1)

Czy niniejsze postępowanie dotyczące stosowania przymusowych środków leczniczych stanowiących formę przymusu państwowego wobec osób, co do których prokurator ustalił, że dokonały czynu szkodliwego społecznie, jest objęte zakresem stosowania dyrektywy [Parlamentu Europejskiego i Rady] 2012/13/UE (1) [z dnia 22 maja 2012 r.] w sprawie prawa do informacji w postępowaniu karnym oraz dyrektywy [Parlamentu Europejskiego i Rady] 2013/48/UE (2) [z dnia 22 października 2013 r.] w sprawie prawa dostępu do adwokata w postępowaniu karnym [i w postępowaniu dotyczącym europejskiego nakazu aresztowania oraz w sprawie prawa do poinformowania osoby trzeciej o pozbawieniu wolności i prawa do porozumiewania się z osobami trzecimi i organami konsularnymi w czasie pozbawienia wolności]?

2)

Czy bułgarskie prawo procesowe, regulujące szczególne postępowanie dotyczące stosowania przymusowych środków leczniczych zgodnie z regułami określonymi w art. 427 i nast. Nakazatełno-procesualen kodeks (kodeksu postępowania karnego), w którym nie przewidziano możliwości zwrócenia przez sąd sprawy prokuratorowi wraz ze wskazówkami w celu usunięcia popełnionych istotnych naruszeń proceduralnych w toku postępowania przygotowawczego, lecz wyłącznie możliwość uwzględnienia wniosku o zastosowanie przymusowych środków leczniczych lub oddalenia go, stanowi skuteczny środek ochrony prawnej w rozumieniu art. 12 dyrektywy 2013/48/UE i art. 8 dyrektywy 2012/13/UE w związku z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej zapewniający danej osobie możliwość zaskarżenia przed sądem naruszeń jej praw w toku postępowania przygotowawczego?

3)

Czy dyrektywa 2012/13/UE i dyrektywa 2013/48/UE mają zastosowanie do postępowań karnych (przygotowawczych), gdy prawo krajowe – Nakazatełno procesualen kodeks – nie zawiera pojęcia „podejrzanego”, a formalnie w toku postępowania przygotowawczego prokurator nie oskarża danej osoby w charakterze oskarżonego, ponieważ przyjmuje, że rozpatrywane zabójstwo zostało popełnione przez tę osobę w stanie niepoczytalności, i ze względu na to umarza postępowanie karne, o czym nie powiadamia tej osoby, wnosząc do sądu o zastosowanie wobec niej przymusowych środków leczniczych?

4)

Czy osoba, co do której wniesiono o zastosowanie przymusowego leczenia, nabyła status „podejrzanego” w rozumieniu art. 2 ust. 1 dyrektywy 2012/13/UE i art. 2 ust. 3 dyrektywy 2013/48/UE, gdy funkcjonariusz policji podczas pierwotnego przybycia na miejsce zdarzenia i pierwotnych czynności śledztwa w domu pokrzywdzonej i jej syna, widząc na ciele tego syna ślady krwi, przesłuchał go co do przyczyn zabicia matki i przeniesienia jej zwłok na ulicę, na które to pytania osoba ta udzieliła odpowiedzi, po czym funkcjonariusz policji założył jej kajdanki? Na wypadek udzielenia odpowiedzi twierdzącej, czy osobie tej należy jeszcze w tej chwili udzielić informacji określonej w art. 3 ust. 1 w związku z art. 3 ust. 2 dyrektywy 2012/13/UE, a także w jaki sposób należy uwzględnić określone w art. 3 ust. 2 szczególne potrzeby osoby znajdującej się w podobnej sytuacji w ramach przedstawienia informacji, gdy policja wiedziała, że osoba ta jest dotknięta zaburzeniami psychicznymi?

5)

Czy uregulowania krajowe dopuszczające faktyczne pozbawienie wolności wraz z przymusowym umieszczeniem w szpitalu psychiatrycznym w ramach procedury określonej w Zakon za zdraweto (ustawie o ochronie zdrowia) (stanowiące prewencyjny przymusowy środek nakładany w wypadku wykazania, że dana osoba cierpi na chorobę psychiczną i że istnieje zakładane, lecz niezrealizowane, ryzyko, iż osoba ta popełni przestępstwo), gdy faktyczną podstawę wszczęcia owej procedury stanowi czyn, co do którego wszczęto postępowanie karne przeciwko osobie umieszczonej w ośrodku leczniczym, są zgodne z art. 3 dyrektywy [Parlamentu Europejskiego i Rady] (UE) 2016/343 (3) [z dnia 9 marca 2016 r.] w sprawie wzmocnienia niektórych aspektów domniemania niewinności i prawa do obecności na rozprawie w postępowaniu karnym, a także czy w ten sposób dochodzi do obejścia prawa do rzetelnego procesu w wypadku aresztowania, odpowiadającego kryteriom określonym w art. 5 ust. 4 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności – czyli procesu, w którym sąd ma uprawnienie do zbadania zarówno przestrzegania reguł proceduralnych, jak i uzasadnionych podejrzeń uzasadniających zatrzymanie, a także legalności realizowanego za pomocą tego środka celu, który to obowiązek ciąży na sądzie, gdy daną osobę zatrzymano w trybie Nakazatełno-procesualen kodeks[?]

6)

Czy pojęcie domniemania niewinności w rozumieniu art. 3 dyrektywy (UE) 2016/343 obejmuje także domniemanie, że niepoczytalne osoby nie dokonały czynu szkodliwego społecznie, o który oskarża je prokurator, do chwili wykazania odmiennego stanu zgodnie z przepisami procesowymi (w postępowaniu karnym i przy przestrzeganiu prawa do obrony)?

7)

Czy można przyjąć, że uregulowania krajowe, w których przewidziano różne uprawnienia sądu orzekającego w odniesieniu do zbadania z urzędu zgodności z prawem postępowania przygotowawczego w zależności od tego, czy: