—

Skarżący w tym miejscu podnoszą, że uzasadnienie Komisji, iż zamierzone zalecenie Komisji co do cofnięcia mandatu do negocjacji w przedmiocie „Transatlantic Trade and Investment Partnership” (TTIP) nie dotyczy aktu prawnego w rozumieniu art. 11 ust. 4 TFUE jest błędne. Zarówno bowiem udzielenie mandatu do negocjacji, jak i jego cofnięcie są decyzjami Rady w rozumieniu art. 288 ust. 4 TFUE, stanowiącymi równocześnie „akty prawne” w w rozumieniu art. 11 ust. 4 TFUE.

—

Skarżący podnoszą następnie, że dalsze uzasadnienie Komisji, zgodnie z którym inicjatywa obywatelska przeciwko „Comprehensive Economic and Trade Agreement” (CETA) i TTIP nie może być wnioskowana, że Komisja nie kieruje zalecenia względem Rady co do przyjęcia każdorazowo wynegocjowanych umów międzynarodowych oraz że nie można wymagać, aby zaleciła nieprzyjęcie w danym wypadku wynegocjowanych umów, jest błędne.

—

Skarżący ponadto podnoszą, ze odmowa rejestracji inicjatywy obywatelskiej „STOP-TTIP” jest również z tego względu niezgodna z prawem, że w każdym razie planowana inicjatywa proponowana inicjatywa obywatelska nie wykracza „w sposób oczywisty” zgodnie z art. 4 ust. 2 lit. b) rozporządzenia nr 211/2011 poza kompetencje Komisji.

—

Zdaniem skarżących Komisja naruszyła te zasady w ten sposób, że w przypadku skarżących odmówiła rejestracji inicjatywy obywatelskiej skierowanej przeciwko TTIP i CETA, mimo że wcześniej zarejestrowała inicjatywę obywatelską („inicjatywa Swiss-Out”) skierowaną na wypowiedzeniu umowy ze Szwajcarią o swobodzie przemieszczania się.