1)

W pierwszej kolejności — art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91, należy interpretować w ten sposób, że kwota przewidziana w tym przepisie nie przewiduje odszkodowania za szkodę taką jak utrata wynagrodzenia, w drugiej kolejności — szkoda ta może być przedmiotem dalszego odszkodowania przewidzianego w art. 12 ust. 1 tego rozporządzenia, a w trzeciej kolejności — to do sądu odsyłającego należy ustalenie i ocena poszczególnych elementów składających się na tę szkodę, a także zakresu odszkodowania za tę szkodę w oparciu o właściwą podstawę prawną.

2)

Rozporządzenie nr 261/2004, a w szczególności jego art. 12 ust. 1 zdanie drugie, należy interpretować w ten sposób, że zezwala ono właściwemu sądowi krajowemu na dokonanie odliczenia odszkodowania przyznanego na podstawie tego rozporządzenia od dalszego odszkodowania, lecz nie zobowiązuje do jego dokonania, ponieważ wspomniane rozporządzenie nie przewiduje warunków, według których właściwy sąd krajowy mógłby dokonać takiego odliczenia.

3)

Artykuł 4 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 w związku z art. 8 ust. 1 tego rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że zobowiązuje on obsługującego lot przewoźnika lotniczego do przedstawienia odnośnym pasażerom pełnych informacji na temat wszystkich możliwości przewidzianych w drugim z wymienionych przepisów, przy czym pasażerowie ci nie mają żadnego obowiązku aktywnego uczestniczenia w poszukiwaniu informacji w tym celu.

4)

Artykuł 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 261/2004 należy interpretować w ten sposób, że w rozumieniu tego przepisu ciężar udowodnienia tego, iż zmiana planu podróży została dokonana na najwcześniejszy możliwy termin, spoczywa na obsługującym lot przewoźniku lotniczym.