2.2.2015   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 34/17

—

uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 26 września 2014 r.;

—

stwierdzenia nieważności wydanej przez Komisję w dniu 5 września 2013 r. dotyczącej krajowych środków wykonawczych w odniesieniu do przejściowego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych zgodnie z art. 11 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE (1) Parlamentu Europejskiego i Rady, decyzji 2013/448/UE (2) w zakresie, w jakim w art. 1 ust. 1 tej decyzji w związku z lit. A załącznika I do tego aktu odmówiono wpisania wnoszącej odwołanie do wykazu na podstawie art. 11 ust. 1 dyrektywy 2003/87/WE oraz przyznania odpowiadających im wstępnych rocznych ilości uprawnień do emisji przyznanych bezpłatnie względem instalacji wnoszącej odwołanie oznaczonych identyfikatorem DE000000000000010.

—

Obciążenie Komisji kosztami postępowania.

1.

W ramach pierwszego zarzutu odwołania wnosząca odwołanie zarzuca naruszenie jej praw procesowych. W szczególności podnosi ona, że Sąd w żaden sposób nie ustosunkował się do jej zasadniczego – przyznanego na rozprawie przed Sądem – zarzutu, zgodnie z którym Komisja nie zbadała indywidualnie zakomunikowanych jej przez Niemcy szczególnie ciężkich przypadków.

2.

W drodze zarzutu drugiego wnosząca odwołanie zarzuca, że Sąd niesłusznie wyszedł z założenia, że wspólnotowy handel emisjami od początku wyklucza uwzględnienie ciężkich przypadków. Tym samym zaskarżony wyrok narusza art. 11 ust. 3 i art. 10 bis dyrektywy 2003/87/WE jak również decyzję Komisji 2011/278.

3.

W ramach zarzutu trzeciego wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd pominął obowiązek Komisji do dokonania wykładni zgodnej z prawami podstawowymi i tym samym dopuścił się naruszenia art. 51 ust. 1 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej „Kartą”).

4.

W drodze zarzutu czwartego zarzuca się napuszenie prawa procesowego w formie zafałszowania dowodu, ponieważ Sąd włączył do swoich rozważań przedstawione przez wnoszącą odwołanie dowody istnienia ciężkiego przypadku.

5.

Wreszcie, wyrok Sądu stanowi naruszenie praw podstawowych zakotwiczonych w art. 16, 17 w związku z art. 52 ust. 1 Karty. Niesłusznie kwalifikuje on decyzję Komisji jako zgodną z prawem i mającą charakter proporcjonalny.