14.8.2010   

PL

Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej

C 221/50

—

Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 24 marca 2010 r. C(2010) 1711 wersja ostateczna, mającej za przedmiot pomoc państwa nr C 4/2003 (ex NN 102/2002)

—

obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzut pierwszy. Naruszenie art. 4 i 5 rozporządzenia 659/99/WE (1) i zasady ne bis in idem. W tym zakresie podniesiono, że Sąd Pierwszej Instancji i Trybunał Sprawiedliwości stwierdzili nieważność — w całości i ze skutkiem wstecznym — poprzedniej decyzji Komisji wydanej w 2004 r. i dotycząca tej samej pomocy. Spowodowało to milczenie Komisji w sprawie pomocy po wydaniu decyzji o wszczęciu formalnego dochodzenia w styczniu 2003 r. Ponadto, zastosowanie winna znaleźć zasada ne bis in idem.

Zarzut drugi. Naruszenie art. 108 ust. 2 i 3 TFUE i art. 4, 6, 7, 10, 13 i 20 rozporządzenia 659/99/WE. Republika Włoska uważa, że nowa decyzja zawiera całkowicie nową ocenę spornej pomocy, a zatem powinna była zostać wydana po przeprowadzeniu formalnego postępowania spornego z udziałem zainteresowanego państwa członkowskiego i zainteresowanych stron.

Zarzut trzeci. Naruszenie powagi rzeczy osądzonej. Zdaniem skarżącej wyroki wydane przez Sąd i Trybunał w przedmiocie poprzedniej pomocy objęte są powagą rzeczy osądzonej co do faktu, że pomoc nie ułatwia eksportu, lecz ponoszenie kosztów wejścia na rynki trzecie, oraz co do faktu, że same ogólne odwołania do zasad dotyczących pomocy państwa wpływającej bezpośrednio na rynek wewnętrzny nie wystarczają do uzasadnienia decyzji mającej za przedmiot pomoc wpływająca bezpośrednio na rynek trzeci, do tego o nieznacznej wielkości. Tymczasem w swej nowej decyzji Komisja nie uwzględniła powagi rzeczy osądzonej, opierając się jedynie na tych zasadach.

Zarzut czwarty. Naruszenie zasady kontradyktoryjności i art. 20 rozporządzenia 659/99/WE. Nieprzeprowadzenie dochodzenia. W tej kwesti skarżąca wyjaśnia, że nowa decyzja została wydana w oparciu o kryterium oceny w postaci badania uniwersyteckiego z 2009 r. dotyczącego spółki otrzymującej pomoc, które nie zostało przekazane przez Komisje zainteresowanym stronom, ani z nimi przedyskutowane, przed wydaniem tej decyzji.

Zarzut piąty. Naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE, art. 1 ust. 1 lit. d) i art. 2 rozporządzenia WE nr 1998/2006. Naruszenie powagi rzeczy osądzonej. Charakter kontradyktoryjny. Republika Włoska uważa, że sporna pomoc objęta jest zakresem rozporządzenia 1998/2006 dotyczącego pomocy de minimis, jako wynosząca mniej niż 200 000 EUR w okresie trzech lat. Dlatego właśnie nie stanowi ona pomocy państwa, a zatem nie musi być notyfikowana. Powyższe rozporządzenie znajdowało zastosowanie, ponieważ okoliczność, że nie chodziło o pomoc dla eksportu objęta była powagą rzeczy osądzonej.

Zarzut szósty. Naruszenie art. 107 ust. 3 lit. c) i e) TFUE oraz art. 4 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 70/2001. W każdym razie, była to pomoc zgodna ze wspólnym rynkiem w rozumieniu art. 107 ust. 3 lit. c) i e) TFUE, jako przeznaczona na ułatwianie działalności międzynarodowej przedsiębiorstwom wspólnotowym. Decyzja nie uwzględniła tego aspektu.

Zarzut siódmy. Naruszenie art. 14 rozporządzenia 659/99/WE i zasady proporcjonalności. W każdym razie kwota pomocy objęta żądaniem zwrotu jest nadmierna: rzeczywista pomoc stanowi różnicę pomiędzy stopami referencyjnymi w dniach zwrotu poszczególnych rat, a stopami obniżonymi, a nie różnicę pomiędzy stopami referencyjnymi obowiązującymi w dniu (znacznie wcześniejszym) przyznania finansowania według obniżonych stóp.