This document is an excerpt from the EUR-Lex website
Document C2005/045/24
Case C-459/04: Action brought on 29 October 2004 by the Commission of the European Communities against the Kingdom of Sweden
Sprawa C-459/04: Skarga wniesiona w dniu 29 października 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Szwecji
Sprawa C-459/04: Skarga wniesiona w dniu 29 października 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Szwecji
Dz.U. C 45 z 19.2.2005, p. 12–12
(ES, CS, DA, DE, ET, EL, EN, FR, IT, LV, LT, HU, NL, PL, PT, SK, SL, FI, SV)
|
19.2.2005 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 45/12 |
Skarga wniesiona w dniu 29 października 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwu Szwecji
(Sprawa C-459/04)
(2005/C 45/24)
Język postępowania: szwedzki
W dniu 29 października 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez H. Krepela i J. Enegrena, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu przeciwko Szwecji.
Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:
|
1) |
stwierdzenie, ze nie określając definicji zasobu wiedzy i umiejętności pracowników wyznaczonych przez pracodawcę celem zapewnienia odpowiedniego stopnia ochrony i zapobiegania zagrożeniom dla bezpieczeństwa i zdrowia zgodnie z art. 7 ust. 8 dyrektywy Rady 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy (1), Szwecja uchybiła zobowiązaniom jakie na niej ciążą na mocy prawa wspólnotowego. |
|
2) |
obciążenie Szwecji kosztami postępowania. |
Zarzuty i główne argumenty
Art. 7 ust. 8 dyrektywy nie nakazuje w Państwach Członkowskich całkowitej harmonizacji definicji zasobu wiedzy i umiejętności pracowników uczestniczących w czynnościach z zakresu ochrony i zapobiegania zagrożeniom, lecz pozostawia w rękach Państw Członkowskich zdefiniowanie wymaganej wiedzy zgodnie z tym postanowieniem. Niemniej jednak definicje prawa krajowego powinny określać minimalne wymogi tak, aby dyrektywa mogła być wykonana w sposób satysfakcjonujący.
Prawo krajowe winno zawierać co najmniej odesłanie do obiektywnej metody pozwalającej na stwierdzenie, iż zainteresowana osoba przeszła odpowiednie szkolenie oraz że faktycznie dysponuje wymaganą wiedzą i doświadczeniem.
Żadne z instrukcji czy not informacyjnych wydanych przez Arbetsmiljöverket (organ właściwy w sprawach bezpieczeństwa i higieny pracy) nie zawiera w sobie definicji zasobu wiedzy i umiejętności pracowników uczestniczących w czynnościach z zakresu ochrony i zapobiegania zagrożeniom zawodowym niezbędnej do transpozycji art. 7 ust. 8.
(1) Dz. U. L 183, str. 1.