—

uznanie skargi za dopuszczalną;

—

stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2022/302 z dnia 24 lutego 2022 r. rozszerzającego ostateczne cło antydumpingowe nałożone rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2020/492, zmienionym rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2020/776, na przywóz niektórych materiałów z włókna szklanego tkanych lub zszywanych pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej („ChRL”) na przywóz materiałów z włókna szklanego wysyłany z Maroka, zgłoszony lub niezgłoszony jako pochodzący z Maroka, oraz kończącego dochodzenie dotyczące możliwego obchodzenia środków antydumpingowych wprowadzonych rozporządzeniem wykonawczym (UE) 2020/492 na przywóz materiałów z włókna szklanego pochodzących z Egiptu przez przywóz materiałów z włókna szklanego wysyłany z Maroka, zgłoszony lub niezgłoszony jako pochodzący z Maroka (1) (zwanego dalej „zaskarżonym rozporządzeniem”), w zakresie w jakim dotyczy skarżącej; oraz

—

obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą.

1.

Zarzut pierwszy dotyczy tego, że pozwana naruszyła układ stowarzyszeniowy i art. 22 rozporządzenia podstawowego, a zaskarżone rozporządzenie jest dotknięte wadą nadużycia władzy, ponieważ nakłada środki antydumpingowe na mające preferencyjny status materiały z włókna szklanego pochodzenia marokańskiego, wywożone przez skarżącą, przy czym nie ustalono, że przywóz odbywał się „po cenach dumpingowych” zgodnie z art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu („GATT”), a środki te nie są zgodne z porozumieniem o stosowaniu art. VI Układu ogólnego w sprawie taryf celnych i handlu („ADA”).

2.

Zarzut drugi dotyczy tego, że pozwana nie przedstawiła uzasadnienia, naruszyła prawo skarżącej do obrony, naruszyła prawo do dobrej administracji, popełniła oczywiste błędy w ocenie i działała z naruszeniem art. 18 ust. 1 i art. 18 ust. 3 rozporządzenia podstawowego poprzez zastosowanie dostępnego stanu faktycznego przeciwko skarżącej.

3.

Zarzut trzeci dotyczy tego, że pozwana popełniła oczywiste błędy w ocenie, działała z naruszeniem prawa do dobrej administracji i z naruszeniem art. 13 ust. 1 rozporządzenia podstawowego, uznając, że nie było wystarczającej racjonalnej przyczyny ani ekonomicznego uzasadnienia dla utworzenia skarżącej;

4.

Zarzut czwarty dotyczy tego, że pozwana popełniła oczywiste błędy w ocenie i działała z naruszeniem prawa do dobrej administracji, zasad niedyskryminacji i równego traktowania oraz art. 13 ust. 1 i art. 13 ust. 2 rozporządzenia podstawowego, opierając się na ustaleniu, że proces produkcyjny prowadzony w Maroku stanowi „działalność montażową”.