—

Sąd dopuścił się błędu, odmawiając w zaskarżonym wyroku uznania, iż sprawowana przez Rigsrevisionen (duńską krajową izbę kontroli) kontrola spełnia w wystarczającym stopniu czwartą z przesłanek Altmark; ocena ta została oparta na wąskim i literalnym zastosowaniu zawartego w tej przesłance wymogu porównania ponoszonych kosztów;

—

wbrew temu, co stwierdził Sąd w zaskarżonym wyroku, szczególny charakter zobowiązań TV2 z zakresu usług publicznych i zastosowanie wstecz przesłanek Altmark prowadzi do powstania sytuacji, w której należałoby przyjąć celowościową wykładnię tej przesłanki: zob. zasada określona w wyroku Sądu z dnia 12 lutego 2008 BUPA, T-289/03, ECLI:EU:T:2008:29 i in.;

—

sprawowana przez Rigsrevisionen na bieżąco kontrola tego, czy TV2 była prawidłowo zarządzanym pod względem gospodarczym przedsiębiorstwem, zapewniała realizację podstawowego celu czwartej z przesłanek Altmark i dlatego, a w szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy i przy przyjęciu celowościowej wykładni tej przesłanki, spełniała w wystarczającym stopniu tę przesłankę.

—

Komisja w odpowiedzi na skargę stwierdziła, że zgadza się z TV2 w kwestii tego, iż wpływy z opłat abonamentowych, które TV2 przekazywała w latach 1997–2002 swym ośrodkom regionalnym, nie stanowią pomocy państwa na rzecz TV2. Tak więc Sąd, wydając rozstrzygnięcie ultra petita w zakresie, w jakim rozpatrzył i oddalił część drugą skargi podniesionej przez TV2 tytułem żądania ewentualnego, dopuścił się naruszenia prawa;

—

Sąd wydał następnie rozstrzygnięcie co do istoty sprawy opierając się na swej własnej argumentacji. Względy przedstawione przezeń w pkt 165-174 zaskarżonego wyroku nie zostały zakwestionowane przez żadną ze stron pod żadnym względem; nie można ich też odnaleźć w spornej decyzji, a wydając takie rozstrzygnięcie Sąd przekroczył granice sprawowanej przezeń kontroli;

—

jednocześnie Sąd naruszył zasadę kontradyktoryjności postępowania: zob. art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ oparł on swe rozstrzygnięcie na stwierdzeniach i argumentach, w przedmiocie których strony niniejszego postępowania nie przedstawiły swych uwag.

—

Sąd przypisuje decydujące znaczenie okoliczności polegającej na tym, że TV2, w celu realizacji części powierzonego jej zadania polegającego na emisji programów regionalnych, musiała korzystać z usług ośrodków regionalnych, przekazując następnie, jako wynagrodzenie z tytułu tych usług, wpływy z opłat abonamentowych. Tego jednoznacznie sprzecznego z duńskim prawem wniosku nie można wyciągnąć na postawie akt sprawy. Z tego względu zostały w istocie spełnione kryteria prawne, jakie można wywieść z pkt 166, 167 i 171 zaskarżonego wyroku;

—

w pkt 166 i 167 oraz pierwszym zdaniu pkt 173 zaskarżonego wyroku Sąd powołuje się w ramach oceny pomocy państwa na scenariusz o hipotetycznym charakterze. Scenariusz ten jest nie do zrealizowania w praktyce i pozbawiony znaczenia w kontekście oceny pomocy państwa. Rozstrzygającym czynnikiem w przypadku TV2 jest w istocie to, że nie osiągała ona żadnej korzyści gospodarczej z przekazywanych jej wpływów z opłat abonamentowych. Na TV2 spoczywał publicznoprawny obowiązek przekazania tych wpływów ośrodkom regionalnym i w praktyce wywiązała się ona z tego obowiązku. Z tego względu wydane przez Sąd rozstrzygnięcie jest sprzeczne z zawartym w art. 107 ust. 1 TFUE pojęciem pomocy państwa.