14.8.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 221/30

1)

Czy przepis art. 19 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 (1) znajduje zastosowanie jeżeli sąd państwa członkowskiego, do którego zwróciła się jedna ze stron w przedmiocie odpowiedzialności rodzicielskiej jest właściwy tylko w zakresie środków tymczasowych a następnie druga strona zwróciła się do sądu innego państwa członkowskiego w związku z tym samym przedmiotem postępowania w celu wydania przez ten sąd rozstrzygnięcia co do istoty?

2)

Czy przepis ten należy stosować również wówczas, jeżeli orzeczenie wydane w przeprowadzonym oddzielnie postępowaniu w przedmiocie środków tymczasowych w jednym państwie członkowskim nie może zostać uznane w innym państwie członkowskim w rozumieniu art. 21 rozporządzenia (WE) nr 2201/2003?

3)

Czy zwrócenie się do sądu państwa członkowskiego w celu przeprowadzenia w sposób oddzielny postępowania w przedmiocie środków tymczasowych i zwrócenie się do sądu w celu wydania rozstrzygnięcia co do istoty w rozumieniu art. 19 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2201/2003 należy traktować tak samo, jeżeli zgodnie z prawem proceduralnym tego państwa w celu wyeliminowania braków prawnoproceduralnych niezbędne jest późniejsze zwrócenie się do pierwszego z wymienionych sądów w przewidzianym terminie w celu wydania przezeń rozstrzygnięcia co do istoty?