę należności celnych przywozowych i podatków wynikających ze zgłoszenia stowarzyszeniu poręczającemu roszczenia o zapłatę oblicza się przy pomocy wzoru formularza naliczania należności.

3.   Wspólne wymogi dotyczące danych dla zgłoszenia stowarzyszeniu poręczającemu roszczenia o zapłatę, o którym mowa w ust. 1, są określone w załączniku 33-01.

4.   Wspólne wymogi dotyczące danych dla powiadomienia o niezwolnieniu karnetów CPD, o którym mowa w ust. 1, są określone w załączniku 33-02.

5.   Zgodnie z art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu zgłoszenie stowarzyszeniu poręczającemu roszczenia o zapłatę i powiadomienie o niezwolnieniu karnetów CPD można przesłać do właściwego stowarzyszenia poręczającego z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

ROZDZIAŁ 3

Odzyskanie i zapłata należności celnych oraz zwrot i umorzenie kwoty należności celnych przywozowych i wywozowych

Sekcja 1

Określanie kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych, powiadamianie o długu celnym oraz księgowanie

Podsekcja 1

Powiadomienie o długu celnym i zgłoszenie stowarzyszeniu poręczającemu roszczenia o zapłatę

Artykuł 87

Sposoby powiadamiania o długu celnym

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Powiadomienia o długu celnym zgodnie z art. 102 kodeksu można dokonywać z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Artykuł 88

Zwolnienie z obowiązku powiadomienia o długu celnym

(art. 102 ust. 1 lit. d) kodeksu)

1.   Organy celne mogą odstąpić od powiadomienia o długu celnym powstałym w wyniku niespełnienia warunków lub obowiązków, o których mowa w art. 79 lub 82 kodeksu, jeżeli kwota należności celnych przywozowych lub wywozowych jest niższa niż 10 EUR.

2.   Jeżeli pierwotnie powiadomiono o długu celnym ze wskazaniem kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych niższej od należnej kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych, organy celne mogą odstąpić od powiadomienia o długu celnym równym różnicy między tymi kwotami, pod warunkiem że jest ona niższa niż 10 EUR.

3.   Ograniczenie do 10 EUR, o którym mowa w ust. 1 i 2, ma zastosowanie do każdego podstępowania w sprawie odzyskania.

Sekcja 2

Zapłata kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych

Artykuł 89

Zawieszenie biegu terminu zapłaty w przypadku wniosku o umorzenie

(art. 108 ust. 3 lit. a) kodeksu)

1.   Organy celne zawieszają bieg terminu zapłaty kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych odpowiadającej długowi celnemu do czasu podjęcia decyzji w sprawie wniosku o umorzenie, pod warunkiem że spełnione są następujące warunki:

a)	jeżeli złożono wniosek o umorzenie na podstawie art. 118, 119 lub 120 kodeksu – warunki określone w danym artykule są prawdopodobnie spełnione;

b)	jeżeli złożono wniosek o umorzenie na podstawie art. 117 kodeksu – warunki określone w art. 117 i art. 45 ust. 2 kodeksu są prawdopodobnie spełnione.

2.   Jeżeli towary będące przedmiotem wniosku o umorzenie nie znajdują się, w chwili składania wniosku, już pod dozorem celnym, wymagane jest złożenie zabezpieczenia.

3.   W drodze odstępstwa od ust. 2 organy celne nie wymagają zabezpieczenia, jeżeli zostanie stwierdzone, że złożenie zabezpieczenia mogłoby spowodować poważne gospodarcze lub społeczne trudności dłużnika.

Artykuł 90

Zawieszenie biegu terminu zapłaty w przypadku towarów, które mają stać się przedmiotem przepadku, zniszczenia lub zrzeczenia się na rzecz skarbu państwa

(art. 108 ust. 3 lit. b) kodeksu)

Jeżeli towary pozostają pod dozorem celnym i mają stać się przedmiotem przepadku, zniszczenia lub zrzeczenia się na rzecz skarbu państwa, a organy celne uznają, że warunki przepadku, zniszczenia lub zrzeczenia się są prawdopodobnie spełnione, organy celne zawieszają bieg terminu zapłaty kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych odpowiadającej długowi celnemu do czasu podjęcia ostatecznej decyzji w sprawie przepadku, zniszczenia lub zrzeczenia się.

Artykuł 91

Zawieszenie biegu terminu zapłaty w przypadku długów celnych powstałych w wyniku niespełnienia warunków lub obowiązków

(art. 108 ust. 3 lit. c) kodeksu)

1.   Organy celne zawieszają bieg terminu zapłaty kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych odpowiadającej długowi celnemu przez osobę, o której mowa w art. 79 ust. 3 lit. a) kodeksu, w przypadku gdy dług celny powstał w wyniku niespełnienia warunków lub obowiązków, o których mowa w art. 79 kodeksu, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a)	zidentyfikowano przynajmniej jednego innego dłużnika zgodnie z art. 79 ust. 3 lit. b) lub c) kodeksu;

b)	dłużnik, o którym mowa w lit. a), został powiadomiony o kwocie należności celnych przywozowych lub wywozowych zgodnie z art. 102 kodeksu;

c)	osoba, o której mowa w art. 79 ust. 3 lit. a) kodeksu, nie jest uważana za dłużnika zgodnie z art. 79 ust. 3 lit. b) lub c) kodeksu i nie można jej zarzucić oszustwa ani rażącego zaniedbania.

2.   Zawieszenie jest uzależnione od złożenia przez osobę, której jest ono przyznawane, zabezpieczenia w kwocie przedmiotowych należności celnych przywozowych lub wywozowych, z wyjątkiem którejkolwiek z następujących sytuacji:

a)	zabezpieczenie obejmujące całą kwotę przedmiotowych należności celnych przywozowych lub wywozowych już istnieje, a gwarant nie został zwolniony ze swoich zobowiązań;

b)	na podstawie udokumentowanej oceny zostało stwierdzone, że wymóg złożenia zabezpieczenia mógłby spowodować poważne gospodarcze lub społeczne trudności dłużnika.

3.   Okres zawieszenia jest ograniczony do jednego roku. Okres ten może zostać jednakże przedłużony przez organy celne w uzasadnionych przypadkach.

Sekcja 3

Zwrot i umorzenie

Podsekcja 1

Przepisy ogólne i procedura

Artykuł 92

Wniosek o zwrot lub umorzenie

(art. 6 ust. 3 lit. a), art. 22 ust. 1 i art. 103 kodeksu)

1.   W drodze odstępstwa od art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu wniosek o zwrot lub umorzenie należności celnych przywozowych lub wywozowych, o których mowa w art. 116 kodeksu, składa się do właściwych organów celnych państwa członkowskiego, w którym powiadomiono o długu celnym.

2.   Wniosek, o którym mowa w ust. 1, można składać z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych, zgodnie z przepisami obowiązującymi w danym państwie członkowskim.

Artykuł 93

Informacje uzupełniające, w przypadku gdy towary znajdują się w innym państwie członkowskim

(art. 6 ust. 2 i art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Wspólne wymogi dotyczące danych dla wniosku o informacje uzupełniające, w przypadku gdy towary znajdują się w innym państwie członkowskim, są określone w załączniku 33-06.

Wniosek o informacje uzupełniające, o którym mowa w akapicie pierwszym, można składać z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Artykuł 94

Sposoby powiadamiania o decyzji w sprawie zwrotu lub umorzenia

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

O decyzji w sprawie zwrotu lub umorzenia należności celnych przywozowych lub wywozowych można powiadamiać zainteresowaną osobę z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Artykuł 95

Wspólne wymogi dotyczące danych związane z formalnościami, w przypadku gdy towary znajdują się w innym państwie członkowskim

(art. 6 ust. 2 kodeksu)

Wspólne wymogi dotyczące danych dla odpowiedzi na wniosek o informacje dotyczące dopełnienia formalności, w przypadku gdy wniosek o zwrot lub umorzenie dotyczy towarów, które znajdują się w państwie członkowskim innym niż to, w którym powiadomiono o długu celnym, są określone w załączniku 33-07.

Artykuł 96

Sposoby wysyłania informacji na temat dopełnienia formalności, w przypadku gdy towary znajdują się w innym państwie członkowskim

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Wniosek, o którym mowa w art. 95, można składać z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Artykuł 97

Przedłużenie terminu na podjęcie decyzji w sprawie zwrotu lub umorzenia

(art. 22 ust. 3 kodeksu)

Jeżeli zastosowanie ma art. 116 ust. 3 akapit pierwszy kodeksu lub art. 116 ust. 3 akapit drugi lit. b) kodeksu, bieg terminu na podjęcie decyzji w sprawie zwrotu lub umorzenia zostaje zawieszony do czasu, kiedy dane państwo członkowskie otrzyma powiadomienie o decyzji Komisji lub powiadomienie przez Komisję o zwrocie akt sprawy z przyczyn, o których mowa w art. 98 ust. 6.

Jeżeli zastosowanie ma art. 116 ust. 3 akapit drugi lit. b) kodeksu, bieg terminu na podjęcie decyzji w sprawie zwrotu lub umorzenia zostaje zawieszony do czasu, kiedy dane państwo członkowskie otrzyma powiadomienie o decyzji Komisji w sprawie przypadku dotyczącego kwestii porównywalnych pod względem faktycznym i prawnym.

Podsekcja 2

Decyzje podejmowane przez Komisję

Artykuł 98

Przekazanie Komisji akt sprawy w celu podjęcia decyzji

(art. 116 ust. 3 kodeksu)

1.   Przed przekazaniem akt sprawy Komisji państwo członkowskie powiadamia zainteresowaną osobę o zamiarze takiego przekazania i daje jej 30 dni na podpisanie oświadczenia, w którym potwierdza, że zapoznała się z tymi aktami i oświadcza, że nie ma nic do dodania, lub wymienia wszystkie informacje dodatkowe, które jej zdaniem należy uwzględnić. Jeżeli zainteresowana osoba nie przedstawi takiego oświadczenia w ciągu tych 30 dni, uważa się, że zapoznała się ona z aktami i nie ma nic do dodania.

2.   Jeżeli państwo członkowskie przekazuje Komisji akta sprawy, by ta podjęła decyzję, w przypadkach, o których mowa w art. 116 ust. 3 kodeksu, akta te muszą zawierać co najmniej następujące informacje:

a)	streszczenie sprawy;

b)	szczegółowe informacje, z których wynika, że warunki określone w art. 119 lub art. 120 kodeksu są spełnione;

c)	oświadczenie, o którym mowa w ust. 1, lub oświadczenie państwa członkowskiego potwierdzające, że uznaje się, iż zainteresowana osoba zapoznała się z aktami sprawy i nie ma nic do dodania.

3.   Komisja potwierdza odbiór akt sprawy danemu państwu członkowskiemu niezwłocznie po ich otrzymaniu.

4.   Komisja udostępnia wszystkim państwom członkowskim kopię streszczenia sprawy, o której mowa w ust. 2 lit. a), w terminie 15 dni od daty otrzymania akt sprawy.

5.   Jeżeli informacje przekazane przez państwo członkowskie nie są wystarczające, aby Komisja mogła podjąć decyzję, Komisja może zażądać od państwa członkowskiego informacji uzupełniających.

6.   Komisja zwraca akta sprawy państwu członkowskiemu, a sprawę uważa się za nigdy nieprzedłożoną Komisji w każdym z następujących przypadków:

a)	akta sprawy są wyraźnie niekompletne, gdyż nie zawierają niczego, co by uzasadniało rozpatrzenie sprawy przez Komisję;

b)	na mocy art. 116 ust. 3 akapit drugi kodeksu sprawa nie powinna była zostać przedłożona Komisji;

c)	państwo członkowskie przekazało Komisji nowe informacje o charakterze mogącym znacząco zmienić ocenę stanu faktycznego prawnego sprawy, podczas gdy Komisja nadal rozpatruje tę sprawę.

Artykuł 99

Prawo zainteresowanej osoby do złożenia wyjaśnień

(art. 116 ust. 3 kodeksu)

1.   Jeżeli Komisja zamierza podjąć niekorzystną decyzję w przypadkach, o których mowa w art. 116 ust. 3 kodeksu, powiadamia zainteresowaną osobę o swoich zastrzeżeniach na piśmie wraz z odniesieniem do wszelkich dokumentów i informacji, na których opiera te zastrzeżenia. Komisja informuje zainteresowaną osobę o jej prawie dostępu do akt sprawy.

2.   Komisja informuje dane państwo członkowskie o swoim zamiarze i wysłaniu powiadomienia, o którym mowa w ust. 1.

3.   Zainteresowana osoba ma możliwość wyrażenia wobec Komisji swojego stanowiska na piśmie w terminie 30 dni od dnia otrzymania powiadomienia, o którym mowa w ust. 1.

Artykuł 100

Terminy

(art. 116 ust. 3 kodeksu)

1.   Komisja podejmuje decyzję o tym, czy zwrot lub umorzenie są uzasadnione, w ciągu dziewięciu miesięcy od daty otrzymania akt, o których mowa w art. 98 ust. 1.

2.   Jeżeli Komisja uznaje za konieczne zwrócić się do państwa członkowskiego o informacje uzupełniające zgodnie z art. 98 ust. 5, termin, o którym mowa w ust. 1, przedłuża się o okres równy okresowi, jaki upłynął od dnia wysłania przez Komisję wniosku o informacje uzupełniające do dnia otrzymania tych informacji. Komisja powiadamia zainteresowaną osobę o tym przedłużeniu.

3.   Jeżeli Komisja prowadzi dochodzenie w celu podjęcia decyzji, termin, o którym mowa w ust. 1, przedłuża się o okres niezbędny do zakończenia dochodzenia. Przedłużenie terminu nie może przekroczyć dziewięciu miesięcy. Komisja powiadamia państwo członkowskie i zainteresowaną osobę o datach wszczęcia i zakończenia dochodzenia.

4.   Jeżeli Komisja zamierza podjąć niekorzystną decyzję, o której mowa w art. 99 ust. 1, termin określony w ust. 1 przedłuża się o 30 dni.

Artykuł 101

Powiadomienie o decyzji

(art. 116 ust. 3 kodeksu)

1.   Komisja powiadamia zainteresowane państwo członkowskie o swojej decyzji w możliwie najkrótszym terminie, a w każdym razie najpóźniej w ciągu 30 dni od upływu terminu określonego w art. 100 ust. 1.

2.   Organ celny właściwy do podjęcia decyzji wydaje decyzję na podstawie decyzji Komisji, o której został powiadomiony zgodnie z ust. 1.

Państwo członkowskie, do którego należy organ celny właściwy do podjęcia decyzji, powiadamia odpowiednio Komisję, przesyłając jej kopię tej decyzji.

3.   Jeżeli decyzja w przypadkach, o których mowa w art. 116 ust. 3, jest dla zainteresowanej osoby korzystna, Komisja może określić warunki, na których organy celne mają dokonać zwrotu lub umorzenia należności w przypadkach, w których występują kwestie porównywalne pod względem faktycznym i prawnym.

Artykuł 102

Skutki niepodjęcia decyzji lub niepowiadomienia o decyzji

(art. 116 ust. 3 kodeksu)

Jeżeli Komisja nie podejmie decyzji w terminie określonym w art. 100 lub nie powiadomi danego państwa członkowskiego o decyzji w terminie przewidzianym w art. 101 ust. 1, organ celny właściwy do podjęcia decyzji podejmuje decyzję korzystną dla zainteresowanej osoby.

ROZDZIAŁ 4

Wygaśnięcie długu celnego

Artykuł 103

Uchybienia niemające istotnego wpływu na prawidłowy przebieg procedury celnej

(art. 124 ust. 1 lit. h) oraz i) kodeksu)

Za uchybienia niemające istotnego wpływu na prawidłowy przebieg procedury celnej uznaje się następujące sytuacje:

a)	przekroczenie terminu o okres, który nie jest dłuższy niż przedłużenie terminu, które zostałoby przyznane, gdyby złożony został wniosek o takie przedłużenie;

b)	jeżeli dług celny powstał w odniesieniu do towarów objętych procedurą specjalną lub czasowo składowanych na podstawie art. 79 ust. 1 lit. a) lub c) kodeksu oraz towary te zostały następnie dopuszczone do obrotu;

c)	jeżeli dozór celny został w późniejszym czasie przywrócony dla towarów, które nie są formalnie częścią procedury tranzytowej, ale poprzednio były czasowo składowane lub zostały objęte procedurą specjalną wraz z towarami formalnie objętymi tą procedurą tranzytową;

d)

w przypadku towarów objętych procedurą specjalną inną niż tranzyt lub wolne obszary celne lub w przypadku towarów, które są czasowo składowane, jeżeli popełniono błąd w odniesieniu do informacji zawartych w zgłoszeniu celnym zamykającym procedurę lub kończącym czasowe składowanie, pod warunkiem że błąd ten nie ma wpływu na zamknięcie procedury lub zakończenie czasowego składowania;

e)

w przypadku gdy dług celny powstał na podstawie art. 79 ust. 1 lit. a) lub b) kodeksu, pod warunkiem że zainteresowana osoba poinformowała właściwe organy celne o niewypełnieniu warunków lub obowiązków, zanim powiadomiono o długu celnym albo zanim organy celne poinformowały tę osobę o zamiarze przeprowadzenia kontroli.

TYTUŁ IV

TOWARY WPROWADZANE NA OBSZAR CELNY UNII

ROZDZIAŁ 1

Przywozowa deklaracja skrócona

Artykuł 104

Zwolnienie z obowiązku złożenia przywozowej deklaracji skróconej

(art. 127 ust. 2 lit. b) kodeksu)

1.   Obowiązek złożenia przywozowej deklaracji skróconej uchyla się w odniesieniu do następujących towarów:

a)	energii elektrycznej;

b)	towarów wprowadzanych rurociągiem;

c)	przesyłek z korespondencją;

d)	majątku ruchomego gospodarstwa domowego określonego w art. 2 ust. 1 lit. d) rozporządzenia Rady (WE) nr 1186/2009 z dnia 16 listopada 2009 r. ustanawiającego wspólnotowy system zwolnień celnych (14), pod warunkiem że nie jest przewożony na podstawie umowy przewozu;

e)	towarów, w przypadku których dozwolone jest ustne zgłoszenie celne zgodnie z art.135 i art. 136 ust. 1, pod warunkiem że nie są przewożone na podstawie umowy przewozu;

f)	towarów, o których mowa w art. 138 lit. b)–d) lub art. 139 ust. 1, które uznaje się za zgłoszone zgodnie z art. 141, pod warunkiem że nie są przewożone na podstawie umowy przewozu;

g)	towarów znajdujących się w bagażu osobistym podróżnych;

h)	towarów przemieszczanych z zastosowaniem formularza 302 przewidzianego w Umowie między Państwami-Stronami Traktatu Północnoatlantyckiego dotyczącej statusu ich sił zbrojnych, podpisanej w Londynie w dniu 19 czerwca 1951 r.;

i)	broni i sprzętu wojskowego wprowadzanych na obszar celny Unii przez organy odpowiedzialne za obronę wojskową państwa członkowskiego w ramach transportu wojskowego lub transportu prowadzonego na wyłączny użytek władz wojskowych;

j)

następujących towarów wprowadzanych na obszar celny Unii bezpośrednio z instalacji morskich eksploatowanych przez osobę mającą swoją siedzibę na obszarze celnym Unii: (i) towarów, które zostały wprowadzone na te instalacje morskie w celu ich budowy, naprawy, konserwacji lub adaptacji; (ii) towarów, które zostały wykorzystane do zamontowania na instalacjach morskich lub jako wyposażenie tych instalacji; (iii) zaopatrzenia używanego lub zużywanego na instalacjach morskich; (iv) odpadów innych niż niebezpieczne ze wspomnianych instalacji morskich;

k)

towarów uprawnionych do zwolnień zgodnie z Konwencją wiedeńską o stosunkach dyplomatycznych z dnia 18 kwietnia 1961 r., Konwencją wiedeńską o stosunkach konsularnych z dnia 24 kwietnia 1963 r. i innymi konwencjami konsularnymi lub też Konwencją nowojorską o misjach specjalnych z dnia 16 grudnia 1969 r.;

l)

następujących towarów przewożonych na pokładzie statków wodnych i powietrznych: (i) towarów, które dostarczono w celu zamontowania ich jako części lub akcesoria tych statków wodnych i powietrznych; (ii) towarów umożliwiających działanie silników, maszyn i innych urządzeń znajdujących się na tych statkach wodnych lub powietrznych; (iii) artykułów żywnościowych i innych produktów przeznaczonych do konsumpcji lub sprzedaży na pokładzie;

m)

towarów wprowadzanych na obszar celny Unii z terytorium Ceuty i Melilli, Gibraltaru, wyspy Helgoland, Republiki San Marino, Państwa Watykańskiego, gmin Livigno i Campione d’Italia lub wód krajowych jeziora Lugano we Włoszech znajdujących się pomiędzy nabrzeżem a granicą polityczną strefy położonej pomiędzy Ponte Tresa i Porto Ceresio;

n)	produktów rybołówstwa morskiego i innych produktów wydobytych z morza poza obszarem celnym Unii przez unijne statki rybackie;

o)	statków, i przewożonych na nich towarów, wpływających na wody terytorialne państwa członkowskiego wyłącznie w celu załadowania na pokład zaopatrzenia bez łączenia się z którymkolwiek obiektem portowym;

p)	towarów objętych karnetami ATA i CPD, pod warunkiem że nie są przewożone na podstawie umowy przewozu.

2.   Do dnia 31 grudnia 2020 r. obowiązek składania przywozowej deklaracji skróconej uchyla się w odniesieniu do towarów w przesyłkach pocztowych, których masa nie przekracza 250 gramów.

Nie stosuje się kar w przypadku towarów w przesyłkach pocztowych o masie przekraczającej 250 gramów, które wprowadza się na obszar celny Unii, ale które nie są objęte przywozową deklaracją skróconą. Analizę ryzyka przeprowadza się po przedstawieniu towarów oraz na podstawie deklaracji do czasowego składowania, jeśli jest ona dostępna, lub zgłoszenia celnego obejmującego te towary.

Do dnia 31 grudnia 2020 r. Komisja dokona przeglądu sytuacji towarów w przesyłkach pocztowych zgodnie z niniejszym ustępem w celu wniesienia odpowiednich poprawek, które mogą okazać się konieczne, biorąc pod uwagę wykorzystanie przez operatorów pocztowych środków elektronicznych do przemieszczania towarów.

Artykuł 105

Terminy złożenia przywozowej deklaracji skróconej w przypadku transportu morskiego

(art. 127 ust. 3 i 7 kodeksu)

Jeżeli towary wprowadza się na obszar celny Unii drogą morską, przywozową deklarację skróconą składa się w następujących terminach:

a)	dla przesyłek kontenerowych, innych niż gdy zastosowanie znajduje lit. c) lub d), najpóźniej 24 godziny przed załadowaniem towarów na statek, na którym mają zostać wprowadzone na obszar celny Unii;

b)	dla przesyłek masowych/luzem, innych niż gdy zastosowanie znajduje lit. c) lub d), najpóźniej cztery godziny przed przybyciem statku do pierwszego portu wprowadzenia na obszar celny Unii;

c)

przynajmniej dwie godziny przed przybyciem statku do pierwszego portu wprowadzenia na obszar celny Unii w przypadku towarów przywożonych z któregokolwiek z następujących miejsc: (i) Grenlandii; (ii) Wysp Owczych; (iii) Islandii; (iv) portów na Morzu Bałtyckim, Morzu Północnym, Morzu Czarnym i Morzu Śródziemnym; (v) wszystkich portów w Maroku;

d)

dla przewozów, innych niż gdy zastosowanie znajduje lit. c), pomiędzy terytorium znajdującym się poza obszarem celnym Unii a francuskimi departamentami zamorskimi, Azorami, Maderą lub Wyspami Kanaryjskimi, jeżeli podróż trwa krócej niż 24 godziny, przynajmniej dwie godziny przed przybyciem do pierwszego portu wprowadzenia na obszar celny Unii.

Artykuł 106

Terminy złożenia przywozowej deklaracji skróconej w przypadku transportu lotniczego

(art. 127 ust. 3 i 7 kodeksu)

1.   Jeżeli towary wprowadza się na obszar celny Unii drogą powietrzną, przywozową deklarację skróconą składa się możliwie jak najwcześniej.

Minimalny zestaw danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej składa się najpóźniej przed załadowaniem towarów na statek powietrzny, na którym mają zostać wprowadzone na obszar celny Unii.

2.   Jeżeli w terminie, o którym mowa w ust. 1 akapit drugi, złożono jedynie minimalny zestaw danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej, pozostałe dane dostarcza się w następujących terminach:

a)	dla lotów trwających krócej niż cztery godziny, najpóźniej do czasu rzeczywistego odlotu statku powietrznego;

b)	dla pozostałych lotów, najpóźniej cztery godziny przed przybyciem statku powietrznego do pierwszego portu lotniczego na obszarze celnym Unii.

Artykuł 107

Terminy złożenia przywozowej deklaracji skróconej w przypadku transportu kolejowego

(art. 127 ust. 3 i 7 kodeksu)

Jeżeli towary wprowadza się na obszar celny Unii koleją, przywozową deklarację skróconą składa się w następujących terminach:

a)	jeżeli podróż pociągiem z ostatniego dworca kolejowego znajdującego się w państwie trzecim do urzędu celnego pierwszego wprowadzenia trwa krócej niż dwie godziny, najpóźniej godzinę przed przybyciem towarów na miejsce, dla którego dany urząd celny jest właściwy;

b)	we wszystkich pozostałych przypadkach najpóźniej dwie godziny przed przybyciem towarów na miejsce, dla którego dany urząd celny pierwszego wprowadzenia jest właściwy.

Artykuł 108

Terminy złożenia przywozowej deklaracji skróconej w przypadku transportu drogowego

(art. 127 ust. 3 i 7 kodeksu)

Jeżeli towary wprowadza się na obszar celny Unii w ramach transportu drogowego, przywozową deklarację skróconą składa się najpóźniej godzinę przed przybyciem towarów na miejsce, dla którego dany urząd celny pierwszego wprowadzenia jest właściwy.

Artykuł 109

Terminy złożenia przywozowej deklaracji skróconej w przypadku transportu wodnego śródlądowego

(art. 127 ust. 3 i 7 kodeksu)

Jeżeli towary wprowadza się na obszar celny Unii śródlądową drogą wodną, przywozową deklarację skróconą składa się najpóźniej dwie godziny przed przybyciem towarów na miejsce, dla którego dany urząd celny pierwszego wprowadzenia jest właściwy.

Artykuł 110

Terminy złożenia przywozowej deklaracji skróconej w przypadku transportu kombinowanego

(art. 127 ust. 3 i 7 kodeksu)

Jeżeli towary wprowadza się na obszar celny Unii za pomocą środka transportu, który sam jest transportowany aktywnym środkiem transportu, terminem złożenia przywozowej deklaracji skróconej jest termin mający zastosowanie do aktywnego środka transportu.

Artykuł 111

Terminy złożenia przywozowej deklaracji skróconej w przypadku siły wyższej

(art. 127 ust. 3 i 7 kodeksu)

Terminy, o których mowa w art. 105–109, nie mają zastosowania w przypadku działania siły wyższej.

Artykuł 112

Dostarczanie danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej przez inne osoby w określonych przypadkach w odniesieniu do transportu morskiego lub transportu wodnego śródlądowego

(art. 127 ust. 6 kodeksu)

1.   Jeżeli, w przypadku transportu morskiego lub wodnego śródlądowego, w odniesieniu do tych samych towarów co najmniej jedna osoba inna niż przewoźnik zawarła co najmniej jedną dodatkową umowę przewozu objętą co najmniej jednym konosamentem, a osoba wystawiająca konosament nie udostępniła danych wymaganych do sporządzenia przywozowej deklaracji skróconej swojemu partnerowi umowy, który wystawia konosament jej lub jej partnerowi umowy, z którym zawarła umowę o wspólnym załadunku towarów, osoba, która nie udostępniła wymaganych danych, przekazuje te dane urzędowi celnemu pierwszego wprowadzenia zgodnie z art. 127 ust. 6 kodeksu.

Jeżeli odbiorca wskazany w konosamencie, dla którego nie ma konosamentów stanowiących jego podstawę, nie udostępnia danych wymaganych do sporządzenia przywozowej deklaracji skróconej osobie wystawiającej ten konosament, przekazuje te dane urzędowi celnemu pierwszego wprowadzenia.

2.   Każda osoba dostarczająca dane, o których mowa w art. 127 ust. 5 kodeksu, jest odpowiedzialna za dane, które dostarczyła zgodnie z art. 15 ust. 2 lit. a) i b) kodeksu.

Artykuł 113

Dostarczanie danych zawartych w przywozowej deklaracji skróconej przez inne osoby w określonych przypadkach w odniesieniu do transportu lotniczego

(art. 127 ust. 6 kodeksu)

1.   Jeżeli, w przypadku transportu lotniczego, w odniesieniu do tych samych towarów co najmniej jedna osoba inna niż przewoźnik zawarła co najmniej jedną dodatkową umowę przewozu objętą co najmniej jednym lotniczym listem przewozowym, a osoba wystawiająca lotniczy list przewozowy nie udostępniła danych wymaganych do sporządzenia przywozowej deklaracji skróconej swojemu partnerowi umowy, który wystawia lotniczy list przewozowy jej lub jej partnerowi umowy, z którym zawarła umowę o wspólnym załadunku towarów, osoba, która nie udostępniła wymaganych danych, przekazuje te dane urzędowi celnemu pierwszego wprowadzenia zgodnie z art. 127 ust. 6 kodeksu.

2.   Jeżeli, w przypadku transportu lotniczego, towary przemieszcza się zgodnie z przepisami zawartymi w aktach Światowego Związku Pocztowego, a operator pocztowy nie udostępnia przewoźnikowi danych wymaganych do sporządzenia przywozowej deklaracji skróconej, operator pocztowy przekazuje te dane urzędowi celnemu pierwszego wprowadzenia zgodnie z art. 127 ust. 6 kodeksu.

3.   Każda osoba dostarczająca dane, o których mowa w art. 127 ust. 5 kodeksu, jest odpowiedzialna za dane, które dostarczyła zgodnie z art. 15 ust. 2 lit. a) i b) kodeksu.

ROZDZIAŁ 2

Przybycie towarów

Artykuł 114

Wymiana towarów ze specjalnymi obszarami podatkowymi

(art. 1 ust. 3 kodeksu)

Państwa członkowskie stosują niniejszy rozdział i art. 133–152 kodeksu wobec towarów będących przedmiotem wymiany handlowej między specjalnym obszarem podatkowym a inną częścią obszaru celnego Unii, która nie jest specjalnym obszarem podatkowym.

Artykuł 115

Zatwierdzenie miejsca do przedstawienia towarów organom celnym i czasowego składowania

(art. 139 ust. 1 i art. 147 ust. 1 kodeksu)

1.   Miejsce inne niż właściwy urząd celny może zostać zatwierdzone do celów przedstawienia towarów, jeżeli spełniono następujące warunki:

a)	spełniono wymogi określone w art. 148 ust. 2 i 3 kodeksu oraz w art. 117;

b)	towary zostały zgłoszone do procedury celnej następnego dnia po ich przedstawieniu, chyba że organy celne wymagają rewizji towarów zgodnie z art. 140 ust. 2 kodeksu.

Jeżeli miejsce posiada już pozwolenie na prowadzenie magazynu czasowego składowania, zatwierdzenie nie jest wymagane.

2.   Miejsce inne niż magazyn czasowego składowania może zostać zatwierdzone do celów czasowego składowania towarów, jeżeli spełniono następujące warunki:

a)	spełniono wymogi określone w art. 148 ust. 2 i 3 kodeksu oraz w art. 117;

b)	towary zostały zgłoszone do procedury celnej następnego dnia po ich przedstawieniu, chyba że organy celne wymagają rewizji towarów zgodnie z art. 140 ust. 2 kodeksu.

Artykuł 116

Ewidencja

(art. 148 ust. 4 kodeksu)

1.   Ewidencja, o której mowa w art. 148 ust. 4 kodeksu, zawiera następujące informacje i dane:

a)	odniesienie do odpowiedniej deklaracji do czasowego składowania dotyczącej składowanych towarów oraz odniesienie do terminu zakończenia czasowego składowania;

b)	datę i dane identyfikujące dokumenty celne dotyczące składowanych towarów oraz wszelkie pozostałe dokumenty odnoszące się do czasowego składowania towarów;

c)	dane, numery identyfikacyjne, liczbę i rodzaj opakowań, ilość i zwykły opis handlowy lub techniczny towarów oraz w stosownych przypadkach oznaczenia identyfikacyjne kontenera niezbędne do zidentyfikowania towarów;

d)	lokalizację towarów oraz dane dotyczące przemieszczania towarów;

e)	status celny towarów;

f)	dane dotyczące czynności zwyczajowych określonych w art. 147 ust. 2 kodeksu;

g)	dane dotyczące przemieszczania towarów czasowo składowanych między magazynami czasowego składowania zlokalizowanymi w różnych państwach członkowskich, dane na temat przybycia towarów do magazynów czasowego składowania w miejscu przeznaczenia.

Jeżeli ewidencja nie jest częścią głównych ksiąg rachunkowych na potrzeby celne, powinna odnosić się do głównych ksiąg rachunkowych na potrzeby celne.

2.   Organy celne mogą uchylić wymóg dostarczenia niektórych informacji określonych w ust. 1, jeśli nie wpływa to niekorzystnie na dozór celny i kontrole towarów. Jednakże możliwość takiego uchylenia nie ma zastosowania w przypadku przemieszczania towarów między magazynami czasowego składowania.

Artykuł 117

Sprzedaż detaliczna

(art. 148 ust. 1 kodeksu)

Pozwoleń na prowadzenie magazynów czasowego składowania, o których mowa w art. 148 kodeksu, udziela się na następujących warunkach:

a)	magazynów czasowego składowania nie wykorzystuje się do celów sprzedaży detalicznej;

b)	w przypadku gdy składowane towary stanowią zagrożenie lub istnieje prawdopodobieństwo, że spowodują zepsucie innych towarów lub z innych powodów wymagają specjalnych magazynów, magazyny czasowego składowania muszą być specjalnie wyposażone do składowania takich towarów;

c)	magazyny czasowego składowania prowadzone są wyłącznie przez posiadacza pozwolenia.

Artykuł 118

Inne przypadki przemieszczania towarów czasowo składowanych

(art. 148 ust. 5 lit. c) kodeksu)

Zgodnie z art. 148 ust. 5 lit. c) kodeksu organy celne mogą zezwolić na przemieszczanie towarów czasowo składowanych między różnymi magazynami czasowego składowania objętymi różnymi pozwoleniami na prowadzenie magazynów czasowego składowania – pod warunkiem że posiadaczami pozwoleń są AEOC.

TYTUŁ V

PRZEPISY OGÓLNE DOTYCZĄCE STATUSU CELNEGO, OBJĘCIA TOWARÓW PROCEDURĄ CELNĄ, WERYFIKACJI, ZWOLNIENIA I DYSPONOWANIA TOWARAMI

ROZDZIAŁ 1

Status celny towarów

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 119

Domniemanie statusu celnego

(art. 153 ust. 1 i art. 155 ust. 2 kodeksu)

1.   Domniemanie posiadania unijnego statusu celnego towarów nie ma zastosowania do następujących towarów:

a)	towarów wprowadzonych na obszar celny Unii, który są objęte dozorem celnym, w celu określenia ich statusu celnego;

b)	towarów czasowo składowanych;

c)	towarów objętych dowolną procedurą specjalną z wyjątkiem tranzytu wewnętrznego, procedury uszlachetniania biernego i procedury końcowego przeznaczenia;

d)	produktów rybołówstwa morskiego złowionych przez unijny statek rybacki poza obszarem celnym Unii, na wodach innych niż wody terytorialne państwa trzeciego, które wprowadzono na obszar celny Unii, jak określono w art. 129;

e)	towarów uzyskanych z produktów określonych w lit. d) na pokładzie takiego statku lub unijnego statku przetwórni, przy których wytworzeniu zostały użyte inne produkty o unijnym statusie celnym, które wprowadzono na obszar celny Unii w sposób określony w art. 129;

f)	produktów rybołówstwa morskiego i innych produktów wydobytych lub złowionych przez statki pływające pod banderą państwa trzeciego w obrębie obszaru celnego Unii.

2.   Towary unijne, które nie są objęte procedurą celną, mogą być przemieszczane bez zmiany ich statusu celnego z jednego miejsca do drugiego na obszarze celnym Unii i czasowo przemieszczane poza ten obszar w następujących przypadkach:

a)	w przypadku towarów przewożonych drogą powietrzną i załadowanych lub przeładowanych w unijnym porcie lotniczym w celu przesyłki do innego unijnego portu lotniczego, pod warunkiem że przewóz odbywa się z zastosowaniem jednolitego dokumentu przewozowego wystawionego w państwie członkowskim;

b)	w przypadku towarów transportowanych drogą morską i przewożonych między portami unijnymi regularną linią żeglugową, na którą zostało wydane pozwolenie zgodnie z art. 120;

c)

w przypadku towarów przewożonych drogą kolejową i transportowanych przez państwo trzecie będące stroną Konwencji o wspólnej procedurze tranzytowej z zastosowaniem jednolitego dokumentu przewozowego wystawionego w państwie członkowskim oraz jeżeli taka możliwość jest przewidziana w umowie międzynarodowej.

3.   Towary unijne, które nie są objęte procedurą celną, mogą być przemieszczane z jednego miejsca do drugiego na obszarze celnym Unii i czasowo przemieszczane poza ten obszar bez zmiany ich statusu celnego w następujących przypadkach, pod warunkiem że unijny status celny towarów jest potwierdzony:

a)	towary, które przewieziono z jednego miejsca do drugiego znajdującego się na obszarze celnym Unii i które czasowo opuściły ten obszar drogą morską lub powietrzną;

b)	towary, które przewieziono z jednego miejsca do drugiego znajdującego się na obszarze celnym Unii przez terytorium spoza obszaru celnego Unii, bez przeładunku, przy czym transport odbywa się na podstawie jednolitego dokumentu przewozowego wystawionego w państwie członkowskim;

c)

towary, które przewieziono z jednego miejsca do drugiego znajdującego się na obszarze celnym Unii przez terytorium spoza obszaru celnego Unii i które przeładowano poza tym obszarem na inny środek transportu niż ten, na który zostały pierwotnie załadowane, przy czym wystawiono nowy dokument przewozowy obejmujący przewóz z terytorium spoza obszaru celnego Unii, pod warunkiem że do nowego dokumentu dołączona jest kopia oryginalnego jednolitego dokumentu przewozowego;

d)	silnikowe pojazdy drogowe zarejestrowane w państwie członkowskim, które tymczasowo opuściły i ponownie wjechały na obszar celny Unii;

e)	opakowania, palety i inne podobne materiały, z wyjątkiem kontenerów, należące do osoby mającej siedzibę na obszarze celnym Unii i wykorzystywane w transporcie towarowym, które tymczasowo opuściły i ponownie wjechały na obszar celny Unii;

f)	towary znajdujące się w bagażu przewożonym przez pasażera, które nie są przeznaczone do celów handlowych i które tymczasowo opuściły i ponownie wjechały na obszar celny Unii.

Sekcja 2

Regularna linia żeglugowa na potrzeby celne

Artykuł 120

Pozwolenie na ustanowienie regularnej linii żeglugowej

(art. 155 ust. 2 kodeksu)

1.   Właściwy do wydania decyzji organ celny może udzielić przedsiębiorstwu żeglugowemu pozwolenia dla celów regularnej linii żeglugowej, umożliwiającego mu przemieszczanie towarów unijnych między miejscami na obszarze celnym Unii oraz do ich czasowego przemieszczania poza ten obszar, bez zmiany statusu celnego towarów unijnych.

2.   Pozwolenia udziela się wyłącznie w przypadku, gdy:

a)	przedsiębiorstwo żeglugowe posiada siedzibę na obszarze celnym Unii;

b)	spełniło kryterium określone w art. 39 lit. a) kodeksu;

c)	zobowiązało się do przekazania organowi celnemu właściwemu do wydania decyzji informacji, o których mowa w art. 121 ust. 1, po wydaniu pozwolenia; oraz

d)	zobowiązało się nie zawijać na trasach regularnych linii żeglugowych do żadnego portu na terytorium spoza obszaru celnego Unii lub w jakimkolwiek wolnym obszarze celnym w porcie unijnym oraz zobowiązało się nie przeprowadzać przeładunku na morzu.

3.   Przedsiębiorstwa żeglugowe, które uzyskały pozwolenie zgodnie z niniejszym artykułem, zapewniają regularną linię żeglugową określoną w tym artykule.

Regularną linię żeglugową zapewnia się korzystając ze statków zarejestrowanych do tego celu zgodnie z art. 121.

Artykuł 121

Rejestracja statków i portów

(art. 22 ust. 4 i art. 155 ust. 2 kodeksu)

1.   Przedsiębiorstwo żeglugowe upoważnione do ustanowienia regularnej linii żeglugowej do celów art. 119 ust. 2 lit. b) dokonuje rejestracji statków, które zamierza wykorzystać, oraz portów, do których zamierza zawinąć do celów tej żeglugi, poprzez przekazanie organowi celnemu właściwemu do wydania decyzji następujących informacji:

a)	nazwy statków przydzielonych do obsługi regularnej linii żeglugowej;

b)	nazwy portu, z którego dany statek rozpoczyna operację w ramach regularnej linii żeglugowej;

c)	nazwy portów, do których statki będą zawijać.

2.   Rejestracja, o której mowa w ust. 1, staje się skuteczna pierwszego dnia roboczego następującego po dniu rejestracji przez organ celny właściwy do wydania decyzji.

3.   Przedsiębiorstwo żeglugowe upoważnione do ustanowienia regularnej linii żeglugowej do celów art.119 ust. 2 lit. b) powiadamia organ celny właściwy do wydania decyzji o wszelkich zmianach w informacjach określonych w ust. 1 lit. a), b) i c) oraz o dacie i godzinie, kiedy zmiana staje się skuteczna.

Artykuł 122

Nieprzewidziane okoliczności podczas transportu towarów regularną linią żeglugową

(art. 153 ust. 1 i art. 155 ust. 2 kodeksu)

Jeżeli statek zarejestrowany do obsługi regularnej linii żeglugowej do celów art. 119 ust. 2 lit. b) wskutek wystąpienia nieprzewidzianych okoliczności dokonuje przeładunku towarów na morzu, zawija do portu poza obszarem celnym Unii, do portu niebędącego częścią regularnej linii żeglugowej lub do wolnego obszaru celnego w porcie unijnym lub dokonuje załadunku lub rozładunku towarów w tego rodzaju portach, status celny tych towarów nie ulega zmianie, chyba że zostały załadowane lub rozładowane w tych lokalizacjach.

Jeżeli organy celne mają powody, aby wątpić, że towary spełniają te warunki, należy potwierdzić status celny danych towarów.

Sekcja 3

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów

Podsekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 123

Okres ważności dokumentów T2L, T2LF lub manifestu celnego towarów

(art. 22 ust. 5 kodeksu)

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów w postaci dokumentów T2L, T2LF lub manifestu celnego towarów jest ważne przez 90 dni od dnia rejestracji lub – jeżeli zgodnie z art. 128 nie ma obowiązku rejestracji manifestu celnego towarów – od dnia jego wystawienia. Na wniosek zainteresowanej osoby oraz z uzasadnionych przyczyn urząd celny może wyznaczyć dłuższy termin ważności potwierdzenia.

Artykuł 124

Sposoby przekazywania MRN dokumentów T2L, T2LF lub manifestu celnego towarów

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

MRN dokumentów T2L, T2LF lub manifestu celnego towarów można przedstawić z wykorzystaniem jednego z następujących środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych:

a)	kodu kreskowego;

b)	dokumentu rejestracji statusu;

c)	innych środków dopuszczanych przez przyjmujący organ celny.

Podsekcja 2

Potwierdzenia przedstawione z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych

Artykuł 125

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów w przypadku podróżnych innych niż przedsiębiorcy

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Podróżny inny niż przedsiębiorca może zwrócić się z wnioskiem w wersji papierowej o dostarczenie potwierdzenia unijnego statusu celnego towarów.

Artykuł 126

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów poprzez przedstawienie faktury lub dokumentu przewozowego

(art. 6 ust. 2 i art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

1.   Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów, których wartość nie przekracza 15 000 EUR, można przedstawić z wykorzystaniem jednego z następujących środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych:

a)	faktury dotyczącej towarów;

b)	dokumentu przewozowego dotyczącego towarów.

2.   Na fakturze lub w dokumencie przewozowym, o których mowa w ust. 1, podaje się przynajmniej: pełną nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nadawcy lub zainteresowanej osoby, jeżeli nie ma nadawcy; właściwy urząd celny; liczbę, rodzaj, znaki towarowe i numery referencyjne opakowań, opis towarów, masę towarów brutto (w kg), wartość towarów oraz w razie potrzeby liczbę kontenerów.

Nadawca lub zainteresowana osoba, jeżeli nie ma nadawcy, określa unijny status celny towarów, zaznaczając odpowiednio kod „T2L” lub „T2LF” i składając podpis na fakturze lub w dokumencie przewozowym.

Artykuł 127

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów w postaci karnetów TIR lub ATA lub formularzy 302

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Jeżeli towary unijne przewozi się zgodnie z konwencją TIR, konwencją ATA,konwencją stambulską lub Umową między Państwami-Stronami Traktatu Północnoatlantyckiego dotyczącą statusu ich sił zbrojnych, podpisaną w Londynie w dniu 19 czerwca 1951 r., potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów można przedstawić z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Podsekcja 3

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów wydane przez upoważnionego wystawcę

Artykuł 128

Ułatwienie w zakresie wystawiania potwierdzenia przez upoważnionego wystawcę

(art. 153 ust. 2 kodeksu)

1.   Każda osoba mająca siedzibę na obszarze celnym Unii i spełniająca kryteria określone w art. 39 lit. a) i b) kodeksu może być upoważniona do wydania:

a)	dokumentu T2L lub T2LF bez konieczności składania wniosku o zatwierdzenie;

b)	manifestu celnego towarów bez konieczności zwrócenia się do właściwego urzędu celnego z wnioskiem o zatwierdzenie i rejestrację potwierdzenia.

2.   Upoważnienie, o którym mowa w ust. 1, wydaje właściwy urząd celny na wniosek zainteresowanej osoby.

Podsekcja 4

Przepisy szczegółowe dotyczące produktów rybołówstwa morskiego i towarów uzyskiwanych z takich produktów

Artykuł 129

Status celny produktów rybołówstwa morskiego i towarów uzyskiwanych z takich produktów

(art. 153 ust. 2 kodeksu)

Do celów udowodnienia unijnego statusu celnego produktów i towarów wymienionych w art. 119 ust. 1 lit. d) i e) potwierdza się, że towary te przewieziono bezpośrednio na obszar celny Unii w jeden z następujących sposobów:

a)	na unijnym statku rybackim, na którym złowiono produkty oraz – w stosownych przypadkach – dokonano ich przetworzenia;

b)	na unijnym statku rybackim po przeładunku produktów ze statku, o którym mowa w lit. a);

c)	na unijnym statku przetwórni, na którym dokonano przetworzenia produktów po ich przeładunku ze statku, o którym mowa w lit. a);

d)	na dowolnym innym statku, na który przedmiotowe produkty i towary zostały przeładowane ze statków, o których mowa w lit. a), b) lub c), bez dokonywania jakichkolwiek późniejszych zmian;

e)	za pomocą środka transportu objętego jednolitym dokumentem przewozowym sporządzonym w państwie lub na terytorium niestanowiącym części obszaru celnego Unii, gdzie produkty lub towary zostały wyładowane ze statków, o których mowa w lit. a), b), c) lub d).

Artykuł 130

Potwierdzenie statusu celnego produktów rybołówstwa morskiego i towarów uzyskiwanych z takich produktów

(art. 6 ust. 2 i art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

1.   Do celów udowodnienia statusu celnego zgodnie z art. 129 dziennik połowowy, deklaracja wyładunkowa, deklaracja przeładunkowa i dane z systemu monitorowania statków, zależnie od przypadku, wymagane zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1224/2009 (15), zawierają następujące informacje:

a)	miejsce połowu produktów rybołówstwa morskiego, umożliwiające ustalenie, że produkty lub towary mają unijny status celny zgodnie z art. 129;

b)	produkty rybołówstwa morskiego (nazwa i rodzaj) oraz ich masę brutto (w kg);

c)	rodzaj towarów otrzymanych z produktów rybołówstwa morskiego, o których mowa w lit. b), opisanych w sposób umożliwiający ich sklasyfikowanie w ramach nomenklatury scalonej oraz ich masę brutto (w kg).

2.   W przypadku przeładunku produktów i towarów, o których mowa w art. 119 ust. 1 lit. d) i e), na unijny statek rybacki lub unijny statek przetwórnię (statek odbierający) w dzienniku połowowym lub w deklaracji przeładunkowej unijnego statku rybackiego lub unijnego statku przetwórni, z których dane produkty i towary zostają przeładowane, oprócz informacji wymienionych w ust. 1 podaje się nazwę, państwo bandery, numer rejestracyjny oraz pełne imię i nazwisko kapitana statku odbierającego, na który produkty i towary zostały przeładowane.

Oprócz informacji wymienionych w ust. 1 lit. b) i c) w dzienniku połowowym lub w deklaracji przeładunkowej statku odbierającego podaje się nazwę, państwo bandery, numer rejestracyjny oraz pełne imię i nazwisko kapitana unijnego statku rybackiego lub unijnego statku przetwórni, z których dane produkty i towary zostały przeładowane.

3.   Do celów ust. 1 i 2 organy celne akceptują papierową wersję dziennika połowowego, deklaracji wyładunkowej lub deklaracji przeładunkowej w przypadku statków o całkowitej długości wynoszącej co najmniej 10 m, która nie przekracza jednak 15 m.

Artykuł 131

Przeładunek

(art. 6 ust. 3 kodeksu)

1.   W przypadku przeładunku produktów i towarów, o których mowa w art. 119 ust. 1 lit. d) i e), na statki odbierające, inne niż unijne statki rybackie lub unijne statki przetwórnie, należy, jako potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów, przedstawić wydruk deklaracji przeładunkowej statku odbierającego, do której należy załączyć wydruk dziennika połowowego, deklaracji przeładunkowej i danych z systemu monitorowania statków, w zależności od przypadku, unijnego statku rybackiego lub unijnego statku przetwórni, z którego przeładowano produkty lub towary.

2.   W przypadku więcej niż jednego przeładunku należy przedłożyć wydruki wszystkich deklaracji przeładunkowych.

Artykuł 132

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów w przypadku produktów rybołówstwa morskiego i innych produktów wydobytych lub złowionych przez statki pływające pod banderą państwa trzeciego w obrębie obszaru celnego Unii

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Potwierdzenie unijnego statusu celnego towarów w przypadku produktów rybołówstwa morskiego i innych produktów wydobytych lub złowionych przez statki pływające pod banderą państwa trzeciego w obrębie obszaru celnego Unii może być przekazane w postaci wydruku z dziennika połowowego.

Artykuł 133

Produkty i towary przeładowywane i transportowane przez państwo lub przez terytorium, które nie stanowi części obszaru celnego Unii

(art. 6 ust. 2 kodeksu)

Jeżeli produkty i towary, o których mowa w art. 119 ust. 1 lit. d) i e), są przeładowywane i transportowane przez państwo lub przez terytorium, które nie stanowi części obszaru celnego Unii, przedstawia się wydruk dziennika połowowego unijnego statku rybackiego lub unijnego statku przetwórni, do którego w stosownych przypadkach załączony jest wydruk deklaracji przeładunkowej. Wydruki te zawierają następujące informacje:

a)	zatwierdzenie przez organ celny państwa trzeciego;

b)	datę przybycia produktów i towarów do danego państwa trzeciego oraz ich wyprowadzenia z tego państwa;

c)	środek transportu wykorzystywany w celu ponownej przesyłki na obszar celny Unii;

d)	adres organu celnego, o którym mowa w lit. a).

ROZDZIAŁ 2

Objęcie towarów procedurą celną

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 134

Zgłoszenia celne w przypadku handlu ze specjalnymi obszarami podatkowymi

(art. 1 ust. 3 kodeksu)

1.   Następujące przepisy mają zastosowanie do wymiany towarów unijnych, o której mowa w art. 1 ust. 3 kodeksu:

a)	tytuł V rozdziały 2, 3 i 4 kodeksu;

b)	tytuł VIII rozdziały 2 i 3 kodeksu;

c)	tytuł V rozdziały 2 i 3 niniejszego rozporządzenia;

d)	tytuł VIII rozdziały 2 i 3 niniejszego rozporządzenia.

2.   Każda osoba może wypełnić swoje zobowiązania wynikające z przepisów, o których mowa w ust. 1, poprzez przedłożenie faktury lub dokumentu przewozowego w przypadku:

a)	towarów wysyłanych ze specjalnego obszaru podatkowego do innej części obszaru celnego Unii, która nie specjalnym obszarem podatkowym, w tym samym państwie członkowskim;

b)	towarów wprowadzanych do specjalnego obszaru podatkowego z innej części obszaru celnego Unii, która nie jest specjalnym obszarem podatkowym, w tym samym państwie członkowskim;

c)	towarów wysyłanych z innej części obszaru celnego Unii, która nie specjalnym obszarem podatkowym, do specjalnego obszaru podatkowego w tym samym państwie członkowskim;

d)	towarów wprowadzanych do innej części obszaru celnego Unii, która nie specjalnym obszarem podatkowym, ze specjalnego obszaru podatkowego w tym samym państwie członkowskim;

Artykuł 135

Ustne zgłoszenie do dopuszczenia do obrotu

(art. 158 ust. 2 kodeksu)

1.   Przedmiotem ustnych zgłoszeń celnych do dopuszczenia do obrotu mogą być następujące towary:

a)	towary o charakterze niehandlowym;

b)	towary o charakterze handlowym znajdujące się w bagażu osobistym podróżnych, pod warunkiem że ich wartość nie przekracza 1 000 EUR lub ich masa netto nie przekracza 1 000 kg;

c)	produkty uzyskane przez unijnych rolników z gospodarstw znajdujących się w państwie trzecim oraz produkty pochodzące z połowów, działalności rybnych gospodarstw hodowlanych oraz łowiectwa, które są objęte zwolnieniem z należności celnych na mocy art. 35–38 rozporządzenia (WE) nr 1186/2009;

d)

nasiona, nawozy i produkty do uprawy gleby i pielęgnacji roślin uprawnych przywożone przez producentów rolnych z państw trzecich do użytku w gospodarstwach znajdujących się na obszarze bezpośrednio sąsiadującym z tymi państwami, które są objęte zwolnieniem z należności celnych na mocy art. 39–40 rozporządzenia (WE) nr 1186/2009.

2.   Przedmiotem ustnych zgłoszeń celnych do dopuszczenia do obrotu mogą być towary, o których mowa w art. 136 ust. 1, pod warunkiem że towary te są objęte zwolnieniem z należności celnych przywozowych jako towary powracające.

Artykuł 136

Ustne zgłoszenie do odprawy czasowej i powrotnego wywozu

(art. 158 ust. 2 kodeksu)

1.   Przedmiotem ustnych zgłoszeń celnych do odprawy czasowej mogą być następujące towary:

a)	palety, kontenery i środki transportu oraz części zamienne, akcesoria i wyposażenie do odnośnych palet, kontenerów i środków transportu, o których mowa w art. 208–213;

b)	rzeczy osobiste oraz sprzęt sportowy, o których mowa w art. 219;

c)	materiały o charakterze socjalnym dla marynarzy, używane na statkach zaangażowanych w międzynarodowy ruch morski, o których mowa w art. 220 lit. a);

d)	sprzęt medyczny, chirurgiczny i laboratoryjny, o którym mowa w art. 222;

e)	zwierzęta, o których mowa w art. 223, pod warunkiem że są przeznaczone do celów sezonowego pasterstwa wędrownego, wypasu albo do prowadzenia prac lub transportu;

f)	sprzęt, o którym mowa w art. 224 lit. a);

g)	instrumenty i aparaty niezbędne lekarzowi w celu zapewnienia pomocy pacjentowi czekającemu na organ do przeszczepu, spełniające warunki określone w art. 226 ust. 1;

h)	materiały do pomocy w przypadku katastrof wykorzystywane w połączeniu ze środkami podejmowanymi w celu walki ze skutkami katastrof lub podobnych sytuacji oddziałujących na obszar celny Unii;

i)	przenośne instrumenty muzyczne czasowo przywożone przez podróżnych i przeznaczone do użytku jako wyposażenie zawodowe;

j)	opakowania przywożone z zawartością i przeznaczone do powrotnego wywozu, z zawartością bądź bez, noszące trwałe, nieusuwalne oznakowania identyfikujące osobę mającą siedzibę poza obszarem celnym Unii;

k)

sprzęt radiowy i telewizyjny do produkcji i nadawania oraz pojazdy specjalnie przystosowanych do celów produkcji i transmisji radiowych i telewizyjnych wraz z wyposażeniem, przywożone przez organizacje publiczne lub prywatne mające swoją siedzibę poza obszarem celnym Unii i zaakceptowane przez organy celne, które wydały pozwolenie na dokonanie odprawy czasowej takiego sprzętu i pojazdów;

l)	inne towary, o ile zezwolą na to organy celne.

2.   Ustne składanie zgłoszeń do powrotnego wywozu jest możliwe w momencie zamykania procedury odprawy czasowej w przypadku towarów, o których mowa w ust. 1.

Artykuł 137

Ustne zgłoszenie wywozowe

(art. 158 ust. 2 kodeksu)

1.   Przedmiotem ustnych zgłoszeń celnych do wywozu mogą być następujące towary:

a)	towary o charakterze niehandlowym;

b)	towary o charakterze handlowym, pod warunkiem że ich wartość nie przekracza 1 000 EUR lub ich masa netto nie przekracza 1 000 kg;

c)	środki transportu zarejestrowane na obszarze celnym Unii i przeznaczone do powrotnego przywozu oraz części zamienne, akcesoria i wyposażenie do odnośnych środków transportu;

d)	zwierzęta domowe wywożone w chwili przenoszenia działalności rolniczej z Unii do państwa trzeciego, które są objęte zwolnieniem z należności celnych na mocy art. 115 rozporządzenia (WE) nr 1186/2009;

e)	produkty uzyskane przez producentów rolnych na obszarach znajdujących się w Unii, które są objęte zwolnieniem z należności celnych na mocy art. 116, 117 i 118 rozporządzenia (WE) nr 1186/2009;

f)	nasiona wywożone przez producentów rolnych w celu wykorzystania na obszarach położonych w państwach trzecich, które są objęte zwolnieniem z należności celnych na mocy art. 119 i 120 rozporządzenia (WE) nr 1186/2009;

g)	ściółka i pasze dla zwierząt w czasie wywozu, które są objęte zwolnieniem z należności celnych na mocy art. 121 rozporządzenia (WE) nr 1186/2009.

2.   Przedmiotem ustnych zgłoszeń celnych do wywozu mogą być towary, o których mowa w art. 136 ust. 1, jeżeli towary są przeznaczone do powrotnego przywozu.

Artykuł 138

Towary uznane za zgłoszone do dopuszczenia do obrotu zgodnie z art. 141

(art. 158 ust. 2 kodeksu)

Następujące towary uznaje się za zgłoszone do dopuszczenia do obrotu zgodnie z art.141, jeżeli nie zostały zgłoszone w inny sposób:

a)	towary o charakterze niehandlowym, znajdujące się w bagażu osobistym podróżnych, które są objęte zwolnieniem z należności celnych przywozowych na mocy art. 41 rozporządzenia Rady (WE) nr 1186/2009 jako towary powracające;

b)	towary, o których mowa w art. 135 ust. 1 lit. c) i d);

c)	środki transportu, które są objęte zwolnieniem z należności celnych przywozowych jako towary powracające zgodnie z art. 203 kodeksu;

d)	przenośne instrumenty muzyczne będące przedmiotem powrotnego przywozu przez podróżnych, które są objęte zwolnieniem z należności celnych przywozowych jako towary powracające zgodnie z art. 203 kodeksu;

e)	przesyłki z korespondencją;

f)	towary w przesyłce pocztowej, które są objęte zwolnieniem z należności celnych przywozowych zgodnie z art. 23–27 rozporządzenia Rady (WE) nr 1186/2009.

Artykuł 139

Towary uznane za zgłoszone do odprawy czasowej i powrotnego wywozu zgodnie z art. 141

(art. 158 ust. 2 kodeksu)

1.   Towary, o których mowa w art. 136 ust. 1 lit. e)–j), uznaje się za zgłoszone do odprawy czasowej zgodnie z art. 141, jeżeli nie zostały zgłoszone w inny sposób.

2.   Towary, o których mowa w art. 136 ust. 1 lit. e)–j), uznaje się za zgłoszone do powrotnego wywozu zgodnie z art. 141, jeżeli nie zostały zgłoszone w inny sposób, zamykając procedurę odprawy czasowej.

Artykuł 140

Towary uznane za zgłoszone do wywozu zgodnie z art. 141

(art. 158 ust. 2 kodeksu)

1.   Następujące towary uznaje się za zgłoszone do wywozu zgodnie z art. 141, jeżeli nie zostały zgłoszone w inny sposób:

a)	towary, o których mowa w art. 137;

b)	przenośne instrumenty muzyczne podróżnych.

2.   W przypadku wysyłki towarów na wyspę Helgoland takie towary uznaje się za zgłoszone do wywozu zgodnie z art. 141.

Artykuł 141

Czynności uznawane za zgłoszenie celne

(art. 158 ust. 2 kodeksu)

1.   W odniesieniu do towarów, o których mowa w art.138 lit. a)–d), art. 139 i art. 140 ust. 1, każdą z poniższych czynności uznaje się za zgłoszenie celne:

a)	przejście pasem zielonym lub „nic do zgłoszenia” w urzędzie celnym, w którym istnieje system dwóch pasów;

b)	przejście przez urząd celny nieposiadający dwóch kontrolowanych pasów;

c)	umieszczenie naklejki samoprzylepnej lub plakietki zgłoszenia celnego „nic do zgłoszenia” na przedniej szybie samochodu osobowego, o ile taka możliwość przewidziana jest w przepisach krajowych.

2.   Przesyłki z korespondencją uznaje się za zgłoszone do dopuszczenia do obrotu z chwilą ich wprowadzenia na obszar celny Unii.

Przesyłki z korespondencją uznaje się za zgłoszone do wywozu lub powrotnego wywozu z chwilą opuszczenia przez nie obszaru celnego Unii.

3.   Towary w przesyłce pocztowej, które są objęte zwolnieniem z należności celnych przywozowych zgodnie z art. 23–27 rozporządzenia Rady (WE) nr 1186/2009, uznaje się za zgłoszone do dopuszczenia do obrotu z chwilą ich przedstawienia organowi celnemu zgodnie z art. 139 kodeksu, pod warunkiem że organy celne zatwierdzą wymagane dane.

4.   Towary w przesyłce pocztowej, których wartość nie przekracza 1 000 EUR i które nie podlegają należnościom celnym wywozowym, uznaje się za zgłoszone do wywozu z chwilą ich wywozu poza obszar celny Unii.

Artykuł 142

Towary, których nie można zgłosić ustnie ani zgodnie z art. 141

(art. 158 ust. 2 kodeksu)

Artykuły 135–140 nie mają zastosowania do następujących towarów:

a)	towarów, w odniesieniu do których zostały spełnione formalności dla uzyskania refundacji lub korzyści finansowych przy wywozie w ramach wspólnej polityki rolnej;

b)	towarów, w odniesieniu do których złożono wniosek o zwrot należności celnych lub innych należności;

c)	towarów będących przedmiotem zakazu lub ograniczenia;

d)	towarów będących przedmiotem dowolnej innej formalności przewidzianej w przepisach Unii, którą organy celne są zobowiązane dopełnić.

Artykuł 143

Zgłoszenia celne w wersji papierowej

(art. 158 ust. 2 kodeksu)

Podróżni mogą złożyć zgłoszenie celne w wersji papierowej w odniesieniu do przewożonych przez nich towarów.

Artykuł 144

Zgłoszenie celne dotyczące towarów w przesyłkach pocztowych

(art. 6 ust. 2 kodeksu)

Operator pocztowy może złożyć zgłoszenie celne do dopuszczenia do obrotu zawierające ograniczony zestaw danych, o którym mowa w załączniku B, w odniesieniu do towarów w przesyłce pocztowej, jeżeli te towary spełniają wszystkie następujące warunki:

a)	ich wartość nie przekracza 1 000 EUR;

b)	w odniesieniu do takich towarów nie został złożony żaden wniosek o zwrot lub umorzenie należności celnych;

c)	towary te nie są przedmiotem zakazów i ograniczeń.

Sekcja 2

Uproszczone zgłoszenia celne

Artykuł 145

Warunki uzyskania pozwolenia na regularne stosowanie uproszczonych zgłoszeń celnych

(art. 166 ust. 2 kodeksu)

1.   Pozwolenia na regularne obejmowanie towarów procedurą celną na podstawie zgłoszenia uproszczonego zgodnie z art. 166 ust. 2 kodeksu udziela się, jeżeli spełnione zostały następujące warunki:

a)	wnioskodawca spełnia kryterium określone w art. 39 lit. a) kodeksu;

b)	w stosownych przypadkach stosuje odpowiednie procedury obsługi pozwoleń przyznanych zgodnie ze środkami polityki handlowej lub związanych z handlem produktami rolnymi;

c)	wnioskodawca zapewnia, że odpowiedni pracownicy zostali poinstruowani o obowiązku powiadamiania organów celnych w każdym przypadku wykrycia trudności związanych z przestrzeganiem przepisów, oraz ustanawia procedury powiadamiania organów celnych o wystąpieniu takich trudności;

d)

w stosownych przypadkach, stosuje odpowiednie procedury obsługi pozwoleń na przywóz i pozwoleń na wywóz związanych z zakazami lub ograniczeniami, w tym środki mające na celu rozróżnianie towarów objętych zakazami lub ograniczeniami od innych towarów oraz zapewnienie przestrzegania takich zakazów i ograniczeń.

2.   Uznaje się, że AEOC spełniają warunki, o których mowa w ust. 1 lit. b), c) i d), jeżeli ich ewidencja jest odpowiednia do celów objęcia towarów procedurą celną na podstawie zgłoszenia uproszczonego.

Artykuł 146

Zgłoszenie uzupełniające

(art. 167 ust. 1 kodeksu)

1.   Jeżeli organy celne mają dokonać zaksięgowania należnej kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych zgodnie z art. 105 ust. 1 akapit pierwszy kodeksu, w terminie 10 dni od zwolnienia towarów składa się zgłoszenie uzupełniające, o którym mowa w art. 167 ust. 1 akapit pierwszy kodeksu.

2.   Jeżeli zaksięgowanie odbywa się zgodnie z art. 105 ust. 1 akapit drugi kodeksu, a zgłoszenie uzupełniające ma charakter ogólny, okresowy lub podsumowujący, okres, którego dotyczy zgłoszenie uzupełniające, nie może przekroczyć jednego miesiąca kalendarzowego.

3.   Termin na złożenie zgłoszenia uzupełniającego, o którym mowa w ust. 2, ustalają organy celne. Termin ten nie może przekraczać 10 dni od upływu okresu, którego dotyczy zgłoszenie uzupełniające.

Artykuł 147

Terminy, przed upływem których zgłaszający ma dysponować dokumentami załączanymi do zgłoszenia uzupełniającego

(art. 167 ust. 1 kodeksu)

1.   Zgłaszający ma dysponować dokumentami załączanymi do zgłoszenia, których brakowało w momencie składania zgłoszenia uproszczonego, w terminie przewidzianym na złożenie zgłoszenia uzupełniającego zgodnie z art. 146 ust. 1 lub 3.

2.   W należycie uzasadnionych okolicznościach organy celne mogą zgodzić się na udostępnienie dokumentów załączanych do zgłoszenia w terminie dłuższym niż termin przewidziany w ust. 1.

3.   Jeżeli dokumenty załączane do zgłoszenia dotyczą wartości celnej towarów, w odpowiednio uzasadnionych okolicznościach organy celne mogą wyznaczyć dłuższy termin niż termin przewidziany w ust. 1 i 2, należycie uwzględniając okres ograniczenia, o którym mowa w art. 103 ust. 1 kodeksu.

Sekcja 3

Przepisy mające zastosowanie do wszystkich zgłoszeń celnych

Artykuł 148

Unieważnienie zgłoszenia celnego po zwolnieniu towarów

(art. 174 ust. 2 kodeksu)

1.   Jeżeli zostanie ustalone, że towary, które miały zostać zgłoszone do innej procedury celnej, omyłkowo zgłoszono do procedury celnej, w ramach której powstaje dług celny w przywozie, zgłoszenie celne zostaje unieważnione po zwolnieniu towarów na uzasadniony wniosek zgłaszającego, jeżeli spełnione zostały następujące warunki:

a)	wniosek złożono w terminie 90 dni od daty przyjęcia zgłoszenia;

b)	towary nie zostały wykorzystane w sposób niezgodny z procedurą celną, do której zostałyby zgłoszone, gdyby nie popełniono błędu;

c)	w chwili złożenia błędnego zgłoszenia spełnione zostały warunki objęcia towarów procedurą celną, do której zostałyby zgłoszone, gdyby nie popełniono błędu;

d)	złożono zgłoszenie celne do procedury celnej, do której towary zostałyby zgłoszone, gdyby nie popełniono błędu.

2.   Jeżeli zostanie ustalone, że do procedury celnej, w ramach której powstaje dług celny w przywozie, omyłkowo zgłoszono nie te towary, które należało, zgłoszenie celne zostaje unieważnione po zwolnieniu towarów na uzasadniony wniosek zgłaszającego, jeżeli spełnione zostały następujące warunki:

a)	wniosek złożono w terminie 90 dni od daty przyjęcia zgłoszenia;

b)	błędnie zgłoszone towary nie zostały użyte w inny sposób niż ten, na który zezwolono w ich pierwotnym stanie i zostały przywrócone do swojego początkowego stanu;

c)	ten sam urząd celny jest właściwy zarówno do błędnie zgłoszonych towarów, jak i do towarów, które zgłaszający zamierzał zgłosić;

d)	towary mają zostać zgłoszone do takiej samej procedury celnej co błędnie zgłoszone towary.

3.   Jeżeli towary sprzedane na podstawie umowy zawieranej na odległość, której definicję podano w art. 2 pkt 7 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE (16), zostały dopuszczone do obrotu i stanowią towary powracające, zgłoszenie celne zostaje unieważnione po zwolnieniu towarów na uzasadniony wniosek zgłaszającego, jeżeli spełnione zostały następujące warunki:

a)	wniosek złożono w terminie 90 dni od dnia przyjęcia zgłoszenia celnego;

b)	towary wywieziono, aby zwrócić je na pierwotny adres dostawcy lub na inny adres wskazany przez tego dostawcę.

4.   Oprócz przypadków, o których mowa w ust. 1, 2 i 3, zgłoszenie celne unieważnia się po zwolnieniu towarów, na uzasadniony wniosek zgłaszającego, w każdym z następujących przypadków:

a)	a) jeżeli towary zwolniono do wywozu, powrotnego wywozu lub uszlachetnienia biernego i nie opuściły obszaru celnego Unii;

b)	jeżeli towary unijne błędnie zgłoszono do procedury celnej stosowanej wobec towarów nieunijnych, a ich status celny jako towarów unijnych został potem potwierdzony za pomocą T2L, T2LF lub manifestu celnego towarów;

c)	jeżeli towary błędnie zgłoszono w ramach więcej niż jednego zgłoszenia celnego;

d)	jeżeli pozwolenie z mocą wsteczną przyznano zgodnie z art. 211 ust. 2 kodeksu;

e)	jeżeli towary unijne objęto procedurą składowania celnego zgodnie z art. 237 ust. 2 kodeksu i nie można ich dłużej obejmować tą procedurą zgodnie z art. 237 ust. 2 kodeksu.

5.   Zgłoszenie celne dotyczące towarów, które podlegają należnościom celnym wywozowym i są przedmiotem wniosków o zwrot należności celnych przywozowych, refundacji lub innych kwot stosowanych przy wywozie bądź innych specjalnych środków przy wywozie, można unieważnić jedynie zgodnie z ust. 4 lit. a), jeśli spełnione są następujące warunki:

a)	zgłaszający dostarcza urzędowi celnemu wywozu lub, w przypadku uszlachetniania biernego, urzędowi celnemu objęcia dowody, że towary nie opuściły obszaru celnego Unii;

b)

jeżeli zgłoszenie celne ma formę papierową, zgłaszający ponownie przedstawia urzędowi celnemu wywozu lub, w przypadku uszlachetniania biernego, urzędowi celnemu objęcia wszystkie kopie zgłoszenia celnego, wraz ze wszystkimi innymi dokumentami, które zostały mu wydane w związku z przyjęciem zgłoszenia;

c)	zgłaszający dostarcza urzędowi celnemu wywozu dowody, że wszelkie refundacje i inne kwoty lub korzyści finansowe przewidziane w związku z wywozem danych towarów zostały zwrócone lub że właściwe organy podjęły niezbędne środki w celu zapewnienia, że nie zostały one zapłacone;

d)	zgłaszający wywiązuje się ze wszelkich pozostałych zobowiązań, którymi jest objęty w odniesieniu do towarów;

e)	anuluje się wszelkie korekty dokonane w pozwoleniu na wywóz przedstawionym wraz ze zgłoszeniem celnym.

Sekcja 4

Inne uproszczenia

Artykuł 149

Warunki udzielania pozwoleń na przeprowadzenie odprawy scentralizowanej

(art. 179 ust. 1 kodeksu)

1.   Aby zezwolono na korzystanie z odprawy scentralizowanej zgodnie z art. 179 kodeksu, wnioski dotyczące odprawy scentralizowanej muszą odnosić do dowolnej z poniższych kwestii:

a)	dopuszczenia do obrotu;

b)	składowania celnego;

c)	odprawy czasowej;

d)	końcowego przeznaczenia;

e)	uszlachetniania czynnego;

f)	uszlachetniania biernego;

g)

wywozu;

h)	powrotnego wywozu.

2.   Jeżeli zgłoszenie celne ma formę wpisu do rejestru zgłaszającego, można zezwolić na odprawę scentralizowaną zgodnie z warunkami określonymi w art. 150.

Artykuł 150

Warunki udzielania pozwoleń na dokonanie wpisu do rejestru zgłaszającego

(art. 182 ust. 1 kodeksu)

1.   Pozwolenia na złożenie zgłoszenia celnego w formie wpisu do rejestru zgłaszającego udziela się, jeżeli wnioskodawcy wykażą, że spełnili kryteria określone w art. 39 lit. a), b) i d) kodeksu.

2.   Aby udzielono pozwolenia na złożenie zgłoszenia celnego w formie wpisu do rejestru zgłaszającego zgodnie z art. 182 ust. 1 kodeksu, wniosek musi odnosić się do dowolnej z poniższych kwestii:

a)	dopuszczenia do obrotu;

b)	składowania celnego;

c)	odprawy czasowej;

d)	końcowego przeznaczenia;

e)	uszlachetniania czynnego;

f)	uszlachetniania biernego;

g)	wywozu i powrotnego wywozu.

3.   Jeżeli wniosek o udzielenie pozwolenia dotyczy dopuszczenia do obrotu, pozwolenia nie udziela się w następujących przypadkach:

a)	jednoczesne dopuszczenie do obrotu i wprowadzenie do obrotu krajowego towarów zwolnionych z VAT zgodnie z art. 138 dyrektywy 2006/112/WE oraz, w stosownych przypadkach, zawieszenie poboru akcyzy zgodnie z art. 17 dyrektywy 2008/118/WE;

b)	powrotny przywóz wraz z jednoczesnym dopuszczeniem do obrotu i wprowadzeniem do obrotu krajowego towarów zwolnionych z VAT zgodnie z art. 138 dyrektywy 2006/112/WE oraz, w stosownych przypadkach, zawieszenie poboru akcyzy zgodnie z art. 17 dyrektywy 2008/118/WE.

4.   Jeżeli wniosek o udzielenie pozwolenia dotyczy wywozu i powrotnego wywozu, pozwolenia udziela się jedynie w przypadku spełnienia obu poniższych warunków:

a)	uchylono wymóg złożenia deklaracji poprzedzającej wyprowadzenie zgodnie z art. 263 ust. 2 kodeksu;

b)	urząd celny wywozu jest także urzędem celnym wyprowadzenia lub urząd celny wywozu i urząd celny wyprowadzenia poczyniły przygotowania zapewniające objęcie towarów dozorem celnym przy wyprowadzeniu.

5.   Jeżeli wniosek o udzielenie pozwolenia dotyczy wywozu i powrotnego wywozu, nie zezwala się na wywóz wyrobów akcyzowych, chyba że art. 30 dyrektywy 2008/118/WE ma zastosowanie.

6.   Pozwolenia na wpis do rejestru zgłaszającego nie udziela się, jeżeli wniosek dotyczy procedury, w przypadku której wymagana jest ujednolicona wymiana informacji między organami celnymi zgodnie z art. 181, chyba że organy celne zgodzą się na wykorzystanie innych środków wymiany elektronicznej.

Artykuł 151

Warunki udzielania pozwoleń na samoobsługę celną

(art. 185 ust. 1 kodeksu)

Jeżeli wnioskodawca, o którym mowa w art. 185 ust. 2 kodeksu, jest posiadaczem pozwolenia na dokonanie wpisu do rejestru zgłaszającego, wówczas zezwala się na samoobsługę celną, pod warunkiem że wniosek o samoobsługę celną dotyczy procedur celnych, o których mowa w art. 150 ust. 2, lub powrotnego wywozu.

Artykuł 152

Formalności i kontrole celne związane z samoobsługą celną

(art. 185 ust. 1 kodeksu)

Posiadacze pozwolenia na samoobsługę celną mogą uzyskać pozwolenie na przeprowadzenie, w ramach dozoru celnego, kontroli przestrzegania zakazów i ograniczeń określonych w pozwoleniu.

ROZDZIAŁ 3

Zwolnienie towarów

Artykuł 153

Zwolnienie nieuzależnione od złożenia zabezpieczenia

(art. 195 ust. 2 kodeksu)

Jeżeli, przed zwolnieniem towarów, które są przedmiotem wniosku o przyznanie kontyngentu taryfowego, danego kontyngentu taryfowego nie uważa się za krytyczny, zwolnienie towarów nie jest uzależnione od złożenia zabezpieczenia w odniesieniu do tych towarów.

Artykuł 154

Powiadomienie o zwolnieniu towarów

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

1.   Jeżeli zgłoszenie do procedury celnej lub zgłoszenie do powrotnego wywozu składa się z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych, organy celne mogą, do celów powiadomienia zgłaszającego o zwolnieniu towarów, korzystać ze środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

2.   Jeżeli przed zwolnieniem towary były czasowo składowane, a organy celne są zobowiązane powiadomić posiadacza pozwolenia na prowadzenie danego magazynu czasowego składowania o zwolnieniu towarów, informacje można dostarczyć korzystając ze środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

TYTUŁ VI

DOPUSZCZENIE DO OBROTU ORAZ ZWOLNIENIE Z NALEŻNOŚCI CELNYCH PRZYWOZOWYCH

ROZDZIAŁ 1

Dopuszczenie do obrotu

Artykuł 155

Pozwolenie na sporządzenie świadectw ważenia bananów

(art. 163 ust. 3 kodeksu)

Organy celne udzielają pozwolenia na sporządzenie dokumentów załączanych do standardowego zgłoszenia celnego poświadczającego ważenie świeżych bananów objętych kodem CN 0803 90 10 podlegających należnościom celnym przywozowym („świadectwo ważenia bananów”), jeżeli wnioskodawca ubiegający się o takie pozwolenie spełnia wszystkie następujące warunki:

a)	spełnia kryterium określone w art. 39 lit. a) kodeksu;

b)	jest zaangażowany w przywóz, przewóz, składowanie lub przeładunek świeżych bananów objętych kodem CN 0803 90 10 podlegającymi należnościom celnym przywozowym;

c)	zapewnia prawidłową realizację operacji ważenia;

d)	dysponuje właściwymi urządzeniami do ważenia;

e)	prowadzi ewidencję, która umożliwia organom celnym przeprowadzanie niezbędnych kontroli.

Artykuł 156

Termin

(art. 22 ust. 3 kodeksu)

Decyzję w sprawie wniosku o udzielenie pozwolenia, o którym mowa w art. 155 wydaje się bez zbędnej zwłoki i najpóźniej 30 dni od daty przyjęcia wniosku.

Artykuł 157

Sposoby przekazywania świadectwa ważenia bananów

(art. 6 ust. 2 i art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Świadectwa ważenia bananów można sporządzać i składać, korzystając ze środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

ROZDZIAŁ 2

Zwolnienie z należności celnych przywozowych

Sekcja 1

Towary powracające

Artykuł 158

Towary uznawane za powracające w takim stanie, w jakim zostały wywiezione

(art. 203 ust. 5 kodeksu)

1.   Towary uznaje się za powracające w takim stanie, w jakim zostały wywiezione, jeżeli po wywiezieniu z obszaru celnego Unii nie zostały poddane zabiegom lub czynnościom innym niż te zmieniające ich wygląd lub konieczne do ich naprawy, przywrócenia im dobrego stanu lub utrzymania ich w dobrym stanie.

2.   Towary uznaje się za powracające w takim stanie, w jakim zostały wywiezione, jeżeli po wywiezieniu z obszaru celnego Unii zostały poddane zabiegom lub czynnościom inne niż te zmieniające ich wygląd lub konieczne do ich naprawy, przywrócenia im dobrego stanu lub utrzymania ich w dobrym stanie, ale po rozpoczęciu takich zabiegów lub czynności okazało się, że są one nieodpowiednie w odniesieniu do planowanego wykorzystania towarów.

3.   Jeżeli towary, określone w ust. 1 lub 2 zostały poddane zabiegom lub czynnościom, które wiązałyby się z pobraniem należności celnych przywozowych jak za towary objęte procedurą uszlachetniania biernego, towary te uznaje się za powracające w stanie, w jakim zostały wywiezione, jedynie pod warunkiem że takie zabiegi lub czynności, w tym zamontowanie części zamiennych, nie wykracza po za to co jest absolutnie niezbędne, aby umożliwić wykorzystanie towarów w taki sam sposób, jak w chwili wywozu z obszaru celnego Unii.

Artykuł 159

Towary, które skorzystały ze środków ustanowionych w ramach wspólnej polityki rolnej

(art. 204 kodeksu)

1.   Towary powracające, które skorzystały ze środków ustanowionych w ramach wspólnej polityki rolnej, są zwolnione z należności celnych przywozowych, pod warunkiem spełnienia wszystkich poniższych warunków:

a)	refundacje lub inne kwoty wypłacone w ramach tych środków zostały zwrócone, właściwe organy podjęły wszelkie niezbędne kroki, aby wstrzymać płatność takich kwot w ramach wspomnianych środków w odniesieniu do tych towarów, bądź też inne udzielone korzyści finansowe zostały anulowane;

b)

towary znajdowały się w jednej z następujących sytuacji: (i) nie mogły zostać wprowadzone na rynek w państwie, do którego zostały wysłane; (ii) zostały zwrócone przez odbiorcę jako uszkodzone lub niezgodne z umową; (iii) zostały powrotnie przywiezione na obszar celny Unii ze względu na niemożność wykorzystania ich zgodnie z zamierzonym celem w związku z innego rodzaju okolicznościami, na które eksporter nie miał wpływu;

c)

towary zostały zgłoszone do dopuszczenia do obrotu na obszarze celnym Unii w terminie 12 miesięcy od dnia spełnienia formalności celnych związanych z ich wywozem lub w późniejszym terminie, o ile zezwoliły na to organy celne państwa członkowskiego powrotnego przywozu w należycie uzasadnionych okolicznościach.

2.   Okoliczności określone w ust. 1 lit. b) ppkt (iii) obejmują:

a)	towary powracające na obszar celny Unii w konsekwencji awarii, która nastąpiła przed dostarczeniem odbiorcy, albo samych towarów, albo też środka transportu, na którym były przewożone;

b)	towary pierwotnie wywiezione w celu konsumpcji lub sprzedaży na targach handlowych lub innej podobnej imprezie, które nie zostały tam skonsumowane lub sprzedane;

c)	towary, które nie mogły zostać dostarczone odbiorcy w związku z niezdolnością fizyczną lub prawną tego odbiorcy do wywiązania się z umowy, na mocy której dokonano wywozu towarów;

d)	towary, które w wyniku zakłóceń naturalnych, politycznych lub społecznych nie mogły zostać dostarczone odbiorcy lub dotarły do niego po upływie terminu dostawy przewidzianego umową;

e)	owoce i warzywa objęte wspólną organizacją rynku tych produktów, wywożone i wysyłane w ramach konsygnacji, które nie zostały jednak sprzedane na rynku państwa przeznaczenia.

Artykuł 160

Sposoby przekazywania arkusza informacyjnego INF 3

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Dokument poświadczający, że warunki zwolnienia z należności celnych przywozowych zostały spełnione („arkusz informacyjny INF 3”) można przekazać korzystając ze środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

TYTUŁ VII

PROCEDURY SPECJALNE

ROZDZIAŁ 1

Przepisy ogólne

Sekcja 1

Wniosek o udzielenie pozwolenia

Artykuł 161

Wnioskodawca mający siedzibę poza obszarem celnym Unii

(art. 211 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Na zasadzie odstępstwa od art. 211 ust. 3 lit. a) kodeksu, organy celne mogą okazjonalnie, gdy uznają to za zasadne, udzielić pozwolenia na korzystanie z procedury końcowego przeznaczenia lub procedury uszlachetniania czynnego osobom mającym siedzibę poza obszarem celnym Unii.

Artykuł 162

Miejsce złożenia wniosku, jeżeli wnioskodawca ma siedzibę poza obszarem celnym Unii

(art. 22 ust. 1 kodeksu)

1.   Na zasadzie odstępstwa od art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu, gdy wnioskodawca ubiegający się o pozwolenie na korzystanie z procedury końcowego przeznaczenia ma siedzibę poza obszarem celnym Unii, właściwym organem celnym jest organ właściwy dla miejsca, w którym towary mają zostać użyte po raz pierwszy.

2.   Na zasadzie odstępstwa od art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu, gdy wnioskodawca ubiegający się o pozwolenie na korzystanie z procedury uszlachetniania czynnego ma siedzibę poza obszarem celnym Unii, właściwym organem celnym jest organ właściwy dla miejsca, w którym towary mają zostać przetworzone po raz pierwszy.

Artykuł 163

Wniosek o udzielenie pozwolenia na podstawie zgłoszenia celnego

(art. 6 ust. 1 i 2, art. 6 ust. 3 lit. a) oraz art. 211 ust. 1 kodeksu)

1.   Zgłoszenie celne uznaje się za wniosek o udzielenie pozwolenia, pod warunkiem że towarzyszą mu dodatkowe dane określone w załączniku A, w każdym z następujących przypadków:

a)	gdy towary mają być objęte procedurą odprawy czasowej, chyba że organy celne wymagają formalnego wniosku w przypadkach objętych art. 236 lit. b);

b)	gdy towary mają być objęte procedurą końcowego przeznaczenia a wnioskodawca zamierza w całości nadać towarom określone końcowe przeznaczenie;

c)	gdy towary inne niż te wymienione w załączniku 71-02 mają być objęte procedurą uszlachetniania czynnego;

d)	gdy towary inne niż te wymienione w załączniku 71-02 mają być objęte procedurą uszlachetniania biernego;

e)	gdy udzielono pozwolenia na korzystanie z procedury uszlachetniania biernego a produkty zamienne mają być dopuszczone do obrotu przy zastosowaniu systemu standardowej wymiany, który nie jest objęty tym pozwoleniem;

f)	gdy produkty przetworzone mają być dopuszczone do obrotu po uszlachetnianiu biernym a proces przetwarzania dotyczy towarów o charakterze niehandlowym.

2.   Ustęp 1 nie ma zastosowania w następujących przypadkach:

a)	zgłoszenie uproszczone;

b)	odprawa scentralizowana;

c)	wpis do rejestru zgłaszającego;

d)	w przypadku ubiegania się o pozwolenie inne niż dotyczące odprawy czasowej z udziałem więcej niż jednego państwa członkowskiego;

e)	w przypadku ubiegania się o wykorzystanie towarów ekwiwalentnych zgodnie z art. 223 kodeksu;

f)	gdy właściwy organ celny powiadamia zgłaszającego że wymagane jest sprawdzenie warunków ekonomicznych zgodnie z art. 211 ust. 6 kodeksu;

g)	gdy zastosowanie ma art. 167 ust. 1 lit. f);

h)	w przypadku ubiegania się o pozwolenie z mocą wsteczną zgodnie z art. 211 ust. 2 kodeksu, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w ust. 1 lit. e) lub f) niniejszego artykułu.

3.   Jeżeli organy celne uważają, że objęcie środków transportu lub części zamiennych, akcesoriów i wyposażenia do środków transportu procedurą odprawy czasowej wiązałoby się z poważnym ryzykiem niespełnienia jednego z zobowiązań określonych w przepisach prawa celnego, zgłoszenia celnego, o którym mowa w ust. 1, nie składa się w formie ustnej ani zgodnie z art. 141. W takim przypadku organy celne informują o tym zgłaszającego niezwłocznie po przedstawieniu towarów organom celnym.

4.   Obowiązek dostarczenia dodatkowych danych, o których mowa w ust. 1, nie ma zastosowania w przypadkach dotyczących następujących typów zgłoszeń:

a)	zgłoszeń celnych do dopuszczenia do obrotu składanych w formie ustnej zgodnie z art. 135;

b)	zgłoszeń celnych do odprawy czasowej lub zgłoszeń do powrotnego wywozu składanych w formie ustnej zgodnie z art. 136;

c)	zgłoszeń celnych do odprawy czasowej lub zgłoszeń do powrotnego wywozu zgodnie z art. 139 uznanych za złożone zgodnie z art. 141.

5.   Karnety ATA i CPD uznaje się za wnioski o udzielenie pozwolenia na korzystanie z odprawy czasowej, jeżeli spełniają wszystkie następujące warunki:

a)	karnet został wystawiony w państwie umawiającej się strony konwencji ATA lub konwencji stambulskiej, zatwierdzony i zagwarantowany przez stowarzyszenie będące częścią systemu gwarancji, określonego w art. 1 lit. d) załącznika A do konwencji stambulskiej;

b)	karnet dotyczy towarów i zastosowań objętych konwencją, na mocy której został wystawiony;

c)	karnet jest poświadczony przez organy celne;

d)	karnet jest ważny na całym obszarze celnym Unii.

Artykuł 164

Wniosek o przedłużenie lub zmianę pozwolenia

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Organy celne mogą zezwolić na złożenie wniosku o przedłużenie lub zmianę pozwolenia, o którym mowa w art. 211 ust. 1 kodeksu, w formie pisemnej.

Artykuł 165

Dokumenty załączane do ustnego zgłoszenia celnego do odprawy czasowej

(art. 6 ust. 2, art. 6 ust. 3 lit. a) oraz art. 211 ust. 1 kodeksu)

Jeżeli ustne zgłoszenie celne uznaje się za wniosek o udzielenie pozwolenia na korzystanie z odprawy czasowej zgodnie z art. 163, zgłaszający przedstawia dokument załączony do zgłoszenia, jak określono w załączniku 71-01.

Sekcja 2

Wydanie decyzji w sprawie wniosku

Artykuł 166

Sprawdzenie warunków ekonomicznych

(art. 211 ust. 3 i 4 kodeksu)

1.   Warunek określony w art. 211 ust. 4 lit. b) kodeksu nie ma zastosowania do pozwoleń na korzystanie z uszlachetniania czynnego, z wyjątkiem następujących przypadków:

a)	jeżeli kwotę należności celnych przywozowych oblicza się zgodnie z art. 86 ust. 3 kodeksu, istnieje dowód na istnienie prawdopodobieństwa wystąpienia negatywnego wpływu na istotne interesy unijnych producentów, a dany przypadek nie jest objęty art. 167 ust. 1 lit. a)–f);

b)

jeżeli kwotę należności celnych przywozowych oblicza się zgodnie z art. 85 kodeksu a towary, które mają być objęte procedurą uszlachetniania czynnego, podlegałyby środkowi polityki rolnej lub handlowej, tymczasowemu lub ostatecznemu cłu antydumpingowemu, cłu wyrównawczemu, środkowi ochronnemu lub cłu dodatkowemu wynikającemu z zawieszenia koncesji, gdyby zgłoszono je do dopuszczenia do obrotu, przy czym dany przypadek nie jest objęty art. 167 ust. 1 lit. h), i), m), p) lub s);

c)

jeżeli kwotę należności celnych przywozowych oblicza się zgodnie z art. 85 kodeksu a towary, które mają być objęte procedurą uszlachetniania czynnego, nie podlegałyby środkowi polityki rolnej ani środkowi polityki handlowej, tymczasowemu ani ostatecznemu cłu antydumpingowemu, cłu wyrównawczemu, środkowi ochronnemu ani cłu dodatkowemu wynikającemu z zawieszenia koncesji, gdyby zgłoszono je do dopuszczenia do obrotu, oraz istnieje dowód na istnienie prawdopodobieństwa wystąpienia negatywnego wpływu na istotne interesy producentów unijnych;. przy czym dany przypadek nie jest objęty art. 167 ust. 1 lit. g)–s).

2.   Warunek określony w art. 211 ust. 4 lit. b) kodeksu nie ma zastosowania do pozwoleń na uszlachetnianie bierne, z wyjątkiem sytuacji, gdy istnieje dowód na istnienie prawdopodobieństwa wystąpienia negatywnego wpływu na istotne interesy unijnych producentów towarów wymienionych w załączniku 71-02, a towary nie są przeznaczone do naprawy.

Artykuł 167

Przypadki, w których warunki ekonomiczne uznaje się za spełnione w odniesieniu do uszlachetniania czynnego

(art. 211 ust. 5 kodeksu)

1.   Warunki ekonomiczne w odniesieniu do uszlachetniania czynnego uznaje się za spełnione, jeżeli wniosek dotyczy jednego z poniższych procesów:

a)	przetwarzanie towarów niewymienionych w załączniku 71-02;

b)

naprawa;

c)	przetwarzanie towarów bezpośrednio lub pośrednio oddanych do dyspozycji posiadacza pozwolenia, które jest przeprowadzane zgodnie ze specyfikacjami na rzecz osoby mającej siedzibę poza obszarem celnym Unii, zazwyczaj w zamian za pokrycie jedynie kosztów przetworzenia;

d)	przetwarzanie pszenicy durum na makaron;

e)	objęcie towarów procedurą uszlachetniania czynnego w granicach ilości określonej na podstawie bilansu zgodnie z art. 18 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 510/2014 (17);

f)

przetwarzanie towarów wymienionych w załączniku 71-02, w jednej z następujących sytuacji: (i) niedostępność towarów wyprodukowanych w Unii objętych tym samym ośmiocyfrowym kodem CN, mających taką samą jakość handlową i parametry techniczne jak towary przewidziane do przywozu do celów planowanych procesów przetwarzania; (ii) różnice w cenie między towarami wyprodukowanymi w Unii a tymi przewidzianymi do przywozu, jeżeli towary porównywalne nie mogą zostać wykorzystane, ponieważ ich cena uczyniłaby proponowaną operację handlową ekonomicznie nieopłacalną; (iii) zobowiązania umowne, w przypadku gdy towary porównywalne nie odpowiadają wymaganiom umownym nabywcy produktów przetworzonych z państwa trzeciego, lub w przypadku gdy, zgodnie z umową, produkty przetworzone muszą zostać otrzymane z towarów przewidzianych do objęcia procedurą uszlachetniania czynnego w celu zapewnienia zgodności z przepisami dotyczącymi ochrony praw własności przemysłowej lub handlowej; (iv) łączna wartość towarów, które mają zostać objęte procedurą uszlachetniania czynnego, w przeliczeniu na wnioskodawcę i na rok kalendarzowy nie przekracza 150 000 EUR dla żadnego ośmiocyfrowego kodu CN;

g)	przetwarzanie towarów w celu zapewnienia ich zgodności z wymogami technicznymi obowiązującymi przy ich dopuszczeniu do obrotu;

h)	przetwarzanie towarów o charakterze niehandlowym;

i)	przetwarzanie towarów otrzymanych na mocy poprzedniego pozwolenia, którego wydanie podlegało sprawdzeniu warunków ekonomicznych;

j)	przetwarzanie frakcji stałych i płynnych oleju palmowego, oleju kokosowego, frakcji płynnych oleju kokosowego, oleju z ziaren palmowych, frakcji płynnych oleju z ziaren palmowych, oleju babassu lub oleju rycynowego na produkty, które nie są przeznaczone dla sektora spożywczego;

k)	przetwarzanie na produkty przeznaczone do włączenia lub wykorzystania w cywilnych statkach powietrznych, dla których zostało wystawiane świadectwo zdatności do lotu;

l)	przetwarzanie na produkty korzystające z autonomicznego zawieszenia należności celnych przywozowych na niektóre rodzaje broni i sprzętu wojskowego zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 150/2003 (18);

m)	przetwarzanie towarów na próbki;

n)	przetwarzanie wszelkich elektronicznych komponentów, części, zespołów lub innych materiałów na produkty technologii informacyjnej;

o)	przetwarzanie towarów objętych kodami CN 2707 lub 2710 na produkty objęte kodami CN 2707, 2710 lub 2902;

p)	zredukowanie do odpadów i pozostałości, zniszczenie, odzyskiwanie części lub komponentów;

q)	denaturacja;

r)	zwyczajowe czynności, o których mowa w art. 220 kodeksu;

s)

łączna wartość towarów, które mają zostać objęte procedurą uszlachetniania czynnego, w przeliczeniu na wnioskodawcę i na rok kalendarzowy, dla każdego ośmiocyfrowego kodu CN, nie przekracza 150 000 EUR w odniesieniu do towarów, które są objęte załącznikiem 71-02 oraz 300 000 EUR dla innych towarów, z wyjątkiem przypadków, w których towary, które mają zostać objęte procedurą uszlachetniania czynnego, podlegałyby tymczasowemu lub ostatecznemu cłu antydumpingowemu, cłu wyrównawczemu, środkowi ochronnemu lub cłu dodatkowemu wynikającemu z zawieszenia koncesji, gdyby zgłoszono je do dopuszczenia do obrotu.

2.   Niedostępność, o której mowa w ust. 1 lit. f) ppkt (i), dotyczy dowolnego z następujących przypadków:

a)	zupełnego braku produkcji towarów porównywalnych na obszarze celnym Unii;

b)	niedostępności takich towarów w ilości wystarczającej do przeprowadzenia przewidzianych procesów przetwarzania;

c)	porównywalne towary unijne nie mogą być udostępnione wnioskodawcy w odpowiednim czasie dla przeprowadzenia proponowanej operacji handlowej, mimo iż zamówienie zostało złożone we właściwym czasie.

Artykuł 168

Obliczanie kwoty należności celnych przywozowych w określonych przypadkach uszlachetniania czynnego

(art. 86 ust. 4 kodeksu)

1.   Jeżeli sprawdzenie warunków ekonomicznych nie jest konieczne, a towary, które mają być objęte procedurą uszlachetniania czynnego, podlegałyby środkowi polityki rolnej lub handlowej, tymczasowemu lub ostatecznemu cłu antydumpingowemu, cłu wyrównawczemu, środkowi ochronnemu lub cłu dodatkowemu wynikającemu z zawieszenia koncesji, gdyby zgłoszono je do dopuszczenia do obrotu, kwotę należności celnych przywozowych oblicza się zgodnie z art. 86 ust. 3 kodeksu.

Akapit pierwszy nie ma zastosowania, jeżeli warunki ekonomiczne uznaje się za spełnione w przypadkach określonych w art. 167 ust. 1 lit. h), i), m), p) lub s).

2.   Jeżeli produkty przetworzone powstałe w ramach procedury uszlachetniania czynnego zostają przywiezione bezpośrednio lub pośrednio przez posiadacza pozwolenia i dopuszczone do obrotu w okresie jednego roku od ich powrotnego wywozu, kwotę należności celnych przywozowych określa się zgodnie z art. 86 ust. 3 kodeksu.

Artykuł 169

Pozwolenie na korzystanie z towarów ekwiwalentnych

(art. 223 ust. 1 i 2 oraz art. 223 ust. 3 lit. c) kodeksu)

1.   Do celów udzielenia pozwolenia zgodnie z art. 223 ust. 2 kodeksu nie bierze się pod uwagę, czy towary ekwiwalentne są wykorzystywane systematycznie, czy też nie.

2.   Na wykorzystanie towarów ekwiwalentnych, o których mowa w art. 223 ust. 1 akapit pierwszy kodeksu, nie zezwala się, jeżeli towary objęte procedurą specjalną podlegałyby tymczasowemu lub ostatecznemu cłu antydumpingowemu, cłu wyrównawczemu, cłu ochronnemu lub cłu dodatkowemu wynikającemu z zawieszenia koncesji, gdyby zgłoszono je do dopuszczenia do obrotu.

3.   Na wykorzystanie towarów ekwiwalentnych, o których mowa w art. 223 ust. 1 akapit drugi kodeksu, nie zezwala się, jeżeli towary nieunijne przetwarzane zamiast towarów unijnych objętych procedurą uszlachetniania biernego podlegałyby tymczasowemu lub ostatecznemu cłu antydumpingowemu, cłu wyrównawczemu, cłu ochronnemu lub cłu dodatkowemu wynikającemu z zawieszenia koncesji, gdyby zgłoszono je do dopuszczenia do obrotu.

4.   Na korzystanie z towarów ekwiwalentnych w ramach składowania celnego nie zezwala się, jeżeli towary nieunijne objęte procedurą składowania celnego to towary, o których mowa w załączniku 71-02.

5.   Na wykorzystanie towarów ekwiwalentnych nie zezwala się w przypadku towarów lub produktów genetycznie zmodyfikowanych lub zawierających elementy, które zostały poddane modyfikacji genetycznej.

6.   Na zasadzie odstępstwa od art. 223 ust. 1 akapit trzeci kodeksu następujące towary uznaje się za towary ekwiwalentne do celów uszlachetniania czynnego:

a)

towary posiadające wyższy stopień przetworzenia niż towary nieunijne objęte procedurą uszlachetniania czynnego, jeżeli zasadnicza część przetworzenia w odniesieniu do tych towarów ekwiwalentnych jest przeprowadzana w przedsiębiorstwie posiadacza pozwolenia lub w przedsiębiorstwie, w którym proces jest przeprowadzany w jego imieniu;

b)	w przypadku naprawy nowe towary zamiast towarów używanych lub towary w lepszym stanie niż towary nieunijne objęte procedurą uszlachetniania czynnego;

c)	towary, które posiadają podobne parametry techniczne jak towary, które zastępują, pod warunkiem że mają one ten sam ośmiocyfrowy kod Nomenklatury scalonej oraz taką samą jakość handlową.

7.   Na zasadzie odstępstwa od art. 223 ust. 1 akapit trzeci kodeksu do towarów, o których mowa w załączniku 71-04, zastosowanie mają przepisy szczególne określone w tym załączniku.

8.   W przypadku odprawy czasowej towary ekwiwalentne można wykorzystywać wyłącznie gdy pozwolenie na odprawę czasową z całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych jest udzielane zgodnie z art. 208–211.

Artykuł 170

Produkty przetworzone lub towary objęte procedurą uszlachetniania czynnego IM/EX

(art. 211 ust. 1 kodeksu)

1.   Na wniosek wnioskodawcy w pozwoleniu na korzystanie z uszlachetniania czynnego IM/EX określa się, że produkty przetworzone lub towary objęte procedurą uszlachetniania czynnego IM/EX, które nie zostały zgłoszone do kolejnej procedury celnej ani nie zostały powrotnie wywiezione po upływie terminu zamknięcia procedury, uznaje się za dopuszczone do obrotu w dniu upłynięcia terminu zamknięcia procedury.

2.   Ustęp 1 nie ma zastosowania, jeżeli produkty lub towary są przedmiotem zakazów i ograniczeń.

Artykuł 171

Termin na podjęcie decyzji w sprawie wniosku o udzielenie pozwolenia, o którym mowa w art. 211 ust. 1 kodeksu

(art. 22 ust. 3 kodeksu)

1.   Jeżeli wniosek o udzielenie pozwolenia, o którym mowa w art. 211 ust. 1 lit. a) kodeksu, dotyczy tylko jednego państwa członkowskiego, na zasadzie odstępstwa od art. 22 ust. 3 akapit pierwszy kodeksu decyzję w sprawie wniosku podejmuje się niezwłocznie i nie później niż w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku.

Jeżeli wniosek o udzielenie pozwolenia, o którym mowa w art. 211 ust. 1 lit. b) kodeksu, dotyczy tylko jednego państwa członkowskiego, na zasadzie odstępstwa od art. 22 ust. 3 akapit pierwszy kodeksu decyzję w sprawie wniosku podejmuje się niezwłocznie i nie później niż w terminie 60 dni od dnia otrzymania wniosku.

2.   Jeżeli zachodzi konieczność sprawdzenia warunków ekonomicznych zgodnie z art. art. 211 ust. 6 kodeksu, termin, o którym mowa w niniejszym artykule ust. 1 akapit pierwszy przedłuża się do jednego roku od dnia przekazania Komisji akt sprawy.

Organy celne informują wnioskodawcę lub posiadacza pozwolenia o konieczności sprawdzenia warunków ekonomicznych oraz, jeżeli nie wydano jeszcze pozwolenia, o przedłużeniu terminu zgodnie z akapitem pierwszym.

Artykuł 172

Moc wsteczna

(art. 22 ust. 4 kodeksu)

1.   Jeżeli organy celne udzielają pozwolenia z mocą wsteczną zgodnie z art. 211 ust. 2 kodeksu, pozwolenie zaczyna obowiązywać najwcześniej w dniu przyjęcia wniosku.

2.   W wyjątkowych okolicznościach organy celne mogą wyrazić zgodę, aby pozwolenie, o którym mowa w ust. 1, zaczęło obowiązywać najwcześniej w terminie jednego roku – a w przypadku towarów objętych załącznikiem 71-02, trzech miesięcy – przed dniem przyjęcia wniosku.

3.   Jeżeli wniosek dotyczy przedłużenia terminu ważności pozwolenia w odniesieniu do tego samego rodzaju operacji i towarów, pozwolenia można udzielić z mocą wsteczną od daty wygaśnięcia pierwotnego pozwolenia.

Jeżeli – zgodnie z art. 211 ust. 6 kodeksu – zachodzi konieczność sprawdzenia warunków ekonomicznych w związku z przedłużeniem terminu ważności pozwolenia w odniesieniu do tego samego rodzaju operacji i towarów, pozwolenie udzielone z mocą wsteczną zaczyna obowiązywać najwcześniej w dniu rozstrzygnięcia kwestii warunków ekonomicznych.

Artykuł 173

Ważność pozwolenia

(art. 22 ust. 5 kodeksu)

1.   Jeżeli pozwolenia udziela się zgodnie z art. 211 ust. 1 lit. a) kodeksu, okres ważności pozwolenia nie przekracza pięciu lat od dnia, w którym pozwolenie zaczyna obowiązywać.

2.   Okres ważności, o którym mowa w ust. 1, nie przekracza trzech lat, jeżeli pozwolenie dotyczy towarów, o których mowa w załączniku 71-02.

Artykuł 174

Termin zamknięcia procedury specjalnej

(art. 215 ust. 4 kodeksu)

1.   Na wniosek osoby uprawnionej do korzystania z procedury organy celne mogą przedłużyć termin zamknięcia procedury określony w pozwoleniu udzielnym zgodnie z art. 211 ust. 1 kodeksu nawet po upływie pierwotnie określonego terminu.

2.   Jeżeli termin zamknięcia procedury upływa w określonym dniu w odniesieniu do wszystkich towarów objętych procedurą w danym okresie, organy celne mogą przewidzieć w pozwoleniu, o którym mowa w art. 211 ust. 1 lit. a) kodeksu, że termin zamknięcia procedury zostanie automatycznie przedłużony w odniesieniu do wszystkich towarów nadal objętych procedurą w tym dniu. Organy celne mogą podjąć decyzję o zakończeniu automatycznego przedłużania terminu w odniesieniu do wszystkich lub niektórych towarów objętych procedurą.

Artykuł 175

Rozliczenie zamknięcia

(art. 6 ust. 2, art. 6 ust. 3 lit. a) oraz art. 211 ust. 1 kodeksu)

1.   Pozwolenia na korzystanie z procedury uszlachetniania czynnego IM/EX, uszlachetniania czynnego EX/IM bez zastosowania ujednoliconej wymiany informacji, o której mowa w art. 176, lub końcowego przeznaczenia stanowią, że posiadacz pozwolenia musi przedstawić rozliczenie zamknięcia kontrolnemu urzędowi celnemu w ciągu 30 dni od upływu terminu zamknięcia procedury.

Kontrolny urząd celny może jednak zwolnić z obowiązku przedstawienia rozliczenia zamknięcia, jeżeli uzna, że nie jest ono konieczne.

2.   Na wniosek posiadacza pozwolenia organy celne mogą przedłużyć okres, o którym mowa w ust. 1, do 60 dni. W szczególnych przypadkach organy celne mogą przedłużyć ten okres nawet po jego upływie.

3.   Rozliczenie zamknięcia zawiera dane wymienione w załączniku 71-06, chyba że kontrolny urząd celny zadecyduje inaczej.

4.   Jeżeli produkty przetworzone lub towary objęte procedurą uszlachetniania czynnego IM/EX uznaje się za dopuszczone do obrotu zgodnie z art. 170 ust. 1, fakt ten należy podać w rozliczeniu zamknięcia.

5.   Jeżeli w pozwoleniu na uszlachetnianie czynne IM/EX określa się, że produkty przetworzone lub towary objęte tą procedurą uznaje się za dopuszczone do obrotu w dniu upływu terminu zamknięcia procedury, posiadacz pozwolenia przedstawia rozliczenie zamknięcia kontrolnemu urzędowi celnemu zgodnie z ust. 1 niniejszego artykułu.

6.   Organy celne mogą zezwolić na przedstawienie rozliczenia zamknięcia z wykorzystaniem środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

Artykuł 176

Ujednolicona wymiana informacji i obowiązki posiadacza pozwolenia na korzystanie z procedury uszlachetniania

(art. 211 ust. 1 kodeksu)

1.   W pozwoleniach na korzystanie z uszlachetniania czynnego EX/IM lub uszlachetniania biernego EX/IM, które dotyczą jednego państwa członkowskiego lub większej ich liczby, i w pozwoleniach na korzystanie z uszlachetniania czynnego IM/EX lub uszlachetniania biernego IM/EX, które dotyczą więcej niż jednego państwa członkowskiego, określa się następujące obowiązki:

a)	stosowanie ujednoliconej wymiany informacji (INF), o której mowa w art. 181, chyba że organy celne uzgodnią korzystanie z innych środków elektronicznej wymiany informacji;

b)	posiadacz pozwolenia przedstawia kontrolnemu urzędowi celnemu informacje, o których mowa w sekcji A załącznika 71-05;

c)

w przypadku złożenia następujących zgłoszeń lub powiadomień muszą one zawierać odniesienie do stosownego numeru INF: (i) zgłoszenie celne do uszlachetniania czynnego; (ii) zgłoszenie wywozowe do uszlachetniania czynnego EX/IM lub uszlachetniania biernego; (iii) zgłoszenia celne do dopuszczenia do obrotu po uszlachetnianiu biernym; (iv) zgłoszenia celne do zakończenia procedury uszlachetniania; (v) zgłoszenia celne o zamknięcie procedury przetwarzania.

2.   W pozwoleniach na korzystanie z uszlachetniania czynnego IM/EX, które dotyczą tylko jednego państwa członkowskiego, określa się, że na wniosek kontrolnego urzędu celnego posiadacz pozwolenia zobowiązany jest przedstawić temu urzędowi celnemu wystarczające informacje na temat towarów, które zostały objęte procedurą uszlachetniania czynnego, pozwalające kontrolnemu urzędowi celnemu na obliczenie kwoty należności celnych przywozowych zgodnie z art. 86 ust. 3 kodeksu.

Artykuł 177

Składowanie towarów unijnych wraz z towarami nieunijnymi w miejscu składowym

(art. 211 ust. 1 kodeksu)

Jeżeli towary unijne są składowane wraz z towarami nieunijnymi w miejscu składowym przeznaczonym do składowania celnego, a każdorazowe identyfikowanie każdego rodzaju towarów jest niemożliwe lub wiązałoby się z koniecznością poniesienia nieproporcjonalnie wysokich kosztów, w pozwoleniu, o którym mowa w art. 211 ust. 1 lit. b) kodeksu, określa się, że stosuje się rozdzielność księgową w odniesieniu do każdego rodzaju towarów, statusu celnego oraz – w stosownych przypadkach – pochodzenia towarów.

Sekcja 3

Inne przepisy

Artykuł 178

Ewidencja

(art. 211 ust. 1 i art. 214 ust. 1 kodeksu)

1.   Ewidencja, o której mowa w art. 214 ust. 1 kodeksu, zawiera następujące informacje:

a)	w stosownych przypadkach odniesienie do pozwolenia wymaganego do objęcia towarów procedurą specjalną;

b)	numer ewidencyjny (MRN) lub, jeżeli nie istnieje, każdy inny numer lub kod identyfikujący zgłoszenia celne, za pomocą których towary obejmuje się procedurą specjalną oraz, jeżeli procedura została zamknięta zgodnie z art. 215 ust. 1 kodeksu, informacje na temat sposobu zamknięcia procedury;

c)	dane, które pozwalają na jednoznaczną identyfikację dokumentów celnych innych niż zgłoszenia celne, wszystkich innych dokumentów istotnych z punktu widzenia objęcia towarów procedurą specjalną oraz wszystkich innych dokumentów istotnych dla zamknięcia procedury;

d)	dane szczegółowe dotyczące oznaczeń, numerów identyfikacyjnych, ilości i rodzaju opakowań, ilości i zwykłego opisu handlowego lub technicznego towarów oraz w stosownych przypadkach oznaczeń identyfikacyjnych kontenera niezbędnych do identyfikacji towarów;

e)	lokalizację towarów i informacje o każdym ich przemieszczeniu;

f)	status celny towarów;

g)	dane dotyczące zwyczajowych czynności i w stosownych przypadkach nowej klasyfikacji taryfowej wynikającej z takich zwyczajowych czynności;

h)	dane dotyczące odprawy czasowej lub końcowego przeznaczenia;

i)	dane dotyczące uszlachetniania czynnego lub biernego, w tym informacje na temat charakteru przetwarzania;

j)	jeżeli zastosowanie ma art. 86 ust. 1 kodeksu – koszty składowania lub czynności zwyczajowych;

k)	w stosownych przypadkach współczynnik produktywności lub sposób jego obliczania;

l)	dane umożliwiające dozór celny i kontrole stosowania towarów ekwiwalentnych zgodnie z art. 223 kodeksu;

m)	jeżeli zachodzi konieczność zastosowania rozdzielności księgowej – informacje na temat rodzaju towarów, statusu celnego i w stosownych przypadkach miejsca pochodzenia towarów;

n)	w przypadkach odprawy czasowej, o której mowa w art. 238 – dane wymagane w przedmiotowym artykule;

o)	w przypadkach uszlachetniania czynnego, o którym mowa w art. 241 – dane wymagane w przedmiotowym artykule;

p)	w stosownych przypadkach dane dotyczące każdego przeniesienia praw i obowiązków zgodnie z art. 218 kodeksu;

q)	jeżeli ewidencja nie jest częścią głównych ksiąg rachunkowych na potrzeby celne – odniesienie do takich głównych ksiąg rachunkowych na potrzeby celne;

r)	dodatkowe informacje w szczególnych przypadkach, na uzasadniony wniosek organów celnych.

2.   W przypadku wolnych obszarów celnych oprócz informacji wymienionych w ust. 1 ewidencja zawiera następujące dane:

a)	dane identyfikujące dokumenty przewozowe dotyczące towarów wprowadzanych do wolnych obszarów celnych lub z nich wyprowadzanych;

b)	dane dotyczące używania lub zużywania towarów, których dopuszczenie do obrotu lub objęcie procedurą odprawy czasowej nie spowodowałoby zastosowania należności celnych przywozowych lub środków wspólnej polityki rolnej lub handlowej zgodnie z art. 247 ust. 2 kodeksu.

3.   Organy celne mogą odstąpić od wymogu dostarczenia niektórych informacji określonych w ust. 1 i 2, jeśli nie wpływa to niekorzystnie na dozór celny i kontrole stosowania procedury specjalnej.

4.   W przypadku odprawy czasowej ewidencję prowadzi się tylko wtedy, gdy wymagają tego organy celne.

Artykuł 179

Przemieszczanie towarów między różnymi miejscami na obszarze celnym Unii

(art. 219 kodeksu)

1.   Przemieszczanie towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego, odprawy czasowej lub końcowego przeznaczenia może odbywać się między różnymi miejscami na obszarze celnym Unii bez dopełnienia formalności celnych innych niż te określone w art. 178 ust. 1 lit. e).

2.   Towary objęte uszlachetnianiem biernym można przemieszczać na obszarze celnym Unii z urzędu celnego objęcia do urzędu celnego wyprowadzenia.

3.   Przemieszczanie towarów objętych procedurą składowania celnego może odbywać się na obszarze celnym Unii bez dopełnienia formalności celnych innych niż te określone w art. 178 ust. 1 lit. e) w następujących sytuacjach:

a)	między różnymi miejscami składowymi wyznaczonymi w tym samym pozwoleniu;

b)	z urzędu celnego objęcia do miejsc składowych; lub

c)

z miejsc składowych do urzędu celnego wyprowadzenia lub dowolnego urzędu celnego wskazanego w pozwoleniu na stosowanie procedury specjalnej, o którym mowa w art. 211 ust. 1 kodeksu, uprawnionego do dopuszczania towarów do kolejnej procedury celnej lub do otrzymywania zgłoszenia do powrotnego wywozu w celu zamknięcia procedury specjalnej.

Koniec przemieszczania w ramach procedury składowania celnego następuje w terminie 30 dni od wyprowadzenia towarów ze składu celnego.

Na wniosek osoby uprawnionej do korzystania z procedury organy celne mogą przedłużyć przedmiotowy trzydziestodniowy okres.

4.   Jeżeli towary są przemieszczane w ramach procedury składowania celnego z miejsc składowych do urzędu celnego wyprowadzenia, w ewidencji, o której mowa w art. 214 ust. 1 kodeksu, uwzględnia się informacje na temat wyprowadzenia towarów w terminie 100 dni od wyprowadzenia towarów ze składu celnego.

Na wniosek osoby uprawnionej do korzystania z procedury organy celne mogą przedłużyć przedmiotowy studniowy okres.

Artykuł 180

Zwyczajowe czynności

(art. 220 kodeksu)

Zwyczajowe czynności przewidziane w art. 220 kodeksu wymieniono w załączniku 71-03.

Artykuł 181

Ujednolicona wymiana informacji

(art. 6 ust. 2 kodeksu)

1.   Kontrolny urząd celny udostępnia istotne dane określone w sekcji A załącznika 71-05 w systemie teleinformatycznym utworzonym na podstawie art. 16 ust. 1 kodeksu do celów ujednoliconej wymiany informacji (INF) w zakresie:

a)	procedury uszlachetniania czynnego EX/IM lub procedury uszlachetniania biernego EX/IM, jeżeli w procedurze bierze udział jedno państwo członkowskie lub większa ich liczba;

b)	procedury uszlachetniania czynnego IM/EX lub procedury uszlachetniania biernego IM/EX, jeżeli w procedurze bierze udział więcej niż jedno państwo członkowskie.

2.   Jeżeli właściwy organ celny, o którym mowa w art. 101 ust. 1 kodeksu, zwrócił się z wnioskiem o ujednoliconą wymianę informacji między organami celnymi w odniesieniu do towarów objętych procedurą uszlachetniania czynnego IM/EX obejmującą tylko jedno państwo członkowskie, kontrolny urząd celny udostępnia istotne dane określone w sekcji B załącznika 71-05 w systemie teleinformatycznym utworzonym na podstawie art. 16 ust. 1 kodeksu do celów INF.

3.   Jeżeli zgłoszenie celne lub zgłoszenie do powrotnego wywozu lub powiadomienie o powrotnym wywozie zawiera odniesienie do INF, właściwe organy celne udostępniają konkretne dane określone w sekcji A załącznika 71-05 w systemie teleinformatycznym utworzonym na podstawie art. 16 ust. 1 kodeksu do celów INF.

4.   Na wniosek posiadacza pozwolenia organy celne ujawniają mu aktualne informacje dotyczące INF.

Artykuł 182

Status celny zwierząt urodzonych ze zwierząt objętych procedurą specjalną

(art. 153 ust. 3 kodeksu)

Jeżeli całościowa wartość zwierząt urodzonych na obszarze celnym Unii ze zwierząt będących przedmiotem jednego zgłoszenia celnego i objętych procedurą składowania, odprawy czasowej lub uszlachetniania czynnego przekracza 100 EUR, takie zwierzęta uznaje się za towary nieunijne i obejmuje tą samą procedurą co zwierzęta, z których są urodzone.

Artykuł 183

Zwolnienie z obowiązku złożenia zgłoszenia uzupełniającego

(art. 167 ust. 2 lit. b) kodeksu)

Zwolnienie z obowiązku złożenia zgłoszenia uzupełniającego stosuje się w odniesieniu do towarów, w przypadku których procedura specjalna inna niż tranzyt została zamknięta poprzez objęcie towarów kolejną procedurą specjalną inną niż tranzyt, jeżeli spełnione są wszystkie następujące warunki:

a)	posiadaczem pozwolenia na stosowanie pierwszej i kolejnej procedury specjalnej jest ta sama osoba;

b)	zgłoszenie celne do pierwszej procedury specjalnej złożono w standardowej formie lub zgłaszający złożył zgłoszenie uzupełniające zgodnie z art. 167 ust. 1 akapit pierwszy kodeksu w odniesieniu do pierwszej procedury specjalnej;

c)	pierwsza procedura specjalna zostaje zamknięta poprzez objęcie towarów kolejną procedurą specjalną inną niż końcowe przeznaczenie lub uszlachetnianie czynne w następstwie złożenia zgłoszenia celnego w formie wpisu do rejestru zgłaszającego.

ROZDZIAŁ 2

Tranzyt

Sekcja 1

Procedura tranzytu zewnętrznego i wewnętrznego

Artykuł 184

Sposoby przekazywania organom celnym numeru ewidencyjnego (MRN) operacji tranzytowej i numeru ewidencyjnego (MRN) operacji TIR

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Numer ewidencyjny (MRN) zgłoszenia tranzytowego lub operacji TIR można przedstawić organom celnym z wykorzystaniem jednego z następujących środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych:

a)	kodu kreskowego;

b)	tranzytowego dokumentu towarzyszącego;

c)	tranzytowego dokumentu towarzyszącego/bezpieczeństwo;

d)	w przypadku operacji TIR – karnetu TIR;

e)	innych środków dopuszczanych przez przyjmujący organ celny.

Artykuł 185

Tranzytowy dokument towarzyszący i tranzytowy dokument towarzyszący/bezpieczeństwo

(art. 6 ust. 2 kodeksu)

Wspólne wymogi dotyczące danych w odniesieniu do tranzytowego dokumentu towarzyszącego i, w razie potrzeby, wykazu pozycji, a także tranzytowego dokumentu towarzyszącego/bezpieczeństwo i tranzytowego wykazu pozycji/bezpieczeństwo są określone w załączniku B-02.

Artykuł 186

Wnioski dotyczące statusu upoważnionego odbiorcy do celów operacji TIR

(art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu)

Do celów operacji TIR wnioski dotyczące statusu upoważnionego odbiorcy, o którym mowa w art. 230 kodeksu, składa się do organu celnego właściwego do wydania decyzji w państwie członkowskim, w którym operacje TIR wnioskodawcy mają się zakończyć.

Artykuł 187

Pozwolenia dotyczące statusu upoważnionego odbiorcy do celów operacji TIR

(art. 230 kodeksu)

1.   Status upoważnionego odbiorcy określony w art. 230 kodeksu przyznaje się wnioskodawcom spełniającym następujące warunki:

a)	wnioskodawca posiada siedzibę na obszarze celnym Unii;

b)	wnioskodawca oświadcza, że będzie regularnie odbierał towary przemieszczane w ramach operacji TIR;

c)	wnioskodawca spełnia kryteria określone w art. 39 lit. a), b) i d) kodeksu.

2.   Pozwoleń udziela się jedynie pod warunkiem że organ celny uznaje, iż będzie w stanie zapewnić nadzór nad operacjami TIR i przeprowadzać kontrole, nie podejmując wysiłków administracyjnych nieproporcjonalnych w stosunku do wymagań danej osoby.

3.   Pozwolenie dotyczące statusu upoważnionego odbiorcy ma zastosowanie do operacji TIR, które mają się zakończyć w państwie członkowskim, w którym udzielono pozwolenia, w miejscu lub miejscach w tym państwie członkowskim określonych w pozwoleniu.

Sekcja 2

Procedura unijnego tranzytu zewnętrznego i wewnętrznego

Artykuł 188

Specjalne obszary podatkowe

(art. 1 ust. 3 kodeksu)

1.   Jeżeli towary unijne przemieszczane są ze specjalnego obszaru podatkowego do innej części obszaru celnego Unii, która nie jest specjalnym obszarem podatkowym, a przemieszczanie to kończy się w miejscu położonym poza państwem członkowskim, w którym towary zostały wprowadzone do tej części obszaru celnego Unii, towary te są przemieszczane w ramach procedury unijnego tranzytu wewnętrznego, o której mowa w art. 227 kodeksu.

2.   W sytuacjach innych niż te, o których mowa w ust. 1, procedurę unijnego tranzytu wewnętrznego można stosować w odniesieniu do towarów unijnych przemieszczanych między specjalnym obszarem podatkowym a inną częścią obszaru celnego Unii.

Artykuł 189

Stosowanie Konwencji o wspólnej procedurze tranzytowej w szczególnych przypadkach

(art. 226 ust. 2 kodeksu)

Jeżeli towary unijne są wywożone do państwa trzeciego będącego stroną Konwencji o wspólnej procedurze tranzytowej lub są wywożone i przewożone przez co najmniej jedno państwo wspólnego tranzytu, przy czym zastosowanie mają postanowienia Konwencji o wspólnej procedurze tranzytowej, towary te obejmuje się procedurą unijnego tranzytu zewnętrznego, o której mowa w art. 226 ust. 2 kodeksu w następujących przypadkach:

a)	towary unijne poddano formalnościom celnym wywozowym w celu udzielenia zwrotów przy wywozie do państw trzecich w ramach wspólnej polityki rolnej;

b)	towary unijne pochodzą z zapasów interwencyjnych i podlegają środkom kontroli w zakresie stosowania lub przeznaczenia i poddane zostały formalnościom celnym przy wywozie do państw trzecich w ramach wspólnej polityki rolnej;

c)	towary unijne kwalifikują się do otrzymania zwrotu lub umorzenia należności celnych przywozowych, pod warunkiem że zostaną objęte procedurą tranzytu zewnętrznego zgodnie z art. 118 ust. 4 kodeksu.

Artykuł 190

Poświadczenie odbioru zatwierdzone przez urząd celny przeznaczenia

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Poświadczenie odbioru zatwierdzone przez urząd celny przeznaczenia na wniosek osoby, która przedstawia towary i dokumenty wymagane przez ten urząd, zawiera dane określone w załączniku 72-03.

Artykuł 191

Przepisy ogólne dotyczące pozwoleń na uproszczenia

(art. 233 ust. 4 kodeksu)

1.   Pozwoleń, o których mowa w art. 233 ust. 4 kodeksu, udziela się wnioskodawcom spełniającym następujące warunki:

a)	wnioskodawca posiada siedzibę na obszarze celnym Unii;

b)	wnioskodawca oświadcza, że będzie regularnie stosował unijne operacje tranzytowe;

c)	wnioskodawca spełnia kryteria określone w art. 39 lit. a), b) i d) kodeksu.

2.   Pozwoleń udziela się jedynie pod warunkiem że organ celny uznaje, iż będzie w stanie zapewnić nadzór nad procedurą tranzytu unijnego i przeprowadzać kontrole, nie podejmując wysiłków administracyjnych nieproporcjonalnych w stosunku do wymagań danej osoby.

Artykuł 192

Wnioski dotyczące statusu upoważnionego nadawcy na potrzeby objęcia towarów procedurą tranzytu unijnego

(art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu)

Do celów objęcia towarów procedurą tranzytu unijnego wnioski dotyczące statusu upoważnionego nadawcy, o którym mowa w art. 233 ust. 4 lit. a) kodeksu, składa się organowi celnemu właściwemu do wydania decyzji w państwie członkowskim, w którym operacja tranzytu unijnego wnioskodawcy ma się rozpocząć.

Artykuł 193

Pozwolenia dotyczące statusu upoważnionego nadawcy na potrzeby objęcia towarów procedurą tranzytu unijnego

(art. 233 ust. 4 kodeksu)

Status upoważnionego nadawcy, o którym mowa w art. 233 ust. 4 lit. a) kodeksu, przyznaje się wyłącznie wnioskodawcom, którzy są upoważnieni zgodnie z art. 89 ust. 5 kodeksu do złożenia zabezpieczenia generalnego lub do skorzystania ze zwolnienia z obowiązku złożenia zabezpieczenia zgodnie z art. 95 ust. 2 kodeksu.

Artykuł 194

Wnioski dotyczące statusu upoważnionego odbiorcy na potrzeby odbioru towarów przemieszczanych w ramach procedury tranzytu unijnego

(art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu)

Do celów odbioru towarów przemieszczanych w ramach procedury tranzytu unijnego wnioski dotyczące statusu upoważnionego odbiorcy, o którym mowa w art. 233 ust. 4 lit. b) kodeksu, składa się organowi celnemu właściwemu do wydania decyzji w państwie członkowskim, w którym operacja tranzytu unijnego wnioskodawcy ma się zakończyć.

Artykuł 195

Pozwolenia dotyczące statusu upoważnionego odbiorcy na potrzeby odbioru towarów przemieszczanych w ramach procedury tranzytu unijnego

(art. 233 ust. 4 kodeksu)

Status upoważnionego odbiorcy, o którym mowa w art. 233 ust. 4 lit. b) kodeksu, przyznaje się wyłącznie wnioskodawcom, którzy oświadczyli, że będą regularnie odbierać towary objęte procedurą tranzytu unijnego.

Artykuł 196

Poświadczenie odbioru wystawione przez upoważnionego odbiorcę

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Poświadczenie odbioru wystawione przewoźnikowi przez upoważnionego odbiorcę po dostarczeniu wymaganych towarów i informacji zawiera dane określone w załączniku 72-03.

Artykuł 197

Pozwolenie dotyczące stosowania specjalnego rodzaju zamknięć celnych

(art. 233 ust. 4 kodeksu)

1.   Zgodnie z art. 233 ust. 4 lit. c) kodeksu pozwoleń dotyczących stosowania w ramach procedury tranzytu unijnego specjalnego rodzaju zamknięć celnych na środkach transportu, kontenerach lub opakowaniach udziela się, jeżeli organy celne zatwierdzą zamknięcia określone we wniosku o udzielenie pozwolenia.

2.   W kontekście wydawania pozwolenia organ celny zatwierdza specjalnego rodzaju zamknięcia celne, które zostały zatwierdzone przez organy celne innego państwa członkowskiego, chyba że posiada informacje, że dane zamknięcie jest nieodpowiednie na potrzeby celne.

Artykuł 198

Pozwolenie na korzystanie ze zgłoszenia tranzytowego ze zmniejszoną liczbą danych

(art. 233 ust. 4 lit. d) kodeksu)

Pozwoleń na mocy art. 233 ust. 4 lit. d) kodeksu dotyczących stosowania zgłoszenia celnego ze zmniejszoną liczbą danych w celu objęcia towarów procedurą tranzytu unijnego udziela się w:

a)	transporcie towarowym drogą kolejową;

b)	transporcie towarowym drogą powietrzną i morską, jeżeli elektronicznego dokumentu przewozowego nie stosuje się jako zgłoszenia tranzytowego.

Artykuł 199

Pozwolenia na stosowanie elektronicznego dokumentu przewozowego jako zgłoszenia tranzytowego w transporcie lotniczym

(art. 233 ust. 4 lit. e) kodeksu)

Do celów transportu lotniczego pozwoleń na stosowanie elektronicznego dokumentu przewozowego jako zgłoszenia tranzytowego w celu objęcia towarów procedurą tranzytu unijnego zgodnie z art. 233 ust. 4 lit. e) kodeksu udziela się wyłącznie w przypadku, gdy:

a)	wnioskodawca obsługuje znaczącą liczbę lotów między unijnymi portami lotniczymi;

b)

wnioskodawca wykaże, że będzie w stanie zapewnić dostęp do danych zawartych w elektronicznym dokumencie przewozowym urzędowi celnemu wyjścia w porcie lotniczym wyjścia i urzędowi celnemu przeznaczenia w porcie lotniczym przeznaczenia oraz że dane te są takie same w urzędzie celnym wyjścia i w urzędzie celnym przeznaczenia.

Artykuł 200

Pozwolenia na stosowanie elektronicznego dokumentu przewozowego jako zgłoszenia tranzytowego w transporcie morskim

(art. 233 ust. 4 lit. e) kodeksu)

Do celów transportu morskiego pozwoleń na stosowanie elektronicznego dokumentu przewozowego jako zgłoszenia tranzytowego w celu objęcia towarów procedurą tranzytu unijnego zgodnie z art. 233 ust. 4 lit. e) kodeksu udziela się wyłącznie w przypadku, gdy:

a)	wnioskodawca obsługuje znaczącą liczbę przewozów między portami unijnymi;

b)

wnioskodawca wykaże, że będzie w stanie zapewnić dostęp do danych zawartych w elektronicznym dokumencie przewozowym urzędowi celnemu wyjścia w porcie wyjścia i urzędowi celnemu przeznaczenia w porcie przeznaczenia oraz że dane te są takie same w urzędzie celnym wyjścia i w urzędzie celnym przeznaczenia.

ROZDZIAŁ 3

Składowanie celne

Artykuł 201

Sprzedaż detaliczna

(art. 211 ust. 1 lit. b) kodeksu)

Pozwoleń na prowadzenie miejsc składowych przeznaczonych do składowania celnego towarów udziela się pod warunkiem, że miejsc składowych nie wykorzystuje się do celów sprzedaży detalicznej, chyba że towary są sprzedawane detalicznie w jednej z następujących sytuacji:

a)	w przypadku zwolnienia podróżnych podróżujących do lub z państw lub terytoriów znajdujących się poza obszarem celnym Unii z należności celnych przywozowych;

b)	w przypadku zwolnienia członków organizacji międzynarodowych z należności celnych przywozowych;

c)	w przypadku zwolnienia sił NATO z należności celnych przywozowych;

d)	w przypadku zwolnienia z należności celnych przywozowych na mocy porozumień dyplomatycznych lub konsularnych;

e)	zdalnie, w tym za pośrednictwem internetu.

Artykuł 202

Specjalnie wyposażone miejsca składowe

(art. 211 ust. 1 lit. b) kodeksu)

W przypadku gdy towary stanowią zagrożenie lub istnieje prawdopodobieństwo, że spowodują zepsucie innych towarów lub z innych powodów wymagają specjalnych miejsc składowych, w pozwoleniach na prowadzenie miejsc składowych przeznaczonych do składowania celnego towarów można sprecyzować, że towary mogą być składowane jedynie w miejscach składowych specjalnie wyposażonych na potrzeby ich przyjęcia.

Artykuł 203

Typy miejsc składowych

(art. 211 ust. 1 lit. b) kodeksu)

W pozwoleniach na prowadzenie miejsc składowych przeznaczonych do składowania celnego określa się, które z następujących typów składów celnych będą stosowane na podstawie każdego pozwolenia:

a)	publiczny skład celny typu I;

b)	publiczny skład celny typu II;

c)	prywatny skład celny.

ROZDZIAŁ 4

Szczególne przeznaczenie

Sekcja 1

Odprawa czasowa

Podsekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 204

Przepisy ogólne

(art. 211 ust. 1 lit. a) kodeksu)

O ile nie przewidziano inaczej, pozwoleń na korzystanie z procedury odprawy czasowej udziela się pod warunkiem, że stan towarów objętych procedurą pozostaje taki sam.

Dopuszczalne są jednak naprawy i konserwacja, włączając przeglądy i regulacje lub środki mające na celu zachowanie towarów lub zapewnienie ich zgodności z wymogami technicznymi dla ich zastosowania w ramach procedury.

Artykuł 205

Miejsce złożenia wniosku

(art. 22 ust. 1 kodeksu)

1.   Na zasadzie odstępstwa od art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu wniosek o udzielenie pozwolenia na odprawę czasową składa się organowi celnemu właściwemu dla miejsca, w którym towary stosuje się po raz pierwszy.

2.   Na zasadzie odstępstwa od art. 22 ust. 1 akapit trzeci kodeksu jeżeli wniosek o udzielenie pozwolenia na odprawę czasową składa się w formie ustnego zgłoszenia celnego zgodnie z art. 136, w formie aktu zgodnie z art. 139 lub w formie karnetu ATA lub CPD zgodnie z art. 163, to wniosek ten składa się w miejscu, w którym towary przedstawiono i zgłoszono do odprawy czasowej.

Artykuł 206

Odprawa czasowa z częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych

(art. 211 ust. 1 i art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

1.   Pozwolenia na korzystanie z procedury odprawy czasowej z częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych udziela się w odniesieniu do towarów, które nie spełniają wszystkich odpowiednich wymogów dla całkowitego zwolnienia z należności celnych przywozowych określonych w art. 209–216 i art. 219–236.

2.   Pozwolenia na korzystanie z procedury odprawy czasowej z częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych nie udziela się w odniesieniu do towarów konsumpcyjnych.

3.   Pozwolenia na korzystanie z procedury odprawy czasowej z częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych udziela się pod warunkiem że kwota należnych należności celnych przywozowych zgodnie z art. 252 ust. 1 akapit drugi kodeksu zostanie uiszczona w momencie zamknięcia procedury.

Podsekcja 2

Środki transportu, palety i kontenery, w tym akcesoria i wyposażenie

Artykuł 207

Przepisy ogólne

(art. 211 ust. 3 kodeksu)

Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych można objąć towary, o których mowa w art. 208–211 i art. 213, również w przypadku, gdy wnioskodawca i osoba uprawniona do korzystania z procedury mają siedziby na obszarze celnym Unii.

Artykuł 208

Palety

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się palety.

Artykuł 209

Części zamienne, akcesoria i wyposażenie do palet

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się części zamienne, akcesoria i wyposażenie do palet, jeżeli są one czasowo przywożone w celu powrotnego wywozu oddzielnie lub jako część palet.

Artykuł 210

Kontenery

(art. 18 ust. 2 i art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

1.   Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się kontenery, jeżeli zostały one trwale oznakowane w odpowiednim i wyraźnie widocznym miejscu wszystkimi następującymi informacjami:

a)	danymi identyfikacyjnymi właściciela lub operatora, które mogą zostać podane w formie jego pełnej nazwy/imienia i nazwiska lub za pomocą ustalonego systemu identyfikacyjnego, z wyjątkiem symboli takich jak emblematy lub flagi;

b)	znakami i numerami identyfikacyjnymi kontenera podanymi przez właściciela lub operatora;

c)	masą własną kontenera włącznie z jego całym stałym wyposażeniem.

W przypadku kontenerów przeznaczonych do transportu morskiego lub innych kontenerów oznaczonych standardowym kodem ISO składającym się z czterech wielkich liter zakończonych literą U, dane identyfikacyjne właściciela lub głównego operatora, numer seryjny kontenera i numer kontrolny kontenera powinny być zgodne z normą międzynarodową ISO 6346 i jej załącznikami.

2.   W przypadku gdy wniosek o udzielenie pozwolenia sporządza się zgodnie z art. 163 ust. 1, kontenery są monitorowane przez osobę mającą siedzibę na obszarze celnym Unii lub przez osobę mającą siedzibę poza obszarem celnym Unii, która posiada przedstawiciela na obszarze celnym Unii.

Osoba ta, na żądanie, dostarcza organom celnym szczegółowych informacji dotyczących przemieszczania każdego kontenera objętego procedurą odprawy czasowej, w tym podaje datę oraz miejsce wprowadzenia i wyładunku.

Artykuł 211

Części zamienne, akcesoria i wyposażenie do kontenerów

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się części zamienne, akcesoria i wyposażenie do kontenerów, jeżeli są one czasowo przywożone w celu powrotnego wywozu oddzielnie lub jako część kontenerów.

Artykuł 212

Warunki objęcia środków transportu całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

1.   Do celów niniejszego artykułu termin „środki transportu” obejmuje normalne części zamienne, akcesoria i wyposażenie im towarzyszące.

2.   Jeżeli środki transportu zgłasza się do odprawy czasowej ustnie zgodnie z art. 136 lub za pomocą innego aktu zgodnie z art. 139, pozwolenia udziela się osobie, która sprawuje fizyczną kontrolę nad towarami w momencie zwolnienia towarów z procedury odprawy czasowej, chyba że osoba ta działa na rzecz innej osoby. W takim przypadku pozwolenia udziela się tej drugiej osobie.

3.   Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się środki transportu drogowego, kolejowego, lotniczego, morskiego i wodnego śródlądowego, jeżeli spełniają następujące warunki:

a)	są zarejestrowane poza obszarem celnym Unii na nazwisko osoby mającej siedzibę poza tym obszarem lub – jeżeli środki transportu nie są zarejestrowane – są własnością osoby mającej siedzibę poza obszarem celny Unii;

b)	są użytkowane przez osobę mającą siedzibę poza obszarem celnym Unii, bez uszczerbku dla art. 214, 215 i 216.

Jeżeli wspomniane środki transportu są użytkowane prywatnie przez osobę trzecią mającą siedzibę poza obszarem celnym Unii, obejmuje się je całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych, pod warunkiem że dana osoba posiada pisemne upoważnienie od posiadacza pozwolenia.

Artykuł 213

Części zamienne, akcesoria i wyposażenie do nieunijnych środków transportu

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się części zamienne, akcesoria i wyposażenie do środków transportu, jeżeli są one czasowo przywożone w celu powrotnego wywozu oddzielnie lub jako część środków transportu.

Artykuł 214

Warunki objęcia osób mających siedzibę na obszarze celnym Unii całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

Osoby mające siedzibę na obszarze celnym Unii korzystają z całkowitego zwolnienia z należności celnych przywozowych, jeżeli spełniony jest którykolwiek z następujących warunków:

a)	w przypadku środków transportu kolejowego – są one udostępnione takim osobom na zasadzie umowy, na mocy której każda osoba może używać taboru kolejowego innych osób w ramach tej umowy;

b)	w przypadku środków transportu drogowego zarejestrowanych na obszarze celnym Unii – do środka transportu dołączona jest przyczepa;

c)	środki transportu są używane w sytuacjach nadzwyczajnych;

d)	środki transportu są używane przez profesjonalne przedsiębiorstwo zajmujące się wynajmem do celów powrotnego wywozu.

Artykuł 215

Użytkowanie środków transportu przez osoby fizyczne, których miejscem zwykłego pobytu jest obszar celny Unii

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

1.   Osoby fizyczne, których miejscem zwykłego pobytu jest obszar celny Unii, korzystają z całkowitego zwolnienia z należności celnych przywozowych w odniesieniu do środków transportu, które użytkują w celach prywatnych i okazjonalnie, na żądanie posiadacza rejestracji, pod warunkiem że posiadacz rejestracji przebywa na obszarze celnym Unii w chwili użytkowania środka transportu.

2.   Osoby fizyczne, których miejscem zwykłego pobytu jest obszar celny Unii, korzystają z całkowitego zwolnienia z należności celnych przywozowych w odniesieniu do środków transportu, które wynajęły w drodze umowy pisemnej i użytkują w celach prywatnych do jednego z następujących celów:

a)	aby wrócić do swojego miejsca zamieszkania na obszarze celnym Unii;

b)	aby opuścić obszar celny Unii.

3.   Osoby fizyczne, których miejscem zwykłego pobytu jest obszar celny Unii, korzystają z całkowitego zwolnienia z należności celnych przywozowych w odniesieniu do środków transportu, które użytkują w celach handlowych lub prywatnych, pod warunkiem że są zatrudnione przez właściciela, najemcę lub dzierżawcę środków transportu oraz że pracodawca ma siedzibę poza obszarem celnym Unii.

Prywatne użytkowanie środków transportu jest dozwolone na potrzeby podróży między miejscem pracy a miejscem zamieszkania pracownika lub w celu wykonywania czynności zawodowych pracownika, jak określono w umowie o pracę.

Na żądanie organów celnych osoba użytkująca środek transportu przedstawia kopię umowy o pracę.

4.   Do celów niniejszego artykułu

a)	prywatne użytkowanie oznacza użytkowanie do innych celów niż cele handlowe;

b)	użytkowanie do celów handlowych oznacza użytkowanie środków transportu do przewozu osób za wynagrodzeniem albo przemysłowy lub handlowy przewóz towarów, za wynagrodzeniem lub bez.

Artykuł 216

Zwolnienie środków transportu z należności celnych przywozowych w innych przypadkach

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

1.   Całkowite zwolnienie z należności celnych przywozowych przyznaje się, jeżeli środki transportu mają zostać zarejestrowane czasowo na obszarze celnym Unii w celu powrotnego wywozu w imieniu jednej z następujących osób:

a)	osoby mającej swą siedzibę poza obszarem celnym Unii;

b)	osoby fizycznej, której miejscem zwykłego pobytu jest ten obszar, jeśli osoba taka przygotowuje się do zamiany zwykłego miejsca pobytu na miejsce poza tym obszarem.

2.   Całkowite zwolnienie z należności celnych przywozowych można przyznać w wyjątkowych przypadkach, gdy osoby mające siedzibę na obszarze celnym Unii użytkują środki transportu do celów handlowych w ograniczonym terminie.

Artykuł 217

Terminy zamknięcia procedury odprawy czasowej w przypadkach dotyczących środków transportu i kontenerów

(art. 215 ust. 4 kodeksu)

Procedura odprawy czasowej w przypadkach dotyczących środków transportu i kontenerów zostaje zamknięta w następujących terminach od momentu objęcia towarów procedurą:

a)	w przypadku środków transportu kolejowego: 12 miesięcy;

b)	w przypadku środków transportu innych niż transport kolejowy stosowanych do celów handlowych: czas wymagany na przeprowadzenie operacji transportu;

c)

w przypadku środków transportu drogowego stosowanych do celów prywatnych: (i) przez uczniów i studentów: okres pobytu ucznia lub studenta na obszarze celnym Unii dla wyłącznego celu odbywania studiów; (ii) przez osoby wypełniające zadania o konkretnym okresie trwania: okres pobytu tych osób na obszarze celnym Unii dla wyłącznego celu wypełnienia zadań; (iii) w innych przypadkach, obejmujących zwierzęta juczne lub pociągowe oraz ciągnięte przez nie pojazdy: 6 miesięcy;

d)	w przypadku środków transportu lotniczego użytkowanych do celów prywatnych: 6 miesięcy;

e)	w przypadku środków transportu morskiego i wodnego śródlądowego użytkowanych do celów prywatnych: 18 miesięcy;

f)	w przypadku kontenerów, ich wyposażenia i akcesoriów: 12 miesięcy.

Artykuł 218

Terminy powrotnego wywozu w przypadku profesjonalnych przedsiębiorstw zajmujących się wynajmem

(art. 211 ust. 1 i art. 215 ust. 4 kodeksu)

1.   Jeżeli środki transportu zostały czasowo przywiezione do Unii z całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych zgodnie z art. 212 i zwrócone profesjonalnym przedsiębiorstwom zajmującym się wynajmem posiadającym siedzibę na obszarze celnym Unii, wówczas dokonuje się powrotnego wywozu zamykającego procedurę odprawy czasowej w terminie sześciu miesięcy od dnia wprowadzenia środków transportu na obszar celny Unii.

Jeżeli profesjonalne przedsiębiorstwo zajmujące się wynajmem ponownie wynajmie środki transportu osobie mającej siedzibę poza tym obszarem lub osobom fizycznym, których miejscem zwykłego pobytu jest obszar celny Unii, wówczas dokonuje się powrotnego wywozu zamykającego procedurę odprawy czasowej w terminie sześciu miesięcy od daty wprowadzenia środków transportu na obszar celny Unii oraz w terminie trzech tygodni od zawarcia umowy dotyczącej ponownego wynajmu.

Za dzień wprowadzenia na obszar celny Unii uznaje się dzień zawarcia umowy wynajmu, w ramach której środki transportu użytkowano w chwili wprowadzenia na ten obszar, chyba że potwierdzono rzeczywisty dzień wprowadzenia.

2.   Pozwolenia na dokonanie odprawy czasowej środków transportu, o których mowa w ust. 1, udziela się pod warunkiem, że środków transportu nie wykorzystuje się do celów innych niż powrotny wywóz.

3.   W przypadku, o którym mowa w art. 215 ust. 2, w terminie trzech tygodni od zawarcia umowy wynajmu lub ponownego wynajmu środki transportu są zwracane przedsiębiorstwu zajmującemu się wynajmem, które ma siedzibę na obszarze celnym Unii, jeżeli środki transportu są użytkowane przez osobę fizyczną do powrotu do jej miejsca pobytu na obszarze celnym Unii, lub są powrotnie wywożone, jeżeli środki transportu są użytkowane przez tę osobę w celu opuszczenia obszaru celnego Unii.

Podsekcja 3

Towary inne niż środki transportu, palety i kontenery

Artykuł 219

Rzeczy osobistego użytku oraz sprzęt sportowy przywożone przez podróżnych

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się towary przywożone przez podróżnych mieszkających poza obszarem celnym Unii, jeżeli spełniony jest którykolwiek z następujących warunków:

a)	towary są rzeczami osobistymi, których posiadanie jest uzasadnione w podróży;

b)	towary są przeznaczone do celów sportowych.

Artykuł 220

Materiały o charakterze socjalnym dla marynarzy

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się materiały o charakterze socjalnym dla marynarzy w następujących sytuacjach:

a)	gdy jest on używany na statku zaangażowanym w międzynarodowy ruch morski;

b)	gdy jest on wyładowany z takiego statku i czasowo używany przez załogę na lądzie;

c)	gdy jest on używany przez załogę takiego statku w przedsięwzięciach kulturalnych lub społecznych kierowanych przez organizacje niedochodowe lub w miejscach kultu, gdzie odbywają się regularnie nabożeństwa dla marynarzy.

Artykuł 221

Materiały do pomocy w przypadku katastrof

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się materiały do pomocy w przypadku katastrof, jeżeli są one stosowane w związku ze środkami podjętymi w celu walki ze skutkami katastrof lub podobnych sytuacji oddziałujących na obszar celny Unii.

Wnioskodawca i osoba uprawniona do korzystania z procedury mogą posiadać siedzibę na obszarze celnym Unii.

Artykuł 222

Sprzęt medyczny, chirurgiczny i laboratoryjny

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się sprzęt medyczny, chirurgiczny lub laboratoryjny wysyłany jako pożyczka na prośbę szpitala lub innej instytucji medycznej, które pilnie potrzebują takiego sprzętu jako uzupełnienia ich własnego niedostatecznego wyposażenia, a sprzęt ten jest on przeznaczony do celów diagnostycznych lub terapeutycznych. Wnioskodawca i osoba uprawniona do korzystania z procedury mogą posiadać siedzibę na obszarze celnym Unii.

Artykuł 223

Zwierzęta

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się zwierzęta będące własnością osoby mającej siedzibę poza obszarem celnym Unii.

Artykuł 224

Towary do użytku w strefach przygranicznych

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się następujące towary przeznaczone do użytku w strefach przygranicznych:

a)	sprzęt będący w posiadaniu i użyciu osób mających siedzibę w strefie przygranicznej państwa trzeciego sąsiadującej ze strefą przygraniczną w Unii, gdzie towary będą stosowane;

b)	towary stosowane w projektach na rzecz budowy, naprawy lub konserwacji infrastruktury zarządzanej przez organy publiczne w takiej strefie przygranicznej w Unii.

Artykuł 225

Nośniki dźwięku, obrazu lub danych i materiały reklamowe

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się następujące towary:

a)	nośniki dźwięku, obrazu lub danych wydane nieodpłatnie i stosowane do celów demonstracyjnych przed komercjalizacją, nagraniem ścieżki dźwiękowej, realizacją dubbingu lub zwielokrotnieniem;

b)	materiały stosowane wyłącznie do celów reklamowych, uwzględniając środki transportu wyposażone specjalnie w takich celach.

Artykuł 226

Wyposażenie zawodowe

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

1.   Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się wyposażenie zawodowe, które spełnia następujące warunki:

a)	stanowi własność osoby mającej siedzibę poza obszarem celnym Unii;

b)	jest przywożone przez osobę mającą swoją siedzibę poza obszarem celnym Unii albo przez pracownika zatrudnianego przez właściciela mającego swoją siedzibę na obszarze celnym Unii;

c)	jest stosowane przez przywożącego lub pod nadzorem przywożącego, z wyjątkiem przypadków koprodukcji audiowizualnych.

2.   Niezależnie od przepisów ust. 1 całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się przenośne instrumenty muzyczne czasowo przywożone przez podróżnych w celu ich zastosowania w charakterze wyposażenia zawodowego. Podróżni mogą mieć swoje miejsce zamieszkania na obszarze celnym Unii lub poza tym obszarem.

3.   Wyposażenie zawodowe, które ma być stosowane w dowolnym z poniższych celów, nie jest objęte całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych:

a)	wytwarzanie towarów na skalę przemysłową;

b)	pakowanie towarów na skalę przemysłową;

c)	eksploatacja zasobów naturalnych;

d)	wznoszenie, remontowanie lub konserwacja budynków;

e)	roboty ziemne i podobne projekty.

Przepisy lit. c), d) i e) nie mają zastosowania do narzędzi ręcznych.

Artykuł 227

Materiały pedagogiczne i wyposażenie naukowe

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się materiały pedagogiczne i wyposażenie naukowe, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a)	stanowią własność osoby mającej siedzibę poza obszarem celnym Unii;

b)	są przywożone przez publiczne lub prywatne niekomercyjne placówki naukowe, dydaktyczne lub placówki kształcenia zawodowego i stosowane pod nadzorem placówek przywożących wyłącznie w celach dydaktycznych, w celach związanych z kształceniem zawodowym lub do badań naukowych;

c)	są przywożone w ilościach rozsądnych przy uwzględnieniu celu przywozu;

d)	nie są stosowane do celów czysto komercyjnych.

Artykuł 228

Opakowania

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się następujące towary:

a)	opakowania przywożone z zawartością i przeznaczone do powrotnego wywozu, z zawartością lub bez zawartości;

b)	opakowania przywożone puste i przeznaczone do powrotnego wywozu z zawartością.

Artykuł 229

Formy, matryce, klisze drukarskie, rysunki, szkice, przyrządy do pomiarów, kontroli i testowania i inne podobne artykuły

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się formy, matryce, klisze drukarskie, rysunki, szkice, przyrządy do pomiarów, kontroli i testowania i inne podobne artykuły, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a)	stanowią własność osoby mającej siedzibę poza obszarem celnym Unii;

b)	są stosowane w procesie produkcji przez osobę mającą siedzibę na obszarze celnym Unii, a ponad 50 % produkcji pochodzącej z ich zastosowania jest wywożone.

Artykuł 230

Specjalne narzędzia i przyrządy

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się specjalne narzędzia i przyrządy, jeżeli spełnione są następujące warunki:

a)	stanowią własność osoby mającej siedzibę poza obszarem celnym Unii;

b)	są udostępniane osobie mającej siedzibę na obszarze celnym Unii do wytwarzania towarów, a ponad 50 % wytworzonych towarów jest wywożone.

Artykuł 231

Towary używane do przeprowadzania testów lub poddawane testom

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się towary należące do dowolnej z następujących kategorii:

a)	towary poddawane są testom lub eksperymentom lub są przedmiotem pokazów;

b)	towary poddawane są testowi akceptowalnej jakości przewidzianemu w umowie sprzedaży;

c)	towary używane są do przeprowadzania testów, eksperymentów lub pokazów o charakterze niekomercyjnym.

Artykuł 232

Próbki

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się próbki wykorzystywane wyłącznie w celach pokazowych lub demonstracyjnych na obszarze celnym Unii, pod warunkiem że ilość próbek jest uzasadniona przy uwzględnieniu celu, w jakim mają one zostać wykorzystane.

Artykuł 233

Zastępcze środki produkcji

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się zastępcze środki produkcji tymczasowo udostępniane nabywcy przez dostawcę lub osobę zajmującą się naprawami do momentu dostarczenia lub naprawy podobnych towarów.

Artykuł 234

Towary przeznaczone na imprezy lub do sprzedaży w określonych sytuacjach

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

1.   Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się towary, które mają być wystawione lub użyte podczas imprezy publicznej nieorganizowanej wyłącznie w celu komercyjnej sprzedaży towarów, lub towary uzyskiwane w trakcie takich imprez z towarów objętych procedurą odprawy czasowej.

W wyjątkowych przypadkach organy celne mogą przyznać całkowite zwolnienie z należności celnych przywozowych w odniesieniu do towarów, które mają być wystawione lub użyte w trakcie innego rodzaju imprez, lub towarów uzyskiwanych w trakcie takich imprez z towarów objętych procedurą odprawy czasowej.

2.   Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się towary dostarczane przez właściciela w celu przeprowadzenia kontroli osobie na terytorium Unii, która posiada prawo do ich nabycia po zakończeniu kontroli.

3.   Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się:

a)	dzieła sztuki, przedmioty kolekcjonerskie i antyki określone w załączniku IX do dyrektywy 2006/112/WE, przywożone do celów wystawienia i potencjalnej sprzedaży;

b)	towary inne niż nowo wyprodukowane, przywożone w celu sprzedaży na aukcji.

Artykuł 235

Części zamienne, akcesoria i wyposażenie

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych obejmuje się części zamienne, akcesoria i wyposażenie stosowane przy podejmowaniu działań naprawczych i konserwacyjnych, w tym przeglądów, regulacji i prac konserwacyjnych, w odniesieniu do towarów objętych procedurą odprawy czasowej.

Artykuł 236

Inne towary

(art. 250 ust. 2 lit. d) kodeksu)

Całkowitym zwolnieniem z należności celnych przywozowych można objąć towary inne niż towary, o których mowa w art. 208–216 i 219–235, lub towary niespełniające warunków przewidzianych w tych artykułach w dowolnej z następujących sytuacji:

a)	jeżeli takie towary są przywożone okazjonalnie na okres nieprzekraczający trzech miesięcy;

b)	jeżeli takie towary są przywożone w szczególnych sytuacjach niewywierających skutku gospodarczego w Unii.

Artykuł 237

Specjalne terminy zamknięcia procedury

(art. 215 ust. 4 kodeksu)

1.   W przypadku towarów, o których mowa w art. 231 lit. c), art. 233 i art. 234 ust. 2, termin zamknięcia procedury wynosi 6 miesięcy od daty objęcia towarów procedurą odprawy czasowej.

2.   W przypadku zwierząt, o których mowa w art. 223, termin zamknięcia procedury nie może być krótszy niż 12 miesięcy od daty objęcia zwierząt procedurą odprawy czasowej.

Podsekcja 4

Przebieg procedury

Artykuł 238

Dane, które należy zawrzeć w zgłoszeniu celnym

(art. 6 ust. 2 kodeksu)

1.   Jeżeli towary objęte procedurą odprawy czasowej zostaną następnie objęte procedurą celną, dzięki czemu procedura odprawy czasowej będzie mogła zostać zamknięta zgodnie z art. 215 ust. 1 kodeksu, zgłoszenie celne do kolejnej procedury celnej inne niż zgłoszenie za pomocą karnetu ATA/CPD musi zawierać wskazanie „TA” oraz, w stosownych przypadkach, odpowiedni numer pozwolenia.

2.   Jeżeli towary objęte procedurą odprawy czasowej zostaną powrotnie wywiezione zgodnie z art. 270 ust. 1 kodeksu, zgłoszenie do powrotnego wywozu inne niż zgłoszenie za pomocą karnetu ATA/CPD musi zawierać dane, o których mowa w ust. 1.

Sekcja 2

Końcowe przeznaczenie

Artykuł 239

Obowiązek spoczywający na posiadaczu pozwolenia na końcowe przeznaczenie

(art. 211 ust. 1 lit. a) kodeksu)

Pozwolenia na korzystanie z procedury końcowego przeznaczenia udziela się pod warunkiem że posiadacz pozwolenia zobowiąże się do spełnienia dowolnego z następujących warunków:

a)	wykorzystania towarów do celów przewidzianych do zastosowania zwolnienia z cła lub obniżonej stawki celnej;

b)	przeniesienia zobowiązania, o którym mowa w lit. a), na inną osobę na warunkach określonych przez organy celne.

ROZDZIAŁ 5

Przetwarzanie

Artykuł 240

Pozwolenie

(art. 211 kodeksu)

1.   W pozwoleniu na korzystanie z procedury przetwarzania wskazuje się kroki, które należy podjąć, aby potwierdzić jeden z następujących faktów:

a)	że produkty przetworzone powstały w wyniku przetwarzania towarów objętych procedurą przetwarzania;

b)	że warunki stosowania towarów ekwiwalentnych zgodnie z art. 223 kodeksu lub systemu standardowej wymiany zgodnie z art. 261 kodeksu zostały spełnione.

2.   Pozwolenia na korzystanie z procedury uszlachetniania czynnego może zostać udzielone na akcesoria produkcyjne w rozumieniu art. 5 pkt 37 lit. e) kodeksu, z wyjątkiem następujących towarów:

a)	paliw i źródeł energii innych niż te potrzebne do badania produktów przetworzonych lub do wykrywania wad w towarach objętych procedurą, które wymagają naprawy;

b)	smarów innych niż te potrzebne do badania, dostosowania lub wycofania produktów przetworzonych;

c)	wyposażenia i narzędzi.

3.   Pozwolenia na korzystanie z procedury uszlachetniania czynnego udziela się, wyłącznie jeżeli spełnione są następujące warunki:

a)	nie ma możliwości przywrócenia towarów po przetworzeniu do rodzaju lub stanu, jakim cechowały się one w momencie objęcia ich procedurą, bez ponoszenia nadmiernych kosztów;

b)	zastosowanie procedury nie może doprowadzić do obejścia przepisów dotyczących pochodzenia i ograniczeń ilościowych mających zastosowanie do przywożonych towarów.

Przepisy akapitu pierwszego nie mają zastosowania, gdy kwota należności celnych przywozowych określana jest zgodnie z art. 86 ust. 3 kodeksu.

Artykuł 241

Dane, które należy zawrzeć w zgłoszeniu celnym do uszlachetniania czynnego

(art. 6 ust. 2 kodeksu)

1.   Jeżeli towary objęte procedurą uszlachetniania czynnego lub produkty przetworzone powstałe w wyniku zastosowania tej procedury zostaną następnie objęte procedurą celną, dzięki czemu procedura uszlachetniania czynnego będzie mogła zostać zamknięta zgodnie z art. 215 ust. 1 kodeksu, zgłoszenie celne do kolejnej procedury celnej inne niż zgłoszenie za pomocą karnetu ATA/CPD musi zawierać wskazanie „UCz” oraz odpowiedni numer pozwolenia lub numer INF.

Jeżeli towary objęte procedurą uszlachetniania czynnego podlegają szczególnym środkom polityki handlowej i takie środki mają w dalszym ciągu zastosowanie w chwili objęcia towarów kolejną procedurą celną, niezależnie od tego, czy towary te stanowią produkty przetworzone, czy też nie, zgłoszenie celne do kolejnej procedury celnej musi zawierać dane, o których mowa w akapicie pierwszym, oraz wskazanie: „ŚPH”.

2.   Jeżeli towary objęte procedurą uszlachetniania czynnego są powrotnie wywożone zgodnie z art. 270 ust. 1 kodeksu, zgłoszenie do powrotnego wywozu musi zawierać dane, o których mowa w ust. 1.

Artykuł 242

Uszlachetnianie bierne IM/EX

(art. 211 ust. 1 kodeksu)

1.   W przypadku uszlachetniania biernego IM/EX w pozwoleniu należy wyznaczyć termin na objęcie towarów unijnych zastępowanych towarami ekwiwalentnymi procedurą uszlachetniania biernego. Taki termin nie może przekraczać sześciu miesięcy.

Na wniosek posiadacza pozwolenia termin może zostać przedłużony nawet po jego upływie, pod warunkiem że jego całkowita długość nie przekracza jednego roku.

2.   W przypadku uprzedniego przywozu produktów przetworzonych składa się zabezpieczenie pokrywające kwotę należności celnych przywozowych, która byłaby wymagana, gdyby zastępowane towary unijne nie zostały objęte procedurą uszlachetniania biernego zgodnie z ust. 1.

Artykuł 243

Naprawa w ramach uszlachetniania biernego

(art. 211 ust. 1 kodeksu)

W przypadku gdy celem wniosku o zastosowanie procedury uszlachetniania biernego jest naprawa, towary czasowo wywożone muszą być zdatne do naprawy, zaś procedura nie może zostać wykorzystana do podniesienia wydajności technicznej towarów.

TYTUŁ VIII

TOWARY WYPROWADZANE Z OBSZARU CELNEGO UNII

ROZDZIAŁ 1

Formalności przed wyprowadzeniem towarów

Artykuł 244

Termin na złożenie deklaracji poprzedzającej wyprowadzenie

(art. 263 ust. 1 kodeksu)

1.   Deklarację poprzedzającą wyprowadzenie, o której mowa w art. 263 kodeksu, składa się we właściwym urzędzie celnym w następujących terminach:

a)

w przypadku transportu morskiego: (i) w przypadku przemieszczania przesyłek kontenerowych na trasach innych niż te, o których mowa w pkt (ii) i (iii), najpóźniej 24 godziny przed załadunkiem towarów na statek, na pokładzie którego mają one opuścić obszar celny Unii; (ii) w przypadku przemieszczania przesyłek kontenerowych pomiędzy obszarem celnym Unii a Grenlandią, Wyspami Owczymi, Islandią lub portami na Morzu Bałtyckim, Morzu Północnym, Morzu Czarnym lub Morzu Śródziemnym oraz wszystkimi portami w Maroku, najpóźniej dwie godziny przed opuszczeniem portu na obszarze celnym Unii; (iii) w przypadku przemieszczania przesyłek kontenerowych między francuskimi departamentami zamorskimi, Azorami, Maderą lub Wyspami Kanaryjskimi a terytorium poza obszarem celnym Unii, jeżeli czas trwania podróży nie przekracza 24 godzin, najpóźniej dwie godziny przed opuszczeniem portu na obszarze celnym Unii; (iv) w przypadku przemieszczania nieobejmującego przesyłek kontenerowych, najpóźniej 2 godziny przed opuszczeniem portu na obszarze celnym Unii;

b)	w przypadku transportu lotniczego, najpóźniej 30 minut przed opuszczeniem portu lotniczego na obszarze celnym Unii;

c)	w przypadku transportu drogowego lub transportu wodnego śródlądowego, co najmniej godzinę przed planowanym terminem opuszczenia obszaru celnego Unii przez towary;

d)

w przypadku transportu kolejowego: (i) jeżeli podróż pociągiem z ostatniej stacji formowania składów pociągów do urzędu celnego wyprowadzenia trwa krócej niż dwie godziny, co najmniej godzinę przed przybyciem towarów do miejsca, dla którego dany urząd celny wyprowadzenia jest urzędem właściwym; (ii) we wszystkich pozostałych przypadkach, najpóźniej dwie godziny przed opuszczeniem obszaru celnego Unii przez towary.

2.   Niezależnie od przepisów ust. 1, jeżeli deklaracja poprzedzająca wyprowadzenie dotyczy towarów, w odniesieniu do których wniesiono o refundację zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 612/2009 (19), deklarację składa się we właściwym urzędzie celnym najpóźniej w chwili załadunku towarów zgodnie z art. 5 ust. 7 tego rozporządzenia.

3.   W poniższych sytuacjach termin na złożenie deklaracji poprzedzającej wyprowadzenie odpowiada terminowi obowiązującemu w przypadku aktywnych środków transportu wykorzystywanych celem opuszczenia obszaru celnego Unii:

a)	jeżeli towary zostały dostarczone do urzędu celnego wyprowadzenia innym środkiem transportu, z którego zostały przeniesione przed opuszczeniem obszaru celnego Unii (transport intermodalny);

b)	jeżeli towary zostały dostarczone do urzędu celnego wyprowadzenia środkiem transportu, który sam opuszcza obszar celny Unii poprzez jego przewiezienie aktywnym środkiem transportu (transport kombinowany).

4.   Terminy, o których mowa w ust. 1, 2 i 3, nie obowiązują w przypadku działania siły wyższej.

Artykuł 245

Zwolnienie z obowiązku złożenia deklaracji poprzedzającej wyprowadzenie

(art. 263 ust. 2 lit. b) kodeksu)

1.   Bez uszczerbku dla obowiązku złożenia zgłoszenia celnego zgodnie z art. 158 ust. 1 kodeksu lub zgłoszenia do powrotnego wywozu zgodnie z art. 270 ust. 1 kodeksu, zwolnienie z obowiązku złożenia deklaracji poprzedzającej wyprowadzenie stosuje się dla następujących towarów:

a)	energii elektrycznej;

b)	towarów wywożonych rurociągami;

c)	przesyłek z korespondencją;

d)	towarów przemieszczanych zgodnie z postanowieniami aktów Światowego Związku Pocztowego;

e)	majątku ruchomego gospodarstwa domowego zdefiniowanego w art. 2 ust. 1 lit. d) rozporządzenia (WE) nr 1186/2009, pod warunkiem że nie jest on przewożony na mocy umowy przewozu;

f)	towarów znajdujących się w bagażu osobistym podróżnych;

g)

towarów, o których mowa w art. 140 ust. 1, z wyjątkiem następujących towarów, w przypadku gdy są one przewożone na mocy umowy przewozu: (i) palet, części zamiennych, akcesoriów i wyposażenia do palet; (ii) kontenerów, części zamiennych, akcesoriów i wyposażenia do kontenerów; (iii) środków transportu, części zamiennych, akcesoriów i wyposażenia do środków transportu;

h)	towarów objętych karnetami ATA i CPD;

i)	towarów przemieszczanych z zastosowaniem formularza 302 przewidzianego w Umowie między Państwami-Stronami Traktatu Północnoatlantyckiego dotyczącej statusu ich sił zbrojnych, podpisanej w Londynie w dniu 19 czerwca 1951 r.;

j)	towarów przewożonych na statkach wodnych przemieszczających się między portami unijnymi bez zawijania do żadnych portów poza obszarem celnym Unii;

k)	towarów przewożonych na statkach powietrznych przemieszczających się między unijnymi portami lotniczymi bez lądowania w żadnym porcie lotniczym poza obszarem celnym Unii;

l)	broni i sprzętu wojskowego wyprowadzanego z obszaru celnego Unii przez organy odpowiedzialne za obronę wojskową danego państwa członkowskiego w ramach transportu wojskowego lub transportu dokonywanego wyłącznie na potrzeby organów wojskowych;

m)

następujących towarów wyprowadzanych z obszaru celnego Unii bezpośrednio na instalacje morskie obsługiwane przez osobę mającą siedzibę na obszarze celnym Unii: (i) towarów, które mają zostać zastosowane do budowy, naprawy, konserwacji lub adaptacji instalacji morskich; (ii) towarów, które mają zostać zamontowane na instalacjach morskich lub które mają stanowić element wyposażenia instalacji morskich; (iii) zaopatrzenia, które ma być używane lub zużywane na instalacjach morskich;

n)

towarów, w przypadku których można wystąpić z wnioskiem o zastosowanie zwolnienia zgodnie z Konwencją wiedeńską o stosunkach dyplomatycznych z dnia 18 kwietnia 1961 r., Konwencją wiedeńską o stosunkach konsularnych z dnia 24 kwietnia 1963 r., innymi konwencjami konsularnymi lub Konwencją nowojorską o misjach specjalnych z dnia 16 grudnia 1969 r.;

o)

towarów dostarczanych w celu zamontowania jako części lub akcesoria statków wodnych lub powietrznych oraz towarów niezbędnych do działania silników, maszyn lub innego wyposażenia jednostek pływających lub statków powietrznych, jak również środków spożywczych oraz innych artykułów przeznaczonych do spożycia lub sprzedaży na pokładzie;

p)

towarów wysyłanych z obszaru celnego Unii do Ceuty i Melilli, na Gibraltar, na Helgoland, do Republiki San Marino, do Państwa Watykańskiego oraz do gmin Livigno i Campione d’Italia lub na włoskie wody krajowe Lago di Lugano obejmujące obszar od brzegu jeziora do granicy politycznej strefy położonej pomiędzy Ponte Tresa i Porto Ceresio.

2.   Zwolnienie z obowiązku złożenia deklaracji poprzedzającej wyprowadzenie stosuje się dla towarów w następujących przypadkach:

a)	jeżeli statek przewożący towary między portami unijnymi ma zawinąć do portu znajdującego się poza obszarem celnym Unii, a towary mają pozostać na pokładzie tego statku w trakcie jego pobytu w porcie znajdującym się poza obszarem celnym Unii;

b)	jeżeli statek powietrzny przewożący towary między unijnymi portami lotniczymi ma wylądować w porcie lotniczym znajdującym się poza obszarem celnym Unii, a towary mają pozostać na pokładzie tego statku powietrznego w trakcie jego pobytu w porcie lotniczym znajdującym się poza obszarem celnym Unii;

c)	jeżeli towary nie są rozładowywane ze środka transportu, który wprowadził je na obszar celny Unii i który wyprowadzi je z tego obszaru, w danym porcie lub porcie lotniczym;

d)

jeżeli towary zostały załadowane we wcześniej odwiedzonym porcie lub porcie lotniczym na obszarze celnym Unii, gdzie złożono deklarację poprzedzającą wyprowadzenie lub zastosowano zwolnienie z obowiązku złożenia deklaracji poprzedzającej wyprowadzenie, i nie opuszczą środka transportu, który posłuży do wyprowadzenia ich z obszaru celnego Unii;

e)

jeżeli towary czasowo składowane lub objęte procedurą wolnego obszaru celnego są przeładowywane ze środka transportu, który dostarczył je do danego magazynu czasowego składowania lub wprowadził je na wolny obszar celny pod dozorem tego samego urzędu celnego, na pokład statku, statku powietrznego lub pociągu, który wyprowadzi je obszaru celnego Unii, jeżeli spełnione są następujące warunki: (i) przeładunek zostanie przeprowadzony w terminie 14 dni od daty przedstawienia towarów zgodnie za art. 144 lub 245 kodeksu lub – w wyjątkowych przypadkach – w dłuższym terminie wyznaczonym przez organy celne, jeżeli termin 14 dni okaże się niewystarczający w danych okolicznościach; (ii) organom celnym udostępniono informacje o towarach; (iii) zgodnie z wiedzą przewoźnika miejsce przeznaczenia towarów oraz ich odbiorca nie zmieniły się;

f)	jeżeli towary zostały wprowadzone na obszar celny Unii, ale właściwy organ celny odrzucił je i zostały one w związku z tym niezwłocznie zwrócone do państwa wywozu.

ROZDZIAŁ 2

Formalności przy wyprowadzaniu towarów

Artykuł 246

Środki wymiany informacji w przypadku przedstawienia towarów w urzędzie celnym wyprowadzenia

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Jeżeli towary zostały przedstawione urzędowi celnemu wyprowadzenia zgodnie z art. 267 ust. 2 kodeksu, do celów wymiany następujących informacji dopuszcza się możliwość wykorzystania środków innych niż techniki elektronicznego przetwarzania danych:

a)	numeru identyfikacyjnego zgłoszenia wywozowego;

b)	informacji o rozbieżnościach między towarami zgłoszonymi, towarami zwolnionymi do procedury wywozu oraz towarami przedstawionymi.

Artykuł 247

Sposoby przedstawiania dowodów potwierdzających, że towary opuściły obszar celny Unii

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

Aby poświadczyć wyprowadzenie towarów, urzędowi celnemu wywozu można przedstawić dowody potwierdzające, że towary opuściły obszar celny Unii, stosując środki inne niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

ROZDZIAŁ 3

Wywóz i powrotny wywóz

Artykuł 248

Unieważnienie zgłoszenia celnego lub zgłoszenia do powrotnego wywozu

(art. 174 kodeksu)

1.   W przypadku wystąpienia rozbieżności między rodzajem towarów zwolnionych do wywozu, powrotnego wywozu lub uszlachetniania biernego a rodzajem towarów przedstawionych urzędowi celnemu wyprowadzenia urząd celny wywozu unieważnia dane zgłoszenie.

2.   Jeżeli po upływie 150 dni od daty zwolnienia towarów do procedury wywozu, procedury uszlachetniania biernego lub powrotnego wywozu urząd celny wywozu nie otrzyma informacji o wyprowadzeniu towarów ani dowodów potwierdzających, że towary opuściły obszar celny Unii, taki urząd może unieważnić dane zgłoszenie.

Artykuł 249

Sposoby retrospektywnego składania zgłoszenia wywozowego lub zgłoszenia do powrotnego wywozu

(art. 6 ust. 3 lit. a) kodeksu)

W przypadku gdy należało złożyć zgłoszenie wywozowe lub zgłoszenie do powrotnego wywozu, ale towary zostały wyprowadzone z obszaru celnego Unii bez złożenia takiego zgłoszenia, przy retrospektywnym składaniu takiego zgłoszenia wywozowego lub zgłoszenia do powrotnego wywozu można wykorzystać środki wymiany informacji inne niż techniki elektronicznego przetwarzania danych.

TYTUŁ IX

PRZEPISY KOŃCOWE

Artykuł 250

Ponowna ocena pozwoleń obowiązujących już w dniu 1 maja 2016 r.

1.   Pozwolenia udzielone na podstawie rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 lub rozporządzenia (EWG) nr 2454/93, które obowiązują w dniu 1 maja 2016 r. i nie są objęte ograniczonym okresem ważności, podlegają ponownej ocenie.

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, poniższe pozwolenia nie podlegają ponownej ocenie:

a)	pozwolenia udzielone eksporterom na sporządzanie deklaracji na fakturze, o których mowa w art. 97v i 117 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93;

b)	pozwolenia na gospodarowanie materiałami z wykorzystaniem metody rozróżnienia księgowego, o której mowa w art. 88 rozporządzenia (EWG) nr 2454/93.

Artykuł 251

Ważność pozwoleń obowiązujących już w dniu 1 maja 2016 r.

1.   Pozwolenia udzielone na podstawie rozporządzenia (EWG) nr 2913/92 lub rozporządzenia (EWG) nr 2454/93, które obowiązują w dniu 1 maja 2016 r., pozostają ważne:

a)	w przypadku pozwoleń mających ograniczony okres ważności, do końca danego okresu lub do dnia 1 maja 2019 r., w zależności od tego, co nastąpi wcześniej;

b)	w przypadku wszystkich pozostałych pozwoleń, aż do ponownej oceny pozwoleń zgodnie z art. 250 ust. 1.

2.   Na zasadzie odstępstwa od ust. 1 niniejszego artykułu pozwolenia, o których mowa w art. 250 ust. 2 lit. a) i b), pozostają ważne, dopóki nie zostaną cofnięte przez organy celne, które ich udzieliły.

Artykuł 252

Ważność decyzji w sprawie wiążących informacji obowiązujących już w dniu 1 maja 2016 r.

Decyzje w sprawie wiążących informacji już obowiązujące w dniu 1 maja 2016 r. pozostają ważne przez okres określony w tych decyzjach. Decyzje takie od dnia 1 maja 2016 r. są wiążące zarówno dla organów celnych, jak i dla posiadacza decyzji.

Artykuł 253

Ważność decyzji przyznających odroczenie płatności obowiązujących już w dniu 1 maja 2016 r.

Decyzje przyznające odroczenie płatności, wydane zgodnie z art. 224 rozporządzenia (EWG) nr 2913/92, które obowiązują w dniu 1 maja 2016 r., pozostają ważne przez następujący okres:

a)	w przypadku decyzji przyznanych w odniesieniu do stosowania procedury, o której mowa w art. 226 lit. a) rozporządzenia (EWG) nr 2913/92, są ważne bezterminowo;

b)	w przypadku decyzji przyznanych w odniesieniu do stosowania jednej z procedur, o których mowa w art. 226 lit. b) rozporządzenia (EWG) nr 2913/92, pozostają ważne, aż do ponownej oceny pozwoleń na korzystanie z zabezpieczenia generalnego powiązanego z tą decyzją.

Artykuł 254

Stosowanie pozwoleń i decyzji obowiązujących już w dniu 1 maja 2016 r.

Jeżeli decyzja lub pozwolenie pozostają ważne po dniu 1 maja 2016 r. zgodnie z art. 251–253, warunkami, na mocy których decyzja ta lub pozwolenie mają zastosowanie, od dnia 1 maja 2016 r., są warunki określone w odpowiednich przepisach kodeksu, rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 z dnia 24 listopada 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 ustanawiającego unijny kodeks celny (20) i niniejszego rozporządzenia, jak określono w tabeli odniesień zawartej w załączniku 90.

Artykuł 255

Przepisy przejściowe dotyczące stosowania zamknięć celnych

Z zamknięć celnych i specjalnego rodzaju zamknięć celnych zgodnych z załącznikiem 46a do rozporządzenia (EWG) nr 2454/93 nadal można korzystać, aż do wyczerpania zapasów lub do dnia 1 maja 2019 r., w zależności od tego, co nastąpi wcześniej.

Artykuł 256

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 maja 2016 r.

---

(1)  Dz.U. L 269 z 10.10.2013, s. 1.

(2)  Decyzja Parlamentu Europejskiego i Rady nr 70/2008/WE z dnia 15 stycznia 2008 r. w sprawie eliminowania papierowej formy dokumentów w sektorach ceł i handlu (Dz.U. L 23 z 26.1.2008, s. 21).

(3)  Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 2454/93 z dnia 2 lipca 1993 r. ustanawiające przepisy w celu wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 253 z 11.10.1993, s. 1).

(4)  Decyzja Rady 94/800/WE z dnia 22 grudnia 1994 r. dotycząca zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej w dziedzinach wchodzących w zakres jej kompetencji, porozumień, będących wynikiem negocjacji wielostronnych w ramach Rundy Urugwajskiej (1986–1994) (Dz.U. L 336 z 23.12.1994, s. 1).

(5)  Dokument Rady 16271/1/10 Rev. 1.

(6)  Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1).

(7)  Dyrektywa Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylająca dyrektywę 92/12/EWG (Dz.U. L 9 z 14.1.2009, s. 12).

(8)  Dz.U. L 130 z 27 maja 1993 r., s. 1.

(9)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiające Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz.U. L 302 z 19.10.1992, s. 91).

(10)  Dz.U. L 226 z 13.8.1987, s. 2.

(11)  Dz.U. L 226 z 13.8.1987, s. 2.

(12)  Rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej ((Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).

(13)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 978/2012 z dnia 25 października 2012 r. wprowadzające ogólny system preferencji taryfowych i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 732/2008 (Dz.U. L 303 z 31.10.2012, s. 1).

(14)  Dz.U. L 324 z 10.12.2009, s. 23.

(15)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 1224/2009 z dnia 20 listopada 2009 r. ustanawiające wspólnotowy system kontroli w celu zapewnienia przestrzegania przepisów wspólnej polityki rybołówstwa, zmieniające rozporządzenia (WE) nr 847/96, (WE) nr 2371/2002, (WE) nr 811/2004, (WE) nr 768/2005, (WE) nr 2115/2005, (WE) nr 2166/2005, (WE) nr 388/2006, (WE) nr 509/2007, (WE) nr 676/2007, (WE) nr 1098/2007, (WE) nr 1300/2008, (WE) nr 1342/2008 i uchylające rozporządzenia (EWG) nr 2847/93, (WE) nr 1627/94 oraz (WE) nr 1966/2006 (Dz.U. L 343 z 22.12.2009, s. 1).

(16)  Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE z dnia 25 października 2011 r. w sprawie praw konsumentów, zmieniająca dyrektywę Rady 93/13/EWG i dyrektywę 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz uchylająca dyrektywę Rady 85/577/EWG i dyrektywę 97/7/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 304 z 22.11.2011, s. 64).

(17)  Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 510/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. ustanawiające zasady handlu niektórymi towarami pochodzącymi z przetwórstwa produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (WE) nr 1216/2009 i (WE) nr 614/2009 (Dz.U. L 150 z 20.5.2014, s. 1).

(18)  Rozporządzenie Rady (WE) nr 150/2003 z dnia 21 stycznia 2003 r. zawieszające należności celne przywozowe na niektóre rodzaje broni i sprzętu wojskowego (Dz.U. L 25 z 30.1.2003, s. 1).

(19)  Rozporządzenie Komisji (WE) nr 612/2009 z dnia 7 lipca 2009 r. ustanawiające wspólne szczegółowe zasady stosowania systemu refundacji wywozowych do produktów rolnych (Dz.U. L 186 z 17.7.2009, s. 1).

(20)  Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/2447 z dnia 24 listopada 2015 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania niektórych przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 ustanawiającego unijny kodeks celny (zob. s. 558 niniejszego Dziennika Urzędowego).

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---