1)

Czy kryterium uznania za bezpieczny kraj pochodzenia do celów art. 37 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE (1) z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej, określone w załączniku I lit. b) do tej dyrektywy – w myśl którego dany kraj zapewnia ochronę przed prześladowaniem lub złym traktowaniem poprzez przestrzeganie praw i wolności ustanowionych w Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, w szczególności zaś praw, od których nie można czynić odstępstw na mocy art. 15 ust. 2 wspomnianej konwencji – należy interpretować w ten sposób, że jeżeli dany kraj uchyli stosowanie zobowiązań wynikających z Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności w stanie niebezpieczeństwa publicznego w rozumieniu art. 15 tej konwencji, to nie spełnia on już danego kryterium uznania go za bezpieczny kraj pochodzenia?

2)

Czy art. 36 i 37 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE należy interpretować w ten sposób, że uniemożliwiają one uznanie przez państwo członkowskie państwa trzeciego za bezpieczny kraj pochodzenia tylko częściowo, z określonymi wyłączeniami terytorialnymi, w przypadku których nie ma zastosowania domniemanie, że taka część państwa jest bezpieczna dla wnioskodawcy, a jeżeli państwo członkowskie uzna dane państwo za bezpieczne z takimi wyłączeniami terytorialnymi, to do celów tej dyrektywy nie można uznać danego państwa w całości za bezpieczny kraj pochodzenia?

3)

Czy w przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na któreś z dwóch przedstawionych powyżej pytań prejudycjalnych art. 46 ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że sąd orzekający w sprawie środka zaskarżenia od decyzji o oczywistej bezzasadności wniosku zgodnie z art. 32 ust. 2 [dyrektywy], wydanej w postępowaniu na podstawie art. 31 ust. 8 lit. b) [dyrektywy], powinien uwzględnić z urzędu (ex officio), również w przypadku braku sprzeciwu wnioskodawcy, fakt, że uznanie kraju za bezpieczny jest sprzeczne z prawem Unii ze wskazanych powodów?