(1)

Konwencja o ochronie gatunków dzikiej flory i fauny europejskiej oraz ich siedlisk (zwana dalej „Konwencją”) została zawarta przez Unię decyzją Rady 82/72/EWG (1) i weszła w życie w dniu 1 września 1982 r.

(2)

Zgodnie z Konwencją Stały Komitet ustanowiony na mocy Konwencji (zwany dalej „Stałym Komitetem”) może przyjąć poprawki dotyczące art. 13–24 Konwencji w celu przedłożenia ich do zatwierdzenia przez Komitet Ministrów Rady Europy (zwany dalej „Komitetem Ministrów”), a następnie do przyjęcia przez Umawiające się Strony (zwane dalej „Stronami”).

(3)

Zgodnie z Konwencją Stały Komitet jest odpowiedzialny za sprawdzanie przestrzegania postanowień Konwencji i może w szczególności wysuwać wszelkie propozycje dotyczące poprawy skuteczności Konwencji.

(4)

Podczas 40. posiedzenia w dniach od 30 listopada do 4 grudnia 2020 r. Stały Komitet ma przyjąć decyzje odnośnie do poprawki do Konwencji w celu wprowadzenia klauzul finansowych oraz odnośnie do ustanowienia rozszerzonego porozumienia częściowego dotyczącego funduszu na rzecz wdrożenia Konwencji.

(5)

Należy ustalić stanowisko, jakie ma być zajęte w imieniu Unii na posiedzeniu Stałego Komitetu, gdyż jego decyzje są aktami mającymi skutki prawne.

(6)

Sekretariat Konwencji (zwany dalej „Sekretariatem”) przedstawił wniosek dotyczący poprawki do Konwencji w celu wprowadzenia mechanizmu finansowego, w ramach którego Stały Komitet określiłby skalę obowiązkowych wkładów finansowych Stron, mających uzupełnić zwykły przydział środków budżetowych z Rady Europy.

(7)

Zgodnie z Konwencją poprawki do Konwencji są najpierw zatwierdzane przez Komitet Ministrów, a następnie wchodzą w życie w stosunku do wszystkich Stron w trzydziestym dniu po poinformowaniu przez wszystkie Strony o jej przyjęciu.

(8)

Sekretariat przedstawił również propozycję dotyczącą zacieśnienia współpracy międzyrządowej na rzecz wdrożenia Konwencji poprzez ustanowienie rozszerzonego porozumienia częściowego, które obejmowałoby określenie obowiązkowego wkładu finansowego dla stron rozszerzonego porozumienia częściowego.

(9)

Zgodnie ze Statutem Rady Europy i przewodnikiem Komitetu Ministrów Rady Europy w sprawie procedur i metod pracy, po podjęciu decyzji przez Stały Komitet, proponowane rozszerzone porozumienie częściowe wejdzie w życie w stosunku do wszystkich stron rozszerzonego porozumienia częściowego po przyjęciu przez Komitet Ministrów większością dwóch trzecich oddanych głosów i większością przedstawicieli uprawnionych do zasiadania w Komitecie Ministrów, przy osiągnięciu wymaganego progu sygnatariuszy.

(10)

Po przyjęciu zaproponowanego rozszerzonego porozumienia częściowego decyzja o tym, czy zostać jego stroną, będzie należała do Stron Konwencji.

(11)

Niniejsza decyzja pozostaje bez uszczerbku dla wszelkich przyszłych decyzji Rady w sprawie stosowności uzyskania przez Unię statusu strony zaproponowanego rozszerzonego porozumienia częściowego.

(12)

Z uwagi na zmniejszenie środków finansowych pochodzących ze zwykłego wkładu Rady Europy, a także mniejsze dobrowolne wkłady wnoszone przez Strony istnieje pilna potrzeba stworzenia bezpiecznego i stabilnego źródła finansowania, aby zapewnić funkcjonowanie Konwencji.

(13)

Poprawka do Konwencji mająca na celu wprowadzenie mechanizmu finansowego stanowi dostosowanie do sposobu finansowania innych wielostronnych umów środowiskowych i zapewniłaby sprawiedliwy wkład wszystkich Stron. Zaproponowany przez Sekretariat tekst poprawki pozostawia jednak niepewność co do mechanizmu finansowego, który ma zostać ustanowiony, w szczególności w odniesieniu do rozróżnienia między budżetem podstawowym a budżetem programowym oraz w odniesieniu do wymaganego poziomu wkładów.

(14)

Poparcie przez Unię poprawki do Konwencji w celu wprowadzenia mechanizmu finansowego podlega procedurze określonej w art. 218 ust. 2–4 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

(15)

Znaczący czas potrzebny na wynegocjowanie i wejście w życie poprawki do Konwencji wskazuje na potrzebę znalezienia bardziej doraźnego rozwiązania finansowego, które umożliwiłoby dalsze skuteczne funkcjonowanie Konwencji w okresie przejściowym. Potrzebę tę można zrealizować dzięki zaproponowanemu rozszerzonemu porozumieniu częściowemu.

(16)

W związku z tym stanowisko Rady powinno polegać na złożeniu wniosku o odroczenie decyzji w sprawie poprawki do Konwencji i poparciu ustanowienia rozszerzonego porozumienia częściowego,