(1)

Pandemia COVID-19 ma poważny wpływ na obywateli, przedsiębiorstwa, systemy opieki zdrowotnej i gospodarki oraz systemy finansowe państw członkowskich. W swoim komunikacie z dnia 27 maja 2020 r. zatytułowanym: „Decydujący moment dla Europy: naprawa i przygotowanie na następną generację” Komisja podkreśliła, że wyzwaniem pozostanie utrzymanie płynności i dostęp do finansowania. Kluczowe znaczenie ma zatem wspieranie procesu odbudowy po poważnym wstrząsie gospodarczym spowodowanym pandemią COVID-19 poprzez wprowadzenie ograniczonych i ukierunkowanych zmian w obowiązującym prawie Unii dotyczącym usług finansowych. Ogólnym celem tych zmian powinno być zatem wyeliminowanie zbędnej biurokracji i wprowadzenie starannie wyważonych środków, które powinny skutecznie złagodzić zawirowania gospodarcze. Należy unikać zmian powodujących wzrost obciążeń administracyjnych w sektorze, a złożone kwestie ustawodawcze należy rozstrzygnąć w ramach planowego przeglądu dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE (3). Zmiany te składają się na pakiet środków i zostają przyjęte pod nazwą „Pakiet na rzecz odbudowy rynków kapitałowych”.

(2)

Dyrektywę 2014/65/UE przyjęto w 2014 r. w odpowiedzi na kryzys finansowy, który panował w latach 2007 i 2008. Dyrektywa ta w znaczący sposób wzmocniła system finansowy Unii i zagwarantowała wysoki poziom ochrony inwestorów w całej Unii. Można rozważyć podjęcie dalszych starań w celu zmniejszenia złożoności regulacyjnej i kosztów przestrzegania przepisów przez firmy inwestycyjne oraz wyeliminowania zakłóceń konkurencji pod warunkiem jednoczesnego należytego uwzględnienia ochrony inwestorów.

(3)

Jeżeli chodzi o wymagania, które miały służyć ochronie inwestorów, nie udało się w pełni osiągnąć celu dyrektywy 2014/65/UE, jakim było przyjęcie środków w wystarczającym stopniu uwzględniających specyfikę poszczególnych kategorii inwestorów, na przykład klientów detalicznych, klientów profesjonalnych i uprawnionych kontrahentów. Niektóre z tych wymagań nie zawsze zwiększały ochronę inwestorów, a czasami wręcz utrudniały bezproblemową realizację decyzji inwestycyjnych. W związku z tym należy dokonać zmian niektórych wymagań określonych w dyrektywie 2014/65/UE, aby ułatwić świadczenie usług inwestycyjnych i prowadzenie działalności inwestycyjnej, przy czym zmiany te należy wprowadzić w sposób zrównoważony i zapewniający inwestorom pełną ochronę.

(4)

Emisja obligacji ma kluczowe znaczenie dla pozyskania kapitału i przezwyciężenia kryzysu związanego z COVID-19. Wymagania w zakresie zarządzania produktami mogą ograniczać sprzedaż obligacji. Obligacje, które nie zawierają innego wbudowanego instrumentu pochodnego niż „klauzula make-whole”, powszechnie uznaje się za bezpieczne i proste produkty odpowiednie dla klientów detalicznych. W przypadku wcześniejszego wykupu obligacja, która nie zawiera innego wbudowanego instrumentu pochodnego niż „klauzula make-whole”, chroni inwestorów przed poniesieniem strat poprzez zapewnienie, aby inwestorzy otrzymali płatność równą sumie wartości bieżącej netto pozostałych płatności kuponowych oraz kwoty głównej obligacji, którą otrzymaliby, gdyby obligacji nie wykupiono. Wymagania w zakresie zarządzania produktami nie powinny zatem mieć dłużej zastosowania do obligacji, które nie zawierają innego wbudowanego instrumentu pochodnego niż „klauzula make-whole”. Ponadto uznaje się, że uprawnieni kontrahenci mają wystarczającą wiedzę na temat instrumentów finansowych. Uzasadnione jest zatem wyłączenie uprawnionych kontrahentów spod wymogów w zakresie zarządzania produktami mających zastosowanie do instrumentów finansowych wprowadzanych do obrotu lub do dystrybucji wyłącznie wśród nich.

(5)

Zarówno wystosowane przez Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych) (EUNGiPW), ustanowiony rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 (4), zaproszenie do zgłaszania uwag dotyczących wpływu zachęt oraz wymogów w zakresie ujawnienia wysokości kosztów i opłat zgodnie z dyrektywą 2014/65/UE, jak i konsultacje publiczne przeprowadzone przez Komisję potwierdziły, że klienci profesjonalni i uprawnieni kontrahenci nie potrzebują ujednoliconych i obowiązkowych informacji o kosztach, ponieważ niezbędne informacje otrzymują już na etapie negocjacji z podmiotem świadczącym na ich rzecz usługi. Informacje przekazywane klientom profesjonalnym i uprawnionym kontrahentom są dostosowane do ich potrzeb i często bardziej szczegółowe. Usługi świadczone na rzecz klientów profesjonalnych i uprawnionych kontrahentów powinny być zatem zwolnione z wymogów ujawniania informacji o kosztach i opłatach, przy czym wyłączenie to nie powinno mieć zastosowania do usług doradztwa inwestycyjnego i zarządzania portfelem, ponieważ klienci profesjonalni nawiązujący relacje, których przedmiotem jest doradztwo inwestycyjne lub zarządzanie portfelem, niekoniecznie mają wystarczającą wiedzę specjalistyczną lub ogólną umożliwiającą uchylenie tych wymogów w stosunku do takich usług.

(6)

Od firm inwestycyjnych wymaga się obecnie przeprowadzenia oceny kosztów i korzyści niektórych czynności związanych z portfelem, w przypadkach gdy łączą ich z klientami stałe stosunki, w ramach których zamienia się instrumenty finansowe. Od firm inwestycyjnych wymaga się zatem, aby uzyskały od swoich klientów konieczne informacje i były w stanie wykazać, że korzyści płynące z takiej zamiany przewyższają koszty. Ponieważ procedura ta jest nadmiernie obciążająca dla klientów profesjonalnych, którzy często dokonują zamiany, należy uchylić ten wymóg w stosunku do świadczonych na ich rzecz usług. Klienci profesjonalni zachowaliby jednak możliwość skorzystania z tej procedury na życzenie. Ponieważ klienci detaliczni potrzebują zapewnienia wysokiego poziomu ochrony, wyłączenie to należy ograniczyć do usług świadczonych na rzecz klientów profesjonalnych.

(7)

Klienci, których łączy z firmą inwestycyjną stały stosunek, otrzymują – okresowo albo po zaistnieniu określonych zdarzeń – obowiązkowe sprawozdania dotyczące świadczonych usług. Sprawozdania te nie są przydatne ani dla firm inwestycyjnych, ani dla ich klientów profesjonalnych bądź uprawnionych kontrahentów. Sprawozdania te okazały się szczególnie nieprzydatne dla klientów profesjonalnych i uprawnionych kontrahentów w skrajnie niestabilnych warunkach rynkowych, ponieważ wówczas przekazuje się je z dużą częstotliwością i w dużej liczbie. Klienci profesjonalni i uprawnieni kontrahenci często wcale nie czytają tych sprawozdań dotyczących usług albo w reakcji na nie podejmują szybkie decyzje inwestycyjne, zamiast kontynuować długoterminową strategię inwestycyjną. Uprawnieni kontrahenci nie powinni już zatem otrzymywać obowiązkowych sprawozdań dotyczących usług. Klienci profesjonalni również nie powinni już otrzymywać takich sprawozdań dotyczących usług, powinni oni natomiast mieć możliwość ich otrzymywania na własne życzenie.

(8)

Bezpośrednio po pandemii COVID-19 emitenci, a w szczególności spółki o małej i średniej kapitalizacji, muszą uzyskać wsparcie silnych rynków kapitałowych. Badania dotyczące emitentów o małej i średniej kapitalizacji mają zasadnicze znaczenie i mogą pomóc emitentom w nawiązaniu relacji z inwestorami. Badania takie zwiększają widoczność emitentów i w ten sposób zapewniają wystarczający poziom inwestycji i płynności. Należy upoważnić firmy inwestycyjne do dokonywania łącznych płatności z tytułu prowadzenia badań i świadczenia usług w zakresie realizacji transakcji, pod warunkiem że spełnione są pewne warunki. Jednym z tych warunków powinno być prowadzenie badań dotyczących emitentów, których kapitalizacja rynkowa wyrażona w formie notowań z końca roku, nie przekroczyła 1 mld EUR w ciągu 36 miesięcy poprzedzających przeprowadzenie badań. Ten wymóg odnoszący się do kapitalizacji rynkowej należy rozumieć jako obejmujący zarówno spółki notowane, jak i spółki nienotowane na rynku regulowanym, przy założeniu, że w przypadku tych ostatnich pozycja bilansowa kapitału własnego nie przekroczyła progu 1 mld EUR. Należy również zauważyć, że spółki nowo notowane i nienotowane na rynku regulowanym, które istnieją krócej niż 36 miesięcy, są objęte zakresem stosowania, o ile są w stanie wykazać, że ich kapitalizacja rynkowa – wyrażona w notowaniach z końca roku od momentu ich notowania na rynku regulowanym lub wyrażona w kapitale własnym za lata obrotowe, w których są lub nie były notowane na rynku regulowanym – nie przekroczyła progu 1 mld EUR. Aby zagwarantować, że nowo utworzone przedsiębiorstwa, które istnieją krócej niż 12 miesięcy, będą mogły korzystać z wyłączenia, wystarczy, by nie przekroczyły progu 1 mld EUR od daty ich założenia.

(9)

Dyrektywą 2014/65/UE nałożono na systemy obrotu, podmioty systematycznie internalizujące transakcje i inne systemy wykonywania zleceń wymóg przekazywania sprawozdań na temat sposobu, w jaki sposób wykonano zlecenia na warunkach najbardziej korzystnych dla klienta. Sprawozdania techniczne powstałe wskutek tego wymogu obejmują duże ilości szczegółowych informacji ilościowych dotyczących systemów wykonywania zleceń, instrumentu finansowego, ceny, kosztów oraz prawdopodobieństwa wykonania. Są one rzadko czytane, czego dowodzą bardzo niskie statystyki ich wyświetleń na stronach internetowych systemów obrotu, podmiotów systematycznie internalizujących transakcje i innych systemów wykonywania zleceń. Ponieważ sprawozdania te nie umożliwiają inwestorom ani innym użytkownikom dokonania żadnych znaczących porównań na podstawie przedstawionych w nich informacji, ich publikację należy czasowo zawiesić.

(10)

Aby ułatwić komunikację między firmami inwestycyjnymi i ich klientami, a zatem ułatwić sam proces inwestowania, informacje dotyczące inwestycji nie powinny być już dłużej przekazywane w formie papierowej, lecz – domyślnie – w formie elektronicznej. Klienci detaliczni powinni jednak mieć możliwość wystąpienia o przekazywanie tych informacji w formie papierowej.

(11)

Dyrektywa 2014/65/UE umożliwia osobom, które zawodowo zajmują się obrotem towarowymi instrumentami pochodnymi lub uprawnieniami do emisji lub ich instrumentami pochodnymi, skorzystanie z wyłączenia z obowiązku uzyskania zezwolenia na prowadzenie działalności jako firma inwestycyjna, jeżeli ich działalność transakcyjna ma charakter dodatkowy względem ich głównej działalności. Obecnie osoby składające wniosek o wyłączenie dotyczące działalności dodatkowej mają obowiązek co roku powiadamiać właściwy organ o korzystaniu z tego wyłączenia i przekazać elementy niezbędne do przeprowadzenia dwóch testów ilościowych, które pozwalają określić, czy ich działalność transakcyjna ma charakter dodatkowy względem ich działalności głównej. W pierwszym teście porównuje się skalę spekulacyjnej działalności transakcyjnej podmiotu z całą działalnością transakcyjną w Unii według klas aktywów. W drugim teście porównuje się skalę spekulacyjnej działalności transakcyjnej podmiotu, przy uwzględnieniu wszystkich klas aktywów, z całą działalnością transakcyjną danego podmiotu na poziomie grupy w odniesieniu do instrumentów finansowych. Istnieje alternatywna wersja drugiego testu polegająca na porównaniu oszacowanego kapitału wykorzystanego do spekulacyjnej działalności transakcyjnej z rzeczywistą ilością kapitału wykorzystywanego na poziomie grupy na potrzeby głównej działalności. W celu ustalenia, kiedy działalność jest uznawana za działalność dodatkową, właściwe organy powinny mieć możliwość korzystania z połączenia elementów ilościowych i jakościowych, z zastrzeżeniem jasno określonych warunków. Należy upoważnić Komisję do wydawania wytycznych dotyczących okoliczności, w których organy krajowe mogą stosować podejście łączące kryteria progów ilościowych i jakościowe, a także do opracowania aktu delegowanego dotyczącego tych kryteriów. Osobami kwalifikującymi się do objęcia wyłączeniem dotyczącym działalności dodatkowej, z uwzględnieniem animatorów rynku, są ci, którzy zawierają transakcje na własny rachunek lub ci, którzy świadczą usługi inwestycyjne inne niż zawieranie transakcji na własny rachunek na towarowych instrumentach pochodnych lub uprawnieniach do emisji lub ich instrumentach pochodnych na rzecz klientów lub dostawców w ramach głównego zakresu ich działalności. Wyłączenie powinno być dostępne w obu przypadkach zarówno w formie indywidualnej, jak i zbiorczo, jeżeli działalność rozpatrywana na poziomie grupy ma charakter dodatkowy względem ich działalności głównej. Wyłączenie dotyczące działalności dodatkowej nie powinno być dostępne dla osób, które stosują technikę handlu algorytmicznego o wysokiej częstotliwości lub są członkami grupy, której główna działalność polega na świadczeniu usług inwestycyjnych lub prowadzeniu działalności bankowej, lub pełnieniu roli animatora rynku w zakresie towarowych instrumentów pochodnych.

(12)

Aktualnie właściwe organy muszą ustanowić i stosować limity dotyczące wielkości pozycji netto, które dana osoba może posiadać każdorazowo w towarowych instrumentach pochodnych będących przedmiotem obrotu w systemach obrotu oraz w ekonomicznie równoważnych kontraktach będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym. Ponieważ system limitów pozycji okazał się niekorzystny dla rozwoju nowych rynków towarowych, powstające rynki towarowe należy wyłączyć z systemu limitów pozycji. Zamiast tego limity pozycji powinny mieć zastosowanie jedynie do kluczowych lub istotnych towarowych instrumentów pochodnych, które są przedmiotem obrotu w systemach obrotu, a także związanych z nimi ekonomicznie równoważnych kontraktów będących przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym. Towarowe instrumenty pochodne na produkty z otwartymi pozycjami na poziomie co najmniej średnio 300 000 lotów w okresie roku stanowią kluczowe lub istotne instrumenty pochodne. Ze względu na kluczowe znaczenie towarów rolnych dla obywateli instrumenty pochodne oparte na towarach rolnych oraz związane z nimi ekonomicznie równoważne kontrakty będące przedmiotem obrotu poza rynkiem regulowanym będą nadal objęte obecnym systemem limitów pozycji.

(13)

W dyrektywie 2014/65/UE nie dopuszcza się wyłączeń dotyczących zabezpieczenia w odniesieniu do jakichkolwiek podmiotów finansowych. Szereg grup o zasadniczo handlowym charakterze, które powołały podmiot finansowy na potrzeby zawieranych przez nie transakcji, znalazło się w sytuacji, w której ich podmiot finansowy nie mógł przeprowadzić wszystkich transakcji na rzecz grupy, ponieważ nie kwalifikował się do objęcia wyłączeniem dotyczącym zabezpieczenia. Dlatego też należy wprowadzić wąsko zdefiniowane wyłączenie dotyczące zabezpieczenia dla podmiotów finansowych. Wyłączenie dotyczące zabezpieczenia powinno być dostępne wówczas, gdy w grupie o zasadniczo handlowym charakterze zarejestrowano osobę jako firmę inwestycyjną i osoba ta dokonuje transakcji w imieniu tej grupy handlowej. Aby ograniczyć wyłączenie dotyczące zabezpieczenia do tych podmiotów finansowych, które w ramach grupy o zasadniczo handlowym charakterze dokonują transakcji w imieniu podmiotów niefinansowych, wyłączenie to powinno mieć zastosowanie tylko do utrzymywanych przez taki podmiot finansowy pozycji, w przypadku których możliwy jest obiektywny pomiar ich wpływu na zmniejszanie ryzyka bezpośrednio związanego z działalnością handlową niefinansowych podmiotów grupy.

(14)

Nawet w przypadku płynnych kontraktów jedynie ograniczona liczba uczestników rynku pełni zazwyczaj rolę animatorów rynku na rynkach towarowych. Gdy ci uczestnicy rynku muszą stosować limity pozycji, nie są oni w stanie osiągnąć takiej samej skuteczności jak animatorzy rynku. Wyłączenie z systemu limitów pozycji należy zatem wprowadzić dla kontrahentów finansowych i niefinansowych w odniesieniu do pozycji wynikających z transakcji przeprowadzonych w celu wywiązania się z obowiązku zapewnienia płynności.

(15)

Zmiany w systemie limitów pozycji mają na celu wspieranie rozwoju nowych umów energetycznych i nie służą rozluźnieniu systemu instrumentów pochodnych opartych na towarach rolnych.

(16)

Obecny system limitów pozycji nie uwzględnia też specyficznych cech sekurytyzowanych instrumentów pochodnych. Sekurytyzowane instrumenty pochodne są zbywalnymi papierami wartościowymi w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 44 lit. c) dyrektywy 2014/65/UE. Rynek sekurytyzowanych instrumentów pochodnych odznacza się dużą liczbą różnych emisji, z których każda jest rejestrowana w centralnym depozycie papierów wartościowych dla odpowiedniej wielkości, a każde ewentualne zwiększenie odbywa się zgodnie ze specjalną procedurą należycie zatwierdzoną przez właściwy organ. Jest to inne rozwiązanie niż w przypadku towarowych kontraktów pochodnych, dla których kwota, a zatem i wielkość otwartej pozycji, jest potencjalnie nieograniczona. W momencie emisji emitent lub pośrednik przeprowadzający emisję znajduje się w posiadaniu 100 % emitowanych instrumentów, co stawia pod znakiem zapytania samo stosowanie systemu limitów pozycji. Ponadto większość sekurytyzowanych instrumentów pochodnych następnie znajduje się ostatecznie w posiadaniu dużej liczby klientów detalicznych, co nie stwarza takiego samego ryzyka nadużycia pozycji dominującej ani zagrożenia dla prawidłowej wyceny i warunków rozliczania, jak ma to miejsce w przypadku kontraktów na towarowe kontrakty pochodne. Poza tym koncepcja miesiąca wygaśnięcia i innych miesięcy, w przypadku których limity pozycji mają być ustalane na mocy art. 57 ust. 3 dyrektywy 2014/65/UE, nie ma zastosowania do sekurytyzowanych instrumentów pochodnych. Sekurytyzowane instrumenty pochodne należy zatem wyłączyć ze stosowania limitów pozycji i wymogów informacyjnych.

(17)

Od momentu wejścia w życie dyrektywy 2014/65/UE nie zidentyfikowano tych samych towarowych instrumentów pochodnych. Ze względu na pojęcie tego samego towarowego instrumentu pochodnego zawarte w tej dyrektywie metodologia obliczania limitu pozycji dla innych miesięcy wpływa niekorzystnie na system obrotu z mniej płynnym rynkiem, gdy systemy obrotu konkurują w zakresie towarowych instrumentów pochodnych opartych na tych samych instrumentach bazowych i posiadających te same cechy. Odniesienie do „tego samego kontraktu” należy zatem skreślić z dyrektywy 2014/65/UE. Właściwe organy powinny móc uzgodnić, że towarowe instrumenty pochodne będące przedmiotem obrotu w ich systemach obrotu będą się opierały na tych samych instrumentach bazowych i będą miały te same cechy, a wówczas właściwy organ centralny w rozumieniu art. 57 ust. 6 akapit pierwszy dyrektywy 2014/65/UE powinien określić limit pozycji.

(18)

W Unii istnieją poważne różnice w sposobie zarządzania pozycjami w systemach obrotu. W stosownych przypadkach należy zatem wzmocnić mechanizmy kontroli zarządzania pozycjami.

(19)

W celu zapewnienia dalszego rozwoju w Unii rynków towarowych denominowanych w euro należy powierzyć Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w odniesieniu do wszystkich następujących kwestii: procedury, w drodze której osoby mogą ubiegać się o wyłączenie w odniesieniu do pozycji wynikających z transakcji zawieranych w celu wywiązania się z obowiązku zapewnienia płynności; procedury, w drodze której podmiot finansowy będący częścią grupy o zasadniczo handlowym charakterze może ubiegać się o objęcie wyłączeniem dotyczącym zabezpieczenia tych pozycji posiadanych przez ten podmiot finansowy, w przypadku których możliwy jest obiektywny pomiar ich wpływu na zmniejszanie ryzyka bezpośrednio związanego z działalnością handlową podmiotów niefinansowych należących do grupy o zasadniczo handlowym charakterze; doprecyzowania treści mechanizmów kontroli zarządzania pozycjami; oraz opracowania kryteriów ustalania, kiedy działalność ma być uznawana za działalność dodatkową względem głównego zakresu działalności na poziomie grupy. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (5). W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.

(20)

Unijny system handlu uprawnieniami do emisji (EU ETS) stanowi sztandarowe narzędzie polityki Unii mające na celu dekarbonizację gospodarki zgodnie z Europejskim Zielonym Ładem. Handel uprawnieniami do emisji oraz ich instrumentami pochodnymi podlega przepisom dyrektywy 2014/65/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 600/2014 (6) i stanowi ważny element unijnego rynku uprawnień do emisji dwutlenku węgla. Wyłączenie dotyczące działalności dodatkowej na podstawie dyrektywy 2014/65/UE umożliwia niektórym uczestnikom rynku prowadzenie działalności na rynkach uprawnień do emisji bez konieczności uzyskania zezwolenia na prowadzenie działalności jako firma inwestycyjna, o ile spełnione są pewne warunki. Mając na uwadze znaczenie uporządkowanych, dobrze uregulowanych i nadzorowanych rynków finansowych, istotną rolę, jaką system handlu emisjami odgrywa w osiąganiu celów Unii w zakresie zrównoważonego rozwoju, oraz rolę, jaką dobrze funkcjonujący wtórny rynek uprawnień do emisji odgrywa we wspieraniu funkcjonowania systemu handlu uprawnieniami do emisji, istotne jest, aby wyłączenie dotyczące działalności dodatkowej było odpowiednio sformułowane, tak aby przyczyniało się do osiągania tych celów. Ma to szczególne znaczenie w sytuacji, gdy handel uprawnieniami do emisji odbywa się w systemach obrotu państw trzecich. Aby zapewnić ochronę stabilności finansowej, integralności rynków, inwestorów i równe warunki działania w Unii, a także zadbać o to, by system handlu emisjami nadal funkcjonował w sposób przejrzysty i sprawny, zapewniając racjonalne pod względem kosztów redukcje emisji, Komisja powinna monitorować dalszy rozwój handlu uprawnieniami do emisji i ich instrumentami pochodnymi w Unii i państwach trzecich, oceniać wpływ wyłączenia dotyczącego działalności dodatkowej na system handlu emisjami, a w stosownych przypadkach proponować wszelkie odpowiednie zmiany dotyczące zakresu i stosowania wyłączenia dotyczącego działalności dodatkowej.

(21)

Aby zwiększyć jasność prawa, uniknąć niepotrzebnych obciążeń administracyjnych dla państw członkowskich i zapewnić jednolite ramy prawne firmom inwestycyjnym, które będą objęte zakresem stosowania dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2034 (7) od dnia 26 czerwca 2021 r., należy odroczyć termin transpozycji dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/878 (8) w odniesieniu do środków mających zastosowanie do firm inwestycyjnych. Aby zapewnić spójne stosowanie ram prawnych mających zastosowanie do firm inwestycyjnych określonych w art. 67 dyrektywy (UE) 2019/2034, należy zatem przedłużyć termin transpozycji dyrektywy (UE) 2019/878 w odniesieniu do firm inwestycyjnych do dnia 26 czerwca 2021 r.

(22)

Aby zapewnić osiągnięcie celów, których realizacji służą zmiany dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE (9) i (UE) 2019/878, w szczególności aby uniknąć wszelkich zakłóceń dla państw członkowskich, należy dopilnować, by zmiany te zaczęły obowiązywać od dnia 28 grudnia 2020 r. Należy zapewnić stosowanie zmian z mocą wsteczną, a zarazem poszanowanie uzasadnionych oczekiwań zainteresowanych osób, ponieważ zmiany nie naruszają praw ani obowiązków podmiotów gospodarczych ani osób fizycznych.

(23)

Dyrektywy 2013/36/UE, 2014/65/UE i (UE) 2019/878 należy zatem odpowiednio zmienić.

(24)

Celem niniejszej dyrektywy zmieniającej jest uzupełnienie istniejącego prawa Unii, w związku z czym jej cel można najlepiej osiągnąć na poziomie Unii, nie zaś w drodze różnych inicjatyw krajowych. Rynki finansowe z natury mają charakter transgraniczny, a skala tego zjawiska coraz bardziej się zwiększa. Ze względu na tę integrację odizolowana interwencja krajowa byłaby dużo mniej skuteczna i prowadziłaby do fragmentacji rynków, co z kolei skutkowałoby arbitrażem regulacyjnym i zakłóceniem konkurencji.

(25)

Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie doprecyzowanie istniejącego prawa Unii w celu zapewnienia jednolitych i odpowiednich wymogów mających zastosowanie do firm inwestycyjnych w całej Unii, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na zakres i skutki działań możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.

(26)

Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających (10) państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o transpozycji, co najmniej jednego dokumentu wyjaśniającego związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy prawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione.

(27)

Z uwagi na potrzebę jak najszybszego wprowadzenia ukierunkowanych środków w celu wsparcia odbudowy gospodarczej w następstwie kryzysu związanego z COVID-19, niniejsza dyrektywa powinna wejść w życie w trybie pilnym następnego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

1)

w art. 2 wprowadza się następujące zmiany:

2)

w art. 4 ust. 1 wprowadza się następujące zmiany:

3)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

4)

w art. 24 wprowadza się następujące zmiany:

5)

w art. 25 ust. 2 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Zapewniając doradztwo inwestycyjne albo zarządzanie portfelem, które wiążą się z zamianą instrumentów finansowych, firmy inwestycyjne uzyskują niezbędne informacje na temat inwestycji klienta i analizują koszty i korzyści związane z zamianą instrumentów finansowych. Zapewniając doradztwo inwestycyjne, firmy inwestycyjne informują klienta, czy korzyści płynące z zamiany instrumentów finansowych są większe niż koszty związane z taką zmianą.”;

6)

w art. 27 ust. 3 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Wymóg okresowego podawania danych do wiadomości publicznej określony w niniejszym ustępie nie ma zastosowania do dnia 28 lutego 2023 r. Komisja dokonuje kompleksowego przeglądu adekwatności wymogów sprawozdawczych określonych w niniejszym ustępie i przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do dnia 28 lutego 2022 r. ”;

7)

w art. 27 ust. 6 dodaje się akapit w brzmieniu:

„Komisja dokonuje kompleksowego przeglądu adekwatności wymogów sprawozdawczości okresowej określonych w niniejszym ustępie i przedkłada sprawozdanie Parlamentowi Europejskiemu i Radzie do dnia 28 lutego 2022 r. ”;

8)

dodaje się artykuł w brzmieniu:

9)

w art. 30 ust. 1 akapit pierwszy otrzymuje brzmienie:

10)

w art. 57 wprowadza się następujące zmiany:

11)

w art. 58 wprowadza się następujące zmiany:

12)

art. 73 ust. 2 otrzymuje brzmienie:

13)

art. 89 ust. 2–5 otrzymują brzmienie:

14)

w art. 90 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:

a)

obowiązki kierownicze i funkcje kontrolne;

b)

istotne jednostki gospodarcze i znaczny wpływ na profil ryzyka odnośnej jednostki gospodarczej; oraz

c)

inne kategorie pracowników, których nie wymieniono wyraźnie w art. 92 ust. 3, a których działalność zawodowa wpływa na profil ryzyka tych instytucji w sposób porównywalnie tak istotny jak w przypadku kategorii pracowników, które wymieniono w tym artykule.