1)

Czy rekompensata należna pracownikom z tytułu strat finansowych, poniesionych wskutek uniemożliwienia im prowadzenia działalności zarobkowej w okresie ich izolacji, spowodowanej zachorowaniem na COVID-19, podejrzeniem takiego zachorowania lub podejrzeniem zakażenia wirusem COVID-19, która to rekompensata ma być najpierw wypłacana pracownikom przez pracodawcę, przy czym z chwilą jej wypłacenia pracownikowi roszczenie względem państwa austriackiego o jej wypłatę przechodzi na pracodawcę, jest świadczeniem z tytułu choroby w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 883/2004 (1)?

W przypadku udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie pierwsze:

2)

Czy art. 45 TFUE i art. 7 rozporządzenia (UE) nr 492/2011 (2) należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one regulacji prawa krajowego, która przewiduje przyznanie rekompensaty za utratę przez pracowników zarobków wskutek izolacji zarządzonej przez organy sanitarne z powodu dodatniego wyniku testu COVID 19 (przy czym rekompensata ta jest najpierw wypłacana pracownikom przez pracodawcę, który w tym zakresie nabywa względem państwa roszczenie o zwrot wypłaconej rekompensaty), pod warunkiem że izolacja ta została zarządzona przez organ krajowy na podstawie krajowych przepisów epidemicznych, z tym skutkiem, że rekompensata ta nie jest wypłacana pracownikom, którzy jako pracownicy przygraniczni zamieszkują w innym państwie członkowskim i których izolacja („kwarantanna”) została zarządzona przez organ sanitarny ich państwa zamieszkania?